Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν ανατρέπει την ασεβή αίρεση του Παπισμού - Οικουμενισμού 9

 Έχουμε μια πίστη και ένα βάπτισμα με τους Λατίνους (Παπικούς) ; 

Οι Οικουμενιστες αυτό υποστηρίζουν ότι είναι ένα σώμα(Ορθόδοξοι και Παπικοί) και έχουν ένα Πνεύμα και έχουν έναν Κύριο μια Πίστη και ένα βάπτισμα . Μας το αποδεικνύει ο κ.Βαρθολομαίος στην ομιλία του . 

 

Παρερμηνεία  στο  χωρίο  Εφεσ. 4:4-6 . Ερμηνεύει  το χωρίο σύμφωνα με τον Οικουμενισμό . 

Η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Θρονική εορτή παρουσία του Πάπα (30 Νοεμβρίου 2025)

Η πιστότητα στην αποστολική πίστη είναι ακριβώς το νόημα του φετινού εορτασμού της 1700ής επετείου της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας, με την οποία συμπίπτει και η επίσκεψή σας.

....

«Έν σώμα εστί και έν Πνεύμα, καθώς κληθήκατε σε μία ελπίδα όταν κληθήκατε· είς Κύριος, μία πίστη, ένα βάπτισμα· είς Θεός και Πατήρ πάντων, όστις εστίν επί πάντων και διά πάντων και εν πάσι» (Εφεσ. 4:4-6), όπως είναι το σύνθημα της Αποστολικής Σας Ταξιδιού.

 

Κανὼν ΜΕ´

Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω.

 

 ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Τους παραβάτας της ορθής πίστεως ..αυτούς ώς καθάρματα, μήτε συλλειτουργείν αυτοίς ανεχόμενοι, μήτε μνημονεύοντες ολως αυτών ώς Χρι­στιανών

 

 

Κανὼν ΜΣΤ´

Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;

Κανὼν ΜΖ´

Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, τὸν κατὰ ἀλήθειαν ἔχοντα βάπτισμα ἐὰν ἄνωθεν βαπτίσῃ ἢ τὸν μεμολυσμένον παρὰ τῶν ἀσεβῶν ἐὰν μὴ βαπτίσῃ, καθαιρείσθω, ὡς γελῶν τὸν σταυρόν καὶ τὸν τοῦ Κυρίου θάνατον, καὶ μὴ διακρίνων ἱερέας ψευδοϊερέων.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΥΣ 3 ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ  ΕΔΩ  

 

 Το των Λατίνων βάπτισμα είναι ψευδώνυμον βάπτισμα, και δια τούτο, ούτε κατά τον λόγον της ακριβείας είναι δεκτόν, ούτε κατά τον λόγον της οικονομίας.Π, σ. 55

 

 Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασε και η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1054, οπότε εγένετο και το οριστικόν Σχίσμα, αποκαλέσασα ειδικώς το «Φιλιόκβε», όχι «τοπικόν έθιμον», αλλά «βλάσφημον δόγμα» (αυτόθι,σελ.344).

 

 Καταδικάστηκε ποτέ η αίρεση του παπισμού από Σύνοδο;

1. «Αιρετικοί» οι Λατίνοι και «αβάπτιστοι»

Έχοντας βαθύτατη γνώση της εκκλησιαστικής ιστορίας μετά το σχίσμα και της διαφωνίας των Ορθοδόξων ως προς τον χαρακτηρισμό των Λατίνων ως αιρετικών ή σχισματικών οι συγγραφείς μας, εκφράζοντας δε την θεολογική αυτοσυνειδησία τους, σε απόλυτη ομοφωνία μεταξύ τους και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία δέχονται τους Λατίνους (και κατ’ επέκταση τους «Λουθηροκαλβίνους») ως αιρετικούς. Οι Λατίνοι «είναι αιρετικοί», υποστηρίζει ο άγ. Νικόδημος, και «ως  αιρετικούς τους βδελυττόμεθα, ό,τι λογής δηλαδή και τους Αρειανούς ή Σαβελλιανούς ή πνευματομάχους Μακεδονιανούς»[156]. Η άμεση αναφορά του Αγίου στους αρχαίους – μεγάλους – αιρετικούς έχει σκοπό να δηλώσει ότι οι Λατίνοι είναι, όπως άλλωστε λέγει, «παμπάλαιοι αιρετικοί»[157], δηλαδή της ίδιας σημασίας, όπως οι εμφανισθέντες στην αρχαία αδιαίρετη Εκκλησία. Προς υποστήριξη της πεποιθήσεώς του επικαλείται την μαρτυρία του Πατριάρχου Δοσιθέου, του Ηλία Μηνιάτη, του αγ. Μάρκου Εφέσσου κ.ά.

            Κατά τον ίδιο τρόπο εκφράζεται περί των Λατίνων και ο Νεόφυτος – «Πενταχώς» - λέγει – διαφερόμενοι προς την Ορθοδοξίαν (οι Λατίνοι), κατά μεν τας άλλας διαφοράς σχισματικοί, κατά δε την μόνην την του Πνεύματος και εκ του Υιού εκπόρευσιν αιρετικοί εισιν, αυτοί τε και οι τα αυτά φρονούντες Λουθηροκαλβίνοι»[158].  Το περί του «Φιλιόκβε’’ αιρετικό δόγμα[159] των Λατίνων αρκούσε, ώστε να θεωρούνται αιρετικοί, διότι δεν είχε βεβαίως δογματισθεί ακόμη το παπικό δόγμα περί αλαθήτου. Και στην συνήθως προβαλλομένη ένσταση, ότι μία και μόνη ήταν η ουσιώδης διαφορά των Λατίνων, απαντά ο Νεόφυτος, ότι ισχύει γι’ αυτούς ό,τι και για τους Εικονομάχους, οι οποίοι, «ως μεν περί της εις Θεόν πίστεως ημίν μη διαφερόμενοι, ουκ εισιν αιρετικοί, αλλά σχισματικοί· ως δε δια της των σεπτών εικόνων αθετήσεως τον εικονιζόμενον Χριστόν αθετούντες, και των αιρετικών αυτών εισι χείρους»[160]. Η μία διαφορά των Λατίνων, όντας «περί της εις Θεόν πίστεως», είναι καιρία και αποφασιστική[161]. Η αίρεση, άλλωστε, έχοντας δυναμικό χαρακτήρα, δεν κρίνεται από τον αριθμό των αποκλίσεων από την αλήθεια, διότι κατά τον ευαγγελικό λόγο «ο πταίσας  εν ενί γέγονε πάντων ένοχος» (Ιακ. 2, 10). Κάθε δε αίρεση προϋποθέτει αλλοίωση των πνευματικών προϋποθέσεων της Εκκλησίας, δηλαδή της πνευματικής – νηπτικής πατερικής – εμπειρίας και τούτο αποτελεί ακράδαντη πεποίθηση των παρόντων συγγραφέων.

            Αιρετικοί κρίνονται οι Λατίνοι και κατά τον Αθαν. Πάριο[162] και κατά τον Οικονόμο, εξ αιτίας της καινοτομίας του ‘’Φιλιόκβε’’. Κατά τον Οικονόμο οι Λατίνοι, «όντες αιρετικοί και ου μόνον σχισματικοί»[163], «αιρετικώς κακοδοξούσιν εν άλλοις, και μάλιστα περί την του θείου συμβόλου ομολογίαν»[164]. Διο και ομιλεί περί «παπιστικής αιρέσεως»[165], υπαινισσόμενος έτσι την συμβολή και του παπικού θεσμού, όπως διαμορφώθηκε στην ιστορία, στη δογματική διαφοροποίηση της Δύσεως.

            Στο επιπολάζον ερώτημα της εποχής των συγγραφέων, πότε καταδικάστηκαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία οι Λατίνοι, ως αιρετικοί, απαντά ο Νεόφυτος, ότι «το των Λατίνων περί Θεού φρόνημα, είτ’ ουν δόγμα, αιρετικόν ον, και σύνοδοι ήλεγξαν...». Η συνοδική έτσι καταδίκη του ‘’Φιλιόκβε’’ υπήρξε για τον Νεόφυτο συγχρόνως καταδίκη και των ίδιων των Λατίνων, ώστε να μη κρίνεται αναγκαία άλλη, ειδική καταδίκη των. Μεταξύ δε των συνόδων αυτών καταλέγει: την επί Φωτίου Η’ Οικουμενική (879), την επί Μιχαήλ Κηρουλαρίου (1054), την επί Γρηγορίου (Β’) Κωνσταντινουπόλεως (1283-1289), «αποτεμούσαν της των Ορθοδόξων ολομελείας και αποκηρύκτους της του Θεού Εκκλησίας τους Λατίνους ποιησαμένην», την περί τον Σέργιο (Β’) Κωνσταντινουπόλεως (999-1019), ο οποίος διέγραψε το όνομα του Ρώμης Σεργίου από τα δίπτυχα της Ανατολικής Εκκλησίας, τις επί Αλεξίου, Ιωάννου και Μανουήλ των Κομνηνών (ια’-ιβ΄αι.), την των εν Ανατολή τριών Πατριαρχών μετά την εν Φλωρεντία (1482), τις εν Ρωσία τοπικές, τις εν Μολδοβλαχία κ.λπ.[166].

Με βάση τις ανωτέρω εκκλησιολογικές προϋποθέσεις οι Λατίνοι, ως αιρετικοί, «δεν δύνανται να τελειώσουν βάπτισμα, διότι απώλεσαν την τελεταρχικήν χάριν», όπως παρατηρεί ο άγ. Νικόδημος[167]. Δεν έχουν βάπτισμα κατά τον Νεόφυτο, διότι λείπει σ’ αυτούς «η υγιής της Τριάδος ομολογία»[168]. Έτσι το βάπτισμά των «παρεκβαίνει της πίστεως» κατά τον Μ. Βασίλειο[169], εφ’ όσον «εισάγοντες οι Λατίνοι εν τη μοναρχική Τριάδι ελληνικήν πολυαρχίαν, (είναι) άθεοι» και συνεπώς ‘’αβάπτιστοι’’[170]. Είναι όμως επίσης ‘’αβάπτιστοι’’ και κατά κυριολεξία, κατά τον άγ. Νικόδημο, διότι «δεν φυλάττουσι τας τρεις καταδύσεις», και έτσι δεν έχουν το βάπτισμα της Εκκλησίας[171]. «ως μηδόλως καταδυόμενοι – παρατηρεί ο Νεόφυτος – είτ’ ουν βαπτιζόμενοι», είναι αβάπτιστοι[172]. Τα ίδια επαναλαμβάνει και ο Αθ. Πάριος[173].

Ο Κ. Οικονόμος προσθέτει περαιτέρω, ότι όπως στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας και η ελάχιστη μεταβολή  καταδικάζεται από την Εκκλησία, διότι αναιρεί αυτό το ίδιο το μυστήριο, έτσι και στο βάπτισμα ούτε η ελαχίστη μεταβολή μπορεί να γίνει ανεκτή[174]. Στην περίπτωση δε των Λατίνων η καινοτομία δεν περιορίστηκε στην απόρριψη των καταδύσεων και αναδύσεων, αλλά, κατά το κοσμικό νεωτεριστικό πνεύμα που επικράτησε στην Δύση, επεκτάθηκε βαθμηδόν και σε άλλα σημεία του μυστηρίου, ώστε τούτο να απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο από το ένα βάπτισμα της Εκκλησίας[175]. Η μία και βασική καινοτομία, έτσι, επέφερε και όλες τις υπόλοιπες. Η απομάκρυνση άρα από την ορθοδοξοπατερική πνευματικότητα προκάλεσε και διαφοροποίηση στα δόγματα. Έτσι οι δογματικές διαφορές δεν νοούνται σχολαστικά, αλλά πατερικά και πνευματικά.

 

---

[153] Βλ. Ι. Καρμίρη, Τα Δογματικά...., ΙΙ, σ. 92 ε.ε., 979 ε. Μητροπολίτου Αίνου Γερμανού, Περί το κύρος του βαπτίσματος των αιρετικών, Ορθοδοξία ΚΖ (1952) σ. 301 ε.ε.

[154] Αρκεί να αναγνώσει κανείς τα εξ αφορμής του ζητήματος τούτου συνταχθέντα «στηλιτευτικά»  κείμενα «κατά των αναβαπτιστών» του ΙΗ’ αιώνος. Βλ. Ε. Σκουβαρά, μν. έργ. Σελ. 94 ε.ε., 122 ε.ε. Πρβλ. Μητροπολίτου Αίνου Γερμανού, όπ. παρ. Σελ. 314.

[155] Βλ. ενδεικτικώς το περιεκτικότατο κεφάλαιο: «Greek and Latins, hostility and friendship», στο παραπ. του  T. Ware, σελ. 16 ε.ε.

[156] Π, σ. 55, 56.

[157] Π, σ. 55.

[158] Ε, σ. 147 θ’.

[159] Τη σημασία και τις διαστάσεις του περί «Filioque» δόγματος των Λατίνων μπορεί να δει κανείς στις μελέτες του Καθηγ. Π. Ιωάννου Ρωμανίδου, Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμ. Α’, Θεσσαλονίκη 1973, σελ. 289 ε.ε., 342 ε.ε., 379 ε.ε. The Filioque (Anglican-Orthodox joint doctrinal discussions), Athens 1978.

[160] Ε, σ. 147 θ’.

[161] Ε, σ. 127. «Περί μικρόν ευσεβούντες... ουδ’ όλως ευσεβούσι». Ε, σ. 147 η’.

[162] Μ, σ. 263, 265.

[163] Ο, σ. 459.

[164] Ο, σ. 445.

[165] Ο, σ. 485.

[166] Ε, σ. 147 στ’. Πρβλ. Ο, σ. 450 ε.ε. Βλ. Βλασίου Ιω. Φειδά, Θεολογικός Διάλογος Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας από του σχίσματος μέχρι της Αλώσεως, Αθήναι 1975.

[167] Π, σ. 56. Πρβλ. Π, σ. 509, 605.

[168] Ε, σ. 139.

[169] Ε, σ. 145.

[170] Ε, σ. 142.

[171] Π, σ. 55. Είναι η θέση του Ε. Αργέντη. Βλ. T. Ware, μν. έργ., σελ. 93.

[172] Ε, σ. 127.

[173] Μ, σ. 263 ε., 265 ε. Οι Λατίνοι «είναι πάντη αβάπτιστοι και χείρους των Ευνομιανών. Ει γε εκείνοι εις τρεις μεν ουκ εβάπτιζον καταδύσεις...., εβάπτιζόν γε μην τουλάχιστον εις μίαν».

[174] Ο, σ. 441 (σημ. α’).

[175] Ο, σ. 445 ε., 457. ΠΡβλ. Ε. Σημαντηράκη, Η παρά Ρωμαιοκαθολικοίς τελεσιουργία των μυστηρίων του Βαπτίσματος, του Χρίσματος και της  Θ. Ευχαριστίας..., Εν Αθήναις 1979, σελ. 141.

 ΠΗΓΗ  -->’ΟΜΟΛΟΓΩ ΕΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ…’’ Πρωτοπρεσβυτέρου ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

 ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΟΥ Β΄

 ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ  ΛΟΥΘΗΡΙΑΝΟΥΣ   ΕΔΩ 

 

ΟΙ  ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ 

Ο Αρχ/πος Ε. Βούλγαρης Του σκότους τα υψώματα ΕΔΩ 

 

 

ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΑ ΕΔΩ 

 

 

ΟΙ ΠΛΑΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΕΔΩ  

 

 

ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΔΩ  

 

 

Περί Βαπτίσματος

 

Οι νεοφώτιστοι έχουν , επομένως , νέες πνευματικές υποχρεώσεις που δεν τις έχουν οι κατηχούμενοι. Το Βάπτισμα , δεν είναι , ως γνωστό , επαναλαμβανόμενο μυστήριο. Η <<εφάπαξ>> τέλεση του το κάνει να έχει μια έννοια και σημασία μοναδική. Δεν μπορεί να κει συνέχεια <<άπαξ αποτυχών , δεύτερον κατορθων>> Έχει γίνει σαφές στην παράδοση της Εκκλησίας μας σχετικά με το βάπτισμα , πως <εάν το άπαξ αποτύχεις , αδιόρθωτο το πράγμα>>.

Εδώ επισημαίνεται το καίριο πρόβλημα της Ορθοδοξίας , που εκφράζεται με την εμμονή εις την <<μιαν πιστιν> και εις το <<εν βάπτισμα>> .Αφού <<εις Κύριος >> μόνο υπάρχει. Το <<σημειον>> αναφοράς και ενότητας είναι ο Χριστός , η μια πίστη. Κάθε παρέκκλιση από το χριστολογικο αυτό <<κέντρο>> , που μεταφράζεται συγχρόνως σε τριαδολογικο , πνευματολογικο και εκκλησιαλογικο , οδηγεί τελικά εις το <<αδιόρθωτων πράγμα>> που είναι η αίρεση. Γι αυτό το λόγο το <<βάπτισμα>> των αιρετικών στην πραγματικότητα <<ουκ ην βάπτισμα>> και ο αιρετικός , επιστρέφοντας εις την <<μιαν πιστιν >> δέχεται το αληθινό βάπτισμα και <<αναβαπτίζεται>> Προκατήχηση .7

Βέβαια και μετά το βάπτισμα υπάρχει πρόβλημα της προσωπικής αμαρτίας. Ο άνθρωπος , αν και βαπτισμένος και μέλος της Εκκλησίας πέφτει και αμαρτάνει. Άλλο όμως πράγμα είναι η προσωπική ατέλεια και αμαρτία , που συγχωρείται , και άλλο η αίρεση που είναι <<αμαρτία εις θάνατον>>.Ο Θεός ζητεί από τον βαπτισμένο την αγαθή προαίρεση και οι αμαρτίες του θα του συγχωρεθούν.

 

Οι Οικουμενιστές αναγνωρίζουν τα μυστήρια των ετεροδόξων δεν μιμούνται καθόλου τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Το αποδεικνύουμε πιο κάτω από τα κείμενα τους.

 

1) Διαβάστε το βιβλίο <Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΩΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΩΝ ΣΤΙΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠ.ΕΦΕΣΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ έκδοση Επέκταση >

 

2) Wechselseitige Anerkennung der Taufe - 11 Kirchen in Deutschland unterzeichnen am 29. April in Magdeburg Erklärung Μετάφραση : Η αμοιβαία αναγνώριση του βαπτίσματος - 11 εκκλησίες στη Γερμανία που υπεγράφη στις 29 Απριλίου στη Διακήρυξη Μαγδεμβούργο. Όλες αυτές οι Εκκλησίες αναγνωρίζουν εκατέρωθεν το Μυστήριο του Βαπτίσματος εφ όσον αυτό τελείται με νερό και εις το Όνομα της Αγίας Τριάδας.(σελ 109-110) από το βιβλίο του Εμείς και άλλοι…στην σελ.86 στο γ) …οι κληρικοί των δυο ορθόδοξων οικογενειών οφείλουν να συνειδητοποιήσουν , ότι μια η Εκκλησία πρέπει να αναγνωρίζει το βάπτισμα της άλλης και να μην παρατηρείται το φαινόμενο του αναβαπτισμού…στην σελ.110 γράφει συνοπτικά για το κείμενο της Λίμα περί ενότητας.

 

3) Το παρακάτω κείμενο της Λίμα είναι παρμένο από την Εκκλησία της Ελλάδος Συνοδική Επιτροπή

επί των Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων 2011 – 2015 Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΣΤΟ ΠAΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ Dr. Konrad Raiser Γενικός Γραμματέας του ΠΣE

 

http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/relations/symboulio_ekklision.html

 

…Η μεγάλη σημασία που αποδίδεται στα κείμενα της Λίμα από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες έχει υπογραμμιστεί στην έκθεση ενός διορθόδοξου συμποσίου για το ΒΕΜ, που οργανώθηκε στη Βοστώνη το 1985. Η έκθεση αυτού του συμποσίου έχει να πει το εξής:

«Φαίνεται σε μας ότι εμείς, ως Ορθόδοξοι, πρέπει να χαιρετίσουμε το κείμενο της Λίμα ως εμπειρία ενός νέου σταδίου στην ιστορία της οικουμενικής κίνησης. Μετά από αιώνες αποξένωσης, εχθρότητας και αμοιβαίας άγνοιας, οι διηρεμένοι Χριστιανοί επιδιώκουν να διαλεχθούν για τις ουσιαστικές πτυχές της εκκλησιακής ζωής, δηλαδή το Βάπτισμα, την Ευχαριστία και την Ιερωσύνη. Αυτή η διαδικασία είναι μοναδική από την άποψη της ευρείας απήχησης που έχει το κείμενο της Λίμα σε όλες τις εκκλησίες. Χαιρετίζουμε το γεγονός ότι οι Ορθόδοξοι θεολόγοι έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διατύπωση του παρόντος κειμένου. Γενικά θεωρούμε το BEM ως αξιόλογο οικουμενικό κείμενο δογματικής σύγκλισης. Πρέπει, επομένως, να συστηθεί ιδιαιτέρως για τη σοβαρή προσπάθειά του να φέρει στο φως και να εκφράσει σήμερα «την πίστη της εκκλησίας δια μέσου των αιώνων»….

 

ΣΥΝΤΜΗΣΕΙΣ

Ε = Νεοφύτου Καυσοκαλυβίτου, Επιτομή των Ιερών Κανόνων (ανέκδοτος).

Π = Πηδάλιον… υπό Αγαπίου Ιερομονάχου και Νικοδήμου Μοναχού, Αθήναι 1976.

Μ = Αθανασίου Παρίου, Ότι οι από Λατίνων επιστρέφοντες, αναντιρρήτως, απαραιτήτως και αναγκαίως πρέπει να βαπτίζωνται και Επιτομή… των θείων, της πίστεως δογμάτων… Εν Λειψεία της Σαξωνίας 1806 (αποσπάσματα, παρά Θεοδωρήτου Μοναχού, Αγιορείτου, Μοναχισμός και Αίρεσις, Αθήναι 1977, σ. 263 ε.ε.).

Ο = Τα σωζόμενα εκκλησιαστικά συγγράμματα Κωνσταντίνου Πρεσβυτέρου και Οικονόμου του εξ Οικονόμων, εκδιδόντος Σοφ. Κ. του εξ Οικονόμων, τόμος Α’, Αθήνησι αωξβ’, σελ. 398-515.

 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...