Ενα μεγάλο Πάσχα- «Ο φετινός, κοινός εορτασµός της Ανάστασης ας λειτουργήσει ως έκκληση προς όλους τους χριστιανούς, ώστε να γίνει καθοριστικό βήµα σε ό,τι αφορά µια κοινή ηµεροµηνία για το Πάσχα»...

 ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΠΟΝΗΡΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙ ΔΙΠΛΟ ΤΑΠΛΟ ΑΛΛΑ ΠΕΤΑΕΙ ΑΥΤΟ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΙΑ ΣΤΑΘΕΡΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 2025 

Οικουμενικός Πατριάρχης: “Η ιστορία της Εκκλησίας καθίσταται «ένα μεγάλο Πάσχα»”- Πατριαρχική Απόδειξις για το Άγιον Πάσχα 2025

 

“Το Πάσχα είναι διά τον άνθρωπον εορτή ελευθερίας και νίκη κατά των αλλοτριωτικών δυνάμεων, εκκλησιοποίησις της υπάρξεώς μας, πρόσκλησις εις συνεργίαν διά την μεταμόρφωσιν του κόσμου. Η ιστορία της Εκκλησίας καθίσταται «ένα μεγάλο Πάσχα», ως πορεία προς «την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού»”. Αυτό αναφέρει μεταξύ άλλων στην Πατριαρχική Απόδειξη επί τω Αγίω Πάσχα 2025, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος.

“Το βίωμα της Αναστάσεως αποκαλύπτει το κέντρον και την εσχατολογικήν διάστασιν της εν Χριστώ ελευθερίας. Αι βιβλικαί μαρτυρίαι περί της Εγέρσεως του Σωτήρος αναδεικνύουν την δύναμιν της ελευθερίας των πιστών, εις την οποίαν και μόνην φανερούται το «μέγα θαύμα», το οποίον παραμένει απρόσιτον εις κάθε καταναγκασμόν. «Βουλομένων γαρ, ου τυραννουμένων το της σωτηρίας μυστήριον»[3]. Η αποδοχή της θείας δωρεάς ως «διάβασις» του πιστού προς τον Χριστόν, είναι η ελευθέ-ρα υπαρκτική απάντησις εις την αγαπητικήν και σωστικήν «διάβασιν» του Αναστάντος προς τον άνθρωπον. «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»[4]”, υπογραμμίζει ο Παναγιώτατος.

“Το μυστήριον της Αναστάσεως του Κυρίου συνεχίζει και σήμερον να κλονίζη τας θετικιστικάς βεβαιότητας των αρνητών του Θεού ως «αρνήσεως της ανθρωπίνης ελευθερίας», τους οπαδούς της «φενάκης της αυτοπραγματώσεως χωρίς Θεόν» και τους θαυμαστάς του συγχρόνου «ανθρωποθεού». Δεν ανήκει το μέλλον εις τον εγκλωβισμόν εις την αυτάρεσκον, συρρικνωτικήν και κλειστήν ενθαδικότητα. Δεν υπάρχει αληθής ελευθερία χωρίς Ανάστασιν, χωρίς προοπτικήν αιωνιότητος”, επισημαίνει.

Παρακάτω ολόκληρη η Πατριαρχική Απόδειξις του Οικουμενικού Πατριάρχη

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Ἐλέῳ καί δυνάμει Θεοῦ διαπλεύσαντες ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ τό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί φθάσαντες εἰς τό παμφαές Πάσχα, ἀνυμνοῦμεν τόν κατελθόντα μέχρις ᾍδου ταμείων καί «ἀπεργασάμενον πᾶσιν εἰσηκτόν τόν Παρά-δεισον» διά τῆς ἐκ νεκρῶν Ἐγέρσεως Αὐτοῦ Κύριον τῆς δόξης.

Ἡ Ἀνάστασις δέν εἶναι ἀνάμνησις ἑνός γεγονότος ἀπό τό παρελθόν, ἀλλά «καλή ἀλλοίωσις» τῆς ὑπάρξεώς μας, «ἄλλη γέννησις, βίος ἕτερος, ἄλλο ζωῆς εἶδος, αὐτῆς τῆς φύσεως ἡμῶν μεταστοιχείωσις»[1]. Ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀνακαινίζεται ὁμοῦ μετά τοῦ ἀνθρώπου ἡ σύμπασα κτίσις. Ὅταν ψάλλωμεν τήν Γ’ ᾠδήν τοῦ Κανόνος τοῦ Πάσχα, τό «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις τήν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται», τότε διακηρύσσεται ὅτι ὁλόκληρον τό σύμπαν εἶναι στερεωμένον καί πλῆρες ἀνεσπέρου φωτός. Ὄχι μόνον διά τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί διά τήν ὅλην δημιουργίαν, ἰσχύει τό «πρό Χριστοῦ» καί τό «μετά Χριστόν».

Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τόν πυρῆνα τοῦ Εὐαγγελίου, τό σταθερόν σημεῖον ἀναφορᾶς ὅλων τῶν κειμένων τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλά καί τῆς λειτουργικῆς ζωῆς καί τῆς εὐσεβείας τῶν Ὀρθοδόξων. Ὄντως, εἰς τό «Χριστός Ἀνέστη» συνοψίζεται ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ βίωσις τῆς καταργήσεως τοῦ κράτους τοῦ θανάτου εἶναι πηγή ἀνεκλαλήτου χαρᾶς, «ἐλευθέρας ἀπό τάς δεσμεύσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου». «Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται, τῆς ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα». Ἔκρηξις «χαρᾶς μεγάλης» ἡ Ἀνάστασις διαποτίζει ὁλόκληρον τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν, τό ἦθος καί τήν ποιμαντικήν δρᾶσιν, ὡς πρόγευσις τῆς πληρότητος ζωῆς, γνώσεως καί χαρᾶς τῆς αἰωνίου Βασιλείας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὀρθόδοξος πίστις καί ἀπαισιοδοξία εἶναι ἀσύμβατα μεγέθη.

Τό Πάσχα εἶναι διά τόν ἄνθρωπον ἑορτή ἐλευθερίας καί νίκη κατά τῶν ἀλλοτριωτικῶν δυνάμεων, ἐκκλησιοποίησις τῆς ὑπάρξεώς μας, πρόσκλησις εἰς συνεργίαν διά τήν μεταμόρφωσιν τοῦ κόσμου. Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καθίσταται «ἕνα μεγάλο Πάσχα», ὡς πορεία πρός «τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ»[2]. Τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεως ἀποκαλύπτει τό κέντρον καί τήν ἐσχατολογικήν διάστασιν τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. Αἱ βιβλικαί μαρτυρίαι περί τῆς Ἐγέρσεως τοῦ Σωτῆρος ἀνα-δεικνύουν τήν δύναμιν τῆς ἐλευθερίας τῶν πιστῶν, εἰς τήν ὁποίαν καί μόνην φανεροῦται τό «μέγα θαῦμα», τό ὁποῖον παραμένει ἀπρόσιτον εἰς κάθε κατα-ναγκασμόν. «Βουλομένων γάρ, οὐ τυραννουμένων τό τῆς σωτηρίας μυστήριον»[3]. Ἡ ἀποδοχή τῆς θείας δωρεᾶς ὡς «διάβασις» τοῦ πιστοῦ πρός τόν Χριστόν, εἶναι ἡ ἐλευθέ-ρα ὑπαρκτική ἀπάντησις εἰς τήν ἀγαπητικήν καί σωστικήν «διάβασιν» τοῦ Ἀναστάντος πρός τόν ἄνθρωπον. «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»[4].

Τό μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου συνεχίζει καί σήμερον νά κλονίζῃ τάς θετικιστικάς βεβαιότητας τῶν ἀρνητῶν τοῦ Θεοῦ ὡς «ἀρνήσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας», τούς ὀπαδούς τῆς «φενάκης τῆς αὐτοπραγματώσεως χωρίς Θεόν» καί τούς θαυμαστάς τοῦ συγχρόνου «ἀνθρωποθεοῦ». Δέν ἀνήκει τό μέλλον εἰς τόν ἐγκλωβισμόν εἰς τήν αὐτάρεσκον, συρρικνωτικήν καί κλειστήν ἐνθαδικότητα. Δέν ὑπάρχει ἀληθής ἐλευθερία χωρίς Ἀνάστασιν, χωρίς προοπτικήν αἰωνιότητος.

Πηγήν ἀναστασίμου εὐφροσύνης διά τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν ἀποτελεῖ ἐφέτος καί ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα ὑπό σύμπαντος τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ὁμοῦ μετά τῆς 1700ῆς ἐπετείου τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία κατεδίκασε τήν κακοδοξίαν τοῦ Ἀρείου, τοῦ «κατασμικρύναντος τῆς Τριάδος τόν ἕνα, Υἱόν καί Λόγον ὄντα Θεοῦ», καί ἐθέσπισε τόν τρόπον καθορισμοῦ τῆς ἡμερομηνίας διά τήν ἑορτήν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος.

Ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας ἐγκαινιάζει μίαν νέαν περίοδον εἰς τήν συνοδικήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, τήν μετάβασιν ἀπό τό τοπικόν εἰς τό οἰκουμενικόν συνοδικόν ἐπίπεδον. Ὡς γνωστόν, ἡ Α´ Οἰκουμενική Σύνοδος εἰσήγαγε τόν «ἄγραφον» ὅρον «ὁμοούσιος» εἰς τό Σύμβολον τῆς πίστεως, μέ σαφῆ σωτηριολογικήν ἀναφοράν, ἡ ὁποία παραμένει τό οὐσιῶδες χαρακτηριστικόν τῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας. Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, οἱ ἑορτασμοί τῆς μεγάλης ἐπετείου δέν εἶναι στροφή πρός τό παρελθόν, ἐφ᾿ ὅσον τό «πνεῦμα τῆς Νικαίας» ἐνυπάρχει ἀδιαπτώτως εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἑνότης τῆς ὁποίας συναρτᾶται μέ τήν ὀρθήν κατανόησιν καί ἀνάπτυξιν τῆς συνοδικῆς ταυτότητός της. Ὁ λόγος περί τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπενθυμίζει τά κοινά χριστιανικά ἀρχέτυπα καί τήν σημασίαν τοῦ ἀγῶνος κατά τῶν διαστρεβλώσεων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί μᾶς προτρέπει νά στραφῶμεν πρός τό βάθος καί τήν οὐσίαν τῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ δέ κατά τό παρόν ἔτος κοινός ἑορτασμός τῆς «Ἁγιωτάτης τοῦ Πάσχα ἡμέρας» ἀναδεικνύει τήν ἐπικαιρότητα τοῦ θέματος, ἡ λύσις τοῦ ὁποίου ὄχι μόνον ἐκφράζει τόν σεβασμόν τῆς Χριστιανοσύνης πρός τά θεσπίσματα τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας, ἀλλά καί τήν συνείδησιν ὅτι «οὐ πρέπει ἐν τοιαύτῃ ἁγιότητι εἶναί τινα διαφοράν».

Μέ τοιαῦτα αἰσθήματα, ἔμπλεοι τοῦ φωτός καί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως καί ἀναβοῶντες τό κοσμοχαρμόσυνον «Χριστός Ἀνέστη», ἄς τιμήσωμεν τήν κλητήν καί ἁγίαν ἡμέραν τοῦ Πάσχα διά τῆς ὁλοψύχου ὁμολογίας τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς τόν θανάτῳ τόν θάνατον πατήσαντα, πᾶσιν ἀνθρώποις καί ἁπάσῃ τῇ κτίσει ζωήν χαρισά-μενον Λυτρωτήν, διά τῆς πιστότητος εἰς τάς τιμίας παραδόσεις τῆς Μεγάλης Ἐκκλη-σίας καί διά τῆς ἀνυποκρίτου πρός τόν πλησίον ἀγάπης, ἵνα δοξάζηται καί διά πάντων ἡμῶν τό ὑπερουράνιον ὄνομα τοῦ Κυρίου.

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκε´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα

εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

_______

1. Γρηγορίου Νύσσης, Περί τῆς τριημέρου προθεσμίας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, PG 46, 604.

2. Ρωμ η’, 21.

3. Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, Εἰς τήν προσευχήν τοῦ Πάτερ ἡμῶν, πρός ἕνα φιλόχριστον, PG 90, 880.

4. Ἰωάν. ιε’, 5.

 ΠΗΓΗ 

Πατριαρχική Ἀπόδειξις ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχα 2025 - Οικουμενικό Πατριαρχείο

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος: Πρότεινε στο Βατικανό τη μόνιμη επιστροφή του κοινού εορτασμού του Πάσχα

Ιστορική πρόσκληση για οικουμενικότητα

Έχει υπάρξει µια ιστορική πρόσκληση του Οικουµενικού Πατριαρχείου προς το Βατικανό, να καθιερωθεί κοινός εορτασµός του Πάσχα από το 2025 

 Ο Παναγιώτατος Οικουµενικός Πατριάρχης, κ.κ. Βαρθολοµαίος, και ο πάπας Φραγκίσκος της Ρώµης πρόκειται να συναντηθούν την άνοιξη (τέλη Μαΐου) στη Μικρά Ασία, στο πλαίσιο των εορτασµών για τα 1.700 χρόνια από την Α’ Οικουµενική Σύνοδο της Νίκαιας. Κατά τη συνάντησή τους θα συµπροσευχηθούν στη Νίκαια της Βιθυνίας, ενώ έως τώρα πλειάδα συζητήσεων έχουν πραγµατοποιηθεί για τον κοινό εορτασµό του Πάσχα, που φέτος συµπίπτει ηµερολογιακά. Ωστόσο, έχει προηγηθεί µια ιστορική πρόσκληση του Οικουµενικού Πατριαρχείου προς το Βατικανό, να καθιερωθεί κοινός εορτασµός του Πάσχα από το 2025. Η πρόσκληση αυτή εκφράστηκε σε ανακοινωθέν της Σύναξης της Ιεραρχίας, ενώ η επέτειος για τα 1.700 χρόνια από τη σύγκληση της Α’ Οικουµενικής Συνόδου θεωρείται ως ιδανική αφετηρία για µια συνολική επανεκκίνηση του χριστιανισµού σε οικουµενική προοπτική.


Πανορθόδοξα και πανχριστιανικά ζητήµατα, άλλωστε, συζητήθηκαν διεξοδικά από το Οικουµενικό Πατριαρχείο το περασµένο έτος (2024) αλλά και τους πρώτους µήνες του 2025, στο πλαίσιο συνάξεων και επιστηµονικών ηµερίδων. Η επέτειος των 1.700 ετών από την Α’ Οικουµενική Σύνοδο της Νίκαιας, ο κοινός εορτασµός του Πάσχα µε τους καθολικούς και η αντιµετώπιση των σύγχρονων προβληµάτων είναι στην ατζέντα του Οικουµενικού Πατριαρχείου, καθώς ο Παναγιώτατος έχει απευθύνει πρόσκληση στη Ρωµαιοκαθολική Εκκλησία να επιστρέψει στο Ιουλιανό ηµερολόγιο για τον κοινό εορτασµό του Πάσχα. Αυτό θα µπορούσε να είναι ένα πραγµατικό βήµα προς την αποκατάσταση των παλαιών συγκρούσεων.

Ο κοινός εορτασµός θα µπορούσε να ενισχύσει την αµοιβαία κατανόηση και τον διάλογο µεταξύ των χριστιανικών παραδόσεων και να ξεπεραστούν άλλες διαφορές και προηγούµενες διαιρέσεις. Στην τριήµερη σύναξη, µάλιστα, της Ιεραρχίας του Οικουµενικού Θρόνου τον Σεπτέµβριο του 2024 συζητήθηκε ο κοινός εορτασµός του Πάσχα του 2025 µεταξύ ανατολικής και δυτικής χριστιανοσύνης.

Σύμβολο ενοποίησης ο κοινός εορτασμός του Πάσχα 2025

Ο Οικουµενικός Πατριάρχης, κ.κ. Βαρθολοµαίος, µάλιστα, µαζί µε µέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου και άλλους αρχιερείς, µετέβη τη ∆ευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2025 στη Νίκαια της Βιθυνίας, µε την ευκαιρία της φετινής επετείου. Ο Παναγιώτατος, ωστόσο, έχει επισηµάνει, µεταξύ άλλων, ότι «η σύγκληση της εν Νικαία Συνόδου αποτελεί κορύφωση της αρχεγόνου συνοδικότητος και της οικουµενικής συνειδήσεως της Εκκλησίας, ταυτοχρόνως δε και ανάδυση µιας νέας συνοδικής δοµής και πρακτικής, αυτής της Οικουµενικής Συνόδου».

«Ο επικείµενος κοινός εορτασµός του Πάσχα το 2025», έχει αναφέρει ο Οικουµενικός Πατριάρχης, «δεν χρησιµεύει µόνο ως ηµερολογιακή ευθυγράµµιση, αλλά και ως σηµαντικό σύµβολο της πιθανής ενοποίησης µεταξύ των χριστιανικών παραδόσεων. Αυτή η µοναδική σύγκλιση παρουσιάζει µια ευκαιρία να µετατραπεί η συµβολική ενότητα σε απτή σχέση. Η Εκκλησία της Νίκαιας εκδήλωσε ευαισθησία απέναντι σε όσους έχουν αποκοπεί από την κοινωνία µαζί της και έδειξε ενδιαφέρον για όσους δεν καταλαβαίνουν τη φωνή της. Αυτή η συνειδητοποίηση µας βοηθά σήµερα να αντιµετωπίσουµε τα σύγχρονα προβλήµατα». Ωστόσο, νέο κάλεσµα είχε απευθύνει και ο πάπας Φραγκίσκος για κοινό εορτασµό του Πάσχα από καθολικούς και ορθόδοξους (25/1). Ο ποντίφικας έχει αναφερθεί στις προσπάθειες µε στόχο τον καθορισµό κοινής ηµεροµηνίας εορτασµού του Πάσχα για καθολικούς και ορθοδόξους. «Ο φετινός, κοινός εορτασµός της Ανάστασης ας λειτουργήσει ως έκκληση προς όλους τους χριστιανούς, ώστε να γίνει καθοριστικό βήµα σε ό,τι αφορά µια κοινή ηµεροµηνία για το Πάσχα», είχε αναφέρει σε επίσηµη ανακοίνωσή του. Είχε τονίσει, µάλιστα, ότι είναι διατεθειµένος να αποδεχθεί ηµεροµηνίες που µπορεί να προταθούν από την Ορθόδοξη Εκκλησία για να ευοδωθεί η σηµαντικότατη αυτή προσπάθεια.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» στις 12/04/2025