Καὶ σήμερον δὲ Σάββατον μέλπω μέγα.

Γιατί νηστεύουμε την Μεγάλη Τεσσαρακοστή του Πάσχα ;;

Γιατί η νηστεία του Μεγάλου Σαββάτου ;;

Γιατί νηστεύουμε Δευτέρα , Τετάρτη και Παρασκευή ;;

 

Τι σημαίνει η κάθοδος του Χριστού στον Άδη;

Έχουμε πένθος η χαρά το Μεγάλο Σάββατο ;;

Αν έχουμε Ανάσταση ίσον με χαρά τότε λογικά πρέπει να υπάρχει κατάλυση νηστείας. ΑΝΑΣΤΗΣΕΤΑΙ ΔΙΗΜΕΡΟΣ ;;;

 

Γιατί δεν σταματά η νηστεία το πρωί της Θείας Λειτουργίας της Αδου Καθόδου και συνεχίζεται μέχρι το τέλος της Κυριακής της Αναστάσιμης Θείας Λειτουργίας ;;

Έχουμε 2 Αναστάσεις του Κυρίου ;;

Πόσες φορές Αναστήθηκε ο Κύριος δυο ή μια φορά ;;

Πότε έγινε η Ανάσταση του Κυρίου πότε πρέπει να την εορτάζουμε τι λένε τα Ευαγγέλια και οι Άγιοι Πατέρες ;;;

Αφού δούμε πρώτα την Ταφή και την κάθοδο του Χριστού στον Αδη στο επόμενο θα διαβάσετε και τα περί Κυριακή του Πάσχα (Ανάσταση του Κυρίου) .

ΑΠΟ ΤΟ ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ

Προλεγόμενα του  Κανόνος του Μεγάλου Σαββάτου ⁶¹   

Του Κανόνος τούτου τρεις είναι οί Ποιηταί· τούς μέν γάρ Ειρ­μούς μόνους τούς από πρώτης Ωδής έως πέμπτης έμελούργησεν ή Μοναχή Κασία, ώς κάτωθεν ρηθήσεται- τά δέ Τροπάρια τά από πρώτης Ωδής έως πέμπτης έμελούργησε Μάρκος ό Επίσκοπος Τδροΰντος· τήν δέ έκτην Ωδήν έως τής έννάτης έμελούργησεν ό Ιε­ράρχης Κοσμάς. Τούτων οΰτω προεγνωσμένων, δύναταιν ά προβάλη τινάς τήν απορίαν ταύτην. Διατί τά μέν Τριώδια τής μεγάλης Δευτέρας καί Τετράδος καί Παρασκευής δέν έλαβον καμμίαν προ­σθήκην παράτινος, τό δέ Τετραώδιον τοΰ μεγάλου Σαββάτου έλαβε προσθήκην, καί όλόκληρος Κανών έγένετο, ένφ καί αίήμέραι έκεΐ- ναι νήστιμοι είναι, καθώς είναι νήστιμον καί τό μέγα Σάββατον;

Εις λύσιν λοιπόν τής απορίας λέγομεν ότι ό θειος Κοσμάς, <ρυ- λάττων τήν ακολουθίαν καί τάξιν των έβδομάδων όλης τής Τεσσα­ρακοστής, ούτως έποίησε καί έν τή μεγάλη Έβδομάδν καθώς γάρ

 

οί τό Τριώδιον συγγράψαντες Ποιηταί, ό Στουδίτης, λέγω, Θεόδω­ρος, καί ό αδελφός αύτοϋ Ιωσήφ ό Θεσσαλονίκης, έν έκαστη μέν Δευτέρα τής τεσσαρακοστής, ώς πρωτονηστίμω οΰση (ή γάρ πρώ­τη: ήτοι ή Κυριακή, νήστιμος δέν είναι) τήν πρώτην Ωδήν τοΰ Μωϋ- σέως τήν έν τή έξόδω άναγινώσκουσι, καί τήν όγδόην όμοΰ καί έννάτην εις κάθε δέ Τρίτην άναγινώσκουσι τήν έν τω Δευτερονομΐω δευτέραν Ωδήν τοΰ αύτοϋ Μωϋσέως «Πρόσεχε Ουρανέ», όμοίως καί τήν όγδόην καί έννάτην· εις κάθε δέ Τετράδα άναγινώσκουσι τήν τρίτην Ωδήν τής "Αννης, όμοίως καί τήν όγδόην καί έννάτην· εις κάθε δέ Πέμπτην άναγινώσκουσι τήν τετάρτην Ωδήν τοΰ Άββα- κούμ, όμοίως καί τήν όγδόην καί έννάτην· εις κάθε δέ Παρασκευήν άναγινώσκουσι τήν πέμπτην Ωδήν τοϋ Ήσαΐου, όμοίως καί τήν ό­γδόην καί έννάτην..Επειδή λοιπόν έμεινε μία ημέρα έκ τής έβδομά- δος: ήτοι τό Σάββατον, έμειναν δέ καί δύο Ώδαί άπό τάς έννέα, αΐ όποΐαι δέν άνεγνώσθησαν εις τάς άλλας ήμέρας, ήγουν ή έκτη καί ή έβδομη, διά τοΰτο ήτον άναγκαϊον νά άναγινώσκονται καί αόταί εις τό Σάββατον. Καί αύται μέν διά τήν αιτίαν ταύτην άναγινώσκονται είς τό Σάββατον· αί δέ άλλαι δύο, ή όγδοη δηλαδή καί ή έννάτη, ά- ναγινώσκονται καί αύταί είς τό Σάββατον, καθώς άναγινώσκονται καί είς όλας τάς λοιπάς ήμέρας τής έβδομάδος· ώστε έκ τής αιτίας ταύτης άκολουθεΐ ότι κάθε Σάββατον νά έχη Τετραώδιον, ήγουν τέσ- σαρας Ώδάς, έκτην, έβδόμην, όγδόην καί έννάτην.

Καθώς λοιπόν οί Ποιηταί τοΰ Τριωδίου έποίησαν είς τάς άλλας ήμέρας των έβδομάδων τής Τεσσαρακοστής, οΰτω παρομοίως έποί- ησε καί ό θειος Κοσμάς είς τάς ήμέρας τής μεγάλης Έβδομάδος· δ- θεν Τριώδια ποιήσας είς τήν μεγάλην Δευτέραν καί Τετράδα καί Παρασκευήν (είς γάρ τήν Τρίτην Διώδιον μόνον έποίησεν, άναγκα- σθείς άπό τήν έλλειψιν τής ’Ακροστιχίδος), είς τό μέγα τοΰτο Σάβ­βατον Τετραώδιον έμελούργησε, τό όποιον είς διάστημα πολλών καί άμνημονεύτων χρόνων έτιμήθη, καί μόνον έψάλλετο έν τή τοΰ Χριστοΰ Εκκλησία^- ύστερον δέ, έπειδή ή άγρυπνία τοΰ μεγάλου Σαββάτου έπρόκοψε καί ήλθεν είς αΰξησιν, καί τελεία θεία λειτουρ­γία έν αύτώ έτελεΐτο, διά τοΰτο ήκολούθησεν άνάγκη νά αύξηθοΰν καί οί έν τή άγρυπνία ψαλλόμενοι ΰμνοι, καί τό Τετραώδιον νά έ- κτανθή είς Κανόνα όλόκληρον, 'ΐνα αύτός διαρκή είς δλον τό τής νυ- κτός διάστημα, μετά άργοπορίας καί εύλαβείας ψαλλόμενος.

61. Σημειοΰμεν ένταΰθα δτι τφ μεγάλω Σαββάτω λόγους έχουσιν οί έφεξής Πα­τέρες, Ιωάννης δ Δαμασκηνός λόγον έχει, ου ή άρχή «Τίς λαλήσει τάς δυναστείας τοΰ Κυρίου;» Γεώργιος ό Νικομήδειας λόγον, ου ή άρχή «Πρός ύψηλοτάτην ήμΐν ά- ναδραμών ό λόγος περιωπήν». Έπιψάνιος ό Κύπρου λόγον, ού ή άρχή «Τί τούτο σήμερον σιγή πολλή έν τή γή»; Γρηγόριος ό Αντιόχειας Επίσκοπος λόγον, ού ή άρχή «Επαινετός καί ούτος τής Εκκλησίας δ νόμος», δστις είναι όμοιος σχεδόν μέ τόν τού άγιου Έπιφάνιου. "Εχει δέ καί ό Χρυσόστομος λόγον εις τήν ζωηψόρον ταφήν, ού ή άρχή «Εϊδετε χθές ληστοΰ εύγνωμοσύνην». Σημείωσαι ότιτό μέγα Σάβ­βατον ύπερέχει των άλλων ήμερων τής μεγάλης Έβδομάδος· καί βέβαιοι ό Χρυ- σορρήμων λέγων- «"Ωσπερ ή μεγάλη Έβδομάς κεφάλαιον των λοιπών έβδομάδων· οϋτω ταύτης κεφαλή τό Σάββατον τό μέγα- διά τούτο έν αύτή πολλοί τήν σπουδήν έπιτείνουσι· καί οί μέν τήν νηστείαν αϋξουσιν οί δέ, τάς άγρυπνίας τάς ίεράς· οί δέ έλεημοσύνη δαψιλεστέραν έργάζονται, τή περί τάς άγαθάς πράξεις σπουδή, καί τή συντεταμένη περί τόν βίον εύλαβεία, τό μέγεθος τής εύεργεσίας τής εις ημάς γεγενημένης παρά τού Θεού μαρτυροΰντες» (Λόγ. είς τήν μεγάλην Εβδομάδα, ού ή άρ­χή «Διηνύσαμεν τής νηστείας τόν πλοΰν»).

*** ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ  ΕΔΩ 

 https://online.fliphtml5.com/kzymi/beaa/ 

 

Ὠδὴ α'  Ἦχος πλ. β'  Ὅ Εἱρμὸς

Κύματι θαλάσσης, τὸν κρύψαντα πάλαι, διώκτην τύραννον, ὑπὸ γῆς ἔκρυψαν, τῶν σεσωσμένων οἱ Παῖδες, ἀλλ' ἡμεῖς ὡς αἱ Νεάνιδες, τῶ Κυρίω ἄσωμεν. Ἐνδόξως γάρ δεδόξασται.

Κύριε Θεέ μου, ἐξόδιον ὕμνον, καὶ ἐπιτάφιον, ὠδὴν σοὶ ἄσομαι, τῶ τὴ ταφή σου ζωῆς μοί, τὰς εἰσόδους διανοίξαντι, καὶ θανάτω θάνατον, καὶ Ἅδην θανατώσαντι.

Ἄνω σὲ ἐνθρόνω, καὶ κάτω ἐν τάφῳ, τὰ ὑπερκόσμια, καὶ ὑποχθόνια, κατανοοῦντα Σωτήρ μου, ἐδονεῖτο τὴ νεκρώσει σου, ὑπὲρ νοῦν ὠράθης γάρ, νεκρὸς ζωαρχικώτατος.

Ἴνα σου τῆς δόξης, τὰ πάντα πληρώσης, καταπεφοίτηκας, ἐν κατωτάτοις τῆς γῆς, ἀπὸ γὰρ σοῦ οὐκ ἐκρύβη, ἡ ὑπόστασίς μου ἡ ἐν Ἀδάμ, καὶ ταφεὶς φθαρέντα με, καὶ νοποιεῖς, Φιλάνθρωπε.

Καταβασία

Κύματι θαλάσσης, τὸν κρύψαντα πάλαι, διώκτην τύραννον, ὑπὸ γῆς ἔκρυψαν, τῶν σεσωσμένων οἱ Παῖδες, ἀλλ' ἡμεῖς ὡς αἱ Νεάνιδες, τῶ Κυρίω ἄσωμεν. Ἐνδόξως γάρ δεδόξασται.

Ὠδὴ γ'  Ὁ Εἱρμὸς

Σὲ τὸν ἐπὶ ὑδάτων, κρεμάσαντα πᾶσαν τὴν γὴν ἀσχέτως, ἡ Κτίσις κατιδοῦσα, ἐν τῷ Κρανίω κρεμάμενον, θάμβει πολλῷ συνείχετο. Οὐκ ἔστιν ἅγιος πλήν σου Κύριε, κραυγάζουσα.

Σύμβολα τῆς ταφῆς σου, παρέδειξας τὰς Ὁράσεις πληθύνας, νὺν δὲ τὰ κρύφιά σου, θεανδρικῶς διετράνωσας, καὶ τοὶς ἐν Ἅδη Δέσποτα, οὐκ ἔστιν ἅγιος, πλὴν σου Κύριε, κραυγάζουσιν.

Ἥπλωσας τὰς παλάμας, καὶ ἥνωσας τὰ τὸ πρὶν διεστώτα, καταστολὴ δὲ Σῶτερ, τὴ ἐν σινδόνι καὶ μνήματι, πεπεδημένους ἔλυσας. Οὐκ ἔστιν ἅγιος, πλήν σου Κύριε, κραυγάζοντας.

Μνήματι καὶ σφραγίσιν, ἀχώρητε συνεσχέθης βουλήσει, καὶ γὰρ τὴν δύναμίν σου, ταὶς ἐνεργείαις ἐγνώρισας, θεουργικῶς τοὶς μέλπουσιν, οὐκ ἔστιν ἅγιος, πλήν σου Κύριε φιλάνθρωπε.

Καταβασία

Σὲ τὸν ἐπὶ ὑδάτων, κρεμάσαντα πᾶσαν τὴν γὴν ἀσχέτως, ἡ Κτίσις κατιδοῦσα, ἐν τῷ Κρανίω κρεμάμενον, θάμβει πολλῷ συνείχετο. Οὐκ ἔστιν ἅγιος πλήν σου Κύριε, κραυγάζουσα.

ΔΙΑΚΟΝΟΣ:  

Ἔτι καὶ ἔτι, ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

ΧΟΡΟΣ: Κύριε, ἐλέησον. [καί μετά ἀπό κάθε αἴτηση]

ΔΙΑΚΟΝΟΣ 

Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς, ὁ Θεός, τῇ Σῇ χάριτι.

Τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, Δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας [Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς], μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.

ΧΟΡΟΣ: Σοί, Κύριε.

ΙΕΡΕΥΣ

Ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

ΧΟΡΟΣ: Ἀμήν.

Κάθισμα  Ἦχος α'

Τὸν τάφον σου Σωτήρ, στρατιῶται τηροῦντες, νεκροὶ τὴ ἀστραπή, τοῦ ὀφθέντος Ἀγγέλου, ἐγένοντο κηρύττοντος, Γυναιξὶ τὴν Ἀνάστασιν. Σὲ δοξάζομεν, τὸν τῆς φθορᾶς καθαιρέτην, σοὶ προσπίπτομεν, τῶ ἀναστάντι ἐκ τάφου, καὶ μόνω Θεῷ ἡμῶν.

Ὠδὴ δ'  Ὁ Εἱρμὸς

Τὴν ἐν Σταυρῷ σου θείαν κένωσιν, Προορῶν Ἀββακοὺμ ἐξεστηκῶς ἐβόα. Σὺ δυναστῶν διέκοψας κράτος Ἀγαθέ, ὁμιλῶν τοὶς ἐν Ἅδη, ὡς παντοδύναμος.

Ἑβδόμην σήμερον ἡγίασας, ἣν εὐλόγησας πρίν, καταπαύσει τῶν ἔργων, παράγεις γὰρ τὰ σύμπαντα, καὶ καινοποιεῖς, σαββατίζων Σωτήρ μου, καὶ ἀνακτώμενος.

Ῥωμαλαιότητι τοῦ κρείττονος, ἐκνικήσαντός σου, τῆς σαρκὸς ἡ ψυχή σου, δι' ἢ ῥηται σπαράττουσα, ἄμφω γὰρ δεσμούς, τοῦ θανάτου καὶ Ἄδου, Λόγε τῶ κράτει σου.

Ὁ Ἅδης Λόγε συναντήσας σοί, ἐπικράνθη, βροτὸν ὁρῶν τεθεωμένον, κατάστικτον τοὶς μώλωψι, καὶ πανσθενουργόν, τῶ φρικτῶ τῆς μορφῆς δέ, διαπεφώνηκεν.

Καταβασία

Τὴν ἐν Σταυρῷ σου θείαν κένωσιν, Προορῶν Ἀββακοὺμ ἐξεστηκῶς ἐβόα. Σὺ δυναστῶν διέκοψας κράτος Ἀγαθέ, ὁμιλῶν τοὶς ἐν Ἅδη, ὡς παντοδύναμος.

Ὠδὴ ε'  Ὁ Εἱρμὸς

Θεοφανείας σου Χριστέ, τῆς πρὸς ἡμᾶς συμπαθῶς γενομένης, Ἡσαϊας φῶς ἰδὼν ἀνέσπερον, ἐκ νυκτὸς ὀρθρίσας ἐκραύγαζεν. Ἀναστήσονται οἱ νεκροί, καὶ ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις, καὶ πάντες οἱ ἐν τῇ γῆ ἀγαλλιάσονται».

Νεοποιεῖς τοὺς γηγενεῖς, ὁ πλαστουργὸς χοϊκὸς χρηματίσας, καὶ σινδὼν καὶ τάφος ὑπεμφαίνουσι, τὸ συνὸν σοὶ Λόγε μυστήριον, ὁ εὐσχήμων γὰρ βουλευτής, τήν τοῦ σὲ φύσαντος βουλὴν σχηματίζει, ἐν σοὶ μεγαλοπρεπῶς καινοποιούντός με.

Διὰ θανάτου τὸ θνητόν, διὰ ταφῆς τὸ φθαρτὸν μεταβάλλεις, ἀφθαρτίζεις γὰρ θεοπρεπέστατα, ἀπαθανατίζων τὸ πρόσλημμα, ἡ γὰρ σάρξ σου διαφθορὰν οὐκ εἶδε Δέσποτα, οὐδὲ ἡ ψυχή σου εἰς Ἄδου, ξενοπρεπῶς ἐγκαταλέλειπται.

Ἐξ ἀλοχεύτου προελθῶν, καὶ λογχευθεὶς τὴν πλευρὰν Πλαστουργέ μου, ἐξ αὐτῆς εἰργάσω τὴν ἀνάπλαοιν, τὴν τῆς Εὔας Ἀδὰμ γενόμενος, ἀφυπνώσας ὑπερφυῶς, ὕπνον φυσίζωον, καὶ ζωὴν ἐγείρας ἐξ ὕπνου, καὶ τῆς φθορᾶς ὡς παντοδύναμος.

Καταβασία

Θεοφανείας σου Χριστέ, τῆς πρὸς ἡμᾶς συμπαθῶς γενομένης, Ἡσαϊας φῶς ἰδὼν ἀνέσπερον, ἐκ νυκτὸς ὀρθρίσας ἐκραύγαζεν. Ἀναστήσονται οἱ νεκροί, καὶ ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις, καὶ πάντες οἱ ἐν τῇ γῆ ἀγαλλιάσονται.

Ὠδὴ ς'  Ὁ Εἱρμὸς

Συνεσχέθη, ἀλλ' οὐ κατεσχέθη, στερνοις κητώοις Ἰωνάς, σοῦ γὰρ τὸν τύπον φέρων, τοῦ παθόντος καὶ ταφὴ δοθέντος, ὡς ἐκ θαλάμου, τοῦ θηρὸς ἀνέθορε, προσεφώνει δὲ τὴ κουστωδία. Οἱ φυλασσόμενοι μάταια καὶ ψευδῆ, ἔλεον αὐτοῖς ἐγκατελίπετε.

Ἀνηρέθης, ἀλλ' οὐ διηρέθης, Λόγε ἢς μετέσχες σαρκός, εἰ γὰρ καὶ λέλυταί σου, ὁ ναὸς ἐν τῷ καιρῶ τοῦ πάθους, ἀλλὰ καὶ οὕτω μία ἣν ὑπόστασις, τῆς θεότητος καὶ τῆς σαρκός σου, ἐν ἀμφοτέροις γάρ, εἷς ὑπάρχεις Υἱός, Λόγος τοῦ Θεοῦ, Θεὸς καὶ ἄνθρωπος.

Βροτοκτόνον, ἀλλ' οὐ θεοκτόνον, ἔφυ τὸ πταῖσμα τοῦ Ἀδάμ, εἰ γὰρ καὶ πέπονθέ σου, τῆς σαρκὸς ἡ χοϊκὴ οὐσία, ἀλλ' ἡ θεότης ἀπαθὴς διέμεινε, τὸ φθαρτὸν δὲ σου πρὸς ἀφθαρσίαν μετεστοιχείωσας, καὶ ἀφθάρτου ζωῆς, ἔδειξας πηγὴν ἐξ ἀναστάσεως.

Βασιλεύει, ἀλλ' οὐκ αἰωνίζει, Ἅδης τοῦ γένους τῶν βροτῶν, σὺ γὰρ τεθεὶς ἐν τάφῳ, Κραταιε ζωαρχικὴ παλάμη, τὰ τοῦ θανάτου, κλεῖθρα διεσπάραξας, καὶ ἐκήρυξας τοὶς ἀπ' αἰῶνος ἐκεῖ καθεύδουσι λύτρωσιν ἀψευδῆ, Σῶτερ γεγονῶς νεκρῶν πρωτότοκος.

Καταβασία

Συνεσχέθη, ἀλλ' οὐ κατεσχέθη, στερνοις κητώοις Ἰωνάς, σοῦ γὰρ τὸν τύπον φέρων, τοῦ παθόντος καὶ ταφὴ δοθέντος, ὡς ἐκ θαλάμου, τοῦ θηρὸς ἀνέθορε, προσεφώνει δὲ τὴ κουστωδία. Οἱ φυλασσόμενοι μάταια καὶ ψευδῆ, ἔλεον αὐτοῖς ἐγκατελίπετε.

ΔΙΑΚΟΝΟΣ:  

Ἔτι καὶ ἔτι, ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

ΧΟΡΟΣ: Κύριε, ἐλέησον. [καί μετά ἀπό κάθε αἴτηση]

ΔΙΑΚΟΝΟΣ 

Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς, ὁ Θεός, τῇ Σῇ χάριτι.

Τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, Δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας [Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς], μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.

ΧΟΡΟΣ: Σοί, Κύριε.

ΙΕΡΕΥΣ

Σὺ γὰρ εἰ ὁ Βασιλεύς τῆς εἰρήνης καὶ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 

ΧΟΡΟΣ: Ἀμήν.

Κοντάκιον  Ἦχος β'

Τὴν ἄβυσσον ὁ κλείσας, νεκρὸς ὁρᾶται, καὶ σμύρνη καὶ σινδόνι ἐνειλημμένος, ἐν μνημείῳ κατατίθεται, ὡς θνητὸς ὁ ἀθάνατος. Γυναῖκες δὲ αὐτὸν ἦλθον μυρίσαι, κλαίουσαι πικρῶς καὶ ἐκβοῶσαι. Τοῦτο Σάββατόν ἐστι τὸ ὑπερευλογημένον, ἐν ὧ, Χριστὸς ἀφυπνώσας, ἀναστήσεται τριήμερος.

Ὁ Οἶκος

Ὁ συνέχων τὰ πάντα ἐπὶ σταυροῦ ἀνυψώθη, καὶ θρηνεῖ πᾶσα ἡ Κτίσις, τοῦτον βλέπουσα κρεμάμενον γυμνὸν ἐπὶ τοῦ ξύλου, ὁ ἥλιος τὰς ἀκτῖνας ἀπέκρυψε, καὶ τὸ φέγγος οἱ ἀστέρες ἀπεβάλλοντο, ἡ γῆ δὲ σὺν πολλῷ τῶ φόβω συνεκλονεῖτο, ἡ θάλασσα ἔφυγε, καὶ αἱ πέτραι διερρήγνυντο, μνημεῖα δὲ πολλὰ ἠνεώχθησαν, καὶ σώματα ἡγέρθησαν ἁγίων Ἀνδρῶν. Ἅδης κάτω στενάζει, καὶ Ἰουδαῖοι σκέπτονται συκοφαντῆσαι Χριστοῦ τὴν Ἀνάστασιν, τὰ δὲ Γύναια κράζουσι. Τοῦτο Σάββατόν ἐστι τὸ ὑπερευλογημένον, ἐν ὧ Χριστὸς ἀφυπνώσας, ἀναστήσεται τριήμερος.

Συναξάριον

Τῶ ἁγίω καὶ μεγάλω Σαββάτω, τὴν θεόσωμον Ταφήν, καὶ τὴν εἰς Ἄδου Κάθοδον τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν δι' ὧν τῆς φθορᾶς τὸ ἡμέτερον γένος ἀνακληθέν, πρὸς αἰωνίαν ζωὴν μεταβέβηκε.

Στίχοι

Μάτην φυλάττεις τὸν τάφον, κουστωδία.

Οὐ γὰρ καθέξει τύμβος αὐτοζωϊαν.

Τὴ ἀνεκφράστω σου συγκαταβάσει, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ὠδὴ ζ'  Ὁ Εἱρμὸς

Ἄφραστον θαῦμα! Ὁ ἐν καμίνῳ ῥυσάμενος, τοὺς Ὁσίους Παίδας ἐκ φλογός, ἐν τάφῳ νεκρός, ἄπνους κατατίθεται, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν τῶν μελωδούντων. Λυτρωτά, ὁ Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Τετρωται Ἅδης, ἐν τῇ καρδία δεξάμενος τὸν τρωθέντα λόγχη τὴν πλευράν, καὶ σθένει πυρὶ θείω δαπανώμενος, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν τῶν μελωδούντων. Λυτρωτά, ὁ Θεός εὐλογητὸς εἶ.

Ὄλβιος τάφος! ἐν ἑαυτῷ γὰρ δεξάμενος, ὡς ὑπνοῦντα τὸν Δημιουργόν, ζωῆς θησαυρός, θεῖος ἀναδέδεικται, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν τῶν μελωδούντων. Λυτρωτά, ὁ Θεός εὐλογητὸς εἶ.

Νόμω θανόντων, τὴν ἐν τῷ τάφω κατάθεσιν, ἡ τῶν ὅλων δέχεται ζωή, καὶ τοῦτον πηγήν, δείκνυσιν ἐγέρσεως, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν τῶν μελωδούντων. Λυτρωτά, ὁ Θεός εὐλογητὸς εἶ.

Μία ὑπῆρχεν, ἡ ἐν τῷ Ἅδη ἀχώριστος, καὶ ἐν τάφῳ, καὶ ἐν τῇ Ἐδέμ, θεότης Χριστοῦ, σὺν Πατρὶ καὶ Πνεύματι, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν τῶν μελωδούντων. Λυτρωτά, ὁ Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Καταβασία

Ἄφραστον θαῦμα! Ὁ ἐν καμίνῳ ῥυσάμενος, τοὺς Ὁσίους Παίδας ἐκ φλογός, ἐν τάφῳ νεκρός, ἄπνους κατατίθεται, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν τῶν μελωδούντων. Λυτρωτά, ὁ Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Ὠδὴ η'  Ὁ Εἱρμὸς

Ἔκστηθι φρίττων οὐρανέ, καὶ σαλευθήτωσαν τὰ θεμέλια τῆς γῆς, ἰδοὺ γὰρ ἐν νεκροῖς λογίζεται, ὁ ἐν ὑψίστοις οἰκῶν, καὶ τάφω σμικρῶ ξενοδοχεῖται, ὃν Παῖδες εὐλογεῖτε, Ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Λέλυται ἄχραντος ναός, τὴν πεπτωκυίαν δὲ συνανίστησι σκηνήν. Ἀδὰμ γὰρ τῶ προτέρω δεύτερος, ὁ ἐν ὑψίστοις οἰκῶν, κατῆλθεν μέχρις Ἄδου ταμείων, ὃν Παῖδες εὐλογεῖτε, Ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Πέπαυται τόλμα Μαθητῶν, Ἀριμαθαίας δὲ ἀριστεύει Ἰωσήφ, νεκρὸν γὰρ καὶ γυμνὸν Θεώμενος, τὸν ἐπὶ πάντων Θεόν, αἰτεῖται, καὶ κηδεύει κραυγάζων, οἱ Παῖδες εὐλογεῖτε, Ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Ὧ τῶν θαυμάτων τῶν καινῶν! ὧ ἀγαθότητος! ὧ ἀφράστου ἀνοχῆς! ἑκὼν γὰρ ὑπὸ γῆς σφραγίζεται, ὁ ἐν ὑψίστοις οἰκῶν, καὶ πλάνος Θεὸς συκοφαντεῖται, ὃν Παῖδες εὐλογεῖτε, Ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Αἰνοῦμεν, εὐλογοῦμεν, καὶ προσκυνοῦμεν τὸν Κύριον

Καταβασία

Ἔκστηθι φρίττων οὐρανέ, καὶ σαλευθήτωσαν τὰ θεμέλια τῆς γῆς, ἰδοὺ γὰρ ἐν νεκροῖς λογίζεται, ὁ ἐν ὑψίστοις οἰκῶν, καὶ τάφω σμικρῶ ξενοδοχεῖται, ὃν Παῖδες εὐλογεῖτε, Ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

 ΔΙΑΚΟΝΟΣ

Τὴν Θεοτόκον καὶ Μητέρα τοῦ Φωτός, ἐν ὕμνοις τιμῶντες, μεγαλύνωμεν.

ΧΟΡΟΣ

Ὠδὴ θ'  Ὁ Εἱρμὸς

Μὴ ἐποδύρου μου Μῆτερ, καθορῶσα ἐν τάφῳ, ὃν ἐν γαστρὶ ἄνευ σπορᾶς, συνέλαβες Υἱόν, ἀναστήσομαι γὰρ καὶ δοξασθήσομαι, καὶ ὑψώσω ἐν δόξῃ, ἀπαύστως ὡς Θεός, τοὺς ἐν πίστει καὶ πόθω σὲ μεγαλύνοντας.

Ἐπὶ τῶ ξένω σου τόκω, τὰς ὀδύνας φυγοῦσα, ὑπερφυῶς ἐμακαρίσθην, ἄναρχε Υἱέ, νὺν δὲ σὲ Θεέ μου, ἄπνουν ὁρῶσα νεκρόν, τὴ ῥομφαία τῆς λύπης, σπαράττομαι δεινῶς, ἀλλ' ἀνάστηθι, ὅπως μεγαλυνθήσωμαι.

Γῆ μὲ καλύπτει ἐκόντα, ἀλλα φρίττουσιν Ἄδου, οἱ πυλωροί, ἠμφιεσμένον, βλέποντες στολήν, ἠμαγμένην Μῆτερ, τῆς ἐκδικήσεως, τοὺς ἐχθροὺς ἐν Σταυρῷ γάρ, πατάξας ὡς Θεός, ἀναστήσομαι αὖθις καὶ μεγαλύνω σε.

Ἀγαλλιάσθω ἡ Κτίσις, εὐφραινέσθωσαν πάντες οἱ γηγενεῖς, ὁ γὰρ ἐχθρὸς ἐσκύλευται Ἅδης, μετὰ μύρων Γυναῖκες προσυπαντάτωσαν, τὸν Ἀδὰμ σὺν τὴ Εὔα, λυτροῦμαι παγγενή, καὶ τὴ τρίτη ἡμέρα ἐξαναστήσομαι.

Καταβασία

Μὴ ἐποδύρου μου Μῆτερ, καθορῶσα ἐν τάφῳ, ὃν ἐν γαστρὶ ἄνευ σπορᾶς, συνέλαβες Υἱόν, ἀναστήσομαι γὰρ καὶ δοξασθήσομαι, καὶ ὑψώσω ἐν δόξῃ, ἀπαύστως ὡς Θεός, τοὺς ἐν πίστει καὶ πόθω σὲ μεγαλύνοντας.