Οσία Μελάνη

 

Γεννήθηκε το 349 στη Ρώμη από ευγενείς γονείς. Παντρεύτηκε νωρίς και χήρεψε σε ηλικία 22 χρονών. Ο έντονος πόθος της ν’ αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη χριστιανική ζωή την έκαμε ν’ αφήσει το εξάχρονο παιδί της στη φροντίδα ενός κηδεμόνα και να φύγει για τα Ιεροσόλυμα. Εκεί έχτισε ένα γυναικείο μοναστήρι και αφοσιώθηκε στην προσευχή και την άσκηση. Σε ηλικία 60 χρονών έκανε ένα σύντομο ταξίδι στη Ρώμη για να φροντίσει για την πνευματική σωτηρία των συγγενών της και ιδιαίτερα της συνώνυμης εγγονής της, που την ώθησε ν’ αγαπήσει τη μοναχική ζωή. Πέθανε στα Ιεροσόλυμα το 410. 

 

Η οσία Μελάνη, όταν πληροφορήθηκε πως ή συνώνυμη εγγονή της, που ήταν παντρεμένη, σκόπευε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, φοβήθηκε μήπως αιτία του χωρισμού των συζύγων ήταν καμιά ψευτοδιδασκαλία ή αίρεση ή τυχόν ασυμφωνία των χαρακτήρων τους. Έτσι, παρ’ όλο που ήταν γριά, ταξίδεψε στη θάλασσα από την Καισάρεια, και σε είκοσι μέρες έφτασε στην Ρώμη.

Ο πρώτος που συνάντησε ήταν ο καλότυχος Απρονιανός, ο πασίγνωστος ειδωλολάτρης, σύζυγος της ανεψιάς της Αβίτας, που μετά από λίγες μέρες τον είχε πείσει να δεχτεί την κατήχηση και να γίνει Χριστιανός. Συγχρόνως φρόντισε να στερεώσει στην ορθή πίστη την εγγονή της και τον άνδρα της τον Πινιανό και κατήχησε τη νύφη της Αλβίνα, γυναίκα του γιού της. Και δεν αρκέστηκε μόνο σ’ αυτά, αλλά και τους έδειξε πως το αληθινό τους συμφέρον ήταν να παρατήσουν όλα τα υπάρχοντα τους και να καταφύγουν στη σεμνή και γαλήνια μοναχική πολιτεία, φεύγοντας απ’ την καταδικασμένη Ρώμη.

Η επιτυχία της βέβαια δεν ήταν καθόλου εύκολη, γιατί ήταν αναγκασμένη να τα βάλει με το κοινωνικό κατεστημένο της πρωτεύουσας, με τις οικογένειες των συγκλητικών, που έβλεπαν να διαλύεται με τη δράση της η τάξη τους. Όμως η οσία τους έλεγε:

– «Παιδιά μου, πριν τετρακόσια χρόνια γράφτηκε ή προειδοποίηση Έσχάτη ώρα εστί. Γιατί συνεχίζετε ν’ ανακατεύεστε στις ανώφελες υποθέσεις τούτου του κόσμου; Φοβούμαι μήπως φτάσουν οι μέρες του αντιχρίστου και δεν προφτάσετε να απολαύσετε τις κληρονομιές σας και τα πλούτη που σωρεύετε».

Μ΄ αυτά τα λόγια έπειθε τους αξιοζήλευτους για την καλοζωία τους εκείνους ανθρώπους, και τους οδηγούσε στο μοναχικό βίο. Ακόμα και τον γιό της, τον Πουπλικούλα, αφού τον κατήχησε, τον έστειλε στη Σικελία, όπου ίδρυσε μοναστήρι.

Τότε πούλησε κι αυτή όλη την υπόλοιπη περιουσία της, πήρε τα χρήματα και ταξίδεψε στα Ιεροσόλυμα. Εκεί στην αγία πόλη έμεινε σαράντα μέρες, σκορπίζοντας μ’ απλοχεριά σε αγαθοεργίες, μέχρι που την κάλεσε κοντά του ο Κύριος, σε βαθιά πια γερατειά, μέσα σε ειρηνική πραότητα. Είχε προφτάσει μάλιστα να θεμελιώσει ένα μοναστήρι εξασφαλίζοντας του κι όλα τα αναγκαία εισοδήματα.

Μόλις όλοι οι κατηχημένοι από τη Μελάνη εγκατέλειψαν τη Ρώμη, ξέσπασε μεγάλο κακό. Όπως ακριβώς είχε προβλεφθεί στις προφητείες, αμέτρητα στίφη βαρβάρων όρμησαν μέσα στην πόλη και δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Κατέστρεψαν όσα δεν μπορούσαν ν’ αρπάξουν, έσφαξαν κι ατίμασαν, ώστε η κάποτε τρισευτυχισμένη Ρώμη, που δώδεκα αιώνες την στόλιζαν ύπατοι κι αυτοκράτορες, κατάντησε αξιοθρήνητο ερείπιο.

Βλέποντας τούτο τον όλεθρο όσοι γλίτωσαν χάρη στη Μελάνη, αλλά κι οι άλλοι, που της έφερναν προσκόμματα, δόξασαν τον παντοδύναμο Θεό, που έφερε έτσι τα πράγματα για να διδάξει σ’ όλους, ότι μόνον εκείνοι που παραδόθηκαν ολοκληρωτικά σ’ αυτόν, με τη φροντίδα της αγίας, ξέφυγαν τον αφανισμό.

Παλλαδίου, Λαυσαϊκή Ιστορία LIV, 3-7 / Εκδ. Μπουγάτσου, Ν.Θ. Μπατιστάτου, Δ.Μ., Παλλαδίου, Λαυσαϊκή Ιστορία (Βυζαντινή Βιβλιοθήκη), Αθήναι 1972, τόμ. 2ος, σελ. 36 έξ.