«Η μνημoνευση του Επισκoπου στη Θεiα Λειτουργiα»

 

(Και οι ΑΚΡΕΜΟΝΕΣ Επίσκοποι: Φλωρίνης Αυγουστίνος – Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος έναντι του ΙΕ Κανόνα, ως συνέχεια των Αγιορειτών Πατέρων – 1275)

 

ΜΕΡΟΣ IΓ΄ – Η προφητεία του π Αυγουστίνου Καντιώτη
«Κατά τας θεωρίας των οικουμενιστών η Εκκλησία καταντά τόπος κοινής αγοράς» (Χρ. Σπίθα – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1972 – Αρ. 347)
Είναι, αναμφίβολα, μέγιστη η πνευματική και εκκλησιολογική δύναμη – δυναμική των συγγραφών και των κηρυγμάτων του μακαριστού Αυγουστίνου Καντιώτη.
Η «Χρ. Σπίθα» (Φεβρ. 1972 – Αρ. 347) είχε θέμα: «Εκκλησιαστικά θέματα – ΚΟΙΝΗ ΑΓΟΡΑ».
Εκεί, στην παράγραφο «Κατά τας θεωρίας των οικουμενιστών η Εκκλησία καταντά τόπος κοινής αγοράς», γράφει ο π. Αυγουστίνος:
«Ως βλέπομεν, η αρχαία Εκκλησία εκοσκίνιζε το πλήρωμα αυτής δι’ αλλεπαλλήλων κρίσεων, εξωτερικών και εσωτερικών, και επέτρεπε την θείαν Κοινωνίαν εις τους μη βεβαρημένους με θανάσιμα αμαρτήματα. Ενώ τώρα; Ποίος δεν θρηνεί την κατάπτωσιν της σημερινής Εκκλησίας;

Την αυστηράν κρίσιν, τον έλεγχον και τον διαχωρισμόν διεδέχθη η έλλειψις πάσης κρίσεως, πάσης ερεύνης και παντός διαχωρισμού και αποκλεισμού. Το «Εκάς οι βέβηλοι» διεδέχθη το «Πας άπιστος και βέβηλος εισίτω». Ο ιερός χώρος του ναού της Ορθοδόξου Εκκλησίας έχει καταντήσει κοινός τις τόπος, τοις πάσι προσιτός, κοινή τις αγορά προς λύπην πάσης ευσεβούς ψυχής, προς ανέκφραστον δε χαράν των οπαδών της κατηραμένης κινήσεως των οικουμενιστών και των μοντερνιστών, οι οποίοι, κατ’ απομίμησιν της Κοινής Αγοράς των Εθνών, θέλουν να μετατρέψουν την Εκκλησίαν εις είδος παντοπωλείου – καπηλειού, εις το οποίον, μη υπάρχοντος θυρωρού, θα εισέρχεται πας τις ακωλύτως και θα ευρίσκη ό,τι θέλει» (Σελ. 3).
Είχε αντιληφθεί ο π. Αυγουστίνος, ότι ο οικουμενιστής Πατριάρχης Αθηναγόρας επιθυμούσε διάλυση της Ορθοδοξίας∙ ότι είχε δίψα για μια νέα οικουμενιστική σύνθεση στο χώρο της Εκκλησίας.
Χωρίς επιφύλαξη, πριν δύο χρόνια (από το 1972), είχε διακόψει και το μνημόσυνο του Πατριάρχη. Δεν περίμενε «άχρι καιρού», διότι έβλεπε τη μαύρη φτερούγα της αιρέσεως να ρίχνει τη σκιά της στην Εκκλησία, αυτό δηλ. που ζούμε σήμερα, στους τόσο σκληρούς καιρούς της Ιστορίας.
Στο σχόλιό του παρατηρούμε αδιάσπαστη ενότητα ευσεβούς ορθόδοξης συνείδησης, λατρείας, προσευχής, ορθοδόξου ήθους και ομολογιακής κατάστασης.
Γράφει: «Ο ιερός χώρος του ναού της Ορθοδόξου Εκκλησίας έχει καταντήσει κοινός τις τόπος, τοις πάσι προσιτός, κοινή τις αγορά… θέλουν να μετατρέψουν την Εκκλησίαν εις είδος παντοπωλείου – καπηλειού, εις το οποίον, μη υπάρχοντος θυρωρού, θα εισέρχεται πας τις ακωλύτως και θα ευρίσκη ό,τι θέλει».
1ο Σχόλιο: Πράγματι, στο σημερινό εκκλησιαστικό υπέδαφος κινούνται κοσμικές και αιρετικές δυνάμεις, οι οποίες μετά (ιδίως) τη «σύνοδο» της Κρήτης, έχουν υποβαθμίσει την εκκλησιολογία της Ορθοδοξίας και τη χρήση των Ι. Ναών. «Μη υπάρχοντος θυρωρού» (Εφαρμογή Ι. Κανόνων – Αυστηρότητα επισκόπων και ιερέων), κατά την έκφραση του π. Αυγουστίνου∙ εισέρχεται δε ο καθένας ακωλύτως. Αυτά που γράφουμε δεν είναι επαναληπτικές τοποθετήσεις. Οι προφητικές – οξυδερκείς τοποθετήσεις του π. Αυγουστίνου επαληθεύονται, αποκαλύπτοντας δηλ. τη σημερινή σύνθετη οικουμενιστική ολότητα.
Η οικουμενιστική κουλτούρα δημιουργείται κατά παράβαση της Αγίας Γραφής και των Ιερών Κανόνων. Αυτή η κουλτούρα «συσσωρεύεται», «εκμανθάνεται», «συμβιώνεται» και «μεταβιβάζεται» στους νέους ανθρώπους.
Βλέπουμε δηλ. ως βάση του κανονιστικού στοιχείου της Εκκλησίας, το σύνολο των Κανόνων της «Κρήτης».
Στις κατευθυντήριες γραμμές – επιταγές της, βλέπουμε Μικτούς γάμους, συμπροσευχές Ορθοδόξων και αιρετικών, «νέες» εκκλησιολογίες, συμμετοχή στις ακολουθίες προσώπων με αμετανόητη παραβατική – παρά φύση σεξουαλική συμπεριφορά και, με το πλέον σύνηθες σήμερα, τη γύμνια των γυναικών εντός των Ι. Ναών.
Η εμφάνιση εντός των Ι. Ναών, των γυναικών κυρίως, είναι αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας (Αποστασία από τον Χριστό) και του εκκλησιαστικού ήθους γενικότερα (οικουμενισμός).
Έχει απόλυτα δίκαιο ο π. Αυγουστίνος ότι βρισκόμαστε στην εποχή «Πας άπιστος και βέβηλος εισίτω» (τέλος σχολίου).
Στην παράγραφο «Η περιφρόνησις της κρίσεως της Εκκλησίας (της θέσεώς της δηλ.) και η αθεοφοβία των ημερών μας», ο π. Αυγουστίνος είναι άκρως ελεγκτικός σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Αναφερόμενος στον επίσκοπο Μεδιολάνων άγιο Αμβρόσιο, ο οποίος εμπόδισε την είσοδο του πανίσχυρου αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μεγάλου στον Ι. Ναό, λόγω των διαπραχθέντων φόνων στη Θεσσαλονίκη, γράφει:
«Ως βλέπει τις, οι Χριστιανοί της εποχής εκείνης, και αν ακόμη έφερον επί της κεφαλής των βασιλικά στέμματα και ήσαν κοσμικώς πανίσχυροι, δυνάμενοι να συντρίψουν ιερείς και επισκόπους, είχον φόβον Θεού και συνείδησιν της πνευματικής εξουσίας της Εκκλησίας. Η κρίσις και η απόφασις των επισκόπων ή των ιερέων εις τα πνευματικά υπελογίζετο σοβαρώς. Εθεωρείτο ως κρίσις και απόφασις Θεού «Άπερ αν εργάσωνται κάτω οι ιερείς, ταύτα ο Θεός άνω κυροί». Και δι’ αυτό υπήκουον και συνεμορφούντο προς όσα έκρινον και απεφάσιζον οι αείμνηστοι Πατέρες της Εκκλησίας. Εφοβούντο την παρακοήν εις τους πνευματικούς αυτών Πατέρας ως παρακοήν εις τον Θεόν. Ο εν Εβρ. 13, 17 θεόπνευστος λόγος του Απ. Παύλου εύρισκε βαθυτάτην απήχησιν εις τας καρδίας των» (Χρ. Σπίθα – Φεβρουάριος 1972 – 247).
2ο Σχόλιο: ήλθε η εποχή όπου η Εκκλησία κατάντησε κοινός τις τόπος, τοις πάσι (αιρετικοίς) προσιτός, κοινή τις αγορά, κατά τον χαρακτηρισμόν του π. Αυγουστίνου.
Οι θεολογικές βάσεις μετακινούνται υπό των οικουμενιστών επισκόπων και ιερέων ενώ, ταυτόχρονα, η αίρεση άρχισε να απεκκλησιοποιή τον απλό άνθρωπο – πιστό.
Γράφει ο π. Γεώργιος Καψάνης:
«Πως δύναται να κοινωνή του αληθούς Χριστού των Μυστηρίων, όστις έχει παραποιήσει την διδασκαλίαν της Εκκλησίας περί του Χριστού;… Πρόθεσις της Εκκλησίας ήτο να διατηρή μίαν αληθή κοινωνίαν πίστεως, να είναι μία» καθολική ενότης» (ξη΄, ρκα΄, και ρκγ΄ Καρθ.) και να μη στηρίζεται εις τα σαθρά θεμέλια ανοχής διαφόρων «πίστεων», όπως συμβαίνει σήμερον εις μεγάλην κλίμακα εις την οικουμενικήν κίνησιν, από την οποίαν έχει εν πολλοίς υιοθετηθή η υπό των Αγγλικανών πρεσβευομένη αρχή της περιεκτικότητος (comprehensiveness)».
Αυτά έγραφε (1999) ομολογιακά ο μακαριστός π. Γεώργιος Καψάνης για την εκκοσμίκευση της Εκκλησίας και για την ανοχή διαφόρων πίστεων, όπως συμβαίνει σήμερα, όχι απλώς εις μεγάλην κλίμακα, αλλά και ως «συνοδική» κατοχύρωσή τους.
Ο π. Αυγουστίνος με οδηγό τον Ευαγγελικό λόγο και την παράδοση της Ορθοδοξίας, προφητικώ τω τρόπω, είχε συλλάβει το βάθος και το και το που οδηγεί η οικουμενιστική αίρεση, γι’ αυτό και οκτώ (8) μήνες αργότερα, στην Χρ. Σπίθα (Οκτ. – Δεκ. 1972, 353), η θεματολογία της ήτο: Σημεία των καιρών – ΕΝ ΟΡΑΜΑ», στο περιεχόμενο της οποία θα αναφερθούμε, συν Θεώ, στο επόμενο άρθρο μας. (Συνεχίζεται)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ