Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Έκδοση ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως: 71. Για το ότι παρέμεινε η θεότητα του Λόγου αχώριστη από την ψυχή και το σώμα, και κατά τον θάνατο του Κυρίου, και ότι μία παρέμεινε η υπόσταση.
Γ΄ (27) 71. Για το ότι παρέμεινε η θεότητα του Λόγου αχώριστη από την ψυχή και το σώμα, και κατά τον θάνατο του Κυρίου, και ότι μία παρέμεινε η υπόσταση.
Επειδή ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήταν αναμάρτητος – «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν» (Α΄ Πετρ. 2, 22), «ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ιω. 1, 29), «οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α΄ Πετρ. 2, 22) – δεν ήταν στην εξουσία του θανάτου, διότι ο θάνατος εισήλθε στον κόσμο με την αμαρτία (Πρβλ. Ρωμ. 5, 12). Γι’ αυτό πεθαίνει, δεχόμενος τον προς χάριν μας θάνατο, και προσφέρει τον εαυτό του θυσία στον Πατέρα προς χάριν μας.
Σ’ αυτόν πράγματι αμαρτήσαμε και αυτός έπρεπε να δεχθεί το λύτρο (Ματθ. 20, 28) προς χάριν μας και με αυτόν τον τρόπο να ελευθερωθούμε εμείς από την καταδίκη· επειδή ποτέ δεν θα προσφερόταν στον τύραννο το αίμα του Δεσπότη. Πλησιάζει λοιπόν ο θάνατος και αφού κατάπιε το δόλωμα του σώματος, σουβλίζεται με το αγκίστρι της θεότητας, και αφού γεύθηκε από το αναμάρτητο και ζωοποιό σώμα, εξοντώνεται, και «ξερνά» όλους όσους κατάπιε από την αρχή.
Διότι όπως εξαφανίζεται το σκοτάδι με την είσοδο του φωτός, έτσι η φθορά με την προσέγγιση της ζωής διώχνεται και γίνεται ζωή για τα πάντα, φθορά όμως για τον πρόξενο της φθοράς. Γι’ αυτό αν και πέθανε ως άνθρωπος και η αγία ψυχή του χωρίστηκε από το άχραντο σώμα του, όμως η θεότητα παρέμεινε αχώριστη και από τα δύο, εννοώ από την ψυχή και από το σώμα, και ούτε έτσι δεν χωρίσθηκε η μία υπόσταση του σε δύο.
Διότι και το σώμα και η ψυχή, συγχρόνως, από την αρχή απέκτησαν την ύπαρξη τους μέσα στην προσωπική υπόσταση του Λόγου, και κατά τον θάνατο, αν και χωρίσθηκαν μεταξύ τους, έμεινε το καθένα από αυτά με την μία προσωπική υπόσταση του Λόγου. Επομένως η μία υπόσταση του Λόγου, ήταν υπόσταση του Λόγου και της ψυχής και του σώματος· διότι ποτέ δεν είχε ούτε η ψυχή, ούτε το σώμα ξεχωριστή προσωπική υπόσταση από την υπόσταση του Λόγου, ήταν μάλιστα μία πάντοτε η υπόσταση του Λόγου και ποτέ δύο.
Επομένως ήταν μία πάντοτε η υπόσταση του Χριστού. Διότι αν και είχε χωρισθεί η ψυχή τοπικά από το σώμα, εν τούτοις ήταν ενωμένη υποστατικά δια μέσου του Λόγου.
Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Άπαντα τα έργα.
1. Δογματικά Α΄. Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως.
Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ). Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς». Θεσσαλονίκη, 1976.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου