Η εκκλησιαστική αγραμματοσύνη περί της αποτειχίσεως

 

Η εκκλησιαστική αγραμματοσύνη περί της αποτειχίσεως των αρθρογραφούντων εναντίον αυτής αλλά και της πλάνης ορισμένων αποτειχισμένων που την θεωρούν μόνο διαμαρτυρία και όχι διακοπή κοινωνίας 

 

Αρχιμ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

 

Διαπιστώνεται από τα δημοσιεύματα πολλών που αρθρογραφούν ή σχολιάζουν κατά της αποτείχισης, όπως παρουσιάζουν τα γεγονότα ότι είναι σαν να βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου ή σαν να ζουν σε παράλληλο σύμπαν γι’ αυτό και γράφουν ως να μην έγινε και κάτι σοβαρό εις βάρος της Ορθοδοξίας με το Κολυμβάρι το 2016 ή και παλαιότερα κυρίως το 1964-65 σαν να βγήκαν τότε, έτσι φιλικά μαζί για καφέ στην παραλία και δεν τρέχει τίποτα, με την συμπροσευχή στα Ιεροσόλυμα και την άρση της ακοινωνησίας αντίστοιχα.

Κατ’ αρχήν, όπως επισήμανα υπήρξε δόλος με το κείμενο για το οποίο ισχυρίζονται ότι έγινε άρσις των αναθεμάτων ενώ στην πραγματικότητα έπαυσε η ακοινωνησία και ήρθαν Παπικοί και Ορθόδοξοι με αθέμιτη και απροϋπόθετη κοινωνία μετά από μυστικές συμφωνίες. Στην μετάφραση του κειμένου στα ελληνικά αποδίδεται διαφορετικά αυτό που γράφει το κείμενο στα αγγλικά και γαλλικά. Έχουμε δηλαδή από το 1965, επί πατριάρχη Αθηναγόρα, αποκατάσταση κοινωνίας με τους αιρετικούς Παπικούς, δηλαδή μία συμφωνία οι δυο τους, χωρίς να διορθώσουν οι λατίνοι τις δογματικές τους εκτροπές, οι οποίες είναι σοβαρό θέμα για να ενωθούν «δύο Εκκλησίες», αφού δεν είναι ούτε σωματεία, ούτε σύλλογοι αλλά διαφορετικές δογματικές ομολογίες, ώστε εξ ορισμού να μην είναι δυνατόν οντολογικά να ενωθούν η Ορθοδοξία με την αίρεση, αν πρώτα δεν αποκατασταθεί στην Ορθοδοξία ο Παπασμός με το να αποκηρύξει τις διάφορες αιρέσεις του. Και προσέξτε τα θέματα τα δογματικά δεν είναι όπως οι συνταγές των φαγητών που μπορούν να μαγειρεύονται τα υλικών των τροφίμων και έτσι κι αλλιώς.

Οι αλήθειες της Πίστεως συνιστούν τους όρους της εκφρασθείσης και διατυπωθείσης Πίστεως, τα δόγματα, που ως θεόπνευστες αποφάσεις ελήφθησαν από τους Αγίους Πατέρες σε Άγιες Συνόδους που τις συγκρότησαν για να μην παύση για τους πιστούς η δυνατότητα της σωτηρίας. Δεν σώζεται ο άνθρωπος στην αίρεση, διότι εκεί δεν ενεργεί η Χάρις. Επομένως, είναι θέμα σωτηρίας! Γι’ αυτό λέμε ότι έχει σωτηριολογικές προεκτάσεις μία αθέμιτη ενώση χωρίς την μετάνοια των αιρετικών και, αφού βέβαια υπάρξει πρώτα εκκλησιαστική αποκατάσταση, συνοδικώς, και με σύμφωνη γνώμη όλων των Εκκλησιών και όλων των Ορθόδοξων Επισκόπων. Εμείς δεν έχουμε κανένα απολύτως δικαίωμα να αλλάξουμε κάτι, το «παραμικρό» όπως νομίζουν οι κοσμικοί άνθρωποι που ενώ δεν γνωρίζουν Θεολογία ομιλούν και γράφουν σαν να τα ξέρουν όλα. Δεν είναι ότι δεν θέλουμε την ένωση με τους παπικούς ή τις άλλες χριστιανικές κακόδοξες όμως ομολογίες. Θέλουμε ένωση όμως με προϋποθέσεις. Δηλαδή να επιστρέψουν στην Πίστη όπως ήταν, όταν ήμασταν ενωμένοι, ταυτισμένοι ως μία μόνο Εκκλησία, διότι δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες. Η Εκκλησία είναι μία. Οι άλλες είναι αιρέσεις! Δεν ομιλούμε, δηλαδή, στην πραγματικότητα για ένωση την Εκκλησιών αλλά για επιστροφή των αιρέσεων στην ευσέβεια που αποτελεί την βάση της αποκατάστασής τους στην μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία που όλα αυτά είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία και καμμία άλλη, διότι η Εκκλησία δεν είναι τέρας. Μία Κεφαλή ο Χριστός έχει ένα Σώμα την Εκκλησία του και όχι και άλλο σώμα, και άλλο και άλλο… Ένας Χριστός = Μία Εκκλησία. Πώς να το πούμε διαφορετικά; Σε αγράμματους ομιλούμε; Λοιπόν, τότε από το 1964-65 που έκανε την κίνηση ο πατριάρχης Αθηναγόρας να ενώσει τους Ορθόδοξους με τους Παπακούς είχαν δίκαιο οι επίσκοποι: Αυγουστίνος, Αμβρόσιος και Παύλος και λίγο αργότερα που το τράβηξε το θέμα περισσότερο ο Αθηναγόρας θέλοντας να προβεί κατά τις δηλώσεις του σε κοινο ποτήριο ξεσηκώθηκαν καθ΄υπόδειξιν του π. Επιφανίου με ένα σοβαρό όμως λάθος, τον χαρακτήρα που έδωσε στον αγώνα ο συγκεκριμένος κληρικός ως διακοπή μνημόνευσης και όχι ως την Πατερική αποτείχιση. Αποτείχιση όμως ως διαδοπή μνημόνευσης και όχι ως διακοπή κοινωνίας δεν υπάρχει στην εκκλησιαστική Παράδοση! Μήπως γνωρίζουν οι πατρολόγοι καμία τέτοια περίπτωση για να μας αναφέρουν; Και, βέβαια, αυτό το λάθος το πληρώνουμε σήμερα, διότι δεν υπάρχει όπως διαμορφώθηκαν οι συνθήκες ούτε ένας επίσκοπος να ηγηθεί, αφού τότε ήταν ο καιρός με τα κατάλληλα πνευματικά αναστήματα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί σθεναρά η αίρεσις του Οικουμενισμού. Τότε και νωρίτερα ακόμη ξεκίνησε την διακοπή κοινωνίας ένα μεγάλο μέρος από Αγιορείτες Πατέρες, διότι αυθαιρέτως και αντικανονικά έγινε η άρση, όχι απλώς των αναθεμάτων, άλλά έγινε όπως έλεγε το κείμενο στα Αγγλικά και Γαλλικά η αποκατάσταση της ακοινωνησίας των Ορθοδόξων με τους Παπικούς. Ήρθαν, δηλαδή ερήμην των επισκόπων, των Εκκλησιών, του κλήρου και του λαού, σε πλήρη κοινωνία κρυφά και απροϋπόθετα, ήτοι χωρίς συνοδικότητα. Όμως στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αποφασίζει ένας ως Πάπα ακόμη και αν είναι Πατριάρχης! Δυστυχώς, δεν τα γνωρίζουν αυτά κοσμικοί αρθρογράφοι και βγαίνουν και γράφουν χωρίς στοιχειώδεις θεολογικές γνώσεις ούτεκαν εκκλησιαστικής ιστορίας ότι να’ ναι!

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία όμως αποφασίζει το Άγιο Πνεύμα μέσα από Συνοδο, όταν όμως υπάρχουν προϋποθέσεις. Όταν υπάρχει όντως συνοδικό πνεύμα και συνείδηση ότι λειτουργείς ως μέλος του όλου εκκλησιαστικού Σώματος. Ένας να διαφωνήσει, εφόσον πει τον λόγο για τον οποίο διαφωνεί, οι άλλοι πρώτα θα τον ακούσουν και έπειτα θα εξετάσουν αν αυτό που λέγει είναι σύμμφωνο με τις Γραφές, την Ιερά Παράδοση, τα προηγούμενα παραδείγματα των Αγίων, όσα είπαν ή έγραψαν ή έπραξαν σε παρόμοιες περιπτώσεις. Και εφόσον είναι σωστό, ορθόδοξο, αυτό που λέει, τότε είναι υποχρεωμένοι όλοι να ακούσουν αυτόν τόν ένα. Ο οποίος δεν υπάρχει περίπτωση, αν αυτό που λέει είναι από το Άγιο Πνεύμα επειδή θα αναπαύσει τελικά όλους όσους έχουν Πνεύμα Θεού, θα υπάρξει και ομοφωνία, διότι θα πληροφορηθούν μέσα τους! Για να ισχυριστεί κάποιος ότι μιλάει εξ απόψεως Κανονικού Δικαίου, δηλαδή για το Δίκαιο των Εκκλησίας περί των πρακτέων στις σχέσεις ιερομένων με επισκόπους και Πατριάχες ή Αρχιεπισκόπους χρειάζεται, τουλάχιστον, να γνωρίζει στοιχειωδώς και να παραθέσει συγκεκριμένους Ιερούς Κανόνες, τους οποίους μάλιστα θα πρέπει να σχολιάσει σε συγκρκριμένη συνάφεια και να βγάλει την συμφωνία τους και λογικά συμπεράσματα όχι με σοφιστικό τρόπο, όπως οι δικηγόροι, αλλά σύμφωνα με το πνεύμα την γραφομένων από τους αγίους Πατέρες.

Πριν αναφερθούμε όμως σε κάτι τέτοιο πρέπει να δώσουμε ένα ιστορικό διάγραμμα γεγονότων που αφορούν τα σχετικά με τον Οικουμενισμό για να τα γνωρίζουν καλά όσοι θέλουν ομιλούν ή να γράφουν γι’ αυτά και, οπωσδήποτε, χρειάζεται να τα γνωρίζουν όσοι αποτειχίζονται, ώστε να καταλαβαίνουν, τί συμβαίνει αλλά και για να απαντούν στους ανίδεους ξερόλες.

1) Κατ’ αρχήν το θέμα δεν ξεκινά το 1965 αλλά το 1902 που έχουμε την Εγκύκλιο του Πατριάρχη Κων/λεως Ιωακείμ του Γ΄ προς τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Μέσα σε αυτή αναφερόμενος στις ετερόδοξες Εκκλησίες, δηλαδή τις γνωστές αιρέσεις, τις ονομάζει Χριστιανικές αναδενδράδες. Εισάγει δηλαδή πρώτη φορά επισήμως το θέμα των αναδε δράδων ήτοι της αποσματικότητας της Εκκλησίας. Από εκεί ξεκίνησε η βάση της συμπληρωματικότητας που επικρατεί από τους Οικουμενιστές μέχρι σήμερα. Δηλαδή, να συμπληρώσουμε ως ομολογίες ο ένας τον άλλο για να έχουμε το όλον, την Εκκλησία! Σαν να έπαψε να υπάρχει το Σώμα του Χριστού και θα το ξαναφέρουμε τώρα με την ένωση στην ύπαρξη. Επίσης, θέτει θέμα με ερωτηματικό βέβαια αλλά πονηρό τρόπο αλλαγής του Εκκλησιαστικού ημερολογίου. Λαμβάνει όμως απαντήσεις αρνητικές ως προς την αλλαγή του ημερολογίου από όλες τις Ορθόδοξες τοπικές Εκκλησίες τότε. Ξέρετε ο Πατριάρχης Κων/λεως πάντα στην αρχή ρωτά, όπως τώρα με τις λαβίδες για την μετάδοση της Θείας Κοινωνίας, και στην πραγματικότητα δίνει εντολή να περάσει πριν ακόμη συζητηθεί αυτό που επιδιώκει. Αυτό είναι πάγια τακτική του Φαναρίου.

2) Στην συνέχεια το 1920 έχουμε την Εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τις Απανταχού Εκκλησίες του Χριστού. Παραλήπτες τόσο οι Ορθόδοξοι όσο και οι ετερόδοξοι, δηλαδή και πάλι με τους αιρετικούς: Εντός της Εγκυκλίου χαρακτηρίζονται οι ετερόδοξες Εκκλησίες (αιρέσεις) Συγκληρονόμοι της Βασιλείας του Θεού και ουσιαστικά για πρώτη φορά στην Εκκλησιαστική ιστορία οι ετερόδοξες ( Αιρετικές ) Κοινότητες αναφέρονται ως Εκκλησίες με την ουσιαστική έννοια. Επομένως, ο Οικουμενισμός ως πρώτη αναγνώριση των Εκκλησιών γίνεται τότε!!!

3) Το 1923 σε Πανορθόδοξο Συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη επί Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη που συμμετέχουν αριθμητικά ελάχιστα πρόσωπα ως αντιπρόσωποι ολίγων μόνο Ορθοδόξων Εκκλησιών αποφασίζεται η αλλαγή μελλοντικά του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου για να γίνεται συνεορτασμός των μεγάλων Χριστιανικών εορτών με τους ετερόδοξους , δηλαδή τους αιρετικούς. Επίσης και άλλες σοβαρές αντικανονικές αποφάσεις σε άλλα Εκκλησιαστικά θέματα.Το επικίνδυνο τότε ήταν ότι μιά εκ των αποφάσεων προβλέπει ότι οι αποφάσεις του Πανορθοδόξου συνεδρίου έχουν άμεση Κανονική ισχύ έως ότου επικυρωθούν από Πανορθόδοξη Σύνοδο.

4: Το 1924 γίνεται η αλλαγή του Εκκλησιαστικού ημερολογίου στην Ελλάδα, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και στην Κύπρο με τρόπο Εκκλησιαστικά ουσιαστικά Πραξικοπηματικό χωρίς επίσης την σύμφωνη γνώμη των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών.

5. Το 1948 τρείς Ορθόδοξες Εκκλησίες, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Εκκλησία της Ελλάδος και της Κύπρου γίνονται πρώτοι εκ των Ορθοδόξων μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών, παρά την αντίθετη γνώμη , την εποχή εκείνη,των πολλών Ορθοδόξων Εκκλησιών, που εκφράστηκε στο Πανορθόδοξο Συνέδριο της Μόσχας το 1948, όπου αποφασίστηκε η μη συμμετοχή στο ΠΣΕ της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Επομένως πριν το 1964 έχουμε μια σειρά γεγονότων που οπωσδήποτε πρέπει να τα γνωρίζουμε.
Το 1965 προσοχή, προσοχή δεν έχουμε απλώς άρση των Αναθεμάτων όπως υποστηρίζεται αλλά αποκατάσταση της εκκλησιαστικής κοινωνίας με τις αιρέσεις και αυτό, διότι αλλιώς μεταφράστηκε το κείμενο στα ελληνικά και διαφορετικά είναι διατυπωμένο στα αγγλικά και τα γαλλικά.

Ας περάσουμε τώρα στο θέμα εξ απόψεως Κανονικού Δικαίου. Οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας, με οικουμενικό κύρος, που αναφέρονται στην απαγόρευση συμπροσευχής με αιρετικούς και σχισματικούς είναι:

1. Κανών Ι΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω».
2. Κανών ΙΑ΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις καθηρημένω, κληρικός ων, κληρικώ συνεύξηται, καθαιρείσθω και αυτός».
3. Κανών ΜΕ΄ των Αγ. Αποστόλων: «Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως Κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω».
4. Κανών ΞE΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις Κληρικός, ή Λαϊκός εισέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω, και αφοριζέσθω».
5. Κανών ΟΑ΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις Χριστιανός έλαιον απενέγκοι εις ιερόν εθνών, ή εις συναγωγήν Ιουδαίων εν ταις εορταίς αυτών, ή λύχνους άπτοι, αφοριζέσθω».
6. Κανών ΣΤ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Περί του, μη συγχωρείν τοις αιρετικοίς εισιέναι εις τον οίκον του Θεού, επιμένοντας τη αιρέσει».
7. Κανών Θ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Περί του, μη συγχωρείν εις τα κοιμητήρια, ή εις τα λεγόμενα μαρτύρια πάντων των αιρετικών απιέναι τους της Εκκλησίας, ευχής ή θεραπείας ένεκα, αλλά τους τοιούτους, εάν ώσι πιστοί, ακοινωνήτους γίνεσθαι μέχρι τινός, μετανοούντας δε, και εξομολογουμένους εσφάλθαι, παραδέχεσθαι».
8. Κανών ΛΒ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Ότι ου δεί αιρετικών ευλογίας λαμβάνειν, αίτινές εισιν αλογίαι μάλλον, ή ευλογίαι».
9. Κανών ΛΓ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Ότι ου δεί αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι».
10. Κανών ΛΔ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου. «Ότι ου δεί πάντα χριστιανόν εγκαταλείπειν μάρτυρας Χριστού και απιέναι προς τους ψευδομάρτυρας, τουτέστιν αιρετικών, ή αυτούς προς τους προειρημένους αιρετικούς γενομένους· Ούτοι γαρ αλλότριοι του Θεού τυγχάνουσιν. Έστωσαν ουν ανάθεμα οι απερχόμενοι προς αυτούς».
11. Κανών ΛΖ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Ότι ου δεί παρά των Ιουδαίων ή αιρετικών τα πεμπόμενα εορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζειν αυτοίς».
12. Κανών Θ΄ του Τιμοθέου Αλεξανδρείας: «Ερώτησις. Ει οφείλει Κληρικός εύχεσθαι, παρόντων Αρειανών, ή άλλων αιρετικών; ή ουδέν αυτόν βλάπτει, οπόταν αυτός ποιή την ευχήν, ήγουν την προσφοράν; Απόκρισις. Εν τη θεία αναφορά ο Διάκονος προσφωνεί προ του ασπασμού. «Οι ακοινώνητοι περιπατήσατε.» Ουκ οφείλουσιν ουν παρείναι, ει μη αν επαγγέλλωνται μετανοείν και εκφεύγειν την αίρεσιν»
13. Κανών Β΄ της εν Αντιοχεία Συνόδου: «Πάντας τους εισιόντας εις την Εκκλησίαν και των ιερών Γραφών ακούοντας, μη κοινωνούντας δε ευχής άμα τω λαώ ή αποστρεφομένους την αγίαν μετάληψιν της ευχαριστίας κατά τινα αταξίαν, τούτους αποβλήτους γίνεσθαι της Εκκλησίας, έως αν εξομολογησάμενοι και δείξαντες καρπούς μετανοίας και παρακαλέσαντες τυχείν δυνηθώσι συγγνώμης, μη εξείναι δε κοινωνείν τοις ακοινωνήτοις, μηδέ κατ» οίκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοις μη τη εκκλησία συνευχομένοις, μηδέ μη συναγομένοις. Ει δε φανείη τις των επισκόπων, ή πρεσβυτέρων, ή διακόνων, ή τις του κανόνος τοις ακοινωνήτοις κοινωνών, και τούτον ακοινώνητον είναι, ως αν συγχέοντα τον κανόνα της Εκκλησίας».

Όλοι αυτοί οι παραπάνω κανόνες, οι οποίοι είναι καταχωρημένοι στο Ιερόν «Πηδάλιον», βιβλίο της Εκκλησίας που έχει ερμηνεία και σχόλια από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, σαφώς απαγορεύουν την κοινωνία με τους ακοινώνητους. Ουσιαστικά, τί ορίζουν!!! Να μην κοινωνεί κανείς με ακοινώνητο! Και, αν κοινωνεί κάποιος με ακοινώνητο, τότε και ο ίδιος να καταστεί ακοινώνητος, διότι συγχέει τον κανόνα της Εκκλησίας.

Ξεκινήσαμε αντίστροφα από τον 2ο (Β’ ) κανόνα της εν Αντιοχεία Συνόδου. Ο κανόνας αυτός επισημαίνει κάτι πολύ βασικό. Ποιό είναι αυτό; Λέει ότι δεν πρέπει να συγχέουμε τον κανόνα της Εκκλησίας να κοινωνούμε με ακοινώνητους «ή τις του κανόνος τοις ακοινωνήτοις κοινωνών, και τούτον ακοινώνητον είναι, ως αν συγχέοντα τον κανόνα της Εκκλησίας».

Υπάρχει κανείς που αμφισβητεί;

 Ότι υπάρχει κατ’ αρχήν κανόνας γι’ αυτό το θέμα; Η φράσις: «συγχέοντα τον κανόνα της Εκκλησίας» αυτό, το αυτονόητο λέει, ότι υπάρχει κανόνας, θεσμικά και ως Παράδοσις!

 Ότι η Εκκλησία δεν θέλει να συγχέουμε τον κανόνα κοινωνώντας με ακοινώνητους; Η τιμωρία: «τούτον ακοινώνητον είναι», για ποιόν λόγο ορίζεται; Επειδή είναι μεγάλο κακό να συγχέεις τον κανόνα της Εκκλησίας: «ως αν συγχέοντα τον κανόνα της Εκκλησίας». Επομένως, σαφώς δεν θέλει η Εκκλησία να συγχέουμε τον κανόνα αυτό!

 Ότι τον κανόνα τον συγχέουμε κοινωνώντας τόσο με αιρετικούς όσο και με σχισματικούς; Και όχι μόνο με τους μεν, ή μόνο με τους δε, δηλαδή, δύο μέτρα και δύο σταθμά, όπως τώρα ενώ δεν κοινωνούν ορισμένοι με όσους εν Ελλάδι έχουν κοινωνία με τους σχισματικούς επισκόπους της Ουκρανίας, ισχυρίζονται όμως ότι κοινωνούν με τους εν Ελλάδι τουλάχιστον, επισκόπους που είναι καλοπροαίρετοι – αφού δεν είναι στο φρόνημα Οικουμενιστές- ενώ αυτοί οι καλοπροαίρετοι έχουν κοινωνία με τους Οικουμενιστές. Διότι ισχυρίζονται ότι δεν έκαναν διακοπή κοινωνίας αλλά διακοπή μνημόνευσης!!!

Μέχρι εδώ αναφερθήκαμε μόνο στον συγκεκριμένο 2ο κανόνα της εν Αντιοχεία Συνόδου που είναι υπέρ αρκετός για να στηρίξουμε τον αγώνα μας κατά του Οικουμενισμού μα σαφή διακοπή κοινωνίας. Εφόσον, οι Οικουμενιστές αναγνώρισαν τις άλλες ομολογίες, δηλαδή τα άλλα χριστιανικά, κακόδοξα όμως δόγματα ως Εκκλησίες με Σύνοδο στο Κολυμβάρι, ήτοι θεσμικά όπως λέγεται, σαφώς είναι αιρετικοί! Και βέβαια όσοι τελούν σε κοινωνία μαζί τους, συγκοινωνούν όχι μόνο στην αίρεση του Οικουμενισμού αλλά και στο σχίσμα με το Ουκρανικό; Τί θα πεί αιρετίζοντες; Νεολογισμός μεταπατερικής θεολογίας είναι αυτό! Ρωτώ λοιπόν, ευθέως όλους και τους μη αποτειχισμένους αντι-Οικουμενιστές αλλά και όσους εκ των αποτειχισμένων ισχυρίζονται ότι η αποτείχισίς τους είναι απλά και μόνο διαμαρτυρία -σύμφωνα με την άποψη του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, την οποία εμείς θεωρούμε πλάνη, διότι δεν άφησε η αποτείχισις να φέρει αποτέλεσμα ούτε στο παρελθόν, ούτε τώρα. Αφού, η μεσοβέζικη αυτή θέση που υποστηρίζουν και οι πατέρες της Θεσσαλονίκης μας διασπά. Και δεν άφησε τα άλλα πνευματικά παιδιά του Γέροντά μας, που την έκαναν σημαία και μας κατηγορούν για πρεσβυτεριανή αίρεση, να αποτειχιστούν! Και μέχρι τώρα ακόμη, όπως προέκυψε και από κείμενα του ιστολογίου «Κατάνυξις» και τον ίδιο π. Ιγνάτιο αλλά και την επιστολή των δώδεκα λαϊκών, τους οποίους μόνο αγαπούμε και τους τιμούμε και πρώτοι εμείς στηρίξαμε γραπτώς τις ημέρες αυτές τον π. Ιγνάτιο, που είχε το γνωστό πρόβλημα διασυρμού του απο τα Μ.Μ.Ε και μεσα κοινωνικής δικτύωσης με άδειασμα και από την Μητρόπολη, επειδή έκανε υπόδειξη για την μάσκα εντός του ιερού ναού, και με τον επικοινωνιακό αυτό τελικά μεγάλο πειρασμό φάνηκε αυτό καθαρά. Όμως αυτό δεν μας εμποδίζει να ξεκαθαρίζουμε και στους μεν και στους δε, με πολύ αγάπη την θέση μας και, ότι αυτό που ισχυρίζονται είναι αμάρτυρο στην εκκλησιαστική μας Παράδοση, εκτός αν εσείς θεωρείτε Παράδοση το σφάλμα του πατρός Επιφανίου, στο οποίο παρέσυρε και τον Γέροντά μας Άγιο Αυγουστίνο στην συνείδησή μας, όχι όμως αλάθητο! Εμείς, λοιπόν, με διαφάνεια γράφουμε αυτό που ξέρουμε από την Παράδοση. Και μακάρι να λειτουργούσατε έτσι, με τόσο καθαρή διατύπωση σε όλα, όλοι σας και να είχατε ξεχωρίσει από καιρό, και όχι μετά το Ουκρανικό κάπως καλύτερα, την θέση σας. Διότι, να πούμε και κάτι ταλαιπωρηθήκαμε στην αποτείχιση πάρα πολύ αξ αιτίας σας. Και θα γίνω πιο αναλυτικός, όχι όμως κακοπροαίρετα, σε εύθετο χρόνο. Και σε όλα τα ερωτήματα που υπέβαλα παλαιότερα και προσφάτως, και τις γραπτές θέσεις, σε πεντακόσιες και πλέον σελίδες, που εξέθεσα με τον «εκκλησιολογικό όρο των διαλλαγών» προς διάλογο, ακόμη περιμένω απαντήσεις ή τουλάχιστον κάποια κριτική για τις ιδέες – προτάσεις που έκανα χάριν διεξόδου από τον εκκλησιαστικό λαβύρινθο. Όμως να γνωρίζετε ότι και άλλοι αδελφοί, Αγιορείτες πατέρες και ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς και οι πατέρες Γεώργιος Αγγελακάκης και ο π. Σταύρος Βάϊος δεν έχουν αναπαυθεί με μία τέτοια ερμηνεία της αποτείχισης, διότι και, αν ακόμη κάπου διαφωνούμε σε ένα πράγμα όμως οπωσδήποτε συμφωνούμε όλοι μας. Και διαφωνούμε όλοι μαζί με εσάς στο ότι δεν είναι η αποτείχισις διακοπή μνημόνευσης μόνο! Καισυμφ νούμε απολύτως μεταξύ μας ότι είναι και διακοπή κοινωνίας. Να το διατυπώσω καλύτερα; Επειδή είναι διακοπή κοινωνίας είναι διακοπή μνημόνευσης!!! Αν είχατε πνεύμα ταπεινώσεως θα ακούγατε λιγάκι. Δεν ακούτε όμως! Αν η Ορθοδοξία τελικά είναι να είναι κάποιοι μόνοι τους και εμείς που τα χάσαμε όλα -επιλογή μας ήταν αυτό. Δεν μετανιώνουμε! – να είμαστε εκτός, σε σημείο που να μας σκανδαλίζουν, τότε τί να πώ; Θα γυρίσει ο καιρός και θα δείξει ο Θεός!

Ερωτώ, λοιπόν, ευθεώς όλους: Συγχέουν ή δεν συγχέουν τον κανόνα της Εκκλησίας κάνοντας την διακοπή μνημόνευσης μόνο ως διαμαρτυρία και μη διακόπτοντας κοινωνία με όσους ακόμη κοινωνούν με τους Οικουμενιστές;

ΠΗΓΗ

 Αρχιμανδρίτης Παίσιος Παπαδόπουλος