ΕΡΩΤΗΣΗ 10. Με ποιου είδους φόβο και με ποιου είδους δάκρυα οφείλει να εγκαταλείψει τα αμαρτήματα η ψυχή που ταλαιπωρήθηκε σε πολλές αμαρτίας, και με ποια ελπίδα και διάθεση οφείλει να προσέλθει στον Θεό.
ΑΠΟΚΡΙΣΗ
Πρώτα οφείλει να μισήσει το αποδοκιμασμένο παρελθόν της, σιχαινόμενη και αποστρεφόμενη την ανάμνηση του, διότι η Γραφή λέει· μίσησα και σιχάθηκα την αδικία, αγάπησα δε τον νόμο σου, «ἀδικίαν ἐμίσησα καὶ ἐβδελυξάμην, τὸν δὲ νόμον σου ἠγάπησα» (Ψαλ. 118, 163)· έπειτα οφείλει να διδαχθεί τον φόβο από την απειλή της αιώνιας κρίσεως και κολάσεως, να αναγνωρίζει δε ως καιρό δακρύων τον καιρό της μετανοίας, όπως δίδαξε ο Δαβίδ στον έκτο ψαλμό [Ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου· λούσω καθ’ ἑκάστην νύκτα τὴν κλίνην μου, ἐν τοῖς δάκρυσιν μου τὴν στρωμνήν μου βρέξω] (Ψαλ. 6, 7)].
Αυτά πρέπει να γίνουν, αφού η ψυχή βεβαιωθεί περί του καθαρισμού των αμαρτημάτων δια του αίματος του Χριστού, μέσα στο μέγεθος του ελέους και στο πλήθος των οικτιρμών του Θεού, που είπε ότι· εάν οι αμαρτίες σας είναι σαν το πορφυρό χρώμα, θα τις κάνω λευκές σαν το χιόνι· εάν δε είναι σαν το κόκκινο θα τις κάνω λευκές σαν το μαλλί, «Ἐὰν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ· ἐὰν δὲ ὦσιν ὡς κόκκινον, ὡσεὶ ἔριον λευκανῶ» (Ησ. 1, 18).
Τότε η ψυχή, αφού λάβει την δύναμη να ευχαριστήσει τον Θεό, λέει· «το εσπέρας θα εγκατασταθεί κλαυθμός και το πρωί αγαλλίαση. Μετέβαλες σ’ εμένα τον θρήνο μου σε χαρά, έλυσες τον σάκκο μου και με περίζωσες ευφροσύνη, για να ψάλει σε σένα η δόξα μου» (Ψαλ. 29, 6). Έτσι αφού προσέλθει, ψάλλει στον Θεό ως εξής· «θα σε μεγαλύνω, Κύριε, διότι με ανύψωσες και δεν άφησες τους εχθρούς μου να χαρούν για μένα» (Ψαλ. 29, 2)
ΕΡΩΤΗΣΗ 11. Πώς κατορθώνει κανείς να μισήσει τα αμαρτήματα.
ΑΠΟΚΡΙΣΗ
Το δυσάρεστο και λυπηρό αποτέλεσμα προκαλεί πάντοτε το μίσος προς αυτούς που το προκαλούν. Εάν λοιπόν βεβαιωθεί κανείς πόσα πολλά και μεγάλα κακά προκαλούν τα αμαρτήματα, αυτόματα και από μέσα του αισθάνεται προς αυτά το μίσος που έδειξε ο ψαλμωδός δια των λόγων του «μίσησα και σιχάθηκα την αδικία» (Ψαλ. 118, 163).
ΕΡΩΤΗΣΗ 12: Πώς θα βεβαιωθεί η ψυχή ότι ο Θεός συγχώρησε τα αμαρτήματα της.
ΑΠΟΚΡΙΣΗ
Εάν δει τον εαυτό της να έχει την διάθεση αυτού που είπε· «μίσησα και σιχάθηκα την αδικία» (Ψαλ. 118, 163). Διότι ο Θεός, που έστειλε τον μονογενή του Υιό για την άφεση των αμαρτημάτων μας, έχει ήδη συγχωρήσει τις αμαρτίας όλων, όσον εξαρτάται από αυτόν. Επειδή ο άγιος Δαβίδ ψάλλει το έλεος και την κρίση, [Ἔλεος καὶ κρίσιν ᾄσομαί σοι, Κύριε] (Ψαλ. 100, 1) και μαρτυρεί ότι ο Θεός είναι ελεήμων και δίκαιος, είναι ανάγκη να κάνουμε ό,τι είπαν περί μετανοίας οι προφήτες και οι απόστολοι, ώστε να φανερωθούν οι κρίσεις της δικαιοσύνης του Θεού και να τελειωθεί το έλεος του δια της αφέσεως των αμαρτιών.
(ΕΠΕ), Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας
Βασιλείου Καισαρείας του Μεγάλου.
Άπαντα τα έργα 9.
Ασκητικά Β΄.
εκδ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1973.
και ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου