«Όντως κατά το γεγραμμένον, οι ποιμένες του αιώνος τούτου λύκοι γεγόνασι...»
(Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός)
«Και γαρ δια τούτο εισίν οι επίσκοποι και τα τάγματα των πρεσβυτέρων και διακόνων δια το διδάσκειν τον λαόν... και γαρ οι φωστήρες εκείνοι, οι αληθείς ποιμένες και διδάσκαλοι οι θεοφόροι, οι οδηγοί της σωτηρίας, ουδέν άλλο βιωτικόν εφρόντιζον, ει μη το διδάσκειν τον λαόν τα προς σωτηρίαν, ως κατά αλήθειαν βουλόμενοι λόγον δούναι τω Θεώ υπέρ του λαού. Οι δε επίσκοποι της γενεάς ταύτης άλλο ουδέν μεριμνώσιν, ει μη ίππους και βουκόλια, και αγέλας, και αγρούς και συνδέσμους χρυσίου· πως πωλήσωσι τον σίτον· πως διανέμωσι τον οίνον· πως καμπανίσωσι το έλαιον· πως πραγματεύσωνται το έριον και το μέταξον· και άλλο ουδέν θεωρούσιν επιμελώς, ει μη του νομίσματος την χαραγήν, και τον σταθμόν· και περιβλέπουσι καθημέραν τας τραπέζας τας Συβαριτικάς και τον οίνον τον εύοσμον και τούς ιχθύας τούς μεγάλους· την δε ποίμνην αυτών αμελώς βλέπουσι· και των σωμάτων αυτών επιμελώνται, της δε ψυχής καταφρονούσιν. Όντως κατά το γεγραμμένον, οι ποιμένες του αιώνος τούτου λύκοι γεγόνασι. Και όταν θεάσωνται εκ του ποιμνίου αυτών τινας μικρόν τι αμάρτημα ποιήσαντας, ευκόλως κατεπανίστανται, και επιτίμια αλλεπάληλα καταπέμπονται· και μη βλέποντες της ποιμαντικής αυτών τιμής την ακρίβειαν, την ποίμνην αυτών καθημέραν περισκοπούσιν ουχ ως ποιμένες, αλλ’ ως μισθωτοί». (Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού P.G. 95, 332)
Πόσο δίκαιο είχε ο Άγιος Ισίδωρος όταν από τον 5ο κιόλας αιώνα έγραφε για τους Αρχιερείς:
«Το πάλαι υπέρ των προβάτων απέθνησκον οι Ποιμένες, νυν δε μάλλον αυτοί αναιρούσι τα πρόβατα· τότε νηστείαις το σώμα εσωφρόνιζον, νυν δε τρυφαίς παρασκευάζουσι σκιρτάν. Τοτε τα εαυτών τοις δεομένοις διένειμον, νυν δε τα των πενήτων σφετερίζονται· τότε την αρετήν ήσκουν, νυν δε τούς την αρετήν ασκούντας εξοστρακίζουσι. Τότε οι φιλάρετοι προς την ιερωσύνην υπήγοντο, νυν δε οι φιλάργυροι· τότε οι το πράγμα φεύγοντες δια το μέγεθος της αρχής, νυν δε οι το πράγμα επιτρέχοντες μεθ’ ηδονής. Τοτε οι ακτημοσύνη εναβρυνόμενοι, νυν δε οι πλεονεξία εκουσίως χρηματιζόμενοι. Τότε οι προ οφθαλμού έχοντες το θείον δικαστήριον, νυν δε οι μηδέ εις έννοιαν τούτο λαμβάνοντες. Τοτε οι τύπτεσθαι νυν δε οι τύπτειν έτοιμοι. Και τότε μεν την αγνείαν εξεθείαζον, νυν δε, αλλ’ ουδέν βούλομαι δυσχερές ειπείν...».
(Αγ. Ισιδώρου Πηλουσιώτου PG 78, 905)
«Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου την επιθυμητήν...» (Ιερεμίας ιβ’, 10)
Μήπως άραγε, δεν θα τους ταίριαζαν απόλυτα τα φοβερά «ΟΥΑΙ» του Κυρίου μας;
«Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν.
Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι περιάγετε την θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι ένα προσήλυτον, και όταν γένηται, ποιείτε αυτόν υιόν γεέννης διπλότερον υμών.
Ουαί υμίν, οδηγοί τυφλοί,... μωροί και τυφλοί!..
Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι αποδεκατούτε το ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν· ταύτα δε έδει ποιήσαι κακείνα μη αφιέναι. οδηγοί τυφλοί, οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες!
Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος, έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής και αδικίας. Φαρισαίε τυφλέ, καθάρισον πρώτον το εντός του ποτηρίου και της παροψίδος, ίνα γένηται και το εκτός αυτών καθαρόν.
Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν δε γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας. ούτω και υμείς έξωθεν μεν φαίνεσθε τοις ανθρώποις δίκαιοι, έσωθεν δε μεστοί εστέ υποκρίσεως και ανομίας.
Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι οικοδομείτε τους τάφους των προφητών και κοσμείτε τα μνημεία των δικαίων, και λέγετε· ει ήμεν εν ταις ημέραις των πατέρων ημών, ουκ αν ήμεν κοινωνοί αυτών εν τω αίματι των προφητών. ώστε μαρτυρείτε εαυτοίς ότι υιοί εστέ των φονευσάντων τους προφήτας. και υμείς πληρώσατε το μέτρον των πατέρων υμών. όφεις, γεννήματα εχιδνών! πως φύγητε από της κρίσεως της γεέννης;». (Ματθ. ΚΓ΄, 14-33)
Ούτε λοιπόν αυτοί (οι σημερινοί Αρχιερείς) τηρούν τις εντολές και τον Νόμον του Θεού και θέλουν να σωθούν, ούτε όμως και αφήνουν άλλους να βρουν την αλήθεια και να σωθούν, αφού ως «σπουδαίοι» «μορφωμένοι» και «φωτισμένοι» Αρχιερείς, γνωρίζουν τα «πάντα», ομιλούν πάντοτε εξουσιαστικώς προς όλους και αποφαίνονται εκ καθέδρας στο ποίμνιό τους, μη αφήνοντας το παραμικρό περιθώριον όχι μόνον να τους αμφισβητήσει
Τι κρίμα, αγαπητοί μου αδελφοί!!!
Ποιός θα το περίμενε αυτό, από τους φύσει και θέσει φρουρούς και ταγούς της Πίστεώς μας;
Που, αν και χειροτονήθησαν Ποιμένες, για να προστατεύουν τα λογικά πρόβατα και την Μάνδρα του Χριστού, αυτοί όχι μόνον δεν την προστατεύουν, αλλά την καταστρέφουν οι ίδιοι και κατασπαράζουν τα πρόβατα Του;
Ενώ χειροτονήθησαν για να είναι Επί-σκοποι, αυτοί έγιναν Επί-σκοτοι;
Ενώ θα έπρεπε να ήταν φως και να λάμπουν παντού, αυτοί έχουν γίνει σβησμένες λαμπάδες, για να μην πω σκότος ψηλαφητόν;
Ενώ θα έπρεπε πρώτοι αυτοί ως «Ποιμένες» να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται τις παγίδες, τους κινδύνους, και τους εχθρούς, αυτοί όχι μόνον δεν τα αντιλαμβάνονται -ούτε και κατόπιν εορτής ή όταν τους το φωνάζουν τα «πρόβατα» τους- αλλά ταυτόχρονα πολεμούν και διώκουν και όσους τα αντιλαμβάνονται και διαμαρτύρονται.
Ενώ θα έπρεπε να οδηγούν ψυχές κοντά στον Χριστόν, αυτοί τους οδηγούν κοντά στον Αντίχριστον;
Ενώ θα έπρεπε να είναι παράδειγμα προς μίμηση, αυτοί είναι παράδειγμα προς αποφυγήν;κανείς, αλλά ούτε καν να αρθρώσει λέξη.
Τι άλλο όμως θα μπορούσε να περιμένει κανείς, από τοιούτους αρχιερείς;
Μήπως Αρχιερείς δεν ήταν και εκείνοι που πρώτοι παρέδωσαν και σταύρωσαν τον ίδιον τον Χριστόν; Γιατί άραγε να διαφέρουν και οι σημερινοί Αρχιερείς;
Ο λύκος, λέγει είχε πια γεράσει και δεν μπορούσε να τρέξει για να πιάσει το αρνί και να το φάγει.
Γι αυτό άλλαξε τακτική και έλεγε στο αθώο αρνί:
—Γιατί, καλό μου αρνάκι, να ζούμε μακρυά και χωρισμένοι; Πρέπει να ξεχάσουμε τα παλιά. Έλα
εδώ να ζούμε πια αγαπημένοι, αδελφωμένοι και να γίνομε ένα.
—Βεβαιότατα, τού απήντησε εκείνο. Αν έλθω μαζί σου , ασφαλώς θα γίνομε ένα, γιατί θα με φας
θα είμαι στην κοιλιά σου και δεν θα είμαστε τότε δύο, άλλα ένα!
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου