ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν ανατρέπει την ασεβή αίρεση του Παπισμού

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν ανατρέπει την ασεβή αίρεση του Παπισμού - Οικουμενισμού 11

Η ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 1054 ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΠΑΣΧΑΛΙΟ

ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟ 1965 Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

...μέσω της μεταμέλειας για τα ιστορικά λάθη και μέσω μιας αποτελεσματικής αποφασιστικότητας να επιτευχθεί μια κοινή κατανόηση και έκφραση της πίστης των Αποστόλων και των απαιτήσεών της» ( Κοινή Διακήρυξη , 5).

Οι Οικουμενιστές βρίζουν τους Ι.Κανόνες των Αγίων Αποστόλων και την 1η Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας. Τα θεωρούν ιστορικά λάθη .

Και μόνο η άρση των αναθεμάτων είναι αρκετή, να θεωρηθεί ότι ήδη έγινε η Ένωση των Εκκλησιών, τουλάχιστο κατά τη παπική αντίληψη. Οι Λατίνοι πιστεύουν, ότι η ακοινωνησία μεταξύ αυτών και Ορθοδόξων υπάρχει, αφότου το 1054 ο καρδινάλιος Ουμβέρτος προέβη στο ανάθεμά του. Τα δύο αυτά κείμενα, το πρωτότυπο γαλλικό και την ελληνική μετάφρασή του, παραθέτουμε στο τέλος αυτού του άρθρου ως Παράστημα. β. Το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο της συμφωνίας 1965, αναφέρει ότι ο πάπας Παύλος Στ΄ και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας αίρουν την «ακοινωνησία», μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Συγκεκριμένα, η σωστή μετάφραση της παράγραφος 4, εδάφιο β΄, της συμφωνίας 1965, λέει τα εξής: « αποδοκιμάζουσιν ωσαύτως και αίρουσιν από της μνήμης και εκ μέσου της Εκκλησίας τας αποφάσεις ακοινωνησίας ων η ανάμνησις επενεργεί μέχρι σήμερον ως κώλυμα εις την εν αγάπη προσέγγισιν, παραδίδουσι δε αυτάς τη λήθη»32 ! Αυτό σημαίνει ότι καταργήθηκε η «ακοινωνησία», «το σχίσμα» μεταξύ των δύο Εκκλησιών! γ. Τονίσαμε προηγουμένως, ότι η παραπάνω μετάφραση είναι «πιστή» απόδοση του σχετικού αποσπάσματος από το γαλλικό κείμενο της συμφωνίας 1965. Η δοθείσα στη δημοσιότητα «επίσημη ελληνική μετάφραση» σκόπιμα το αλλοιώνει.

Λατίνοι και Λατινόφρονες στο γαλλικό και ελληνικό κείμενο «παίζουν» με τις λέξεις, στις οποίες δίνουν αυθαίρετα δικό τους περιεχόμενο. Συγκεκριμένα, στο γαλλικό πρωτότυπο υπάρχει η λέξη excommunication. Η λέξη αυτή αδιαμφισβήτητα σημαίνει «ακοινωνησία», αφορισμό. Η «επίσημη ελληνική μετάφραση» την μεταφράζει με τη λέξη «ανάθεμα». Αυτό είναι σκόπιμο λάθος. Οι Γάλλοι την ελληνική λέξη ανάθεμα την αποδίδουν με τη λέξη «anatheme». Αν, λοιπόν, το γαλλικό πρωτότυπο ήθελε να ειπεί ότι αίρονται τα αναθέματα, θα χρησιμοποιούσε τη γαλλική λέξη «anatheme» και όχι τη λέξη «excommunication»! Στα γαλλικά η λέξη excommunication σημαίνει «ακοινωνησία»33. Διαστέλλεται σαφώς από τη λέξη anatheme, που σημαίνει «ανάθεμα». Οι λέξεις «ακοινωνησία», και «ανάθεμα» είναι όροι με θεολογικό περιεχόμενο. Ο όρος «ακοινωνησία» σημαίνει χωρισμό (αφορισμό) από τα λοιπά μέλη της Εκκλησίας. Ο όρος «ανάθεμα» σημαίνει χωρισμό από το Χριστό, παράδοση στο σατανά και στέρηση σωτηρίας. Επομένως, οι όροι «ακοινωνησία» (αφορισμός) και «ανάθεμα» δεν ταυτίζονται. Εφόσον, λοιπόν, στη παράγραφο 4 της συμφωνίας χρησιμοποιείται η λέξη excommunication, αυτό σημαίνει ότι με τη συμφωνία αυτή έχει αρθεί η «ακοινωνησία», το «σχίσμα» μεταξύ των δύο Εκκλησιών! 2. Πρέπει όμως στη συνέχεια να δούμε και ωρισμένες παραμέτρους αυτής της άρσεως της «ακοινωνησίας» μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Στο κείμενο της συμφωνίας αυτής αναφέρεται ότι και μετά την άρση της «ακοινωνησίας» (excommunication), παραμένουν οι διαφορές μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Εύλογα μπορεί να διερωτηθή ένας πιστός, πώς είναι δυνατόν να έχει αρθή η «ακοινωνησία», δηλ. το σχίσμα, όμως να εξακολουθούν να υπάρχουν διαφορές; Για την ακοινωνησία και το ανάθεμα ...πατήστε τα παρακάτω λινκ !

ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟ 1965 Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ - PDFCOFFEE.COM

και ΕΔΩ

Ἡ λέξη ἀνάθεμα καί ἡ σημασία της
ὑπό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου (Μαξίμοβιτς),
Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Σάν Φρανσίσκο

Ἡ ἑλληνική λέξη ἀνάθεμα, ἀποτελεῖται ἀπό δύο λέξεις: τήν ἀνά, πού εἶναι μία πρόθεση ἡ ὁποία δεικνύει κίνηση πρός τά ἄνω, καί τό θέμα, πού σημαίνει ἕνα ξεχωριστό τμῆμα ἀπό κάτι. Στή στρατιωτική ὁρολογία θέμα σήμαινε ἕνα ἀπόσπασμα· στήν πολιτική διακυβέρνηση, θέμα σήμαινε μία ἐπαρχία. Τώρα χρησιμοποιοῦμε τή λέξη «theme», πού προέρχεται ἀπό τό θέμα, γιά νά σημάνουμε μία συγκεκριμένη ἐνασχόληση [topic] μιᾶς γραπτῆς καί διανοητικῆς ἐργασίας.

Κυριολεκτικῶς τό ἀνάθεμα σημαίνει τήν ἀνύψωση κάποιου ξεχωριστοῦ πράγματος. Στήν Παλαιά Διαθήκη αὐτή ἡ ἔκφραση ἐχρησιμοποιεῖτο ἐξ ἴσου σέ ἀναφορά πρός αὐτό πού ἦταν ἀποξενωμένο ἐξαιτίας ἁμαρτωλότητος, ἀλλά παρομοίως καί πρός αὐτό πού ἦταν ἀφιερωμένο στό Θεό. Στήν Καινή Διαθήκη, στά κείμενα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου χρησιμοποιεῖται ἅπαξ σέ συνδυασμό μέ τό μαράν ἀθᾶ, πού σημαίνει τήν ἔλευση τοῦ Κυρίου. Ὁ συνδυασμός αὐτῶν τῶν λέξεων σημαίνει χωρισμό μέχρι τήν ἔλευση τοῦ Κυρίου· μέ ἄλλες λέξεις - τό νά παραδοθεῖ κάποιος [ὡς ὑπόλογος] σέ Αὐτόν (Α΄ Κορ. 16, 22).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος χρησιμοποιεῖ τό ἀνάθεμα σέ ἄλλο μέρος χωρίς τήν προσθήκη τοῦ μαράν ἀθᾶ (Γαλ. 1, 8-9). Ἐδῶ τό ἀνάθεμα ἐκφωνεῖται ἐναντίον τῆς διαστρεβλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ὅπως αὐτό κηρυσσόταν ἀπό τόν Ἀπόστολο, ἀνεξαρτήτως ἀπό ποιόν θά μποροῦσε αὐτή [ἡ διαστρέβλωση] νά διαπράττεται, εἴτε ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἀπόστολο εἴτε ἀπό Ἄγγελο ἐξ οὐρανοῦ. Σέ αὐτήν τήν ἴδια ἔκφραση ἐπίσης ὑπονοεῖται: «Ἄς κατακρίνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος», διότι ποιός ἄλλος μπορεῖ νά κατακρίνει τούς Ἀγγέλους;

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στήν Ἀποκάλυψη (22, 3) λέγει ὅτι στή Νέα Ἱερουσαλήμ δέν θά ὑπάρχει ἀνάθεμα· αὐτό μπορεῖ νά κατανοηθεῖ μέ δύο τρόπους, δίνοντας στή λέξη ἀνάθεμα καί τά δύο νοήματα: 1) δέν θά ὑπάρχει καμμία ἀνύψωση στήν κρίση τοῦ Θεοῦ, διότι αὐτή ἡ κρίση ἔχει ἤδη ἔλθει εἰς πέρας· 2) δέν θά ὑπάρχει καμμία ἰδιαίτερη ἀφιέρωση στόν Θεό, διότι ὅλα τά πράγματα θά εἶναι τά ἱερά πράγματα τοῦ Θεοῦ, ἀκριβῶς ὅπως τό φῶς τοῦ Θεοῦ φωτίζει τούς πάντες (Ἀπ. 21, 23).

Στά πρακτικά τῶν Συνόδων καί τήν περαιτέρω πορεία τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἡ λέξη ἀνάθεμα κατέληξε νά σημαίνει τέλειο διαχωρισμό ἀπό τήν Ἐκκλησία. «Ἡ Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἀναθεματίζει», «ἀνάθεμα οὗτος ἔστω», ἤ «ἀνάθεμα τοῦτο ἔστω», σημαίνει τελεία ἀπόσχιση ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἀντιθέτως, σέ περιπτώσεις «διαχωρισμοῦ ἀπό τήν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας» καί ἄλλων ἐπιτιμίων ἤ κανόνων μετανοίας ἐφαρμοσμένων σέ ἕνα πρόσωπο, τό ἴδιο τό πρόσωπο παρέμενε μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἄν καί ἦταν περιορισμένη ἡ συμμετοχή του στήν πλήρη χάριτος ζωή Της. Παρά ταῦτα, αὐτοί πού παρεδίδοντο σέ ἀνάθεμα ἀπεσχίζονταν τελείως ἀπό Αὐτήν, μέχρι τή μετάνοιά τους. Ἡ ἐπί γῆς Ἐκκλησία συνειδητοποιώντας, ἐν ὄψει τῆς ἰσχυρογνωμοσύνης καί σκληροκαρδίας τους, ὅτι δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτε γιά τή σωτηρία τους, τούς ἀνυψώνει στήν κρίση τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ κρίση εἶναι ἐλεήμων πάνω στούς μετανοοῦντες ἁμαρτωλούς, ἀλλά φοβερή πρός τούς πείσμονες ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ. «Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος ... καί γάρ ὁ Θεός ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον» (Ἑβρ. 10, 31. 12, 29).

Τό ἀνάθεμα δέν εἶναι τελεία καταδίκη: μέχρι τόν θάνατο εἶναι δυνατή ἡ μετάνοια. Τό ἀνάθεμα δέν εἶναι φοβερό ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία εὔχεται συμφορές γιά ὁποιονδήποτε ἤ ἐπειδή ὀ Θεός ἐπιδιώκει τήν καταδίκη του. Ἐπιθυμοῦν [ὁ Θεός καί ἡ Ἐκκλησία] νά σωθοῦν ὅλοι. Ἀλλά εἶναι φοβερό νά ἵσταται κάποιος ἔμπροσθεν τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ σέ κατάσταση ἀποσκληρυμμμένου κακοῦ: τίποτε δέν εἶναι κρυφό ἀπό Αὐτόν.

«Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος· οὗτος Κριτής ἐστιν ἐνθυμήσεων καί ἐννοιῶν καρδίας· μηδείς εἰσέλθῃ πειράζων τήν πίστιν τήν ἀμώμητον, ἀλλ' ἐν πραότητι καί φόβῳ Χριστῷ προσέλθωμεν, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν» (Στιχηρά τῶν Ἀποστίχων, Ἑσπερινός τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων).

[Οἱ λέξεις στίς ἀγκύλες, ὄχι στίς παρενθέσεις, εἶναι προσθήκη τῆς μεταφράσεως]

ΠΗΓΗ (στά ἀγγλικά): Περιοδικό Orthodox Life, 1977, No. 2, σελ. 18

Ἡ λέξη ἀνάθεμα καί ἡ σημασία της. Ὑπό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου (Μαξίμοβιτς)

"Ανάθημα" και "Ανάθεμα" στην Παλαιά Διαθήκη

Η λέξη: "ανάθεμα" είναι γνωστή στην εποχή μας, ως μια αφοριστική λέξη. Ποια ήταν όμως η σημασία της στην Παλαιά Διαθήκη; Ποια η διαφορά της από τη λέξη: "ανάθημα"; Και ποια ήταν η σημασία του χωρίου Λευιτικόν 27/κζ: 28,29;

1. Ένα παράξενο χωρίο

Για κάποιον που δεν γνωρίζει τη σημασία των λέξεων: "ανάθεμα" και "ανάθημα", το εδάφιο Λευιτικόν 27/κζ: 28,29 φαίνεται παράξενο. Εκεί αναφέρονται τα εξής, ως διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου: "παν δε ανάθεμα, ό εάν αναθή άνθρωπος τω Κυρίω από πάντων, όσα αυτω εστιν, από ανθρώπου έως κτήνους και από αγρού κατασχέσεως αυτού, ουκ αποδώσεται, ουδέ λυτρώσεται· παν ανάθεμα άγιον αγίων έσται τω Κυρίω. 29 και παν, ό εάν ανατεθή από των ανθρώπων, ου λυτρωθήσεται, αλλά θανάτω θανατωθήσεται".

Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει από το χωρίο αυτό, είναι το εξής: "Μα, πώς είναι δυνατόν, να αφιερώσει κάποιος στον Θεό κάποιον άνθρωπο, και να τον θανατώσει γι' αυτό το λόγο;"

Κυρίως στο ερώτημα αυτό θα απαντήσουμε στη συνέχεια, καθώς θα αναλύουμε τις δύο αυτές λέξεις: "ανάθεμα" και "ανάθημα".

2. Η διαφορά των λέξεων: "ανάθημα" και "ανάθεμα"

Στην Παλαιά Διαθήκη, η λέξη "ανάθημα" (στα Ελληνικά με ήτα), σήμαινε την αφιέρωση κάποιου πράγματος στον Θεό. Οτιδήποτε κάποιος πρόσφερε στον Θεό, ονομαζόταν "ανάθημα" (προσφορά στον Θεό). Υπήρχε όμως και η λέξη: "ανάθεμα" (στα Ελληνικά με έψιλον). Που και αυτό, σήμαινε προσφορά στον Θεό, αλλά με μια αρνητική έννοια.

Η λέξη: "ανάθεμα", στα Εβραϊκά είναι "χερέμ". Σημαίνει αρχικά "κόψιμο", μετά "απόσπαση", και τέλος "αφιέρωση στον Θεό με τρόπο ανέκκλητο". Τι σημαίνει αυτό;

Αυτό σημαίνει, ότι κάτι που αφιερωνόταν στον Θεό ως "ανάθεμα", έπρεπε να μην χρησιμοποιηθεί ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Με άλλα λόγια, να καταστραφεί εντελώς, ως ολοκαύτωμα, ως πλήρης και απόλυτη προσφορά στον Θεό. Είτε αυτό ήταν άψυχο αντικείμενο, είτε ήταν έμψυχο, αν κάτι αφιερωνόταν στον Θεό ως "ανάθεμα", έπρεπε να καταστραφεί, ώστε να μην τύχει οποιασδήποτε άλλης χρήσεως! Σε αντίθεση, αν κάτι προσφερόταν ως "ανάθημα" (με ήτα), μπορούσε να εξαγορασθεί, αν πληρωνόταν η τιμή του στον ναό, είτε ήταν κάτι έμψυχο, είτε άψυχο.

Το χωρίο αυτό που εξετάζουμε στο Λευιτικό 27/κζ: 28,29, αυτή ακριβώς τη διαφοροποίηση ξεκαθαρίζει. Ενώ στα υπόλοιπα χωρία του κεφαλαίου αυτού, κανονίζεται η τιμή εξαγοράς των αναθημάτων, (με ήτα), στα εδάφια 28 και 29 ξεκαθαρίζεται, ότι αυτή η διευθέτηση εξαγοράς, ΔΕΝ ισχύει για οτιδήποτε έχει προσφερθεί ως "ανάθεμα" (με έψιλον). Είτε άψυχο είναι, είτε έμψυχο, αυτό το αντικείμενο, το ζώο ή ο άνθρωπος, πρέπει να καταστραφεί ή να πεθάνει.

Πρόκειται λοιπόν για εντελώς διαφορετικά είδη προσφοράς. Το "ανάθημα", ήταν κάτι που ευαρεστεί τον Θεό, και που του προσφερόταν, με δυνατότητα εξαγοράς, έτσι ώστε είτε να χρησιμοποιηθεί από τους υπευθύνους του ναού άμεσα, είτε να καταλήξουν τα χρήματα εξαγοράς του στον ναό και τους ιερείς, που ζούσαν από αυτά και από τις προσφορές. Αντιθέτως, το "ανάθημα", θεωρείτο κάτι "καταραμένο", που έπρεπε να εξαφανισθεί, γιατί η ύπαρξή του προξενούσε ζημιά στον λαό. Γι' αυτό δεν υπήρχε δυνατότητα εξαγοράς. Αυτό λοιπόν το επιβλαβές αντικείμενο ή πλάσμα, παραδιδόταν στον Θεό, με την αποκοπή του από τον κόσμο μας, μέσω καταστροφής.

Από τη σημασία του "αναθέματος", καταλαβαίνουμε και την προέλευση της λέξεως: "ανάθεμα" όπως τη χρησιμοποιούμε σήμερα. Γιατί αν και σήμερα δεν τη χρησιμοποιούμε για "καταστροφή", παραμένει η αρνητική έννοια της λέξεως, όπως παραμένει και η παράδοση του "αναθεματισμένου" στην κρίση του Θεού.

3. Χρήση του "αναθέματος" στον αρχαίο Ισραήλ

Έτσι λοιπόν, ενώ για τα "αναθήματα" η προσφορά των Ισραηλιτών ήταν διαρκής και καθημερινή μέσω των προσφορών και των θυσιών, για τα "αναθέματα", λόγω της αρνητικής τους σημασίας και της καταστροφής που υφίσταντο, η προσφορά τους ήταν σπανιότατη και συγκεκριμένη, γιατί ήταν μια προσφορά που δεν προξενούσε την παραμικρή ωφέλεια. Χρησιμοποιούνταν οι προσφορές αυτές, για κάτι (ή για κάποιον) που θεωρείτο καταραμένο και επιβλαβές.

Για παράδειγμα, αυτό συνέβαινε για τα λάφυρα και τους κατοίκους μιας πόλης που χαρακτηριζόταν "ανάθεμα". Αν μια πόλη χαρακτηριζόταν "καταραμένη" ενώπιον του Θεού, αυτή και τα λάφυρα που θα υπήρχαν εκεί, θεωρούνταν "ανάθεμα" στον Θεό. Και κανείς Ισραηλίτης δεν θα έπρεπε να πάρει ούτε λάφυρο, ούτε ζώο, ούτε δούλο από την πόλη αυτή. Θα έπρεπε όλοι και όλα σε αυτή την πόλη να καταστραφούν εντελώς, και να μη γίνει σε οτιδήποτε από αυτή την πόλη χρήση. Τα πάντα παραδίδονταν στην καταστροφή και οι ψυχές των σφαγμένων στην κρίση του Θεού ως "ανάθεμα".

Εδώ πρέπει να προσέξουμε το εξής: Δεν μιλάμε για "θυσίες", αλλά για "καταστροφή" των αντικειμένων και των κατοίκων. Μιλάμε δηλαδή για καταστροφή κάποιου αντικειμένου ή πλάσματος, που θεωρείται ως "καταραμένο", και παράδοσή του στην κρίση του Θεού, και όχι για κάτι που ευχαριστεί τον Θεό, όπως είναι οι θυσίες. Οι θυσίες, θεωρούνταν "αναθήματα", και ήταν κάτι που μπορούσε να εξαγορασθεί. Όμως το ανάθεμα, ΔΕΝ είχε δυνατότητα εξαγοράς. Ήταν κάτι καταραμένο που έπρεπε να αποκοπεί, να εξαφανισθεί από τον κόσμο μας, ως φορέας μολυσμού.

Οι Ισραηλίτες, χρησιμοποιούσαν τον χαρακτηρισμό "ανάθεμα", μόνο σε ειδικές περιπτώσεις εχθρικών πόλεων που ήταν εντελώς διεφθαρμένες, σε σημείο που κάθε τι που υπήρχε μέσα σε αυτές, να θεωρείται μολυσμένο και επιβλαβές, άξιο μόνο για καταστροφή. Μιλάμε για πόλεις ειδωλολατρικές που έκαιγαν ακόμα και τα παιδιά τους ως θυσία στους ειδωλολατρικούς "θεούς" τους, και έκαναν κάθε είδους ακαθαρσία, έτσι ώστε να χαρακτηρισθούν ως "ανάθεμα". Αν κάποια πόλη δεν βρισκόταν σε τέτοια ηθική κατάπτωση, ΔΕΝ θεωρείτο ανάθεμα. Στην περίπτωση αυτή, οι Ισραηλίτες έπαιρναν λάφυρα και δούλους, και μπορούσαν αυτά να τα εξαγοράσουν και να τα χρησιμοποιήσουν όπως ήθελαν. Αλλά σε μια εντελώς διεφθαρμένη πόλη, έπρεπε τα πάντα να καταστραφούν ως "ανάθεμα". Το τι έκαναν οι άνθρωποι σε τέτοιου είδους πόλεις, ώστε ο Θεός να αναγκαστεί να διατάξει γενοκτονία τους μέσω "αναθέματος", μπορεί ο αναγνώστης να δει στο σχετικό μας άρθρο.

Μια τέτοια πόλη ήταν η Ιεριχώ. Δείτε τι λέει στο Ιησούς του Ναυή 6/ς: 18,19: "αλλά υμείς φυλάξεσθε σφόδρα από του αναθέματος, μήποτε ενθυμηθέντες υμείς αυτοί λάβητε από του αναθέματος και ποιήσητε την παρεμβολήν των υιών Ισραήλ ανάθεμα και εκτρίψητε ημάς· 19 και παν αργύριον ή χρυσίον ή χαλκός ή σίδηρος άγιον έσται τω Κυρίω, εις θησαυρόν Κυρίου εισενεχθήσεται. 20 και εσάλπισαν ταις σάλπιγξιν οι ιερείς· ως δε ήκουσεν ο λαός των σαλπίγγων, ηλάλαξε πας ο λαός άμα αλαλαγμω μεγάλω και ισχυρω και έπεσεν άπαν το τείχος κύκλω, και ανέβη πας ο λαός εις την πόλιν. 21 και ανεθεμάτισεν αυτήν Ιησούς και όσα ην εν τη πόλει από ανδρός και έως γυναικός, από νεανίσκου και έως πρεσβύτου και έως μόσχου και υποζυγίου, εν στόματι ρομφαίας".

Προσέξτε το εξής: Αν έπαιρναν οτιδήποτε από τα περιεχόμενα της πόλης ως λάφυρο, θα γινόταν "ανάθεμα" ο ίδιος ο Ισραήλ! Τόσο δεσμευτικό ήταν να μην αγγίξουν ακάθαρτο από αυτή την πόλη. Και μόνο τα (πολύτιμα) μέταλλα της πόλης, θα δίνονταν στο θησαυροφυλάκιο του ναού. Αλλά κανείς Ισραηλίτης δεν θα έπαιρνε οποιοδήποτε λάφυρο. (Επίσης, ειδικά για την Ιεριχώ, εξαίρεση από το "ανάθεμα", αποτελούσε το σπιτικό της πόρνης Ραάβ, η οποία βοήθησε τους κατασκόπους του Ισραήλ, επειδή πίστεψε στον Θεό τους, με αποτέλεσμα να γίνει και πρόγονος του Ιησού Χριστού!!!).

Συνεχίζοντας στο παράδειγμα της Ιεριχώ, δείτε τι συνέβη, όπως έξιστορείται στο Ιησούς του Ναυή κεφάλαιο 7/ζ:

"1. ΟΜΩΣ, οι γιοι Ισραήλ έκαναν παράβαση στο ανάθεμα· επειδή, ο Αχάν, ο γιος τού Χαρμί, γιου τού Ζαβδί, γιου τού Ζερά, από τη φυλή τού Ιούδα, πήρε από το ανάθεμα· και η οργή τού Κυρίου άναψε ενάντια στους γιους Ισραήλ.

2. Και ο Ιησούς έστειλε ανθρώπους από την Ιεριχώ στη Γαι, που ήταν κοντά στη Βαιθ-αυέν, προς το ανατολικό μέρος τής Βαιθήλ· και τους είπε, λέγοντας: Ανεβείτε, και κατασκοπεύστε τη γη. Και οι άνθρωποι ανέβηκαν και κατασκόπευσαν τη Γαι. 3. Και όταν γύρισαν στον Ιησού του είπαν: Ας μη ανέβει ολόκληρος ο λαός, αλλά μέχρι δύο ή τρεις χιλιάδες άνδρες ας ανέβουν, και ας πατάξουν τη Γαι· μη βάλεις ολόκληρο τον λαό σε κόπο φέρνοντάς τον μέχρις εκεί· επειδή, είναι λίγοι. 4. Και ανέβηκαν εκεί από τον λαό μέχρι 3.000 άνδρες· και έφυγαν από το πρόσωπο των ανδρών τής Γαι. 5. Και οι άνδρες τής Γαι πάταξαν απ' αυτούς μέχρι 36 από τους άνδρες· και τους καταδίωξαν μπροστά από την πύλη μέχρι τη Σιβαρείμ, και τους πάταξαν στο κατωφερές μέρος· για το οποίο οι καρδιές τού λαού διαλύθηκαν, και έγιναν σαν νερό.

6. Και ο Ιησούς ξέσχισε τα ιμάτιά του, και έπεσε καταγής επάνω στο πρόσωπό του, μπροστά στην κιβωτό τού Κυρίου μέχρι την εσπέρα, αυτός και οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ, και έβαλαν χώμα επάνω στα κεφάλια τους. 7. Και ο Ιησούς είπε: Α! Κυρίαρχε Κύριε, γιατί διαπέρασες αυτόν τον λαό διαμέσου του Ιορδάνη, για να μας παραδώσεις στα χέρια των Αμορραίων, ώστε να μας αφανίσουν; Είθε να ήμασταν ευχαριστημένοι, καθώς καθόμασταν πέρα από τον Ιορδάνη! 8. Ω! Κύριε, τι να πω, αφού ο Ισραήλ έστρεψε τα νώτα μπροστά στους εχθρούς του; 9. Κι ακούγοντας οι Χαναναίοι και όλοι οι κάτοικοι της γης, θα μας περικυκλώσουν, και θα εξαλείψουν το όνομά μας από τη γη· και τι θα κάνεις για το μεγάλο σου όνομα;

10. Και ο Κύριος είπε στον Ιησού: Σήκω· γιατί έπεσες έτσι επάνω στο πρόσωπό σου; 11. Ο Ισραήλ αμάρτησε, και μάλιστα παρέβηκαν τη διαθήκη μου, που τους πρόσταξα· και επιπλέον, πήραν από το ανάθεμα, και επιπλέον έκλεψαν, και επιπλέον είπαν ψέματα, και επιπλέον το έβαλαν στα σκεύη τους· 12. γι' αυτό, δεν θα μπορέσουν οι γιοι Ισραήλ να σταθούν μπροστά από τους εχθρούς τους, αλλά θα στρέψουν τα νώτα μπροστά στους εχθρούς τους, επειδή έγιναν ανάθεμα· ούτε θα είμαι πλέον μαζί σας, αν δεν εξαλείψετε το ανάθεμα από ανάμεσά σας· 13. καθώς θα σηκωθείς, αγίασε τον λαό, και πες: Αγιαστείτε για την αυριανή ημέρα· επειδή, έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός τού Ισραήλ· Υπάρχει ανάθεμα ανάμεσά σου, Ισραήλ· δεν μπορείς να σταθείς μπροστά από τους εχθρούς σου, μέχρις ότου αφαιρέσετε το ανάθεμα από ανάμεσά σας· 14. προσέλθετε, λοιπόν, το πρωί σύμφωνα με τις φυλές σας· και η φυλή, την οποία ο Κύριος θα πιάσει, θα προσέλθει κατά συγγένειες· και η συγγένεια, την οποία ο Κύριος θα πιάσει, θα προσέλθει κατά οικογένειες· και η οικογένεια, την οποία ο Κύριος θα πιάσει θα προσέλθει κατά άνδρες· 15. και όποιος πιαστεί, που έχει το ανάθεμα, θα κατακαεί με φωτιά, αυτός και όλα όσα έχει· επειδή, παρέβηκε τη διαθήκη τού Κυρίου, και επειδή έπραξε ανομία στον Ισραήλ.

16. Και ο Ιησούς, αφού σηκώθηκε το πρωί, έφερε τον Ισραήλ σύμφωνα με τις φυλές τους· και πιάστηκε η φυλή τού Ιούδα· 17. και έφερε τις συγγένειες του Ιούδα, και πιάστηκε η συγγένεια των Ζαραϊτών· και έφερε τη συγγένεια των Ζαραϊτών κατά άνδρες, και πιάστηκε ο Ζαβδί· 18. και έφερε την οικογένειά του κατά άνδρες, και πιάστηκε ο Αχάν, ο γιος τού Χαρμί, γιου τού Ζαβδί, γιου τού Ζερά, από τη φυλή τού Ιούδα.

19. Και ο Ιησούς είπε στον Αχάν: Παιδί μου, δώσε τώρα δόξα στον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ, και εξομολογήσου σ' αυτόν, και πες μου τώρα τι έπραξες· μη το κρύψεις από μένα.

20. Και ο Αχάν αποκρίθηκε στον Ιησού, και είπε: Αληθινά, εγώ αμάρτησα στον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ, και έπραξα έτσι κι έτσι· 21. βλέποντας ανάμεσα στα λάφυρα μια καλή Βαβυλωνιακή στολή, και 200 σίκλους ασήμι, και μία ράβδο χρυσάφι βάρους 50 σίκλων, τα επιθύμησα, και τα πήρα· και δες, είναι κρυμμένα στη γη, στο μέσον τής σκηνής μου, και το ασήμι κάτω απ' αυτά.

22. Και ο Ιησούς έστειλε ανθρώπους· και έτρεξαν στη σκηνή, και πραγματικά, ήσαν κρυμμένα στη σκηνή του, και το ασήμι κάτω απ' αυτά. 23. Και τα πήραν από το μέσον τής σκηνής, και τα έφεραν στον Ιησού, και σε όλους τούς γιους Ισραήλ, και τα έβαλαν μπροστά στον Κύριο.

24. Τότε, ο Ιησούς, και ολόκληρος ο Ισραήλ μαζί του, έπιασαν τον Αχάν, τον γιο τού Ζερά, και το ασήμι, και τη στολή, και τη ράβδο από το χρυσάφι, και τους γιους του, και τις θυγατέρες του, και τα βόδια του, και τα γαϊδούρια του, και τα πρόβατά του, και τη σκηνή του, και όλα όσα είχε, και τους έφεραν στην κοιλάδα Αχώρ.

25. Και ο Ιησούς είπε: Γιατί μας κατατάραξες; Ο Κύριος θα σε καταταράξει αυτή την ημέρα. Και ολόκληρος ο Ισραήλ τον λιθοβόλησε με πέτρες, και τους κατέκαψαν με φωτιά, και τους λιθοβόλησαν με πέτρες. 26. Και έστησαν επάνω του έναν μεγάλο σωρό από πέτρες, που μένει μέχρι σήμερα· έτσι ο Κύριος έπαυσε από την έξαψη του θυμού του· γι' αυτό, το όνομα εκείνου του τόπου αποκαλείται, Κοιλάδα Αχώρ μέχρι αυτή την ημέρα".

Στο απόσπασμα αυτό, φαίνεται σαφέστατα όχι μόνο η σοβαρότητα και η συγκεκριμένη χρήση της έννοιας του "αναθέματος", αλλά και τι ακριβώς σήμαιναν τα λόγια στο χωρίο του Λευιτικού που εξετάζουμε. Το "ανάθεμα", ήταν κάτι που έπρεπε να καταστραφεί υποχρεωτικά, γιατί αποτελούσε πηγή κατάρας ανάμεσα στον λαό. Και όταν αναφερόταν σε ανθρώπους, δεν ήταν "ανθρωποθυσία", αλλά "απαλλαγή από τον φορέα της κατάρας".

Τελειώνοντας, θα αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό χωρίο, που δείχνει πώς ένιωθαν οι Ισραηλίτες για κάτι που θεωρείτο ακάθαρτο: "Συρθείτε, Συρθείτε, βγείτε έξω από εκεί, μη αγγίξετε ακάθαρτον· από μέσα απ' αυτή βγείτε έξω· καθαριστείτε εσείς που βαστάζετε τα σκεύη τού Κυρίου" (Ησαϊας 52/νβ: 11). Κάθε τι που ανήκε σε ένα χώρο αναθέματος, ήταν ακάθαρτο και έπρεπε να μην ληφθεί από κανέναν Ισραηλίτη. Κάτι τέτοιο ήταν το ανάθεμα, και έπρεπε να εξαφανισθεί από την περιοχή που έλεγχε ο Ισραήλ, και που έπρεπε να παραμείνει στην επιδοκιμασία το Θεού. Είτε αυτό ήταν άψυχο, είτε έμψυχο.

Γιατί έπρεπε να γίνει καταστροφή της ανομίας;

Ο Θεός δεν μισεί τον άνθρωπο αλλά την αμαρτία. Η Αμαρτία είναι σαν ένα σάπιο πλοίο. Ο Θεός μας λέει: "Φύγετε από αυτό και πηγαίνετε στο δίπλα (της Αρετής) γιατί αυτό πρέπει να το βουλιάξω, για να μην καταστρέψει / μολύνει την κτίση. Εμείς όμως παραμένουμε επάνω πεισματικά, από εγωισμό. Συνεχίζει να μας παρακαλάει για πολύ καιρό. Κάποια στιγμή αναγκάζεται να το καταστρέψει, και μαζί με αυτό καταστρεφόμαστε και εμείς μαζί (προς λύπη του Θεού).

Άλλωστε στη Παλαιά Διαθήκη ο Κύριος λέει όπως είδαμε: "Γιατί αμαρτάνετε; Δεν γνωρίζετε πως δεν μου αρέσει να σας βλέπω να πεθαίνετε; Δεν ξέρετε πως ο μισθός της αμαρτίας είναι ο θάνατος;". Έτσι καταλαβαίνουμε πως στόχος του Θεού είναι η εξάλειψη της αμαρτίας. Το πρόβλημα είναι πως εμείς δεν θέλουμε. Ο Θεός καταστρέφει την Αμαρτία και αυτό από αγάπη. Γιατί αν δεν την καταστρέψει θα αποσυντεθεί η κτίση...

Αυτή η αποσύνθεση της κτίσεως, είναι το τελικό «κλειδί» για να καταλάβουμε. Ο άνθρωπος είναι ο ιερέας της κτίσεως. Είναι μέρος της υλικής κτίσεως, και ταυτόχρονα αυτός δια του οποίου η κτίση προσφέρει λατρεία στον Θεό. Όλα όσα κάνουμε, έχουν επιπτώσεις σε ολόκληρη την κτίση. Με την αμαρτία μας, προκαλούμε τη φθορά της, ενώ με την αγιότητα, την αφθαρτοποίησή της. Ο Θεός μερικές φορές, ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΜΑΣ, αναγκάζεται ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ να διατάξει κάτι τέτοιο, ώστε να μην προκληθεί μεγαλύτερο και αιώνιο κακό σε όλους. Πάντα όμως, περιμένει τις ψυχές αυτών που σφάχτηκαν, να τις γιατρέψει και να τις σώσει.

Τον καιρό εκείνο δεν υπήρχε το Άγιο Πνεύμα μέσα στους πιστούς. Δεν υπήρχαν οι άγιοι που σήμερα με τις προσευχές τους συντηρούν τον κόσμο. Και μερικές φορές ήταν ανάγκη να σταματήσει εκεί η κακία, όχι μόνο για χάρη της κτίσης, αλλά και των ιδίων που αμάρταναν, που θα έφταναν σε μεγαλύτερη κακία, προς αιώνια ζημία των ψυχών τους.

Όσο για την ολική εξόντωση, είχε δύο λόγους:

1. Για να μην μείνει υπόλοιπο του λαού αυτού, και στους αιώνες συνεχίζονται οι εχθροπραξίες τους με τους Ισραηλίτες, και

2. Για να μην μείνει υπόλοιπο ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ στη γη αυτή που εγκαταστάθηκαν, και μετά παρασυρθούν στις ίδιες πράξεις και οι Ισραηλίτες.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι Ισραηλίτες ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑΝ, και λυπήθηκαν κάποιους λαούς για τους οποίους είχαν εντολή να τους εξοντώσουν, με αποτέλεσμα να υποστούν τις συνέπειες. Και η συνέπεια ήταν να παραδώσει και αυτούς τους ίδιους ο Θεός στα χέρια των εχθρών τους, επειδή κατάντησαν και αυτοί ειδωλολάτρες. Η Αγία Γραφή είναι ξεκάθαρη σε αυτό, όπως και στους λόγους που δόθηκε ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ η εντολή πλήρους εξόντωσης κάποιων λαών:

«Ουκ εξωλόθρευσαν τα έθνη, α είπε Κύριος αυτοίς. Και εμίγησαν εν τοις έθνεσι και έμαθον τα έργα αυτών· και εδούλευσαν τοις γλυπτοίς αυτών, και εγενήθη αυτοίς εις σκάνδαλον. Και έθυσαν τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών τοις δαιμονίοις. Και εξέχεαν αίμα αθώον, αίμα υιών αυτών και θυγατέρων, ών έθυσαν τοις γλυπτοίς Χαναάν. Και εφονοκτονήθη η γη εν τοις αίμασι και εμιάνθη εν τοις έργοις αυτών, και επόρνευσαν εν τοις επιτηδεύμασι αυτών. Και ωργίσθη θυμώ Κύριος επί τον λαόν αυτού και εβδελύξατο την κληρονομίαν αυτού. Και παρέδωκεν αυτούς εις χείρας εχθρών, και εκυρίευσαν αυτών οι μισούντες αυτούς. Και έθλιψαν αυτούς οι εχθροί αυτών, και εταπεινώθησαν υπό τας χείρας αυτών. Πλεονάκις ερρύσατο αυτούς, αυτοί δε παρεπίκραναν αυτόν εν τη βουλή αυτών και εταπεινώθησαν εν ταις ανομίαις αυτών...» (Ψαλμοί 105/ρε 34-46)

Είναι σαφές από το παραπάνω απόσπασμα, ότι ο Θεός τους ζήτησε να προβούν στο ΚΑΚΟ της εκτέλεσης ενός λαού, για να αποφύγουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΚΑ, τα οποία μετά θα τους ακολουθούσαν για ΑΙΩΝΕΣ. Αυτοί δεν υπάκουσαν, επειδή θέλησαν να κάνουν τους φιλεύσπλαχνους, και οδηγήθηκαν και οι ίδιοι στην ειδωλολατρία και στις θυσίες των παιδιών τους. Έτσι τελικά πέθαναν περισσότεροι άνθρωποι, και περισσότερα παιδιά.

Από την ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Θρονική εορτή παρουσία του Πάπα (30 Νοεμβρίου 2025)

Η ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 1054

Αυτό κατέστη δυνατό πριν από 60 χρόνια με την άρση των αναθεμάτων του 1054 μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινούπολης στις 7 Δεκεμβρίου 1965. Στην αντίστοιχη Κοινή Διακήρυξη, ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας διακήρυξαν την κοινή τους πεποίθηση ότι «ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα της θείας χάρης, η οποία σήμερα οδηγεί τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και την Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς και όλους τους Χριστιανούς, να ξεπεράσουν τις διαφορές τους προκειμένου να είναι ξανά «ένα» όπως ο Κύριος Ιησούς ζήτησε από τον Πατέρα Του γι' αυτούς» ( Κοινή Διακήρυξη , 1).

Έτσι, αυτό το ιστορικό γεγονός, που ακολουθεί τον «χειμώνα» των διαιρέσεων, μπορεί δικαίως να ονομαστεί πνευματική «άνοιξη» για τις Εκκλησίες μας, εγκαινιάζοντας ένα νέο κεφάλαιο στις αμοιβαίες μας σχέσεις, επιδιώκοντας εκ νέου να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας από το παρελθόν. Όπως υποστηρίχθηκε τότε, «μέσω της δράσης του Αγίου Πνεύματος αυτές οι διαφορές θα ξεπεραστούν μέσω του καθαρισμού των καρδιών, μέσω της μεταμέλειας για τα ιστορικά λάθη και μέσω μιας αποτελεσματικής αποφασιστικότητας να επιτευχθεί μια κοινή κατανόηση και έκφραση της πίστης των Αποστόλων και των απαιτήσεών της» ( Κοινή Διακήρυξη , 5).

Γιορτάζοντας αυτές τις ευλογημένες επετείους, χαιρόμαστε που η άρση των αναθεμάτων, η οποία εγκαινίασε έναν διάλογο αγάπης, οδήγησε στον διάλογο αλήθειας που διεξάγεται κυρίως στο πλαίσιο της Κοινής Διεθνούς Επιτροπής για θεολογικό διάλογο μεταξύ των δύο αδελφών Εκκλησιών μας, η οποία συστάθηκε από τους προκατόχους μας Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄ και Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο. Το έργο που επιτελέστηκε τα τελευταία 45 χρόνια, το οποίο ξεκίνησε εξετάζοντας τα κοινά μας σημεία, καλλιέργησε ένα πνεύμα αδελφοσύνης και ανέπτυξε αμοιβαία εμπιστοσύνη και κατανόηση, και επιτρέπει στις Εκκλησίες μας σε αυτή την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας να αντιμετωπίσουν τα ακανθώδη ζητήματα του παρελθόντος προκειμένου να τα ξεπεράσουν και να μας οδηγήσουν στην αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας.

ΚΟΙΝΟ ΠΑΣΧΑΛΙΟ

Θεϊκά εμπνευσμένη από την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, η Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας ενίσχυσε την εκκλησιαστική ενότητα. Όπως βεβαιώνει ένας από τους πρωταγωνιστές της Συνόδου, ο Άγιος Αθανάσιος Αλεξανδρείας, στην επιστολή του προς τους επισκόπους της Αφρικής, η Σύνοδος της Νίκαιας συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο κυρίως για να επιλύσει τη διαίρεση που προκλήθηκε εντός της Εκκλησίας από την αίρεση του Αρειανού και να αποφασίσει μια κοινή ημερομηνία για τον ετήσιο εορτασμό του Πάσχα, της ανάστασης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του θεμελίου της πίστης μας (PG 26, 1032CD). Πράγματι, «αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, το κήρυγμά μας είναι μάταιο, και η πίστη σας» (Α' Κορινθίους 15:14). Και η Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος παραμένει το θεμέλιο στην αναζήτησή μας για χριστιανική ενότητα σήμερα. Το Σύμβολό της Πίστης, οι κανόνες της και οι αποφάσεις της, ειδικά αυτή που αφορά την καθιέρωση κοινών κριτηρίων για τον υπολογισμό μιας κοινής ημερομηνίας του Πάσχα, αποτελούν την κληρονομιά ολόκληρης της Χριστιανοσύνης, και μόνο εμβαθύνοντας αυτή την πλούσια κληρονομιά οι διχασμένοι Χριστιανοί θα έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλον και θα επιτύχουν την πολυπόθητη ενότητά τους.

Από την ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Θρονική εορτή παρουσία του Πάπα (30 Νοεμβρίου 2025)

ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

1. Λόγω τω εις τα πρώτα Πάσχα νηστεύοντας Ι. Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Λόγος περί ψευδοπροφητών και ψευδοδιδασκάλων (Α')

Λόγος περί ψευδοπροφητών και ψευδοδιδασκάλων (Θ') ν’ αποστομώνεις τους αιρετικούς και όσους πέφτουν έξω να τους νουθετείς και να τους οδηγείς στην μετάνοια.

ΚΑΝΩΝ ΜΣΤ' (46), ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

«Επίσκοπον, ή Πρεσβύτερον αιρετικών, δεξαμένους βάπτισμα, ή θυσίαν, καθαιρείσθαι προστάσσομεν, τις γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστους;»

Ερμηνεία

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να αποστρέφονται τους αιρετικούς, και τας των αιρετικών τελετάς. Μάλλον δε αυτοί, οι αιρετικοί δηλαδή πρέπει να ελέγχωνται και να νουθετώνται από τους Επισκόπους και Πρεσβυτέρους, μήπως ήθελαν καταλάβουν και επιστρέψουν από την πλάνην των. Δια τούτο ο παρών Κανών διορίζει ότι, όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος ήθελεν αποδεχθή ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών ή την παρ' αυτών προσαγομένην
θυσίαν, ο τοιούτος, προστάζομεν να καθαιρεθή. Επειδή ποίαν συμφωνίαν έχει ο Χριστός με τον διάβολον; Ή ποίαν μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστον; Διότι εκείνοι όπου δέχονται τα παρά των αιρετικών, ή τα όμοια φρονήματα εκείνων έχουσι και αυτοί, ή το ολιγώτερον δεν έχουσι προθυμίαν να ελευθερώνουν αυτούς από την κακοδοξίαν των. Οι γαρ συνευδοκούντες εις τας εκείνων τελετάς, πώς δύνανται να ελέγξουσιν αυτούς δια να παραιτήσουν την κακόδοξον και πεπλανημένην των αίρεσιν;

Ομοίως ο Ψαλμός του Δαυίδ

Διδάξω ανόμους τας οδούς σου και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι" λέει ο προφητάνακτας Δαυίδ στο Ψαλμό 50

Παρέδωκε δὲ καὶ τὸν περὶ τοῦ Πάσχα διωρισμόν, ὂν νῦν κράτει ἀπαράτρωτον ἡ καθολικὴ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία,(περὶ οὐ ὅρᾳ τὸν ζ΄ Ἀποστολικόν, καὶ τὸν α΄. τῆς α΄ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ.)

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ Ἡ Ἁγία Οἰκουμενικὴ (1) πρώτη Σύνοδος συνεκροτήθη ἐν Νικαία τῆς Βιθυνίας ἐπὶ Κωνσταντίνου τοῦ μεγάλου, κατὰ τὸ ἀπὸ Χριστοῦ 325 ἔτος.

.... παρέδωκε τὸ κοινόν, καὶ ἐγνωσμένον παρὰ πᾶσι θεῖον, καὶ ἱερὸν τῆς ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως Σύμβολον, ἐν ὢ τόν του Θεοῦ Υἱὸν καὶ Λόγον, Θεὸν ἀληθινὸν ἀνεκήρυξεν, ὁμοούσιον μὲ τὸν Πατέρα, ἤτοι τὴν αὐτὴν οὐσίαν καὶ φύσιν μὲ τὸν Πατέρα ἔχοντα, καὶ ἑπομένως τὴν αὐτὴν δόξαν, καὶ ἐξουσίαν, καὶ κυριότητα, καὶ ἀϊδιότητα, καὶ πάντα τὰ λοιπὰ θεοπρεπῆ τῆς θείας φύσεως ἰδιώμτα• ἔχει δὲ ἐπὶ λέξεως οὕτω• «Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα πάντων ὁρατῶν τε, καὶ ἀοράτων ποιητήν. Καὶ εἲς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, τὸν γεννηθέντα ἐκ τοῦ Πατρὸς μονογενῆ, τοῦτ’ ἐστὶν ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Πατρός, Θεὸν ἐκ Θεοῦ, φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὗ ποιηθέντα, ὁμοούσιον(2) τῷ Πατρί, δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο, τὰ ἐν τῷ Οὐρανῷ, καὶ τὰ ἐν τῇ γῆ. Τὸν δι΄ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα, καὶ σαρκωθέντα, καὶ ἐνανθρωπήσαντα. Παθόντα• ἀναστάντα τῇ Τρίτῃ ἡμέρᾳ• καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς Οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρός. Πάλιν ἐρχόμενον κρίναι ζῶντας καὶ νεκρούς. Καὶ εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα• τοὺς δὲ λέγοντας, ὅτι ἢν πότε, ὅτε οὐκ ἤν, καὶ πρὶν γεννηθῆναι οὒκ ἤν, καὶ ὅτι ἐξ οὐκ ὄντων ἐγένετο, ἡ ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως, ἡ οὐσίας φάσκοντας εἶναι, ἡ τρεπτόν, ἡ ἀλλοιωτὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, τούτους ἀναθεματίζει ἡ καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.» (1) Τοῦτο δὲ τὸ Σύμβολον, ὁ μὲν Ἱεροσολύμων Θεόδωρος πίστεως ὀρθὴν ὁμολογίαν ὠνόμασεν: ὁ δὲ Ῥώμης Δάμασος, τεῖχος ὑπεναντίον τῶν ὅπλων τοῦ διαβόλου. Καὶ ἁπλῶς παρὰ πάσης τῆς Ἐκκλησίας καλεῖται ἡ χαρακτηριστικὴ σημαία, καὶ τὸ φλάμπουρον τῶν ὀρθοδόξων, διὰ μέσου τοῦ ὁποίου αὐτοί, ὡς ἀληθεῖς στρατιῶται τοῦ Χριστοῦ, διακρίνονται ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀπὸ τοὺς ὑποκρινομένους μὲν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, διακρίνονται ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀπὸ τοὺς ὑποκρινομένους μὲν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὄντας δὲ ψευδαδέλφους καὶ κακοδόξους. Καὶ οἱ στρατιῶται γὰρ διὰ συμβόλων διακρίνουσι τοὺς συστρατιώτας αὐτῶν ἀπὸ τοὺς ὑπεναντίους. Ὅθεν καὶ ἐκ μεταφορᾶς τῶν στρατιωτικῶν συμβόλων ὠνομάσθη καὶ τὸ τῆς πίστεως σύμβολον. Παρέδωκε δὲ καὶ τὸν περὶ τοῦ Πάσχα διωρισμόν, ὂν νῦν κράτει ἀπαράτρωτον ἡ καθολικὴ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία,(περὶ οὐ ὅρᾳ τὸν ζ΄ Ἀποστολικόν, καὶ τὸν α΄. τῆς α΄ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ.)

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Οικουμενισμός και αλλαγή πασχαλίου

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Κοινό Πασχάλιο προωθεί ο Βαρθολομαίος ..

ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ Ζ, Ι, ΙΑ, Ο, ΟΑ, ΞΕ ...

Κανὼν Ζ´

Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, τὴν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρὸ τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετὰ Ἰουδαίων ἐπιτελέσοι, καθαιρείσθω.

ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ;;;ΓΙΑΤΙ ΠΡΩΤΑ ΕΚΑΝΑΝ ΠΑΣΧΑ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΓΙΝΕ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΗΔΑΛΙΟ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΤΑ ΕΞΗΓΗ ΠΙΟ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΓΙΝΕ ΣΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ .Πάσχα Ιουδαϊκό Πάσχα Χριστιανικό-Κοινό Πασχάλιο 1-5

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Αποτελέσματα αναζήτησης για Πάσχα Ιουδαϊκό Πάσχα Χριστιανικό-Κοινό Πασχάλιο

Κανὼν Ι´

Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω.

Κανὼν ΙΑ´

Εἴ τις καθῃρημένῳ κληρικὸς ὤν κληρικῷ συνεύξηται, καθαιρείσθω καὶ αὐτός.

Κανὼν ΜΕ´

Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω.

Κανὼν ΜΣΤ´

Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;

Κανὼν ΞΕ´

Εἴ τις κληρικός, ἢ λαϊκός, εἰσέλθῃ εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων ἢ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καὶ καθαιρείσθω καὶ ἀφοριζέσθω.

Κανὼν ΞΘ´

Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, ἢ ὑποδιάκονος, ἢ ἀναγνώστης, ἢ ψάλτης, τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν τοῦ Πάσχα οὐ νηστεύει, ἢ τετράδα, ἢ παρασκευήν, καθαιρείσθω, ἐκτὸς εἰ μὴ δι᾿ ἀσθένειαν σωματικὴν ἐμποδίζοιτο· εἰ δὲ λαϊκὸς εἴη, ἀφοριζέσθω.

Κανὼν Ο´

Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, ἢ ὅλως τοῦ καταλόγου τῶν κληρικῶν, νηστεύοι μετὰ Ἰουδαίων, ἢ ἑορτάζοι μετ᾿ αὐτῶν, ἢ δέχοιτο παρ᾿ αὐτῶν τὰ τῆς ἑορτῆς ξένια, οἷον ἄζυμα ἤ τι τοιοῦτον, καθαιρείσθω· εἰ δὲ λαϊκὸς εἴη, ἀφοριζέσθω.

Κανὼν ΟΑ´

Εἴ τις χριστιανὸς ἔλαιον ἀπενέγκοι εἰς ἱερὸν ἐθνῶν, ἢ εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων, ἐν ταῖς ἑορταῖς αὐτῶν, ἢ λύχνους ἅπτοι, ἀφοριζέσθω.

Κανὼν ΟΒ´

Εἴ τις κληρικός, ἢ λαϊκός, ἀπὸ τῆς ἁγίας ἐκκλησίας ἀφέληται κηρόν, ἢ ἔλαιον, ἀφοριζέσθω, καὶ τὸ ἐπίπεμπτον προστιθέτω μεθ᾿ οὗ ἔλαβεν.

Κανόνες τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Τοπικῆς Συνόδου

Συνεκλήθη ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας (341 μ.Χ.)

Κανὼν Α´

Πάντας τοὺς τολμῶντας παραλύειν τὸν ὅρον τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης συνόδου τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης ἐπὶ παρουσίᾳ τῆς εὐσεβείας τοῦ θεοφιλεστάτου βασιλέως Κωνσταντίνου, περὶ τῆς ἁγίας ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους Πάσχα, ἀκοινωνήτους καὶ ἀποβλήτους εἶναι τῆς ἐκκλησίας, εἰ ἐπιμένοιεν φιλονεικότερον ἐνιστάμενοι πρὸς τὰ καλῶς δεδογμένα, καὶ ταῦτα εἰρήσθω περὶ τῶν λαϊκῶν. Εἰ δέ τις τῶν προεστώτων τῆς ἐκκλησίας, ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, μετὰ τὸν ὅρον τοῦτον τολμήσειεν ἐπὶ διαστροφῇ τῶν λαῶν καὶ ταραχῇ τῶν ἐκκλησιῶν ἰδιάζειν, καὶ μετὰ τῶν Ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τὸ Πάσχα· τοῦτον ἡ ἁγία σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς ἐκκλησίας, ὡς οὐ μόνον ἑαυτῷ ἁμαρτίας ἐπισωρεύοντα, ἀλλὰ πολλοῖς διαφθορᾶς καὶ διαστροφῆς γινόμενον αἴτιον· καὶ οὐ μόνον τοὺς τοιούτους καθαιρεῖ τῆς λειτουργίας, ἀλλὰ καὶ τοὺς τολμῶντας τούτοις κοινωνεῖν μετὰ τὴν καθαίρεσιν. Τοὺς δὲ καθαιρεθέντας ἀποστερεῖσθαι καὶ τῆς ἔξωθεν τιμῆς, ἧς ὁ ἅγιος Κανὼν καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ ἱερατεῖον μετείληφεν.

Κανόνες τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου

Συνεκλήθη ἐν Λαοδικείᾳ τῆς Φρυγίας (περὶ 357 καὶ 368 μ.Χ.)

ΚΑΝΟΝΕΣ ΛΑΟΔΙΚΕΙΑΣ ΛΖ, ΛΗ , ΛΘ ...

Κανὼν ΛΑ´

Ὅτι οὐ δεῖ πρὸς πάντας αἱρετικοὺς ἐπιγαμίας ποιεῖν, ἤ διδόναι υἱούς, ἢ θυγατέρας, ἀλλὰ μᾶλλον λαμβάνειν, εἴγε ἐπαγγέλοιντο Χριστιανοὶ γίνεσθαι.

Κανὼν ΛΒ´

Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἵτινές εἰσιν ἀλογίαι μᾶλλον, ἢ εὐλογίαι.

Κανὼν ΛΓ´

Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς, ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι.

Κανὼν ΛΔ´

Ὅτι οὐ δεῖ πάντα Χριστιανὸν ἐγκαταλείπειν μάρτυρας Χριστοῦ, καὶ ἀπιέναι πρὸς τοὺς ψευδομάρτυρας, τουτέστιν αἱρετικῶν, ἢ αὐτοὺς πρὸς τοὺς προειρημένους αἱρετικοὺς γενομένους· οὗτοι γὰρ ἀλλότριοι τοῦ Θεοῦ τυγχάνουσιν. Ἔστωσαν οὖν ἀνάθεμα οἱ ἀπερχόμενοι πρὸς αὐτούς.

Κανὼν ΛΕ´

Ὅτι οὐ δεῖ Χριστιανοὺς ἐγκαταλείπειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀπιέναι, καὶ ἀγγέλους ὀνομάζειν, καὶ συνάξεις ποιεῖν, ἅπερ ἀπηγόρευται. Εἴ τις οὖν εὑρεθῇ ταύτῃ κεκρυμμένῃ εἰδωλολατρείᾳ σχολάζων, ἔστω ἀνάθεμα, ὅτι ἐγκατέλιπε τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ εἰδωλολατρείᾳ προσῆλθεν.

Κανὼν ΛΣΤ´

Ὅτι οὐ δεῖ ἱερατικοὺς ἢ κληρικούς, μάγους ἢ ἐπαοιδοὺς εἶναι, ἢ μαθηματικούς, ἢ ἀστρολόγους, ἢ ποιεῖν τὰ λεγόμενα φυλακτήρια, ἅτινά ἐστι δεσμωτήρια τῶν ψυχῶν αὐτῶν. Τοὺς δὲ φοροῦντας, ῥίπτεσθαι ἐκ τῆς ἐκκλησίας ἐκελεύσαμεν.

Κανὼν ΛΖ´

Ὅτι οὐ δεῖ παρὰ τῶν Ἰουδαίων, ἢ αἱρετικῶν, τὰ πεμπόμενα ἑορταστικὰ λαμβάνειν, μηδὲ συνεορτάζειν αὐτοῖς.

Κανὼν ΛΗ´

Ὅτι οὐ δεῖ παρὰ τῶν Ἰουδαίων ἄζυμα λαμβάνειν, ἢ κοινωνεῖν ταῖς ἀσεβείαις αὐτῶν.

Κανὼν ΛΘ´

Ὅτι οὐ δεῖ τοῖς ἔθνεσι συνεορτάζειν, καὶ κοινωνεῖν τῇ ἀθεότητι αὐτῶν.

Κανόνες τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου Ξ, ΠΑ, ΡΙΖ

Συνεκλήθη ἐν Καρθαγένῃ τῆς Ἀφρικῆς (419 μ.Χ.)

περισσότερα διαβάστε ΕΔΩ

ΠΑΣΧΑ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΔΩ

Παπισμός- Λατινόφρονες, Οἰκουμενισμός-Πανθρησκεία

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

Ἱερομονάχου Χαρίτωνος Ἁγιορείτου ΕΔΩ

ΚΑΙ Μπιλαλης Νικόδημος (Μοναχός), Οἰκουμενισμὸς καὶ ἀλλαγὴ Πασχαλίου, Ἅγ. Ὄρος, 2007. ΕΔΩ

Απορίας άξιο να ευλογεί ο Σερρών και Νιγρίτας Θεολόγος ( Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ-Ο ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΣΤΑΣ ) το βιβλιαράκι αυτό και να λείπουν και οι σελίδες 30-31 και 42-43-44. Από εδώ φαίνεται η υποκρισία τους από τα έργα τους .

Αλλά το πρωτάκουστο και παράδοξο είναι, όταν τα ίδια τα όπλα των εχθρών οδηγούνται σαν πολεμικές μηχανές εναντίον τους, όταν το ξίφος που βαστάζουν εναντίον μας , αυτό το ίδιο τους επιφέρει το θανάσιμο χτύπημα.

Οι εχθροί της πίστεως μας αναγκάζονται με την δύναμη του Θεού να γράφουν και μιλάνε για την αλήθεια.

οι σελίδες 30-31 και 42-43-44 θα τις βρείτε στο "ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ"

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Ενωση με τους αζυμίτες; ΜΕΡΟΣ Α

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Ενωση με τους αζυμίτες; ΜΕΡΟΣ Β

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Ενωση με τους αζυμίτες; ΜΕΡΟΣ Γ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Ενωση με τους αζυμίτες; ΜΕΡΟΣ Δ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Ενωση με τους αζυμίτες; ΜΕΡΟΣ Ε

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....