Το πρωτάκουστο και παράδοξο είναι, όταν τα ίδια τα όπλα των εχθρών οδηγούνται σαν πολεμικές μηχανές εναντίον τους 7

 

Τα μυστήρια των αιρετικών και σχισματικών είναι μυστήρια κανονικά και έγκυρα , μεταδίδουν τη θεία χάρη ;

 

Τα μυστήρια για να είναι κανονικά και έγκυρα και να μεταδίδουν στους πιστούς τη θεία χάρη , πρέπει να τελούνται στους κόλπους της Εκκλησίας από κανονικούς χειροτονημένους ιερείς και σύμφωνα με το επίσημο τυπικό τελετουργίας , που έχει η Εκκλησία μας.

Τα μυστήρια των αιρετικών , οι οποίοι έχουν αποκοπεί από το σώμα της Εκκλησίας , ούτε κανονικά είναι ούτε έγκυρα , κατά συνέπεια δεν μπορούν να μεταδώσουν τη θεία χάρη.

Πως μπορούν να μεταδώσουν κάτι το οποίο έπαυσαν να έχουν ;

Όπως ο ηλεκτρικός λαμπτήρας , που αποσυνδέθηκε από την γεννήτρια του ηλεκτρικού ρεύματος , δεν μπορεί να μεταδώσει άλλο φως , άλλο τόσο κι ο αιρετικός και ο σχισματικός , που αποκόπηκαν από την Εκκλησία , η οποία είναι η ταμειουχος της σωζουσας χάριτος , δεν μπορούν δια των μυστηρίων τους (που είναι οι τελετές νεκρές) να μεταδώσουν τη θεία χάρη.

Κατά οικονομία μόνο το βάπτισμα ορισμένων αιρετικών που θέλουν να προσέλθουν στην Ορθοδοξία , μπορεί να θεωρηθεί ως κανονικό. Στην περίπτωση αυτή δεν επαναλαμβάνεται , διακονείται όμως το ιερό μυστήριο του χρίσματος.

Παράδειγμα δικό μας κάποιος βαπτίστηκε ορθά με τριπλή κατάδυση , αλλά μετά από χρόνια , έφυγε και έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά ή Ρωμαιοκαθολικός ή Προτεστάντης μετά το βάπτισμα δεν επαναλαμβάνεται , διακονείται όμως το ιερό μυστήριο του χρίσματος.

ΠΗΓΗ . Σελ 152-153 ΑΝΔΡΕΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ , Από απαντήσεις σε ερωτήματα δογματικά. Αποστολική Διακονία . 

 Η αίρεση και οι επιπτώσεις της

 Τα μυστήρια των αιρετικών, καθ΄ ότι άκυρα, είναι αχαρίτωτα

       Η Εκκλησία είναι, προς λύπην Της, υποχρεωμένη να αποκόψει τα αμετανόητα αιρετικά μέλη της για να μη αλλάξει σταδιακά η εκκλησιαστική Πίστη και Παράδοση· η αποκοπή αυτή των αιρετικών, το γνωστόν «ανάθεμα»   ή«αφορισμός» των ιερών Συνόδων, ουσιαστικώς στερεί και επισήμως τους αιρετικούς από την Άμπελο, από το Σώμα και Αίμα του Χριστού, μολονότι οι αιρετικοί είχαν   ήδη διακόψει κάθε προσωπική εν Αγίω Πνεύματι σχέση με τον Χριστόν, αποδεχόμενοι ένα «αντίχριστο» φρόνημα.
        Αποδεικνύεται επαρκώς, βάσει της διδασκαλίας της Εκκλησίας μας και πλήθους ιστορικών περιστατικών, που αφορούν στον Άρειο (4ος αι. ), στον αντι-ησυχαστή Ακίνδυνο (14ος αι.), κ.α. ότι οι αιρεσιάρχες, όσοι εκκινούν μια καινουργή αίρεση, ακόμη και όταν είναι τυπικώς (εξωτερικώς) εντός Εκκλησίας, ουσιαστικώς είναι αποκομμένοι από την Κεφαλή της Εκκλησίας, τον Χριστό34.
        Η Εκκλησία, παρά ταύτα, επειδή είναι εξ ορισμού «Μία», καθώς ομολογούμε και στο Σύμβολο της Πίστεως, δεν διαιρείται, αλλά χαρακτηρίζεται από ταυτότητα Πίστεως, κοινή μετοχή στη Λατρεία και τα Μυστήρια και κοινή διοίκηση35· ώστε δεν μπορούμε να έχουμε δύο ομότιμες Εκκλησίες με διαφορετική Πίστη, λατρεία, διοίκηση, καθώς εσφαλμένως δογματίζεται λ.χ. περί δήθεν «δύο πνευμόνων» της Εκκλησίας, ανατολικού και δυτικού,  η περί των ετερόδοξων «Εκκλησιών» ως κλάδων του ενός δένδρου της αοράτου Εκκλησίας («θεωρία των κλάδων»)36· η απλή αλήθεια είναι, ότι η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού παραμένει πάντοτε αδιαίρετη. Γράφει επί τούτου και ο Ομολογητής Αγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: «Επειδή από τους Αποστόλους και έπειτα, με πολλούς τρόπους πολλές αιρέσεις προσέκρουσαν πάνω της και άθεσμοι ρύποι αντίθετοι στους Κανόνες, όπως και τώρα, αλλά η ίδια [η Εκκλησία] με τον τρόπο που είπαμε έχει παραμείνει άσχιστη και αδιαίρετη, και θα διαμένη έτσι στον αιώνα, καθώς θα αφαιρούνται από αυτήν και θα αποδιώκονται αυτοί που εφρόνησαν και έπραξαν κακά, όπως απομακρύνονται από την άσειστη παράλια πέτρα, τα κύματα που καταπίπτουν  πάνω της» 37.
        Περί του κύρους των μυστηρίων και της διδαχής των αιρετικών ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ερμηνεύοντας βαθύτερα την επίπληξη του Προφήτου Μαλαχίου για την εγκατάλειψη της «γυναικός της νεότητος» (Μαλ. 2, 14.15), γράφει τα εξής: «Και αυτά μεν όσον αφορά στην εμφανή και πρόχειρη κατανόηση· αλλά πρέπει να προσέχουν όσοι έχουν κληθή προς αγιασμό μέσω της Πίστεως, μήπως με κάποιον τρόπο αποτραβηχθούν προς τις βέβηλες αιρέσεις, σαν προς κάποιες γυναίκες αλλογενείς, τις οποίες ο Θεός απεχθάνεται. Διότι τους αρκεί για πνευματική καρποφορία ή καθαρή και άμωμη παιδαγωγία των διδασκάλων της Εκκλησίας, και - τρόπος του λέγειν - τους καθιστά πατέρες τέκνων ευγενών, οι οποίοι τίκτουν νοητώς από αγαθή καρδία τα καυχήματα της προς Θεόν αγάπης» 38.
        Σε άλλο έργο του ο Άγιος Κύριλλος γράφει· «... αυτοί που συνάπτονται με τους ανοσίους αιρετικούς και μετέχουν στα θυσιαστήρια εκείνων, και για τους οποίους τα αγαπημένα τα Θυσιαστήρια έγιναν ξένα. Διότι επλήθυναν εναντίον του εαυτού των τις αμαρτίες, θυσιάζοντας τον Αμνόν, έξω της ιεράς και θείας αυλής, δηλαδή της Εκκλησίας» 39.
        Παρομοίως περί της απουσίας εκκλησιαστικού χαρακτήρος στις εκτός Εκκλησίας κοινότητες αποφαίνεται και η Αγία Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος, όπως φαίνεται στα Πρακτικά της: «Ιωάννης ο θεοφιλέστατος τοποτηρητής του αποστολικού θρόνου της ανατολής είπε· η αίρεση χωρίζει κάθε άνθρωπο από την Εκκλησία· η Αγία Σύνοδος είπε· τούτο είναι ολοφάνερο» 40.
        Λόγω της ελλείψεως της χάριτος του Θεού στους κόλπους των αιρετικών είναι σαφές στους Πατέρες της Εκκλησίας, ότι δεν μπορεί να υπάρξη αληθής αρετή σ΄ αυτούς· σημειώνουμε αντιπροσωπευτικώς μόνον τον άγιον Ιωάννην της Κλίμακος· «Είναι αδύνατον από το χιόνι να προέρχεται φλόγα· περισσότερον, όμως, αδύνατον είναι να υπάρχη ταπείνωσις εις τους ετεροδόξους· τούτο, λοιπόν, είναι κατόρθωμα των πιστών και ευσεβών, και μάλιστα όσων έχουν καθαρθή» 41.

Η ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ

 ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ=ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ (ΠΑΤΕΡ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΗΛΙΝΑΙΟΣ)