Κεφάλαιο ΙΓ’ (συνέχεια)
Γιατί στον μεν (Παλαιό) Νόμο χρησιμοποιούνται άζυμοι Άρτοι, στην δε χάρη, δηλαδή στο Ευαγγέλιο ένζυμοι.
21. Πρόσεξε δε τι λέει για την ημέρα του πάθους, «Αυτοί δεν εισήλθαν στο πραιτώριο για να μη μιανθούν, αλλά να μπορέσουν να φάνε το Πάσχα» [καὶ αὐτοὶ οὐκ εἰσῆλθον εἰς τὸ πραιτώριον, ἵνα μὴ μιανθῶσιν, ἀλλ’ ἵνα φάγωσι τὸ Πάσχα] (Ιωάν. 18,28).
Και για τη σταύρωση πάλι λέει, «Επειδή ήταν Παρασκευή, γιατί ήταν μεγάλη η ημέρα εκείνη του Σαββάτου» [ἐπεὶ Παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ Σαββάτου] (Ιωάν. 19,31).
Καθώς επίσης και από εκείνα που πάλι λέει το Ευαγγέλιο, «Έλαβε άρτο» (Α’ Κορ. 11,23. Ματθ. 26,26. Μάρκ. 14,22) και δεν προσθέτει «άζυμο».
Και από αυτό ακόμα που είπε ο Κύριος, πολύ πιο φανερά μας διδάσκει, λέγοντας «Πολύ επιθύμησα να φάω αυτό το Πάσχα μαζί σας προτού να πάθω» [ἐπιθυμίᾳ ἐπεθύμησα τοῦτο τὸ πάσχα φαγεῖν μεθ᾿ ὑμῶν πρὸ τοῦ με παθεῖν] (Λουκ. 22,15). Δεν επιθυμούσε βέβαια να φάει μαζί τους το Ιουδαϊκό Πάσχα, που πολλές φορές είχε τελέσει. Ήλθε δε να παύσει την σκιά. Αν λοιπόν τέλεσε το νομικό Πάσχα, το είχε ήδη κάνει πρωτύτερα. Ύστερα δε, παρέδωσε το δικό του Πάσχα. Ακριβώς δε αυτό επιθυμούσε να παραδώσει πριν πάθει, για να μένει μαζί μας και για να επαληθεύει αυτό που είπε, «Αυτός που τρώει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου μένει μέσα μου και εγώ μέσα σ’ αυτόν» [ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον] (Ιωάν. 6,54). Για τον λόγο τούτο κατά το δείπνο εκείνο δεν εκπλήρωσε όλες τις απαιτήσεις του νόμου. Αλλά όμως τέλεσε και τον νιπτήρα (Ιωάν. 18,5 εξ) και καθόταν στο τραπέζι (Ματθ. 26,20. Μάρκ. 14,18) και δεν είχε μόνο ψητά κρέατα, αλλά και πιάτο υπήρχε, μέσα στο οποίο βούτηξε το ψωμί ο Ιούδας (Ματθ. 26,23. Μάρκ. 14,20. Ιωάν. 13,26). Ώστε λοιπόν ούτε καιρός ήταν του Πάσχα των Ιουδαίων και δεν τέλεσε μόνο τότε το Ιουδαϊκό Πάσχα, αλλά και το δικό του, για το οποίο και έλεγε, «Αυτό να κάνετε εις ανάμνηση μου» [τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν] (Λουκ. 22,19. Α’ Κορ. 11,24-25). Και η «σάρκα μου είναι αληθινή βρώση και το αίμα μου αληθινή πόση» [ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις] (Ιωάν. 6,55). Αυτός δε ο ίδιος μαρτυρεί ότι έπαψαν να ισχύουν τα παλαιά, λέγοντας, «Ο νόμος και οι προφήτες μέχρι τον Ιωάννη» [πάντες γὰρ οἱ προφῆται καὶ ὁ νόμος ἕως ᾿Ιωάννου προεφήτευσαν], [Ο νόμος καὶ οἱ προφῆται ἕως ᾿Ιωάννου] (Ματθ. 11,13. Λουκ. 16,16).
22. Είναι επομένως αλήθεια, ότι δεν παρέδωσε τότε το Πάσχα των Ιουδαίων, που αποτελείτο από άλογο αμνό και αίμα ζώου και ούτε αυτό αγαπούσε, αλλά επιθυμούσε να παραδώσει στους μαθητές, το δικό του Πάσχα. Και πράγματι, παρέδωσε αυτό που τότε εκείνος μια φορά έκανε και έδωσε εντολή να γίνεται αιωνίως (Λουκ. 22,19. Α’ Κορ. 11,24-25).
Αλλά έστω αν όλα αυτά που μαρτυρούνται από τους Πατέρες δεν πείθουν την άνοια σου, όμως θα έπρεπε κι αν ακόμη αυτό που προσέφερε ο Σωτήρ ήταν άζυμο, για την τότε υφισταμένη ανάγκη, εσύ θα έπρεπε κατά τελειότερο τρόπο να τα τελετουργείς, όπως και για όλα τα άλλα παραλάβαμε να γίνονται υπερβαίνοντας τον νόμο, για να περισσεύει η δικαιοσύνη μας περισσότερο από των γραμματέων και των φαρισαίων (Ματθ. 5,20).
Και όμως για να είμαστε ελεύθεροι από τον νόμο, χάρη στο αίμα του Ιησού Χριστού. Γιατί, όπως λέει ο Παύλος, «Ο Χριστός μας ελευθέρωσε από την κατάρα του νόμου» [Χριστὸς ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου] (Γαλάτ. 3,13), και τίποτε πια δεν έχουμε να κάνουμε με την λατρεία του νόμου. Γιατί αν τηρούμε πάλι τις διατάξεις του νόμου «ο Χριστός σε τίποτε δεν θα μας ωφελήσει» [ἐὰν περιτέμνησθε, Χριστὸς ὑμᾶς οὐδὲν ὠφελήσει] (Γαλάτ. 5,2) όπως πάλι λέει ο Παύλος. Γιατί ο Χριστός εκπληρώνοντας όλα για χάρη μας, μας ελευθέρωσε (Πρβλ. Ρωμ. 8,2). Γιατί και εκείνος μεν περιτμήθηκε, άλλα εμείς δεν περιτεμνόμαστε, βαπτιζόμαστε δε εν Πνεύματι. Δεν τρώμε δε, κρέατα και αίμα θυσιών, άλλα την σάρκα και το αίμα του.
23. Από όλα αυτά είναι φανερό ότι (στον μυστικό δείπνο) ήταν θυσία αυτού του φρικτού άρτου και του ποτηρίου και δεν ήταν παράδοση του νομικού Πάσχα, γιατί λέει, «Αυτό το ποτήριο, είναι η νέα Διαθήκη με το αίμα μου» [τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐν τῷ αἵματί μου] (Λουκ. 22,20. Α’ Κορ. 11,25). Και, «Αυτό είναι το αίμα μου, το αίμα της Καινής Διαθήκης» [τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης] (Ματθ. 26,27-28. Μάρκ. 14,24), όπως ακριβώς και πριν από αυτό έδωσε την σάρκα του για τροφή δική μας και έλεγε, «Λάβετε, φάγετε, αυτό είναι το σώμα μου» [λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου] (Ματθ. 26,26. Μάρκ. 14,22. Λουκ. 22,19. Α’ Κορ. 11,24).
Αυτό δεν μπορείς να το μιμηθείς εσύ, γιατί τόσο έχεις υποταγεί στα άζυμα. Και δεν μπορείς να κόψεις το σώμα και να το διαμοιράσεις, όπως δεν μεταδίδεις ούτε και το αίμα, αν και ο Χριστός λέει «Πίετε από αυτό όλοι, αυτό είναι το αίμα μου» [πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου] (Ματθ. 26,27-28. Μάρκ. 14,24. Λουκ. 22,20. Α’ Κορ. 11,25). Αλλά ούτε αυτό εσύ κανείς. Γιατί σ’ αυτούς που προσέρχονται σ’ εσένα για να κοινωνήσουν δεν μεταδίδεις από το ποτήριο. Έτσι σ’ όλα καινοτόμησες.
Αλλά εμείς με την δύναμη του Χριστού ιερουργούμε όπως ακριβώς εκείνος και τεμαχίζουμε τον άρτο, όπως και εκείνος τον τεμάχισε και, όπως είπε, τρώμε και στους πιστούς μεταδίδουμε και τέλειο άρτο προσφέρουμε, γιατί και εκείνος ήταν τέλειος άνθρωπος και αναιρούμε έτσι την νομική θυσία, γιατί όλα αυτά καταργήθηκαν όταν φάνηκε η αλήθεια.
Και πιστεύουμε ότι ο Σωτήρας ιερούργησε το Πάσχα που επιθύμησε χρησιμοποιώντας ένζυμο τέλειο άρτο, αφού τέλεσε πρωτύτερα το νομικό Πάσχα. Γιατί καθήμενος στο τραπέζι και έχοντας πιάτο, μέσα στο οποίο βούτηξε το ψωμί ο Ιούδας (Ματθ. 26,23. Μάρκ. 14,20. Ιωάν. 13,26), δεν φαίνεται τότε να ενεργεί το νομικό Πάσχα. Γιατί όλα σ’ αυτό ήταν ψητά στη φωτιά, όπως λέει ο νόμος (Εξόδ. 12,8-9), και όχι βρασμένα με νερό. Είναι λοιπόν εύλογο ότι σε άλλο καιρό τέλεσε το νομικό και τότε το δικό του Πάσχα, αυτό που είχε επιθυμήσει (Λουκ. 22,15).
Και αυτό το λέω πολλές φορές, επιθυμώντας και εγώ να γεύομαι πάντοτε το ζωντανό αυτό Πάσχα κατά το έλεός του, και τώρα και στο μέλλον. Αυτό ακριβώς εύχομαι για πάντα για τον εαυτό μου, καθώς και για όλους τους αδελφούς. ιερουργούντες δε το ιερό ποτήριο με την δύναμη του Χριστού και Θεού μας, που έδωσε τον εαυτό του σ’ εσάς, το προσφέρουμε με αγάπη να πίνουν από αυτό και όλοι οι αδελφοί, όπως έχουμε διαταχθεί (Λουκ. 22,19. Α’ Κορ. 11,24-25), γινόμενοι όλοι ένα, όπως προσευχήθηκε, για να είμαστε ένα μαζί με αυτόν και με τον Πατέρα και το άγιο Πνεύμα, όπως είπε (Ιωάν. 17,11).
Αλλά είναι αρκετά αυτά, και πολύ περισσότερα από όσα είχαμε σκοπό αρχικώς να πούμε με συντομία, όμως παρασυρθήκαμε από την ροή του λόγου.
24. ΚΛΗΡΙΚΟΣ. Ήταν όμως αναγκαία να λεχθούν αυτά, δέσποτα, και ευχαριστούμε τον Θεό για όλα αυτά. Και τούτο γιατί μας βεβαιώνουν για το ορθό και το αληθινό και μας προσφέρουν πολλή γνώση και βεβαιότητα.
ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ. Πολλοί αληθινά θείοι και υψηλοί στη σκέψη έχουν μιλήσει για όλα αυτά, αδελφέ. Νομίζω δε ότι είναι αταίριαστο και τολμηρό να ομιλώ και εγώ ο ταπεινός γι’ αυτά. Αλλά όμως με αναγκάζει η αγάπη. Δεχθείτε λοιπόν και σεις από εμένα αυτό πού μπορώ. Τα πιο τέλεια δε, ζητήστε να τα μάθετε από τους μεγάλους. Γιατί λέει, «Καθένας που ψάχνει βρίσκει» [πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει] (Ματθ. 7,7. Λουκ. 11,10).
Κεφάλαιο ΙΔ΄
Περί των τελουμένων στην Προσκομιδή
25. Έτσι λοιπόν ο ιερέας βγάζει τον άρτο από τον ένζυμο εκείνο άρτο, σημαίνοντας και μ’ αυτόν τον τρόπο ότι σαρκώθηκε ο Σωτήρ από την δική μας και όχι από άλλη ουσία, και από μια γυναίκα ευλογημένη και αγία, την αειπάρθενο κόρη. Αφού δε γεμίσει το ποτήριο, κατά την παράδοση, με οίνο και νερό, προσφέρει στον Θεό και άλλες μερίδες (άρτου). Ότι πληροί το ποτήριο με οίνο και νερό γίνεται φανερό από το ίδιο το γεγονός, όπως λέει το Ευαγγέλιο, «Ένας από τους στρατιώτες κέντησε με λόγχη την πλευρά του και αμέσως βγήκε αίμα και νερό» [εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξε, καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ] (Ιωάν. 19,34). Αυτό λοιπόν το ποτήριο είναι αυτό της πλευράς εκείνης του Σωτήρα, όπως είπε, «Αυτό είναι το αίμα μου που χύνεται για χάρη σας» [τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον](Ματθ. 26,28. Μάρκ. 14,24. Λουκ. 22,20).
Κεφάλαιο ΙΕ΄
Κατά Αρμενίων, των μη δεχόμενων το ύδωρ να το βάλλουν με οίνο, στο Μυστήριο της Ευχαριστίας
26. Αίμα δε χύθηκε μαζί με νερό, όπως λέει το Ευαγγέλιο (Ιωάν. 19,34-35), και από την πλευρά αυτή πίνουμε. Και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γι’ αυτό λέει πολλές φορές (Βλ. Κατήχησις III, 16, 17. 18. Εγκώμιον εις Μάξιμον γ’. Εις Ματθαίον Ομιλ. 25, 3. Ομιλ. 82, 5. Εις Ιωάννην Ομιλ. 46. Ομιλ. 85,3. Εις άγιον Πάσχα (sp.),53 κ.ά), τον οποίο όμως δεν παραδέχονται οι Αρμένιοι. Και το σύνολο των Πατέρων λέει το ίδιο. Και όλο εκείνο που ανέβλυσε από την πλευρά του Σωτήρα είναι κοινωνία, επειδή ανέβλυσε από το σώμα του Κυρίου.
Και από αυτό είναι και δεν είναι άλλο, έστω και αν το μεν ένα λέγεται αίμα, το δε άλλο ύδωρ. Και αληθινά αυτά, όπως μαρτυρείται, είναι αίμα και ύδωρ. Και τούτο, γιατί έπρεπε να φανούν οι δύο πηγές, μέσω των οποίων αναγεννιόμαστε και ζούμε εν Αγίω Πνεύματι, και ότι πήγασαν και οι δύο για χάρη μας από την ίδια την ζωή (τον Χριστό). Για τον λόγο αυτό κατά την αναπαράσταση του μυστηρίου είναι ανάγκη να είναι μέσα στο φρικτό ποτήριο όπως ο οίνος έτσι και το νερό.
Και ούτε μόνο νερό, όπως λέει η δυσσεβής αίρεση των Υδροπαραστατών, που ανατρέπει έτσι την παράδοση των μυστηρίων, καθώς και οι άθεοι και δυσσεβείς αγαρηνοί (μουσουλμάνοι), που αποστρέφονται ως κακό τον οίνο και όχι την μέθη, όπως τους το υπέβαλε ο πονηρότατος δαίμονας που τους παρακινεί και τους ερεθίζει εναντίον ημών των Χριστιανών, δήθεν μεν για αθέτηση της ιερότατης θυσίας, μάλλον όμως αισχύνη και αποτροπή δική τους. Μήτε όμως μόνον οίνο, όπως κάνουν οι αιρετικοί Αρμένιοι, που θέλουν δήθεν να ανατρέψουν άλλη αίρεση και πέφτουν σε χειρότερη, όπως συνέβη και σε άλλους το ίδιο, που έχουν εκτραπεί από την αλήθεια. Γιατί αυτοί θέλουν δήθεν να αντικρούσουν τον Νεστόριο, που δίδασκε διαίρεση στον Χριστό και δογμάτιζε ότι άλλος είναι ο Λόγος και άλλος ο άνθρωπος, και λέγοντας ότι είναι μία η φύση του Χριστού έφθασαν στο να αθετούν το μυστήριο της οικονομίας του, οι ταλαίπωροι. Γιατί πως είναι δυνατό ο Θεός Λόγος που σαρκώθηκε να είναι μία φύση; Και ποια είναι αυτή η φύση, η θεία ή η ανθρώπινη; Καταλήγουν επομένως εσφαλμένως στη μία φύση. Έτσι φθάνουν να πορεύονται αντίθετα προς τα ορθά θεία δόγματα.
27. Εναντίον δε στην αίρεση των Υδροπαραστατών διδάσκει και ο Χρυσόστομος, όταν λέει αυτό που είπε ο Κύριος, «Δεν θα πιω από τώρα και στο εξής από το γέννημα της αμπέλου» [οὐ μὴ πίω ἀπ᾿ ἄρτι ἐκ τούτου τοῦ γενήματος τῆς ἀμπέλου] (Ματθ. 26,29. Μάρκ. 14,25. Λουκ. 22,18). Η άμπελος δε γεννά οίνο και όχι νερό. Έτσι ανατρέπει την αίρεση, δεν αποκρούει όμως το νερό, γιατί δεν είπε οίνο μόνο χωρίς νερό. Αλλά η άμπελος γεννά οίνο και όχι ύδωρ. Πρέπει λοιπόν να είναι και ο οίνος, αλλά και το ύδωρ μαζί με αυτόν, επειδή και τα δύο έτρεξαν από την θεία πλευρά. Τα τεχνάσματα όμως του απατεώνα (του διαβόλου) πλάνησαν πολλούς από τον ίσιο δρόμο. Εμείς δε τρέχοντες την βασιλική οδό, όπως διδαχθήκαμε ότι από την ζωοποιό πλευρά έρευσε αίμα και ύδωρ, έτσι εισάγουμε στο ποτήριο οίνο και νερό. Και στην αγία Τριάδα προσφέρουμε ένζυμο άρτο, όπως παραλάβαμε από τον Χριστό τον Θεό μας και από τους αποστόλους του και από τους Πατέρες μας. Και έτσι μας παρεδόθη εξ αρχής να προσφέρουμε ένζυμο άρτο. Αυτό δε μαρτυρούν οι ιερές ευχές και η αρχαία παράδοση και συνήθεια. Και το ποτήριο είναι οίνος και ύδωρ.
Και αυτό το επιβεβαιώνει η θεία λειτουργία του Χρυσοστόμου, ακόμη δε σαφέστερα η λειτουργία του θεοφάντορος Βασιλείου. Γιατί όταν πει, «Αφού πήρε τον άρτο στα άγια και άχραντα και αμώμητα χέρια του και τον πρόσφερε σ’ εσένα τον Θεό και Πατέρα, ευχαρίστησε, ευλόγησε, αγίασε, έκοψε, έδωσε», τότε προσθέτει, «Καθ’ όμοιο τρόπο πήρε και το ποτήριο από το γέννημα της αμπέλου, το ανέμιξε με νερό, ευχαρίστησε, αγίασε, έδωσε» [Τα παραθέματα λαμβάνονται από την ευχή της αναφοράς του Μεγάλου Βασιλείου, επειδή όντως είναι αναλυτικότερα και «σαφεστέρα» από την λειτουργία του ιερού Χρυσοστόμου. Εκεί λέει: «Λαβών άρτον εν ταις αγίαις και αχράντοις και αμωμήτοις χερσίν, ευχαριστήσας και ευλογήσας, αγιάσας, κλάσας, έδωκε» και «ομοίως και το ποτήριον μετά το δειπνήσαι, λέγων» (ευχή της αναφοράς)]. Βλέπεις; «Πήρε» λέει «από το γέννημα της αμπέλου» και «κεράσας», δηλαδή αναμίξας με νερό. Αυτό σημαίνει το «κεράσας».
Αλλά και ο θείος Ιάκωβος ο αδελφόθεος στην θεία λειτουργία που αποδίδεται σ’ αυτόν, που την συναντούμε (να τελείται) σε πολλούς τόπους, έτσι λέει, «Αφού πήρε το ποτήριο και ανέμιξε οίνο και νερό» (Ευχή της αναφοράς της λειτουργίας Ιακώβου του αδελφοθέου). Όλοι δε οι Πατέρες μας έτσι προσέφεραν στις καθολικές εκκλησίες και στους αποστολικούς θρόνους. Και εξ αρχής κατά διαδοχήν από αυτούς έφθασε σ’ εμάς ο τρόπος αυτός της ζωόθυτης θυσίας.
28. Γιατί δεν λάβαμε τις παραδόσεις αυτές από μερικούς μόνον ή από κάποια απομονωμένη γωνία της γης, αλλά από όλους εξ αρχής τους διαδόχους των αποστόλων και από ομολογητές Πατέρες, που άστραψαν με τέλεση θαυμάτων, και συνάχθηκαν πολλές φορές μέσα στα γεωγραφικά μας όρια και ιδιαιτέρως στη φιλόχριστη πόλη του Κωνσταντίνου, που είναι θεμελιωμένη στον Χριστό και αυξημένη και συντηρείται με την χάρη της Παναγίας Μητέρας του. Εκεί λοιπόν και το Σύμβολο της πίστεως της Νικαίας συμπληρώθηκε και επικυρώθηκε από την αγία δευτέρα Οικουμενική Σύνοδο.
Και τότε όλοι οι Πατέρες μαζί και ύστερα από αυτήν πάρα πολλές φορές συγκεντρώθηκαν από όλα τα πέρατα του κόσμου και πολλές φορές λειτούργησαν μαζί και ακριβώς όλοι μας παρέδωσαν τον τύπο τελέσεως της θείας μυσταγωγίας. Για τον λόγο αυτό ιδιαιτέρως η Εκκλησία αυτή της Κωνσταντινουπόλεως πιο πολύ από τις άλλες έχει το εξακριβωμένο και καθαρό και το ορθό και ανόθευτο της πίστεως του Χριστού και το απαράθραυστο των εξ αρχής θείων παραδόσεων. Και τούτο γιατί έχει συσταθεί με ευσέβεια και είχαν φανεί σ’ αυτή ισαπόστολοι ποιμένες και είχε θεμέλιο τον κορυφαίο και πρωτόκλητο μεταξύ των αποστόλων. Χτίσθηκε δε και φυλάσσεται από χριστιανούς βασιλείς, τον Κωνσταντίνο και τους λοιπούς που ήταν ζηλωτές υπέρ της πίστεως του Χριστού.
Στις κατά καιρούς δε συζητήσεις για τα θεία δόγματα και για τις άλλες ιερές παραδόσεις δεν νομοθετούσε μόνο ένας που αρχιεράτευσε σ’ αυτή [προφανής υπαινιγμός στην παπική απολυταρχία], αλλά με πρόσταγμα και φροντίδα των ευσεβών βασιλέων συναθροιζόταν από όλη την οικουμένη οι προϊστάμενοι των αγίων Εκκλησιών αρχιερείς. Ήταν δε παρών και ο (επίσκοπος) Ρώμης, ή αυτοπροσώπως, όπως κάποτε ο Αγαπητός και αργότερα ο Μαρτίνος, ή μέσω τοποτηρητών. Ήταν δε παρών και ο (πατριάρχης) Αλεξανδρείας και Αντιοχείας και της θείας πόλεως Ιερουσαλήμ. Ακόμα δε ήταν παρόντες και όλοι οι λόγιοι και διακεκριμένοι άνθρωποι από όλα τα μέρη. Αυτοί δε όλοι από κοινού εξετάζοντας για όσα υπήρχε αμφισβήτηση βεβαίωναν με όρους τα απολύτως σωστά και αληθινά και τα εξασφάλιζαν καλώς. Αυτό δε το έκαναν όπως το παρέλαβαν από τους αποστόλους.
29. Γιατί και τότε που από μερικούς τέθηκε το θέμα της περιτομής δεν στηρίχθηκαν στον εαυτό τους ο Παύλος και ο Βαρνάβας για να αποφασίσουν, αλλά στην αποστολική σύνοδο, μέσω της οποίας πήραν γραπτό το τι πρέπει να κάνουν (Πράξ. κεφ. 15). Σ’ αυτήν δε δεν μιλούσε μόνον ο Πέτρος, αλλά και ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης και όλοι οι άλλοι. Και έτσι όλοι μαζί γράφουν στην επιστολή τους (Πράξ. 15,23-29).
Αλλά και πρωτύτερα ο Πέτρος, όταν ήθελε να εκλέξει ένα για την συμπλήρωση της δωδεκάδας των μαθητών, δεν στηρίχθηκε στον εαυτό του, αλλά το ανακοίνωσε στους πολλούς και μαζί τους έκανε το έργο (Πράξ. 1,15-26). Και όταν ακόμη μετά την αποκάλυψη που είχε από τον Θεό δέχθηκε τον Κορνήλιο, με πάρα πολλά λόγια και με μάρτυρες αυτούς που έτυχε να είναι παρόντες, ότι το γενόμενο ήταν έργο Θεού και όχι δικό του, βεβαίωσε και τους υπολοίπους αποστόλους για να το αναγνωρίσουν και αυτοί .
Και ο Παύλος ομοίως ανέβαινε (στα Ιεροσόλυμα) και ανακοίνωνε (στους αποστόλους) για το κήρυγμά του μη τυχόν μάταια τρέχει ή έτρεξε (Γαλάτ. 2,2). Και αυτά τα έκανε ο Παύλος, που έφερε τον Χριστό και πάντοτε εκινείτο από το άγιο Πνεύμα. Ποιος λοιπόν είναι εκείνος που θα τολμήσει να συστήσει τον εαυτό του, χωρίς να τον συνιστά ο Θεός και οι δούλοι του Θεού;
Ή ποιον έχουν μερικοί να προβάλουν εκτός από τους Πατέρες διδάσκαλο, και ένα και δύο και περισσοτέρους που προεξάρχουν στην διδασκαλία νόθων δογμάτων και αγνώστων μυστηρίων; Αυτούς μάλλον ταιριάζει να τους αποκαλούμε ψευδοδιδασκάλους, αφού διδάσκουν άλλα και νομοθετούν καινούρια πράγματα, πέραν από εκείνα που κοινώς έχουν διδαχθεί και βεβαιωθεί και από όλους μαζί τους Πατέρες σε κοινές συνόδους και παντού έχουν παραδοθεί. Αρκετά όμως είπαμε γι’ αυτό το θέμα.
30. Ο ιερός λοιπόν δίσκος έχει τον ιερότατο άρτο και το θείο ποτήριο οίνο με νερό, αφιερωμένα στον Θεό. Ο ιερέας δε, αφού πάρει και άλλη προσφορά, από την σφραγίδα που είναι στη μέση βγάζει με τη λόγχη μία μερίδα και την προσφέρει εις τιμήν και μνήμην της Θεομήτορος. Θέτει δε την μερίδα αυτή στο δεξιό μέρος του ιερού άρτου που είναι μέσα στο δισκάριο. Γιατί αυτός ο άρτος τώρα ακόμα είναι αντίτυπο του σώματος του Χριστού, η δε μερίδα εκείνη είναι αντί εκείνης που γέννησε παρθενικώς τον Χριστό. Έτσι με τον τύπο σώζεται η αλήθεια και παρίσταται, κατά το λεγόμενο στον ψαλμό, από τα δεξιά του Υιού της και Βασιλέως Χριστού, απολαμβάνοντας ως μητέρα του τις πρώτες τιμές (Ψαλμ. 44,9). Γιατί πρώτο είναι το δεξιό μέρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου