«ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ» ΠΟΝΗΡΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ
ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΓΙΟΠΟΙΟΥΝ ΕΝΑΝ ΠΑΠΑ ΕΝ ΖΩΗ
ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΛΕΙΠΕ ΣΤΟ Α Γ Ι Ο Λ Ο Γ Ι Ο ΠΕΡΝΟΥΝ ΣΕΙΡΑ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ....
Για αυτά τα τερατουργήματα που γίνονται εντός Ναών θα ξεσηκωθεί κανένας ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ή κανένας ΓΟΧΙΤΗΣ ; ΑΠΑΝΤΗΣΗ : ΚΑΝΕΙΣ
ΔΟΞΟΛΟΓΙΚΑΙ ΑΤΟΠΙΑΙ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΝ
Ἀπαράδεκτος ἡ ἁγιοποίησις προβολὴ καὶ ἐξιδανίκευσις τοῦ πάπα Φραγκίσκου ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτην Μεσσηνίας Χρυσόστομον, κ. Τσίπραν, κ. Παυλόπουλον καὶ Βενιζέλον, κατὰ τὴν παρουσίασιν τοῦ βιβλίου «Ἐλπίδα-Ἡ αὐτοβιογραφία» τοῦ πάπα Φραγκίσκου. Πῶς ἐτόλμησαν νὰ ἐκθειάζουν γυμνῇ τῇ κεφαλῇ τὸν ἀρχιαιρεσιάρχην κατὰ συνέχειαν τῶν παλαιῶν παπῶν ἀλλὰ καὶ πρωτοστάτην τῆς νεωτεριστικῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ τὴν ἀτζέντας τῶν ΛΟΑΤΚΙ. Πῶς ἐτολμήσατε Σεβασμιώτατε, τέως πρωθυπουργέ, τέως πρόεδρε τῆς Δημοκρατίας, ὁ ὁποῖος ὑπεγράψατε τὴν προδοσίαν τῶν Πρεσπῶν καὶ τέως ὑπουργὲ τῶν ἐξωτερικῶν. Ὅταν: ὁ ἐν λόγω βέβηλος πάπας πρωτοστάτησεν εἰς τοὺς ὑποχρεωτικοὺς ἐμβολιασμοὺς τῶν ἐπικινδύνων καὶ ἐκτρωματικῶν ἐμβολίων. Μὲ τὴν ἡρώδειον δικαιολογίαν ὅτι τὰ ἐκτρωματικὰ τῶν νηπίων αἵματα ἐπιτρέπονται, ἀφοῦ γίνεται διὰ τὸ καλόν, ὅπως παλαιὰ ἐπετρέπεντο αἱ σταυροφορίαι, αἱ καύσεις τῶν δῆθεν αἱρετικῶν, τὰ συγχωροχάρτια καὶ ἄλλα αἰσχρὰ δῆθεν διὰ τὸ «καλόν». Ὅταν: ὁ ἐπαίσχυντος ἔδωσεν ἐντολὴν εἰς τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς της ὑφηλίου νὰ «ἱερουργοῦν» γάμους ὁμοφυλοφίλων. Μόνον οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἀφρικῆς ἠρνήθησαν μὲ ἀποφασιστικότητα. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐκθειαζόμενους μὲ διθυράμβους ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατον Σαββάτον καὶ τοὺς τρεῖς παροπλισμένους σωματοφύλακας τῆς Δημοκρατίας. Ἰδοὺ τί λέγει ὁ παπικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Carlo Maria Vigano εἰς συνέντευξιν, τὴν ὁποίαν παρεχώρησεν εἰς τὸν Ἀμερικανὸν δημοσιογράφον Robert Moynihan καὶ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀλήθειαν.
Ἐρώτηση: Ἀρχιεπίσκοπε, ἔχετε μιλήσει μὲ πολὺ αὐστηροὺς ὅρους γιὰ ἕνα ἀκήρυκτο πόλεμο, καὶ ἔχετε μιλήσει γιὰ σοβαροὺς κινδύνους, ἀλλὰ ἔχετε τονίσει ὅτι βλέπετε ἕνα τύπο συντονισμοῦ μεταξὺ τῶν παγκοσμιοποιητῶν, ὅπως μποροῦμε νὰ τοὺς ὀνομάσουμε, τῶν ἀρχιτεκτόνων αὐτῆς τῆς νέας παγκόσμιας τάξης καὶ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας μὲ τὸν Πάπα Φραγκίσκο. Πῶς μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε αὐτό, ποῦ φαίνεται νὰ εἶναι μία νέα συμμαχία;
Ἀπάντηση: Ἡ συμμαχία δὲν εἶναι μεταξὺ κράτους καὶ ἐκκλησίας, ἀλλὰ μεταξὺ τοῦ βαθέους κράτους καὶ τῆς βαθείας ἐκκλησίας, δηλαδὴ τῶν ἐκφυλισμένων συνιστωσῶν ποὺ ὑπάρχουν μέσα στὸ καθένα.
Τὸ Sanhedrin (Ἑβραϊκὸ Δικαστήριο) τοῦ Πάπα Φραγκίσκου εἶναι σαφῶς ἀναπόσπαστο μέρος τοῦ σχεδίου τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης: ἀφενὸς ἐπειδὴ ἐπιδιώκει σκοποὺς ποὺ δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὸν σκοπὸ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας καὶ ἀφετέρου ἐπειδὴ ἐλπίζει ὅτι ἡ συμμετοχή του μπορεῖ νὰ τοῦ φέρει ἕνα εἶδος πολιτικοῦ καὶ οἰκονομικοῦ πλεονεκτήματος ἐνόψει τῆς νέας τάξης πραγμάτων.
Φέρουν καὶ αὐτοὶ τὴν εὐθύνη γιὰ ἕνα σοβαρὸ ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας. Μία τέτοια σκανδαλώδης ὑποταγὴ τῶν Προκαθημένων στὴν κολασμένη παγκοσμιοποιητικὴ ἀτζέντα ἔχει ξεπεραστεῖ μόνο ἀπὸ τὶς πρόσφατες αἱρετικὲς δηλώσεις τοῦ ἴδιου τοῦ Bergoglio.
Ἐρώτηση: Μᾶς λέτε ὅτι ἡ ἐκκλησία ἔχει κάνει μία ἐπαίσχυντη συμμαχία μὲ ἀνθρώπους ποὺ οἱ στόχοι τους δὲν ταυτίζονται μὲ τοὺς παραδοσιακοὺς χριστιανικοὺς στόχους. Ποιὸ τίμημα, κατὰ τὴν ἄποψή σας, πληρώνει ἡ ἐκκλησία γιὰ αὐτὴ τὴν ἐπιλογή; Γιατί κάνει αὐτὴ τὴν ἐπιλογή;
Ἀπάντηση: Ἡ ὑποδούλωση τῆς Ἁγίας Ἕδρας καὶ ὅλων τῶν περιφερειακῶν της ὀντοτήτων στὴν πανδημικὴ ἀφήγηση εἶναι ἡ τιμὴ τοῦ αἵματος μίας σκανδαλώδους προδοσίας, ποὺ κάνει ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱεραρχία –μὲ ὁρισμένες ἐξαιρέσεις– ἀπόλυτα ἐνσωματωμένη στὸ παγκοσμιοποιητικὸ σχέδιο τῆς ἐλίτ, καὶ ὄχι μόνο στὸ θέμα τῆς ὑγείας ἀλλὰ καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴ Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση καὶ ὁλόκληρη τὴν ἰδεολογικὴ δομή, στὴν ὁποία βασίζεται. Γιὰ νὰ γίνει αὐτό, ἡ ἱεραρχία ἔπρεπε νὰ ἀρνηθεῖ τὸ δόγμα καὶ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀτιμάσει τὴν ἐκκλησία Του.
Ὁ οἰκουμενισμὸς (ποὺ εἶναι προοίμιο γιὰ τὴ συγκρότηση τῆς οἰκουμενικῆς θρησκείας), ἡ «τέταρτη ἐπανάσταση» ποὺ θεωρεῖ ὁ Klaus Schwab καὶ οἱ οἰκογένειες τῆς διεθνοῦς χρηματοδότησης, δὲν βρίσκουν στὸ Bergoglio ἕνα οὐδέτερο θεατή, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἕνα ζηλωτὴ συνεργάτη, ποὺ καταχρᾶται τὴν δική του ἠθικὴ ἐξουσία, γιὰ νὰ ὑποστηρίξει ἐπιπλέον [ἐκτὸς ἐκκλησίας] τὸ ἐγχείρημα τῆς διάλυσης τῆς παραδοσιακῆς κοινωνίας, ἐνῶ γιὰ τὴν ἐκκλησία ἐπιδιώκει τὸ ἔργο τῆς κατεδάφισής της, γιὰ νὰ τὴν ἀντικαταστήσει μὲ μία φιλανθρωπικὴ ὀργάνωση μασονικῆς ἔμπνευσης. Καὶ εἶναι σκανδαλῶδες, ἀλλὰ καὶ πηγὴ μεγάλης θλίψης, νὰ βλέπεις ὅτι μπροστὰ σὲ αὐτὴ τὴν ἀνελέητη καὶ σκληρὴ σφαγὴ ἡ πλειοψηφία τῶν ἐπισκόπων σιωπᾶ, ἢ μᾶλλον εὐθυγραμμίζονται ὑπάκουα ἀπὸ φόβο, συμφέρον ἢ ἰδεολογικὴ τύφλωση.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ σημερινὴ ἱεραρχία προέρχεται ἀπὸ τὸ Πρεσβυτεριανὸ Σχολεῖο καὶ ἔχει διαμορφωθῆ καὶ ἐπιλεγῆ ἐν ὄψει αὐτῆς τῆς ἐξέλιξης. Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἐπισκοπᾶτα, ὅλα τὰ θρησκευτικὰ τάγματα, τὰ πανεπιστήμια καὶ τὰ καθολικὰ ἱδρύματα, ἀπὸ τὴ Σύνοδο καὶ μετά, ἔχουν καταληφθῆ ἀπὸ πυρῆνες ποῦ ἔχουν σχηματίσει γενιὲς κληρικῶν, πολιτικῶν, διανοουμένων, ἐπιχειρηματιῶν, τραπεζιτῶν, καθηγητῶν καὶ δημοσιογράφων, κατηχώντας τους στὴν προοδευτικὴ ἰδεολογία. Καὶ ὅπως ἔκανε ἡ ἀριστερὰ στὸν πολιτικὸ καὶ πολιτιστικὸ τομέα, ἔτσι καὶ ἐντός της ἐκκλησίας οἱ Καινοτόμοι ἐξοστρακίζουν κάθε φωνὴ διαφωνίας, ἐκδιώκουν ὅσους δὲν εἶναι εὐθυγραμμισμένοι καὶ ἐκδιώκουν ὅσους ἀντιστέκονται.
Ἡ δίωξη ποὺ βλέπουμε σήμερα δὲν διαφέρει ἀπὸ αὐτὴ τῶν προηγούμενων δεκαετιῶν, ἀλλὰ τώρα ἔχει ἐπεκταθῆ στὶς μάζες, ἐνῶ προηγουμένως ἐπικεντρωνόταν σὲ ἄτομα καὶ στὴν ἄρχουσα τάξη. Αὐτὸ ἰσχύει τόσο γιὰ τὸν πολιτικὸ ὅσο καὶ γιὰ τὸν ἐκκλησιαστικὸ κόσμο – ἐπιβεβαιώνοντας τὴν ἐγκληματικὴ συνωμοσία μεταξὺ τοῦ βαθέος κράτους καὶ τῆς βαθείας ἐκκλησίας. Μοῦ φαίνεται ὅτι σὲ αὐτὴ τὴ συνωμοσία ὁ ρόλος τῶν Ἰησουιτῶν εἶναι καθοριστικὸς καὶ δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία ἕνας θρησκευόμενος τῆς Ἑταιρείας τοῦ Ἰησοῦ κάθεται στὸν θρόνο τοῦ Πέτρου, κατὰ παράβαση τοῦ καθιερωμένου Κανόνα ἀπὸ τόν Ἰγνάτιο τοῦ Λογιόλα.
Παραθέτομεν μικρὸ τμῆμα ἀπὸ τὰς δοξολογικὰς ἀτοπίας τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας καὶ τῶν τριῶν πολιτικῶν:
Ὁ κ. Παυλόπουλος τόνιζε καταρχὰς τὴ διάθεση τοῦ Πάπα, μέσῳ τῆς αὐτοβιογραφίας του νὰ ἐκθέσει τὰ πεπραγμένα του σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἀλλὰ καὶ στὴν κριτικὴ τοῦ κόσμου. Ἐξαίρει τὶς τρεῖς βασικὲς ἀντηρίδες του, τὴν «ἐλευθερία, ὡς στάση ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου», τὴν «βαθιὰ καὶ εἰλικρινῆ ἐνσυναίσθηση τῆς σχετικότητας καὶ τῆς προσκαιρότητας τῶν ἐγκοσμίων» καὶ τὴν «εὐθεῖα καὶ ἀδιαμφισβήτητη σύνδεση τῆς μοίρας καθενὸς μὲ ἐκείνη τοῦ πλησίον, μέσα ἀπὸ μία ἔκρηξη ἄφατης καὶ ἀνυπόκριτης ἀγάπης ποὺ γεννᾶ τὴν ἐλπίδα». Στὴ συνέχει ἐπεσήμανε τὶς βασικὲς προϋποθέσεις ποὺ θέτει ὁ Πάπας γιὰ τὴν Κοινωνία Προσώπων κατὰ τὴν Χριστιανικὴ Διδασκαλία ποὺ εἶναι ὁ «Ἀνθρωπισμὸς» μὲ τὶς βασικὲς «ἀρχὲς τῆς Ἀλληλεγγύης καὶ τῆς Δικαιοσύνης», ἀλλὰ καὶ τῆς «Εἰρήνης», ποὺ τίθεται ὡς βάση γιὰ «τὴν ἁρμονικὴ συνύπαρξη» καὶ «τὴν παραγωγικὴ κοινωνικὴ συνδημιουργία». Διακρίνει στὸν Πάπα τὴ διάθεση ἐγκατάλειψης τοῦ μεσαιωνικοῦ στοιχείου τοῦ Παποκαισαρισμοῦ καὶ ἐντοπίζει ὡς «πνευματικὴ καὶ θρησκευτικὴ παρακαταθήκη τοῦ Πάπα Φραγκίσκου» τὴν προαγωγὴ τῆς Ἀντιπροσωπευτικῆς Δημοκρατίας καὶ τὴν ἑδραίωση ἑνὸς πραγματικοῦ Κοινωνικοῦ Κράτους Δικαίου.
Ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος ἐπεσήμανε ὡς σημαδιακὰ στοιχεῖα, ὅτι εἶναι ὁ πρῶτος Πάπας Ἰησουΐτης καὶ ὅτι ἐπέλεξε τὸ ὄνομα Φραγκίσκος. Ἐπεσήμανε τὶς πολὺ ἀνθρώπινες ἐκφράσεις τοῦ Πάπα, τὸν πολιτικό του ρεαλισμὸ καὶ τὴ θαρραλέα στάση του στὰ προβλήματα τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, ὅπως τῶν πολεμικῶν συγκρούσεων, τοῦ τεράστιου προσφυγικοῦ ζητήματος, ὅπως καὶ τῶν κοινωνικῶν ἀνισοτήτων. Τόνισε ὅτι «ἀπὸ τὸν προκάτοχό του Βενέδικτο 16ο παρέλαβε τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας στὴ βάση τῆς δογματικῆς διδασκαλίας καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως. Ὁ Ἴδιος, ὅπως ἐπεσήμανε καὶ ὁ Καρδινάλιος Cosmastri, διεύρυνε τὰ ἑρμηνευτικὰ ὅρια ποὺ ἔθεσε ὁ Πάπας Βενέδικτος καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ μετακύλησε τὸ κέντρο βάρους τοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας, στὴ σχέση της μὲ τὴν κοινωνία καὶ τὸν κόσμο, ἀπὸ τὴν ἀποκλειστικότητα στὴν ἀνεκτικότητα καὶ στὴν κοινωνικὴ διάσταση τῆς ἑρμηνείας καὶ ἐφαρμογῆς της». Ἐπίσης διέκρινε ἰδιαίτερα ἀξιόλογη τὴ θέση τοῦ Πάπα, ὅτι «χρειάζεται νὰ γίνουμε μία Ἐκκλησία ποὺ ἀφυπνίζεται, μιὰ Ἐκκλησία ποὺ δὲν κλείνεται στὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ εἶναι ἱκανὴ νὰ προχωρήσει μπροστά…μία Ἐκκλησία ποὺ ξεκινᾶ νὰ συναντήσει τὸν κόσμο ἔχοντας τὸ θάρρος νὰ ἀνοίξει πόρτες στὸν κόσμο». Ἀξιόλογη γιὰ τὸν Μητροπολίτη Μεσσηνίας εἶναι καὶ ἡ «ἀνοικτότητα καὶ ἐξωστρέφεια» ποὺ προσδίδει ὁ Πάπας Φραγκίσκος «στὸν θεολογικὸ διάλογο μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, ἔχοντας προσανατολίσει αὐτόν, ὥστε νὰ καταστεῖ “ἐποικοδομητικὰ διδακτικὸς” ὡς πρὸς τὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος “ἄνοιξε”, τὴν Συνοδικότητα». Στὸ θέμα τοῦ διαλόγου διαπίστωσε, ὅτι ἀκολουθεῖ τοὺς δύο σημαντικοὺς θεολόγους, τὸν Καρδινάλιο Walter Kasper, καὶ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα.
Ὁ κ. Εὐάγγελος Βενιζέλος ἐπιμένει ἰδιαίτερα στὴν «ὀσμὴ τοῦ ἁπλοῦ ἀνθρώπου» ποὺ χρειάζεται ἰδίως νὰ ἔχουν οἱ κληρικοί, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος. Τὸ «σημαντικότερο θεολογικὸ μήνυμα» ποὺ δίνει ἡ αὐτοβιογραφία εἶναι κατὰ τὴν ἐκτίμησή του, ὅτι πρόκειται γιὰ «τὴν ἀφήγηση τῆς ζωῆς ἑνὸς σάρκινου ἀνθρώπου. Γιατί ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἐμφανίζεται στὸ βιβλίο αὐτὸ ὡς ἕνας κανονικὸς ἄνθρωπος, μὲ σάρκα … Ἡ ζωή του εἶναι ἡ ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου μὲ διλήμματα, μὲ ἀμφιβολίες μὲ παλινδρομήσεις. Δὲν ἦταν καθόλου εὔκολο νὰ βρεῖ καὶ νὰ δηλώσει τὴν κλίση του». Ἰδιαίτερα σημαντικὸ θεώρησε, ὅτι «ἡ θεολογία τοῦ Πάπα Φραγκίσκου συνδέεται περισσότερο μὲ τὸ προσωπικό του παράδειγμα, γιατί διὰ τοῦ παραδείγματος διδάσκει, παρὰ στὸν λόγο του». Καὶ ὡς ἐπιστέγασμα καὶ «πιὸ ἐντυπωσιακὸ στοιχεῖο τῆς πνευματικότητας» τοῦ Πάπα διέκρινε «ἕνα στοιχεῖο αὐτοσυνειδησίας καὶ αὐτοσαρκασμοῦ, ποὺ εἶναι τὸ χιοῦμορ του». Γιὰ τὴ πολιτικὴ θεολογία τοῦ ἐπεσήμανε τὸν «βαθιὰ κοινωνικό, ἀνατρεπτικό, ριζοσπαστικό, ἐξισωτικὸ» χαρακτήρα τοῦ κηρύγματος τοῦ Πάπα, ὅτι «οἱ πτωχοὶ ἔχουν πολὺ μεγάλο πλεονέκτημα στὴ διεκδίκηση τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν», ὅπως ἐπίσης, ὅτι εἶναι εἰρηνιστὴς καὶ ὅτι «ἡ ἐκκλησία εἶναι τῶν ἁμαρτωλῶν», στοὺς ὁποίους συγκαταλέγεται καὶ ὁ λαὸς καὶ ὁ ἴδιος. Στὸ τέλος ὑπογράμμισε ὅτι ὁ Πάπας ἐνέταξε στὸν τίτλο τὸν ὅρο «εἰρήνη», ἐνῶ ἕνας ὀρθόδοξος ἱεράρχης θὰ ἦταν πιθανὸ νὰ ἔβαζε τὴ λέξη «ἀνάσταση». Καὶ ἔκλεισε τὴν παρουσίασή του μὲ τὴν προσωπική του εὐχὴ στὸν Πάπα, νὰ ἔχει ἀνάσταση ἀπὸ τὸ κρεβάτι τῆς ἀσθένειάς του.
Ὁ κ. Ἀλέξης Τσίπρας τόνισε πρὸ πάντων γιὰ τὸν Πάπα Φραγκίσκο, ὅτι «ἐπέλεξε νὰ εἶναι ὁ Πάπας τῶν φτωχῶν καὶ νὰ εἶναι ὁ Πάπας ποὺ δὲν μιλάει μονάχα γιὰ ζητήματα θρησκευτικά, ἀλλὰ κυρίως γιὰ ζητήματα βαθιὰ ἀνθρώπινα, γιὰ ὅλα ὅσα ἀφοροῦν τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ἀνθρωπότητα, γιὰ τὰ δράματα τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ τὶς μεγάλες ἀνισότητες, γιὰ τὴ φτώχεια, γιὰ τὸν πόλεμο, γιὰ τὴν περιβαλλοντικὴ κρίση, γιὰ τὰ δικαιώματα καὶ κυρίως γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ τὰ στεροῦνται.» Ἐπεσήμανε στὴ συνέχεια προσωπικές του ἐντυπώσεις ἀπὸ συναντήσεις μὲ τὸν Πάπα, π.χ. τὸ 2016 στὴ Μόρια. Ἀνέφερε, ὅτι «ἦταν φανερὸ ὅτι ἡ προσφυγικὴ κρίση τὸν συγκινοῦσε βαθιὰ καὶ θέλησε νὰ μάθει τὶς λεπτομέρειες. Βρέθηκε δίπλα στοὺς ἀνθρώπους. Ἤθελε νὰ συνομιλήσει μὲ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς πρόσφυγες. Καὶ θυμᾶμαι χαρακτηριστικὰ ὅτι τοῦ εἶχε κάνει ἐντύπωση τὸ πῶς ὁ ἑλληνικὸς λαός, οἱ κάτοικοι τῆς Λέσβου, προσπαθοῦσαν μὲ κάθε τρόπο νὰ δώσουν τότε, πρὶν ἀλλάξουν τὰ πράγματα, νὰ δώσουν στήριξη καὶ ἀλληλεγγύη στοὺς ἀνθρώπους αὐτούς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου