Περί της Αποστολικής διαδοχής.
Ο Μέγας Αθανάσιος αναφερόμενος σε όποιον έχει εκπέσει από την αλήθεια της Πίστεως λέγει ότι αυτός δεν είναι δυνατόν να καλείται καν χριστιανός, «ούτ’ αν είη, ούτ’ αν λέγοιτο χριστιανός»6. Ο δε άγιος Ειρηναίος λέει ότι όσοι «είναι εκτός αληθείας», αυτοί «είναι εκτός Εκκλησιάς»7. Η αλήθεια είναι ο Χριστός8. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να είναι Πατριάρχης, Αρχιεπίσκοπος, ή άλλος κληρικός, γιατί δεν έχει Αποστολική Διαδοχή9 και ιερωσύνη10. Τα αντίθετα πίστευε ο Αθηναγόρας. Σε μιά συνάντησή του στη Ρώμη, στις 16.10.1967, με τον πάπα Παύλο Στ΄ του είπε: «Είσθε φορεύς αποστολικής χάριτος και διάδοχος πλειάδος αγίων ανδρών, κλεϊσάντων τον πρώτον τη τιμή και τη τάξει Θρόνον των ανά την Οικουμένην Εκκλησιών»11! Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς λέγει ότι εκβάλλονται της Εκκλησίας και αναθέματι καθυποβάλλονται πάντες οι εκπίπτοντες της Ορθοδόξου Πίστεως και μη «ομολογούντες και πιστεύοντες ως το πνεύμα το Άγιον προεμήνυσε δια των Προφητών, ως ο Κύριος εθέσπισε δια σαρκός επιφανείας, ως οι Απόστολοι εκήρυξαν πεμφθέντες υπ’ Αυτού, ως οι Πατέρες ημών και διάδοχοι εκείνων εδίδαξαν ημάς»12.
6. M Αθανάσιος P.G. 26, 596A
7.Ειρηναίου, Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως ΛΓ΄,7 , P.G. 7, 1076
8.Ιω. ιδ΄6.
9.Πολύ ορθά ο Χρήστος Ανδρούτσος γράφει: «Οι αιρετικοί διακόπτουν την Αποστολική διαδοχή δια της ετεροδιδασκαλίας» (Δογματική, σ. 281, 282)
10.Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης αποφαίνεται «κατά τον 68ο Αποστολικό κανόνα, οι αιρετικοί ιερωσύνην δεν έχουν, άρα και τα παρ’ αυτών ιερουργούμενα μυστήρια, κοινά εισί και ουχ άγια, κατά τον μς΄ Αποστολικόν» (Πηδάλιον σ. 91).
11.Αρ. Πανώτη, Ειρηνοποιοί σ. 225.
12.Παρά Ι. Καρμίρη Δογματικά και Συμβολικά μνημεία, τομ. Α΄, Αθήναι 1952, σ. 345
Αποστολική διαδοχή και Παπισμός
Επειδή εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχουν μυστήρια, γι’ αυτό και οι Κληρικοί των Παπικών και αυτός ο Πάπας, για μας τους Ορθοδόξους, δεν έχουν ιεροσύνη, δηλαδή έχει διακοπεί σε αυτούς η Αποστολική Διαδοχή. Αυτό, βέβαια, μπορεί να ακούγεται λίγο παράξενα, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, βάσει της Ορθοδόξου Θεολογίας.
Η αποστολική διαδοχή δεν είναι απλώς μια σειρά χειροτονιών, αλλά συγχρόνως και μετοχή στην αποκαλυπτική αλήθεια. Όταν μια Εκκλησία αποκόπτεται από τον κορμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας, λόγω δογματικών διαφορών, αυτό σημαίνει ότι υπολείπεται και στο μυστήριο της ιεροσύνης. Δηλαδή, όταν χάνεται η αποκαλυπτική αλήθεια και υιοθετούνται αιρετικές απόψεις, αυτό έχει συνέπειες και στην αποστολική διαδοχή. Διότι οι άγιοι Απόστολοι μετέδιδαν το χάρισμα της ιεροσύνης, αλλά ταυτόχρονα παρέδιδαν, δια της αναγεννήσεως, και όλη την αποκαλυπτική παράδοση. Στο σημείο αυτό πρέπει να υπενθυμίσουμε την διδασκαλία του αγίου Ειρηναίου Επισκόπου Λυώνος, στην οποία φαίνεται καθαρά ότι η Εκκλησία συνδέεται στενότατα με την Ορθοδοξία και την θεία Ευχαριστία, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι όταν χάνεται η Ορθόδοξη πίστη, τότε δεν υπάρχει ούτε Εκκλησία ούτε και θεία Ευχαριστία. Οπότε ο Κληρικός που χάνει την ορθόδοξη πίστη αποκόπτεται από την Εκκλησία και, βεβαίως, τότε δεν υφίσταται και η αποστολική παράδοση και αποστολική διαδοχή. Το ότι ο άγιος Ειρηναίος συνδέει την αποστολική διαδοχή όχι μόνον με την χειροτονία, αλλά και με την διατήρηση της αληθούς πίστεως, φαίνεται από ένα χωρίο: «Δια τούτο τοις εν τη Εκκλησία πρεσβυτέροις υπακούειν δει, τοις την διαδοχήν έχουσιν από των αποστόλων, καθώς επεδείξαμεν, τοις συν τη επισκοπική διαδοχή το χάρισμα της αληθείας ασφαλές, κατά την ευδοκίαν του Πατρός ειληφόσι».
Επειδή, λοιπόν, δεν υπάρχει ιεροσύνη στους Παπικούς, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν μυστήρια, και όσα τελούνται δεν είναι αγιαστικά μυστήρια. Εάν όμως, όπως ισχυρίζονται μερικοί, ο Πάπας έχει ιεροσύνη, τότε το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας είναι έγκυρο και ο άρτος ο ευρισκόμενος στην Αγία Τράπεζα είναι ο Χριστός, οπότε περιπίπτουν σε δύο σφάλματα ή να κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων, παραβαίνοντας πληθώρα ιερών Κανόνων ή να αποστρέφονται τον Ίδιο τον Χριστό, ευρισκόμενον κατ’ αυτούς πάνω στην Αγία Τράπεζα.
Ο Μ. Βασίλειος αντιμετώπισε στην εποχή του διάφορα προβλήματα για το πώς θα δέχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία στους κόλπους της τους αιρετικούς. Αφού κάνει την διάκριση μεταξύ αιρέσεως, σχίσματος και παρασυναγωγής, αναφερόμενος στους αιρετικούς που έχουν αποκλίνει, όπως λέγει ο Γεννάδιος Σχολάριος, «κατ’ ευθείαν ή πλαγίως», «περί τι των άρθρων της πίστεως», γράφει ότι «οι δε της Εκκλησίας αποστάντες, ουκ έτι έσχον την Χάριν του Αγίου Πνεύματος αφ’ εαυτούς· επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν». Δηλαδή, όσοι απομακρύνθηκαν από την Εκκλησία, λόγω διαφοράς πίστεως, έχασαν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και δεν μπορούν να την μεταδώσουν, γιατί διακόπηκε η αποστολική διαδοχή. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης παρατηρεί: «Καθώς εν μέλος κοπή από το σώμα, νεκρούται παρευθύς με το να μη μεταδίδεται πλέον εις αυτό ζωτική δύναμις· τοιουτοτρόπως και αυτοί αφ’ ου μίαν φοράν εσχίσθηκαν παρευθύς και την πνευματικήν χάριν και ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος έχασαν, μη μεταδιδομένης ταύτης εις αυτούς δια των αφών και συνδέσμων, ήτοι δια της κατά Πνεύμα ενώσεως».
Επομένως, εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν ενεργούν μυστήρια, ούτε υπάρχει ιεροσύνη, ούτε γίνεται αληθής θεία Λειτουργία. Σε αυτό το σημείο στηρίζονται και όλοι οι ιεροί Κανόνες για την απαγόρευση της συμπροσευχής με αιρετικούς. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τηρεί αυτήν την αρχή στην πράξη και αυτό φαίνεται από το εξής απλό γεγονός. Όταν ένας Παπικός «Ιερέας» ή «Επίσκοπος» θέλει να γίνει Ορθόδοξος, δεν δεχόμαστε την «ιεροσύνη» που είχε, αλλά τον ξαναχειροτονούμε. Ακόμη δε αυτό γίνεται και με τους σχισματικούς, με τους οποίους δεν έχουμε διαφορά στο δόγμα, αλλά διαφορά «σε κάποια ζητήματα εκκλησιαστικά και ευκολοϊάτρευτα». Και σε αυτούς η Εκκλησία δεν δέχεται την «ιεροσύνη» τους, όταν έρχονται στην Εκκλησία, αλλά τους ξαναχειροτονεί, όπως έκανε πρόσφατα το Οικουμενικό Πατριαρχείο, επειδή πάσχει η κανονικότητα της Αρχιεροσύνης των «Αρχιερέων» που τους χειροτόνησαν. Αυτό σημαίνει ότι εάν ο Πάπας μετανοήσει και θελήσει να γίνει Ορθόδοξος, τότε, επανερχόμενος στην Εκκλησία, πρέπει να ξαναχειροτονηθεί, αφού κατά τον Αριστηνό «αιρετικός, ο κατά την πίστιν αλλότριος· ο δε κατά τι ιάσιμον ζήτημα, σχισματικός».
Αυτή είναι η βασική εκκλησιολογική θέση όπως την εκφράζει ο Μ. Βασίλειος και η όλη πρακτική της Εκκλησίας. Εφ’ όσον δεν δεχόμαστε την «ιεροσύνη» των αιρετικών, δεν δεχόμαστε και τα αποτελέσματα που απορρέουν από την «ιεροσύνη» τους. Γι’ αυτόν τον λόγο και ο Πάπας δεν θεωρείται διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου, έστω και αν στην σημαία του Βατικανού τίθενται τα κλειδιά της Βασιλείας των Ουρανών, με την παρερμηνεία που δίδουν οι Παπικοί στον σχετικό λόγο του Χριστού (Ματθ. 16. 13-20).
Γενικά, πρέπει να πούμε ότι το Βατικανό δεν είναι Εκκλησία, αλλά ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα, ευρισκόμενο εκτός της Εκκλησίας, και ο Πάπας, καθώς και όλοι οι «Κληρικοί» του Βατικανού δεν είναι διάδοχοι των Αποστόλων, δεν έχουν αποστολική παράδοση και διαδοχή. Επομένως, πρέπει να υπογραμμισθεί ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι και Ρωμαίοι – Ρωμηοί, δηλαδή απόγονοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και Καθολικοί, δηλαδή Ορθόδοξοι, διότι ο όρος Καθολικός δηλώνει το καθ’ όλου, το Ορθόδοξο. Οι Παπικοί είναι Φραγκολατίνοι, μετά την κατάληψη του θρόνου της Ρώμης από τους Φράγκους, καθώς επίσης και αιρετικοί.
Σε καιρό συγχύσεως, όπως η εποχή μας, πρέπει να είμαστε ομολογητές της Πίστης, μάρτυρες της αληθείας και ποιμένες που θα ποιμαίνουμε τον λαό του Θεού με κριτήρια και προϋποθέσεις εκκλησιολογικές, οι οποίες μόνο τότε οδηγούν στην σωτηρία.
Ομολογία της Πίστεως κατά του Οικουμενισμού
Διακηρύσσουμε ότι ο Παπισμός είναι μήτρα αιρέσεων και πλανών· η διδασκαλία του Filioque, της εκπορεύσεως δηλαδή του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, είναι αντίθετη προς όσα ο ίδιος ο Χριστός εδίδαξε περί του Αγίου Πνεύματος.
Τα ίδια ισχύουν, σε μεγαλύτερο βαθμό, για τον Προτεσταντισμό, ο όποιος ως τέκνο του Παπισμού κληρονόμησε πολλές αιρέσεις, προσέθεσε δε πολύ περισσότερες·
Ο μόνος τρόπος για να αποκατασταθεί η κοινωνία μας με τους αιρετικούς είναι η εκ μέρους τους αποκήρυξη της πλάνης και η μετάνοια, ώστε να υπάρξει αληθινή ένωση και ειρήνη· ένωση με την αλήθεια και όχι με την πλάνη και την αίρεση. Για την ενσωμάτωση των αιρετικών στην Εκκλησία η κανονική ακρίβεια απαιτεί την διά του Βαπτίσματος αποδοχή τους.
****
Σε αυτή την επίσημη ημέρα του ιωβηλαίου, όχι μόνο μας συγκεντρώνει η μνήμη του Πρωτοκλήτου Αποστόλου, αλλά και η παρουσία ανάμεσά μας των πολύτιμων ιερών λειψάνων των δύο αδελφών Αποστόλων, τα οποία μας προσφέρθηκαν ευγενικά από τους προκατόχους σας. Επιπλέον, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι η εικόνα του φιλιού των Αγίων Πέτρου και Ανδρέα έχει, για περισσότερο από μισό αιώνα, γίνει το σύμβολο του κοινού μας προσκυνήματος προς τη χριστιανική ενότητα, υπενθυμίζοντας συνεχώς στον κόσμο ότι «βρήκαμε τον Μεσσία».[Η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Θρονική εορτή παρουσία του Πάπα (30 Νοεμβρίου 2025)]
Θεωρούν ότι είναι διάδοχοι οι μεν Παπικοί από του Απ.Πέτρου , οι δε δήθεν Ορθόδοξοι από του Απ.Ανδρέα , ως σύμβολο λένε ότι έχουν μια εικόνα τους (η εικόνα του φιλιού των Αγίων Πέτρου και Ανδρέα).
Η εικόνα με το φιλί ως σύμβολο , τα λείψανα των Αγίων μας (χωρίς να τους τιμούν τους Αγίους μας , για τον αγώνα που έδωσαν για να παραμείνει ΟΡΘΗ η πίστη μας) , θα φέρουν την Χριστιανική ενότητα , έτσι πιστεύουν οι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΠΑΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ.
ΕΝΩ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΔΕΝ ΣΩΖΕΙ , ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟΥΣ , ΑΦΟΥ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ . ΟΠΟΤΕ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΣΟΥ ΛΕΝΕ .
ΚΑΤΣΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ , ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΟΥΤΕ ΒΑΠΤΙΣΜΑ , ΟΥΤΕ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ.
ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΣΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΤΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (ΚΟΙΝΟ ΠΟΤΗΡΙΟ).
ΑΝΕΤΗΝ ΑΦΗΚΑΜΕΝ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ - Το αντίδωρο
Απόδειξις :Aθανασίου Μπασδέκη «Εμείς και οι άλλοι. Η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι άλλες Εκκλησίες και ομολογίες. Τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει» σελ. 130-133 pdf ΕΔΩ
συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου