Συμεών Θεσσαλονίκης. Τα Άπαντα. Περί της ιερής τελετής της Θείας Λειτουργίας (Β΄, 11-20)
Κεφάλαιο ς΄.
Τι σημαίνει το να παίρνουν ευλογία από τον πρώτο Αρχιερέα, τόσο
οι κατώτεροι Αρχιερείς, όσο και οι λοιποί Ιερείς και Κληρικοί, όταν
μέλλουν να ενδυθούν τις ιερές στολές τους, και το να βάλλουν μετάνοια.
(συνέχεια)
11. Αφού λοιπόν ο δεύτερος των ιερέων πάρει συγχώρηση και ευλογία, επειδή έρχεται δεύτερος στην τάξη μετά τον πρώτο, ή μάλλον, να πούμε έτσι, εικονίζει τα τυπικά αινίγματα και πράγματα και κηρύγματα των προφητών. Και τούτο γιατί λέει στην πρόθεση, όταν προετοιμάζει τα δώρα, όσα έχει πει ο Ησαΐας και οι λοιποί προφήτες για την σφαγή και τον θάνατο του Χριστού (Ήα. 53, 7-8), ομοίως και όλα όσα κήρυξε ο Βαπτιστής (Ίωάν. 1, 29.36.) μέχρις ότου ήλθε ο Κύριος. Γιατί βαπτίζοντας ο Βαπτιστής δίδασκε για τον Χριστό και κήρυττε γι’ αυτόν και τον υπηρετούσε. Εδώ δε υπηρετεί ο δεύτερος των ιερέων.
Φεύγει, λοιπόν, αυτός και μαζί με τους άλλους ιερείς περιβάλλεται τα ιερατικά του άμφια. Αφού τρεις φορές προσκυνήσει μπροστά στην αγία τράπεζα και ευχηθεί όσα ευχήθηκε ο αρχιερέας, ασπάζεται την αγία τράπεζα, δείχνοντας έτσι την αγάπη του προς τον Θεό και την ένωση μ’ αυτόν και ότι έχει αγιασθεί από το θυσιαστήριο. Όπως δε έκανε ο αρχιερέας, και εκείνος ευλογεί και ασπάζεται καθένα από τα ιερά ενδύματα και κατόπιν τα φοράει, δείχνοντας έτσι ότι τα άμφια είναι αγιασμένα και αγιάζονται με τον σταυρό του Χρίστου και μεταδίδουν αγιασμό όταν φοριούνται.
12. Περιβάλλεται δε πέντε ενδύματα, επειδή και αυτός είναι τέλειος ιερέας και έχει λάβει την τελειοποιό χάρη και έγινε και ονομάζεται «φωτιστικός», επειδή φωτίζει με τα μυστήρια του αγίου βαπτίσματος και της θείας κοινωνίας τις ψυχές και τα σώματα των πιστών. Φοράει δε πέντε άμφια γιατί οι τέλειες αισθήσεις του σώματος είναι πέντε και οι δυνάμεις της ψυχής είναι ομοίως πέντε, τις οποίες αγιάζει ο ιερέας βαπτίζοντας και αγιάζοντας τον άνθρωπο.
Τα άμφια δε που ενδύεται είναι τα εξής πέντε: το στιχάριον, το επιτραχήλιο, η ζώνη, τα επιμανίκια και το φαινόλιο. Είναι δε αυτά λευκά για το καθαρό και φωτεινό της θείας χάριτος. Πολλές φορές δε είναι πορφυρά κατά την περίοδο των νηστειών γιατί πενθούμε επειδή αμαρτήσαμε και για τον Χριστό που εσφάγη για χάρη μας για να θυμόμαστε το πάθος του, που μέλλουμε να εορτάσουμε, και να τον μιμούμαστε.
Μερικοί δε από τους πρώτους πρεσβυτέρους, δηλαδή οι σταυροφόροι, και μερικοί από τους αρχιμανδρίτες έχουν και επιγονάτιο καθώς και σταυρό κατά αρχιερατική δωρεά. Κανείς βέβαια εκτός από τον αρχιερέα δεν έχει το δικαίωμα να έχει σταυρούς στο φαινόλιο και στο κάλυμμα της κεφαλής και να φοράει επιγονάτιο. Σ’ αυτούς όμως, δηλαδή στους πρώτους των πρεσβυτέρων και στους αρχιμανδρίτες, επειδή έχουν χειροτονηθεί πριν από τους λοιπούς, έχει δοθεί το δικαίωμα να έχουν σταυρό στο κάλυμμα της κεφαλής μόνο και να φορούν επιγονάτιο κατά την λειτουργία. Και τούτο γιατί εκτός από την ιερωσύνη αυτοί έχουν και χειροτονία κριτή και κάποια άλλη πολύ μεγάλη εκκλησιαστική διακονία οι πρώτοι από αυτούς. Οι δε άλλοι (οι αρχιμανδρίτες) έχουν κατασταθεί ποιμένες ψυχών και οικονόμοι και γι’ αυτό φέρουν και μερικά σημεία του πρώτου ποιμένα για να τον μιμούνται.
Κεφάλαιο Ζ΄
Για εκείνα που τελούνται στην Προσκομιδή
13. Ο δευτερεύων δε των ιερέων απέρχεται στην πρόθεση μαζί με τον διάκονο, που έχει προηγουμένως ευπρεπίσει τα ιερά σκεύη, και αφού προσκυνήσει τον Θεό τρεις φορές, κάνει ευλογητό. Αφού δε πάρει έναν από τους προσφερομένους άρτους, τον σφραγίζει σταυροειδούς με την λόγχη εξεικονίζοντας έτσι το σωτήριο πάθος του Χριστού, ενθυμούμενος, όπως είπαμε, τα παθήματά του. Και τρεις φορές λέει: «Εις ανάμνησιν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» (Πρβλ. Λουκ. 22, 19. Α΄ Κορ. 11, 24-25), φανερώνοντας έτσι ότι ενεργεί σύμφωνα με την παράδοση που παραλάβαμε από τον ίδιο τον Χριστό. Κατόπιν με την λόγχη, που εικονίζει την λόγχη με την οποία πληγώθηκε ο Κύριος, κόβει την προσφορά στο μέρος της σφραγίδας σε σχήμα τετραγώνου, λέγοντας τους λόγους του Ησαΐα «Σαν πρόβατο οδηγήθηκε στη σφαγή» [ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη] (Ησ. 53, 7 εξ.) και τα υπόλοιπα, δείχνοντας ότι από τους προφήτες προκηρύχθηκε το μυστήριο. Μόλις δε πει «Ότι σηκώνεται από την γη η ζωή του» [ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ] (Ησ. 53, 8) βάζει από το πλάγιο μέρος την λόγχη και βγάζει μαζί με την σφραγίδα τον άρτο τετράγωνο και τον τοποθετεί επάνω στον δίσκο.
Κεφάλαιο Η΄
Τι σημαίνει ο άγιος Δίσκος, που είναι στην Πρόθεση, και τα λοιπά
14. Ο δίσκος είναι σύμβολο του ουρανού, γι’ αυτό και είναι κυκλικός, και έχει επάνω του τον δεσπότη του ουρανού.
Ο λεγόμενος δε αστερίσκος σημαίνει τους αστέρες και αυτόν που φάνηκε κατά την γέννηση του Χριστού (Ματθ. 2, 2εξ.).
Τα καλύμματα δε δηλώνουν το ουράνιο στερέωμα, αλλά και τα σπάργανα και τη νεκρική σινδόνα και τα σάβανα (Ματθ. 27, 59. Μαρκ. 15, 46. Λουκ. 23, 53. Ιωαν.19, 40. 20, 5-7). Και τούτο γιατί συγχρόνως συμβολίζονται και όσα αφορούν στη σάρκωση και στο θάνατο, γιατί σαρκώθηκε με σκοπό ακριβώς να σφαγιασθεί για χάρη μας.
Αλλά και γιατί η πρόθεση συμβολίζει το σπήλαιο και την φάτνη.
Το ποτήριο δε συμβολίζει εκείνο το ποτήριο μέσα στο οποίο ιερούργησε το αίμα του ο Σωτήρας.
Γι’ αυτό και αφού πρώτα πει τα προφητικά λόγια στον άρτο, που προκαταγγέλλουν και την θυσία του Ιησού, γιατί αυτός είναι «ο αμνός του Θεού που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου» [ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου] (Ιωάν. 1, 29) και ότι «σηκώθηκε από την γη η ζωή του» [ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ] (Ησ. 53, 8), όταν μετά το πάθος αναστήθηκε και ανήλθε στους ουρανούς και ζει και από εκεί μας αγιάζει, κόβει πάλι τον άρτο ο ιερέας κάνοντας στη μέση του σταυρό, μ’ όλα αυτά δείχνοντας την σταύρωση του Χριστού, και λέει ότι αυτή ακριβώς είναι η θυσία του Χριστού, δηλαδή η σταύρωση. Και με τα προφητικά λόγια «Θυσιάζεται ο αμνός του Θεού για την ζωή και την σωτηρία του κόσμου» [θύεται ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας] (Ησ. 53, 7. Ιωάν. 1, 29).
Κατόπιν κεντά τον άρτο με την λόγχη από το δεξιό μέρος, συμβολίζοντας και κάνοντας όσα έγιναν στο σωτήριο σώμα του Σωτήρα μας. Και αμέσως, ευλογώντας τον οίνο και το ύδωρ τα εισάγει στο ποτήριο, λέγοντας όταν μεν κεντά, το «Ένας από τους στρατιώτες κέντησε με την λόγχη την πλευρά του» [εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξε] (Ιωάν. 19, 34), όταν δε ρίχνει μέσα στο ποτήριο τον οίνο μαζί με το νερό, «Και αμέσως βγήκε αίμα και νερό» [καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ] (Ιωάν. 19, 34) και τα υπόλοιπα, μαρτυρώντας έτσι ότι κάνει την ίδια θυσία και ιερουργία του Χριστού και ότι εκτυπώνει εκείνα που έπαθε για χάρη μας, ενεργώντας την ανάμνησή του, όπως εκείνος μας την παρέδωσε (Πρβλ. Λουκ. 22, 19. Α’ Κορ. 11, 24-25).
Κεφάλαιο Θ΄
Γιατί προσφέρεται ένζυμος Άρτος
15. Ο άρτος είναι ένζυμος, τρόπον τινά έμψυχος αφού έχει προζύμι, και επομένως αληθινά είναι άρτιος. Έτσι εικονίζεται και το ότι ήταν τέλεια η ανθρώπινη φύση που προσέλαβε για χάρη μας ο Λόγος του Θεού, και έγινε σάρκα (Ιωάν. 1,14), χωρίς να αλλοιωθεί, και είχε λογική και νοερά ψυχή, όλη την ανθρώπινη δηλαδή φύση. Και όπως είναι τέλειος Θεός, έτσι είναι και τέλειος άνθρωπος, για να αναπλάσει όλον εμένα τον άνθρωπο.
Τρία δε στοιχεία έχει μέσα του ο άρτος που συμβολίζουν το τριμερές της ανθρωπίνης ψυχής, αλλά και για την τιμή της αγίας Τριάδος: το αλεύρι με το προζύμι, που σημαίνει την ανθρωπίνη ψυχή, το νερό, που σημαίνει το βάπτισμα, και το αλάτι, που σημαίνει τον νου και την διδασκαλία του Λόγου.
Γιατί ο Χριστός είπε στους μαθητές: «Εσείς είστε το αλάτι της γης» [῾Υμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς] (Ματθ. 5, 13), εσείς δηλαδή οι διδάσκαλοι. Και «Έχετε μέσα σας αλάτι» [ἔχετε ἐν ἑαυτοῖς ἅλας] (Μάρκ. 9, 50), δηλαδή την γνώση και την αγάπη αυτά τα δύο δηλώνοντας έτσι και ότι ο σαρκωθείς είναι ένα από τα πρόσωπα της αγίας Τριάδος.
Είναι δε ο άρτος ψημένος στη φωτιά, γιατί ενώ είναι Θεός, ολόκληρος ενώθηκε μαζί μας και μετέδωσε σ’ εμάς από την δύναμη και ενέργεια του. Ή για να πω καλύτερα, ολόκληρος ενώθηκε μ’ ολόκληρη την φύση μας.
Κεφάλαιο Ι΄
Γιατί ο Άρτος που προσφέρεται στη Λειτουργία είναι τετράγωνος
16. Είναι ακόμη τετραμερής ο άρτος και όχι κυκλικός και άζυμος, όπως εκείνος που προσφέρουν θυσία στον Θεό οι Λατίνοι, γιατί, όπως είπαμε, είναι τέλειος, επειδή ο Θεός προσέλαβε ολόκληρο και τέλειο τον άνθρωπο, που αποτελείται από ψυχή και τέσσερα στοιχεία. Επίσης γιατί όλος ο κόσμος είναι τετραμερής. Ακόμη το τετράγωνο σχήμα του άρτου δηλώνει ότι ο σαρκωθείς Λόγος είναι ο δημιουργός του κόσμου και ότι με τη σάρκωση του αγίασε όλα τα πέρατα του κόσμου, τα ουράνια και επίγεια και ότι το σχήμα αυτό δηλώνει τον σταυρό, στον οποίο καρφώθηκε και πέθανε ο Χριστός και ανέστησε εμάς κι ολόκληρο τον κόσμο.
Κεφάλαιο ΙΑ΄
Ότι δεν κάνουν σωστά όσοι προσφέρουν άζυμους και στρογγυλούς
τους Άρτους, διότι ο Χριστός σαρκώθηκε, το δε σώμα είναι από στοιχεία
17. Οι Λατίνοι όμως λένε ότι το κυκλικό σχήμα σημαίνει το άναρχο και ατελεύτητο της Θεότητας. Τι απαντούμε σ’ αυτό όσοι Ορθοδόξως φρονούμε;
Ότι στην προκειμένη περίπτωση το θέμα μας δεν είναι η περί Θεού διδασκαλία. Εδώ κηρύττεται το μυστήριο της σαρκώσης και του πάθους και συμβολίζονται αυτά που αφορούν στην ενανθρώπηση και στη σταύρωση.
Παρά ταύτα ούτε το κυκλικό σχήμα έχει παραμεληθεί και ξεχασθεί, αλλά φαίνεται στη σφραγίδα. Εκεί δε είναι περισσότερο αναγκαίο, γιατί όσα αφορούν στην οικονομία του Σωτήρα, κατά τρόπο τέλειο είναι ορατά στον άρτο και στο τετραμερές σχήμα του. Τα αφορώντα όμως στην Θεότητα του συμβολίζονται από την σφραγίδα του άρτου, που είναι κυκλική και έχει στο μέσον της τον σταυρό, ή και τον ίδιο το Σωτήρα να εικονίζεται, δείχνοντας έτσι τον άναρχο και ατελεύτητο Λόγο σαρκωμένο, και με όλα αυτά παριστάνοντα αυτόν που είναι Θεός και σ’ εμάς φάνηκε ως άνθρωπος, και αληθινά σαρκώθηκε και έπαθε, και ενώ ήταν σε μορφή Θεού, έγινε σε μορφή ανθρώπου (Πρβλ. Φιλιπ. 2, 6-7.).
Γι’ αυτό δεν πρέπει να εικονίζουμε μόνο όσα αφορούν στην Θεότητα, αλλά κι αυτά που αφορούν στην ανθρωπότητα, για να μη φαίνεται, όπως πιστεύουν μερικοί αιρετικοί, ότι η ανθρώπινη του φύση εξαφανίσθηκε, και έγινε μόνο Θεός. Έτσι λένε οι μονοφυσίτες.
Δεν έγινε όμως έτσι, ούτε έτσι παραλάβαμε, αλλά ότι ο Χριστός μένει τέλειος σε κάθε μια από τις δύο φύσεις και ότι «άκρως» ενώθηκε η Θεότητα με την ανθρώπινη υπόσταση του. Γιατί θέωσε όλη την ανθρώπινη φύση και την έκανε ομόθεη με την άκρα ένωση μ’ αυτή. Διατήρησε δε όλα τα ιδιώματα του και είναι τέλειος άνθρωπος σε ένα τόπο, όπως είναι και τέλειος Θεός παντού και πέρα από παντού, και συγχρόνως έχει και το ανθρώπινό του σώμα. Γι’ αυτό ακριβώς μετά την ανάσταση και την αφθαρσία του σώματος του έγινε ορατός και ψηλαφήθηκε και μπήκε, ενώ οι πόρτες ήταν κλεισμένες (Ιωάν. 20, 19-26). Βλέπεις ότι και άφθαρτος ήταν και διέσωζε το σώμα του; Και ότι ο ίδιος ήταν συγχρόνως και άκτιστος και κτιστός; Και ότι αποτελείτο από δύο φύσεις, αν και κατά την υπόσταση είναι ένας;
Κράτησε, λοιπόν, καλά την Ορθοδοξία και να μη προσφέρεις στο Θεό νεκρά και άψυχα δώρα, ούτε να ανανεώνεις τα Ιουδαϊκά έθιμα, ούτε να εισάγεις νομικές διατάξεις, ούτε να εορτάζεις με άζυμα.
18. Απαντούν όμως οι Λατίνοι, ότι ο απόστολος Παύλος λέει να προσφέρουμε άζυμα: «Ώστε να μη εορτάζουμε με παλαιά ζύμη, αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας» [ὥστε ἑορτάζωμεν μὴ ἐν ζύμῃ παλαιᾷ, μηδὲ ἐν ζύμῃ κακίας καὶ πονηρίας, ἀλλ᾿ ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καὶ ἀληθείας] (Α’ Κορ. 5, 8).
Αλίμονο, τι ανοησία! Οι Ορθόδοξοι τους απαντούμε: Έτσι κατανοείς τα λόγια του θεοκήρυκος; Αυτά, ω άνθρωπε, τα λέει ανατρέποντας την ρίζα και την αιτία της αμαρτίας. Γι’ αυτό και προσθέτει: «όχι με την παλαιά ζύμη της κακίας και πονηρίας» [μηδὲ ἐν ζύμῃ κακίας καὶ πονηρίας] (Α’ Κορ. 5, 8). Και αληθινά καλώς το λέει. Και συ πέταξε μακρυά σου αυτή την ζύμη, την πορνεία αυτού που πόρνευσε στην Κόρινθο (Α΄ Κορ.5, 1εξ.) και κάθε άλλη ακαθαρσία, γιατί αυτός ήταν όλος ο σκοπός του και γι’ αυτό το θέμα γίνεται λόγος από αυτόν. Λέει λοιπόν «Βγάλτε από ανάμεσα σας αυτόν που έκανε τέτοια πράξη» [ἵνα ἐξαρθῇ ἐκ μέσου ὑμῶν ὁ τὸ ἔργον τοῦτο ποιήσας] (Πρβλ. Α’ Κορ. 5, 2. 13).
«Δεν ξέρετε ότι μικρό προζύμι ζυμώνει όλο το αλεύρι;» [οὐκ οἴδατε ὅτι μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ; ] (Α’ Κορ. 5, 6). Έτσι και η κακία είναι σαν μεταδοτικό νόσημα, αρχίζει από ένα και μεταδίδεται στους άλλους. Γι’ αυτό και λέει: «Βγάλετε από μέσα σας την παλαιά ζύμη για να είσθε νέο αλεύρι» [ἐκκαθάρατε οὖν τὴν παλαιὰν ζύμην, ἵνα ἦτε νέον φύραμα] (Α’ Κορ. 5, 7), ζυμωμένοι εν Χριστώ, έτσι νέοι και αναμάρτητοι όπως ο Χριστός (Πρβλ. Β’ Κορ. 5, 21. Α’ Πέτρ. 2, 22). Επειδή ακριβώς ο Χριστός είναι νέος άνθρωπος, νέος Αδάμ (Α’ Κορ. 15, 22. 45). Και μέσω αυτού είστε «άζυμοι» [καθώς ἐστε ἄζυμοι] (Α’ Κορ. 5, 7), δηλαδή αμέτοχοι αμαρτίας με το άγιο βάπτισμα και το μύρο. «Γιατί θυσιάστηκε ο Χριστός σαν πασχάλιος αμνός για χάρη μας» [καὶ γὰρ τὸ πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός] (Α’ Κορ. 5, 7) και μας ελευθέρωσε από την Αίγυπτο της αμαρτίας. Αυτή είναι η έννοια και τα λόγια του Παύλου. Και με βάση αυτά απόφευγε και διώχνε μακρυά την ζύμη της αμαρτίας και ας είσαι τελείως αμέτοχος της.
Κεφάλαιο ΙΒ΄
Τι σημαίνει το, ομοιώθηκε η Βασιλεία των Ουρανών με Ζύμη
19. Μην απορρίπτεις δε την ζύμη της αφθαρσίας, με την οποία παρομοιάστηκε η βασιλεία των ουρανών [ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ζύμῃ] (Ματ. 13, 33), επειδή συνάγει και ενώνει μέσα της και αλλοιώνει μέσα της εκείνους που αποδέχονται το χριστιανικό κήρυγμα. Την οποία «η γυναίκα», δηλαδή η Εκκλησία του ουρανίου νυμφίου, έκρυψε σε σάτα τρία αλεύρου [ἣν λαβοῦσα γυνὴ ἔκρυψεν εἰς ἀλεύρου σάτα τρία, ἕως οὗ ἐζυμώθη ὅλον] (Λουκ. 13, 21), δηλαδή στις τρεις τάξεις των σωζομένων, τους δούλους, τους μισθωτούς και στους υιούς, και στους σωφρονούντες εγγάμους και στους παρθένους, έως ότου ζυμώθηκε όλο αυτό το αλεύρι (Ματθ. 18,33. Λουκ. 13, 21) και αξιώθηκε της βασιλείας του Θεού μετά την εκ νεκρών ανάσταση, ή που συνένωσε τους δίκαιους πριν από τον νόμο, αυτούς που έζησαν κατά τον νόμο και κατά την περίοδο της χάριτος. Αυτό δε το πέτυχε η χάρη του Ευαγγελίου.
Γιατί ο ίδιος ο Σωτήρας, πού είναι η αληθινή και καθαρότατη ζύμη, που είναι και ο άρτος της ζωής (Ιωάν. 6, 35-58) και ο αιώνιος βασιλεύς, έσωσε όταν σαρκωθείς ήλθε στον κόσμο και αυτούς που έζησαν πριν από τον νόμο και κατά τον νόμο, τους ελευθέρωσε από τα δεσμά και τους ένωσε μ’ εκείνους που πίστευσαν σ’ αυτόν.
Και κατ’ άλλη πάλι ερμηνεία, ο Χριστός ως καθαρή και ζωντανή ζύμη κρύβεται (Λουκ. 13, 21) τρόπον τινά τώρα στην λογική του κτίση, αναλόγως τριπλά διαιρούμενη, στους αγγέλους δηλαδή, στους αγίους που έχουν φύγει από την ζωή αυτή και σ’ εμάς τους ζώντες που πιστεύουμε σ’ αυτόν, έως ότου θα ζυμωθεί όλο αυτό το φύραμα και θα ζωοποιηθεί όλο μέσω αυτού και θα γίνει όλο ένα, αφού θα μετάσχουν της δόξης του και οι άγγελοι του και η δική μας φύση.
20. Να είσαι λοιπόν ζυμωμένος με τον Χριστό και φρόντιζε να ανήκεις στην ζύμη της βασιλείας των ουρανών (Ματθ. 13, 33. Λουκ. 13, 21) και μην επιθυμείς να μετέχεις στα νομικά άζυμα. Γιατί ο νόμος είναι σκιά και εικόνα άψυχη και νεκρή. Γι’ αυτό και πρόβαλε τους νεκρούς και σκιώδεις άζυμους άρτους, που μάλιστα δεν λεγόταν κυριολεκτικώς άρτοι, αλλά άζυμοι, και μόνο κατά μετοχή και καταχρηστικά λέγονται «άρτοι».
Να συμμετέχεις στη μεγάλη θυσία του Μελχισεδέκ, που ήταν άρτος, όχι άζυμος, και οίνος (Γεν. 14, 18. Ψαλμ. 109, 4), και ήταν προοίμιο της νέας θυσίας του Μελχισεδέκ, του αιωνίου και αληθινού Μελχισεδέκ και μόνου αρχιερέα, του Ιησού Χριστού, για τον οποίο γράφει η αγία Γραφή: «Συ είσαι παντοτινός αρχιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ» [σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ] (Ψαλμ. 109, 4. Εβρ. 5, 6. 7, 17).
Αν δε δεν συμφωνήσεις, ίσως φθάσεις μέχρι του σημείου μαζί με τα άζυμα να θυσιάσεις και αμνό άλογο, και να μετάσχεις στα Ιουδαϊκά έθιμα και να γιορτάσεις μαζί τους, και να λάβεις τα άζυμα ως δώρα, πράγμα που απαγορεύουν οι Πατέρες μας να κάνουμε, ή ακόμα και να περιτμηθείς και να τηρήσεις το Σάββατο. Γιατί και τούτο μπορεί να επακολουθήσει, επειδή τίποτε δεν αποστρέφεσαι.
Γιατί συντρώς πολλές φορές με τους Ιουδαίους και μικρή διαφορά υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτούς τους θεοκτόνους και άθεους και σε εσένα. Σ’ εμάς όμως δεν υπάρχει κανένα κοινό μαζί τους. Γιατί φωνάζει ο Παύλος ότι «πέρασαν τα αρχαία και να, έγιναν όλα καινούρια» [τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα] (Β’ Κορ. 5, 17).
Έτσι αντί για την περιτομή έχουμε το βάπτισμα και αντί της θυσίας αλόγου ζώου έχουμε τον αμνό του Θεού, και αντί των άζυμων άρτων έχουμε τον ένζυμο άρτο της βασιλείας του Χριστού, που είναι ο ζωντανός άρτος, που κατέβηκε από τον ουρανό, αντί εκείνου του μάννα. Αυτός είναι ο άρτος, που όποιος τον φάει δεν πεθαίνει, όπως είπε ο Χριστός (Ιωάν. 6, 31. 49. 51).
Αν όμως εξακολουθείς να αντιλέγεις, όπως συνηθίζεις να κάνεις, και λέγεις ότι αυτό πού προσέφερε τότε ο Χριστός ήταν άζυμο, επειδή το επέβαλλε ο καιρός και το νομικό Πάσχα, που ετελείτο με άζυμα, να γνωρίζεις ότι υπάρχουν πάρα πολλοί και αληθινοί λόγοι πολύ μεγάλων και θείων ανδρών, που κατακρημνίζουν την θρασύτητα και την άγνοιά σου. Ότι δηλαδή ο Χριστός παρέδωσε τα μυστήρια πριν ακόμη σηκωθούν από τα τραπέζια των Ιουδαίων τα ένζυμα. Μάρτυρας δε είναι το ίδιο το Ευαγγέλιο που διδάσκει ότι δεν ήταν η ημέρα των αζύμων όταν ιερούργησε τον εαυτό του ο Χριστός, αλλά ήταν προ των αζύμων. Γιατί λέει: «Προ της εορτής του Πάσχα, γνωρίζοντας ο Ιησούς» [Πρό δὲ τῆς ἑορτῆς τοῦ πάσχα εἰδὼς ὁ ᾿Ιησοῦς] (Ιωάν. 13, 1). Τότε, όταν έκανε τον δείπνο, παρέδωσε και την θυσία. Τότε τέλεσε και τον νιπτήρα (Ιωαν. 18, 5 εξ.) Όλα αυτά δε έγιναν πριν από το Ιουδαϊκό Πάσχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου