https://www.stougiannidis.gr/AENAON/AS3/naites.pdf
Ναΐτες Ιππότες (ελευθεροτεκτονισμός)
Οι Ναΐτες Ιππότες είναι ένα διεθνές Τεκτονικό Τάγμα επηρεασμένο από το ιστορικό Τάγμα των Ιπποτών του Ναού και στενά συνδεδεμένο με τον Ελευθεροτεκτονισμό.
Ο πλήρης τίτλος του Τάγματος είναι Τα Ενωμένα Θρησκευτικά, Στρατιωτικά και Τεκτονικά Τάγματα του Ναού και του Αγ. Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, της Παλαιστίνης, της Ρόδου και της Μάλτας.
Ιστορικά
Στα μέσα του 17ου αιώνα Ελευθεροτέκτονες άρχισαν να ενσωματώνουν σύμβολα και παραδόσεις του μεσαιωνικού τάγματος των Ιπποτών του Ναού. Το πρωτότυπο μεσαιωνικό Τάγμα των Ιπποτών του Ναού ιδρύθηκε μετά την Πρώτη Σταυροφορία, και υπήρχε περίπου από το 1118 έως το 1312. Δεν υπάρχουν γνωστά ιστορικά τεκμήρια που να συνδέουν τους Ιππότες του Ναού του μεσαίωνα και τον Τεκτονικό Ναϊτισμό.[1] Τα δύο τάγματα διαφέρουν ως προς τη δραστηριότητά τους, αλλά έχουν κάποια κοινά ιδεολογικά σημεία και σύμβολα.
Περιγραφή
Οι Ναΐτες Ιππότες συναντώνται σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους που ονομάζουν «Διοικητήρια». Μέλος των Ναϊτών μπορεί να γίνει κάθε Διδάσκαλος Ελευθεροτέκτονας Χριστιανικής Πίστεως (σε κάποιες επικράτειες μέλη μπορούν να γίνουν και Διδάσκαλοι Ελευθεροτέκτονες που δεν είναι Χριστιανοί, αρκεί να ορκιστούν ότι θα υπερασπιστούν την Χριστιανική Πίστη), αφού έχει ήδη τιμηθεί με τον βαθμό της «Βασιλικής Αψίδας». Σε κάποιες επικράτειες απαιτείται ο Διδάσκαλος Ελευθεροτέκτονας να συμμετέχει σε κάποιο «Κρυπτικό Τεκτονικό Συμβούλιο», ενώ σε άλλες είναι προαιρετικό.[2]
Όπως σε όλες τις Τεκτονικές οργανώσεις, για να γίνει κάποιος μέλος του Τάγματος πρέπει να έχει υγιείς ηθικές αξίες, η φήμη του να είναι υποδειγματική και να πιστεύει στο Υπέρτατο Ον.
Παραπομπές
- Knights Templar FAQ/INFO Αρχειοθετήθηκε 2011-08-15 στο Wayback Machine. Accessed 14 August 2007
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
- DeMolay International
- Grand Encampment of Knights Templar of the United States of America
- Sovereign Great Priory of the Knights Templar of Canada
- Grand Commandery Knights Templar of the State of Missouri
- Grand Commandery Knights Templar of the State of New York
- Knights Templar Eye Foundation
- Order of the Temple - Great Priory of Scotland
- The Web of Hiram Αρχειοθετήθηκε 2007-10-30 στο Wayback Machine. Section on The Royal Exalted Religious and Military Order of Masonic Knights Templar of England and Wales at Bradford University
Η ιστορία των Ναϊτών Iπποτών
Τ o 1118 μ.Χ., είκοσι περίπου χρόνια μετά την ίδρυση του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ από τον Godefroy de Bouillon και τους Σταυροφόρους του, εννέα Γάλλοι ιππότες υπό την ηγεσία του Υγ ντε Πεγιέ, ενός ευγενή από την Καμπανία, έφθασαν στους Αγίους Τόπους κι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή γύρω από τα ερείπια του Ναού του Σολομώντος.
Φανερός σκοπός τους ήταν να ιδρύσουν ένα Τάγμα με διπλή, δηλαδή και μοναστική και στρατιωτική, ιδιότητα, που θα είχε ως αποστολή του να προστατεύει τους Ευρωπαίους προσκυνητές που έρχονταν την εποχή εκείνη να επισκεφτούν τους Αγίους Τόπους και συγκεκριμένα να προσέχουν τη ευαίσθητη διαδρομή από το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της Άκρα ως την Ιερουσαλήμ. Επειδή εγκαταστάθηκαν στην περιοχή γύρω από τον αρχαίο Ναό του Σολομώντος ονομάστηκαν Ιππότες του Ναού ή Ναΐτες και το Τάγμα τους, Τάγμα του Ναού.
Αρχικά οι Ναΐτες ζούσαν στην απόλυτη πενία, ενώ ο επικεφαλής τους, Υγ ντε Πεγιέ, μοιράζονταν το ίδιο άλογο με τον Ζωφρέ του Σαιν Ομέρ: εικόνα που αποτέλεσε και τη σφραγίδα-σύμβολο του Τάγματος, δείχνοντας την πενία και την αδελφοσύνη τους. Η δύναμη και η επιρροή τους δεν άργησε ωστόσο να μεγαλώσει, εφόσον ανταποκρίνονταν και στην ιπποτική «μόδα» της εποχής τους. Έτσι, δέκα χρόνια μετά την ίδρυση του τάγματός τους ο αριθμός των Ναϊτών έφθασε τους 300 ιππότες και ο στρατός τους αριθμούσε 3.000 άνδρες. Η δύναμή τους μεγάλωνε συνεχώς όσο καιρό βρίσκονταν σε εξέλιξη οι Σταυροφορίες, οι «ιερές» εκστρατείες της χριστιανικής Δύσης που αποσκοπούσαν στην απελευθέρωση –και όχι μόνον– των Αγίων Τόπων από τους «απίστους».
Στα πρώτα τους βήματα οι Ναΐτες είχαν την υποστήριξη μιας από τις μεγαλύτερες μορφές της εποχής, του Αγίου Βερνάρδου του Κλαιρβώ, που ήταν επικεφαλής του Κισκερκιανού Τάγματος. Ο Αγιος Βερνάρδος, χάρη στη μεγάλη του επιρροή, στην ευφράδεια και στην ασκητική ζωή του, κατόρθωσε να πείσει τον Πάπα Ονόριο ΙΙ να δώσει την επίσημη αναγνώριση της Εκκλησίας στο Τάγμα του Ναού. Έτσι το Συμβούλιο της (καθολικής) Εκκλησίας, που συνεδρίασε το 1128 στο Τroyes της Γαλλίας, ενέκρινε το καταστατικό του νέου τάγματος. Οι Ναΐτες είχαν πλέον και επίσημη εκκλησιαστική υπόσταση.
Το Τάγμα του Ναού βασίζονταν σε μια πολύ κλειστή αδελφότητα ανδρών με αριστοκρατική καταγωγή. Η αδελφότητα αυτή συνοδεύονταν από ιππότες, ιπποκόμους, υπηρέτες κι από έναν μεγάλο αριθμό τεχνητών και χειρωνακτών, τους οποίους και παραχωρούσαν οι βασιλείς στο τάγμα. Επικεφαλής του τάγματος ήταν ο Μάγιστρος. Επόμενος στην ιεραρχία και πληρεξούσιος του Μάγιστρου ήταν ο Πρωτόγερος. Ακολουθούσε ο Στρατάρχης και κατόπιν ο Αρχηγός. Το Τάγμα του Ναού ήταν χωρισμένο διοικητικά κατά επαρχίες, όπου ο αρχηγός της κάθε επαρχίας υπάκουε στην ίδια ιεραρχική δομή. Το Τάγμα απαλλάσσονταν από φόρους προς τις εκκλησιαστικές αρχές των περιοχών δράσης του κι απολάμβανε δικαστική αυτονομία. Στις σχέσεις του με την εκκλησία το Τάγμα ήταν υπόλογο μόνον στον Πάπα κι αντιδρούσε μονάχα στις δικές του προσταγές.
Για να εισέλθει ένας υποψήφιος στο Τάγμα του Ναού έπρεπε να τηρεί ορισμένες προϋποθέσεις. Καταρχάς έπρεπε να είναι τέκνο νόμιμου γάμου, ανύπαντρος, ενήλικας, ελεύθερος από δεσμεύσεις και χρέη και να μην είναι μέλος κάποιου άλλου τάγματος. Εκτός από αυτές τις προϋποθέσεις ο υποψήφιος Ναίτης έπρεπε να υποστεί κι αρκετές δοκιμασίες.
Έπρεπε να περάσει μια μεγάλη περίοδο προετοιμασίας στη διάρκεια της οποίας θα έπρεπε να αποδείξει την ευσέβεια και τη δύναμη του χαρακτήρα του. Ο υποψήφιος Ναίτης ήταν υποχρεωμένος να παραδώσει όλη την προσωπική του περιουσία στο Τάγμα, που γίνονταν όλο και πιο πλούσιο με την είσοδο νέων μελών σε αυτό. Ο νεοεισερχόμενος έδινε όρκους αγνότητας και υπακοής: «Ορκίζομαι να αφιερώσω τις σκέψεις, την ενέργεια και τη ζωή μου στην υπεράσπιση της ενότητας του Θεού και των μυστηρίων της πίστης… Υπόσχομαι να είμαι ταπεινός και υπάκουος στο Μεγάλο Δάσκαλο του Τάγματος». Επίσης τα μέλη του τάγματος έδιναν όρκο πενίας, έτρωγαν τροφές μόνο από δημητριακά κι απαρνιούνταν το κυνήγι κι άλλες στρατιωτικές απολαύσεις.
Όταν δεν πολεμούσαν ασχολούνταν με τη συντήρηση των πανοπλιών τους παράλληλα με προσευχές, μετάνοιες κι άλλες θρησκευτικές ασχολίες, όπως κι οι απλοί μοναχοί. Η σημαία των Ναϊτών ήταν ένας κόκκινος σταυρός μέσα σ’ ένα λευκό και μαύρο πλαίσιο. Η σφραγίδα του Τάγματος απεικόνιζε δύο ιππότες καβάλα στο ίδιο άλογο και συμβόλιζε τόσο τη φτώχεια, όσο και τη συντροφικότητα τους. Τέλος, η πολεμική κραυγή τους ήταν: Non nobis Domine, non nobis, sed Nomini Tuo da Gloriam!
Η άνοδος και η πτώση των Ναϊτών Ιπποτών
Όχι πολύ καιρό μετά την ίδρυσή του, το Τάγμα του Ναού έγινε υπολογίσιμη δύναμη τόσο στη Μέση Ανατολή, όσο και στην Ευρώπη. Όπως ήταν φυσικό η επιρροή και ο πλούτος του αυξάνονταν συνεχώς όσο διαρκούσαν οι Σταυροφορίες. Πολλά τέκνα αριστοκρατικών οικογενειών της Ευρώπης έσπευσαν να ενταχθούν στο Τάγμα, προτιμώντας την ασκητική ζωή του πολεμιστή-μοναχού από εκείνη του ευγενή χωρίς φέουδο. Αρκετοί βασιλιάδες, φιλικά προσκείμενοι προς το Τάγμα, παραχώρησαν σ’ αυτό περιουσίες, όπως ο βασιλιάς της Αραγονίας που κληροδότησε στους Ναΐτες το 1/3 της επικράτειας του! Τον 12ο αιώνα οι Ναΐτες ήταν πανίσχυροι καθώς κατείχαν γη, περιουσίες, λιμάνια και στόλους. Για κάποιο διάστημα μάλιστα υπήρξαν και οι τραπεζίτες της Ευρώπης.
Σε μια εποχή που η διακίνηση εμπορευμάτων και ιδιαίτερα χρημάτων ήταν εξαιρετικά ανασφαλής, οι Ναΐτες εγγυούνταν κι αναλάμβαναν, με το αζημίωτο φυσικά, (κρατούσαν ως και το 20% του ποσού) τις ριψοκίνδυνες χρηματαποστολές στον άναρχο κόσμο του Μεσαίωνα. Μάλιστα, για ν’ αποφεύγουν τους κινδύνους από την πραγματική μετακίνηση χρηματικών ποσών, άρχισαν να εκδίδουν πιστωτικά σημειώματα, με τα οποία έδιναν την εντολή ο ένας στον άλλο να πληρώσουν το διακινούμενο ποσό στον παραλήπτη του. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι οι Ναΐτες υπήρξαν και οι εφευρέτες της… επιταγής! Όπως λοιπόν και οι περισσότεροι τραπεζίτες το Τάγμα του Ναού έγινε γρήγορα πολύ πλούσιο κι άρχισε έτσι να δανείζει χρήματα σε ευγενείς και βασιλιάδες. Σύντομα αρκετοί βασιλείς βρέθηκαν χρεωμένοι σ’ αυτούς, γεγονός που αύξησε και τη δυσαρέσκεια απέναντι τους. Τη περίοδο ωστόσο που το Τάγμα αύξανε τον πλούτο και την επιρροή του στην Ευρώπη, έχανε τα ερείσματα του στους Αγίους Τόπους.
Η αποτυχία της 2ης Σταυροφορίας υπήρξε μοιραία για τους Ναΐτες. Ειδικότερα η συντριπτική τους ήττα στη μάχη του Hattin (4 Ιουλίου του 1187) από τις αραβικές δυνάμεις του Σαλαντίν, σήμανε την αρχή του τέλους της ευρωπαϊκής και βεβαίως της Ναϊτικής παρουσίας στους Αγίους Τόπους. Τον επόμενο αιώνα οι περισσότερες μάχες χάθηκαν για τους Χριστιανούς και τα προπύργια τους στην Παλαιστίνη έπεφταν το ένα μετά το άλλο στα χέρια των μουσουλμάνων. Το 1244 έπεσε η Ιερουσαλήμ και το 1291 έπεσε το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της Άκρα, το τελευταίο οχυρό των χριστιανών στους Αγίους Τόπους.
Διαισθανόμενοι το τέλος της παρουσίας τους στη Μέση Ανατολή οι Ναΐτες είχαν ήδη μεταφέρει το κέντρο βάρους της δύναμης τους από την Παλαιστίνη στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Εκεί απόλαυσαν για κάποιο διάστημα την κοσμική ζωή και την άσκηση, ώσπου ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος IV, γνωστός ως Φίλιππος ο Ωραίος, άρχισε να μηχανεύεται την εξόντωση τους. Χρεωμένος στους Ναΐτες και ζηλεύοντας τη δημοτικότητά τους ο βασιλιάς της Γαλλίας, σε συνεργασία με τον Πάπα της Ρώμης Κλημέντιο Ε’, αποφάσισε να καταστρέψει το Τάγμα του Ναού και να ιδιοποιηθεί τους θησαυρούς του. Έτσι, στις 13 Οκτωβρίου του 1312, ο Φίλιππος IV κατηγόρησε τους Ναΐτες ως αιρετικούς και διέταξε τη σύλληψη τους. Στα επτά χρόνια των διώξεων που ακολούθησαν συνελήφθησαν τα περισσότερα μέλη του Τάγματος στη Γαλλία, τα οποία και καταδικάστηκαν σε θάνατο ύστερα από πρόχειρες «ιεροεξεταστικές» δίκες.
Ο τελευταίος Μάγιστρος του τάγματος Ζακ ντε Μολέ, που το 1297 είχε εκλεγεί 22ος Μέγας Διδάσκαλος των Ναϊτών, συνελήφθη και φυλακίστηκε για πεντέμισι χρόνια. Τελικά, ύστερα από προσωπική διαταγή του ίδιου του βασιλιά της Γαλλίας, ο Ζακ Ντε Μολέ κάηκε στην πυρά στις 18 Μαρτίου του 1314. Λέγεται ότι μόλις άναψαν οι πυρές ο τελευταίος Μάγιστρος των Ναιτών είπε τα εξής στο πλήθος: «Η απόφαση που μας καταδικάζει είναι μια άδικη απόφαση, αλλά στον ουρανό υπάρχει ένα σεβαστό δικαστήριο, στο οποίο οι αδύναμοι δεν καταφεύγουν ποτέ μάταια. Στο δικαστήριο αυτό καλώ, μέσα σε σαράντα μέρες, το Ρωμαίο Ποντίφηκα. Ω Φίλιππε, βασιλιά μου, σε συγχωρώ, αν και ανώφελα, γιατί η ζωή σου είναι καταδικασμένη στο δικαστήριο του Θεού. Μέσα σε ένα χρόνο σε περιμένω». Και πράγματι τρεις βδομάδες αργότερα ο Πάπας προσβλήθηκε από μια παράξενη ασθένεια και πέθανε. Όσο για τον βασιλιά της Γαλλίας, εκείνος κατέρρευσε, πριν περάσει καν ούτε ένας χρόνος, μέσα σε δυστυχία και φρικτούς πόνους…
Ο πραγματικοί λόγοι της καταδίκης των Ναϊτών
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα κίνητρα πίσω από τη δίωξη των Ναϊτών ως «αιρετικών» ήταν στη βάση τους οικονομικά και πολιτικά. Ο Βασιλιάς της Γαλλίας, της χώρας που φιλοξενούσε και τα περισσότερα μέλη του Τάγματος, Φίλιππος IV, γνωστός και ως Φίλιππος ο Ωραίος, όντας καταχρεωμένος στους Ναΐτες κι εποφθαλμιώντας τα αμύθητα πλούτη τους, δεν έβλεπε τη στιγμή να τους ξεφορτωθεί. Έχοντας απολέσει τις θέσεις τους στους Αγίους Τόπους (άρα και τον πρωταρχικό σκοπό της ύπαρξης τους…) οι Ναΐτες ήταν πλέον ευάλωτοι στις διαθέσεις των βασιλέων, των χωρών που τους φιλοξενούσαν. Ο Φίλιππος IV συνέλαβε ένα σχέδιο για την εξόντωση τους, το οποίο του υπαγόρευσε ένας σατανικά έξυπνος ακόλουθος του, ο Guillaume de Nogaret.
Η όλη ιδέα βασίζονταν στη «δαιμονοποίηση» των Ναϊτών στα μάτια του Πάπα Κλημέντιου V, που χρώσταγε άλλωστε την εκλογή του στον παπικό θρόνο στο βασιλιά της Γαλλίας και ο οποίος θα τους αποκήρυττε ως αιρετικούς και ως ανταμοιβή θα μοιράζονταν τα πλούτη τους από κοινού με τον Φίλιππο.
------------------
Ναΐτες Ιππότες. Η ιστορία και το πέρασμα του Τάγματος από την Ελλάδα
Ντίνα Σουμάκη
Ναΐτες Ιππότες. Από την προστασία των καραβανιών στη δημιουργία ενός ισχυρού τραπεζικού συστήματος
ΝΑΪΤΕΣ. Μέλη των Φτωχών Ιπποτών του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα, ένα θρησκευτικό στρατιωτικό τάγμα ιπποτών που ιδρύθηκε την εποχή των Σταυροφοριών που έγινε πρότυπο και έμπνευση για άλλα στρατιωτικά τάγματα. Αρχικά ιδρύθηκαν για την προστασία των χριστιανών προσκυνητών στους Αγίους Τόπους ωστόσο το τάγμα ανέλαβε μεγαλύτερα στρατιωτικά καθήκοντα κατά τον 12ο αιώνα.
Μετά την επιτυχία της Πρώτης Σταυροφορίας (1095-1099), μια σειρά από σταυροφορικά κράτη ιδρύθηκαν στους Αγίους Τόπους, αλλά αυτά τα βασίλεια δεν είχαν την απαραίτητη στρατιωτική δύναμη για να διατηρήσουν κάτι περισσότερο από ισχνό στα εδάφη τους.
Οι περισσότεροι Σταυροφόροι επέστρεψαν στα σπίτια τους αφού εκπλήρωσαν τους όρκους τους και οι χριστιανοί προσκυνητές στην Ιερουσαλήμ υπέστησαν επιθέσεις από μουσουλμάνους επιδρομείς. Λυπούμενοι για την κατάσταση αυτών των Χριστιανών, οκτώ ή εννέα Γάλλοι ιππότες με επικεφαλής τον Hugh de Payns ορκίστηκαν στα τέλη του 1119 ή στις αρχές του 1120 να αφιερωθούν στην προστασία των προσκυνητών και να σχηματίσουν μια θρησκευτική κοινότητα για αυτόν τον σκοπό. Ο Βαλδουίνος Β', ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, τους παραχώρησε καταλύματα σε μια πτέρυγα του βασιλικού παλατιού στην περιοχή του πρώην Ναού του Σολομώντα, και από αυτό πήραν το όνομά τους.
Η εξέχουσα θέση και ο αυξανόμενος πλούτος τους, προκάλεσαν την αντίθεση από αντίπαλα τάγματα. Κατηγορήθηκαν ψευδώς για βλασφημία και κατηγορήθηκαν για αποτυχίες των Σταυροφόρων στους Αγίους Τόπους, το τάγμα καταστράφηκε από τον βασιλιά Φίλιππο Δ' της Γαλλίας.
Είναι δύσκολο να μπορέσεις να συνδέσεις με έναν απλό τρόπο τον χριστιανισμό, ένα ιπποτικό τάγμα και τραπεζίτες πανευρωπαϊκού κύρους. Λίγες, εξάλλου, οργανώσεις, έχουν δημιουργήσει τόσο μυστήριο και μύθους γύρω από το όνομά τους. Οι Ναΐτες είναι μία από αυτές τις οργανώσεις και το Τάγμα τους ένα από τα πιο πολυσυζητημένα. Ο θρύλος των Ναϊτών και η παρουσία του Τάγματος στην Ελλάδα είναι ένα θέμα που προκαλεί πάντα πολλές συζητήσεις και αναπάντητα ερωτήματα.
Ο θρύλος των Ναϊτών και η ιστορία του Τάγματος
Η ίδρυση του αρχαίου ιπποτικού τάγματος τοποθετείται το 1118 στην Ιερουσαλήμ αμέσως μετά την Πρώτη Σταυροφορία. Όσον αφορά το όνομά τους, οι πρώτοι ιππότες ονομάστηκαν έτσι επειδή εγκαταστάθηκαν γύρω από τον Ναό του Σολομώντα. Ο θρύλος λέει ότι σκάβοντας γύρω από το Νάο βρήκαν και κάποιες γραφές. Έτσι κάποιοι τους αποκαλούν Ιππότες του Ναού και το τάγμα τους Τάγμα του Ναού. Από την ίδρυσή τους και έπειτα οι θρύλοι που αφορούν στους Φτωχούς Συστρατιώτες του Τάγματος του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα ήταν πολλοί. Οι πολλές αναφορές και τα μυστήρια γύρω από το όνομα τους κάνουν δυσδιάκριτη την διαχωριστική γραμμή μεταξύ μύθου και πραγματικότητας.
Ποια γεγονότα οδήγησαν, όμως, στην ίδρυση του Τάγματος; Το 1065 μ.Χ. η Ιερουσαλήμ βρισκόταν ξανά στα χέρια μουσουλμάνων. Αυτό σήμαινε ότι η ασφάλεια των χριστιανών προσκυνητών στους Αγίους Τόπους ήταν και πάλι αβέβαιη. Παρά τους κινδύνους, όμως, οι χριστιανοί δεν έπαυαν να ταξιδεύουν για τους Άγιους Τόπους. Κλέφτες, επιτήδειοι αλλά και μια σέχτα φανατικών μουσουλμάνων που έβλεπαν ως ιερό καθήκον να σφαγιάζουν τους απίστους που κατέφταναν με τα καραβάνια σε εκείνη τη γωνιά του κόσμου ήταν μερικές μόνο από τις απειλές που αντιμετώπιζαν οι προσκυνητές.
Ήταν τότε που εννέα ιππότες μοναχοί από τη Γαλλία, με επικεφαλής τον Ουγκ ντε Παγιέν σχηματίζουν σιγά σιγά το τάγμα Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα για να εγγυηθούν το ασφαλές πέρασμα των χριστιανικών καραβανιών. Αυτή είναι ας πούμε η εναρκτήρια πράξη των Ναϊτών Ιπποτών, που γεννήθηκε στον απόηχο της Α’ Σταυροφορίας, κάπου 23 χρόνια μετά το 1096 μ.Χ.
Από την προστασία των καραβανιών στη δημιουργία ενός ισχυρού τραπεζικού συστήματος
Μέσα σε λίγα χρόνια όμως οι μαχητές που υπερασπίζονταν άλλοτε τους χριστιανούς προσκυνητές μετατράπηκαν σε μια πανίσχυρη σέχτα. Απέκτησαν δε τόση δύναμη ώστε έφτασαν να μπορούν να γονατίσουν κραταιές ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες.
Πώς, όμως, κατάφεραν οι Ναΐτες να μετατραπούν σε τραπεζίτες πανευρωπαϊκού κύρους και να συγκεντρώσουν αμύθητα πλούτη; Το να προστατεύσουν τα χριστιανικά καραβάνια δεν αποτελούσε σίγουρα μια εύκολη υπόθεση. Για τη διευκόλυνση, λοιπόν, των δραστηριοτήτων τους στο εχθρικό έδαφος της Μέσης Ανατολή και την προστασία των τεσσάρων μικρών χριστιανικών βασιλείων της περιοχής, οι Ναΐτες ανέπτυξαν ένα βολικό σύστημα για τους θρησκευτικούς ταξιδευτές.
Τι έκαναν; Έπεισαν τους ταξιδιώτες να εμπιστεύονται τα χρήματά τους στο παράρτημα των Ναϊτών στη χώρα τους. Έπειτα αυτοί μπορούσαν να κάνουν ανάληψη της περιουσίας τους από το στρατηγείο του τάγματος στην Ιερουσαλήμ, μέσω κωδικοποιημένων μηνυμάτων.
Η τακτική των Ναϊτών που τους οδήγησε στον πλούτο
Οι ακαδημαϊκοί σήμερα ισχυρίζονται ότι οι Ναΐτες πλούτισαν επειδή είχαν τη δυνατότητα να τοκίζουν τα χρήματα των προσκυνητών, κρατώντας την προμήθεια για τον εαυτό τους. Αυτή, όμως, η πρακτική απαγορευόταν από τον επίσημο καθολικισμό. Είχε κατηγορηματικά δαιμονοποιηθεί ως τοκογλυφία.
Οι ιστορικοί, λοιπόν, ανασυγκροτούν από τη χρηματοπιστωτική αυτή δράση των Ναϊτών τη γέννηση του τραπεζικού συστήματος, απ’ όπου και ξεπήδησαν οι Ιππότες ως οι πρώτοι πανίσχυροι και ζάμπλουτοι τραπεζίτες της οικουμένης. Χαρακτηριστικό ήταν ότι υποθηκεύονταν ακόμα και βασίλεια ολόκληρα για ένα χαμηλότοκο δάνειο.
Επιπλέον δεν ήταν κάτι το ασυνήθιστο να ενεχυριάζονται τα πετράδια του στέμματος ευρωπαίων μοναρχών ως εγγύηση. Αγγλία, Αραγονία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ουγγαρία και πολλά βασίλεια της Μέσης Ανατολής φιλοξενούσαν τώρα παραρτήματα του χρηματοπιστωτικού ιδρύματος των Ναϊτών, το οποίο έφτασε να διαχειρίζεται περισσότερα από 9.000 κτήματα και ιδιοκτησίες στις τέσσερις γωνιές της Γηραιάς Ηπείρου.
Το γεγονός, ωστόσο, ότι γρήγορα οι Ναΐτες απέκτησαν οικονομική δύναμη και ουσιαστικά δημιούργησαν ένα δικό τους τραπεζικό σύστημα οδήγησε στην απόφαση της διάλυσής τους. Ήταν απόφαση που πάρθηκε το 1307 από τον Γάλλο βασιλιά Φίλιππο τον Ωραίο. Μια Παρασκευή και 13 του Οκτωβρίου οι Ναΐτες συλλαμβάνονται στη Γαλλία, καταδικάζονται για αιρετική δράση και ρίχνονται στην πυρά. Ωστόσο δεν σταματάει εκεί η ιστορία τους.
Το νέο Τάγμα των Ιπποτών φέρεται ότι δημιουργήθηκε το 1804 από έναν Γάλλο παθολόγο. Είχε, μάλιστα, την υποστήριξη του Ναπολέοντα. Ακολουθούν διάφορες διεργασίες στο εσωτερικό του Τάγματος λόγω και των αλλεπάλληλων πολέμων.
Οι θεωρίες για τα ιερά κειμήλια
Το Άγιο Δισκοπότηρο παραμένει σταθερά των θεωριών συνωμοσίας. Σύμφωνα με την παραδοσιακή σχολή συνωμοσιολογικής σκέψης, οι Ναΐτες μετέφεραν στις αποσκευές τους το ιερό κειμήλιο από τους Άγιους Τόπους στη Σκοτία, μετά τις διώξεις τους στη Γαλλία. Το Παρεκκλήσι Rosslyn, γεμάτο από σύμβολα των Ναϊτών και των Μασόνων, υποτίθεται ότι κρύβει στα σπλάχνα του το κύπελλο που χρησιμοποίησε ο Ιησούς στον Μυστικό Δείπνο.
Η ασίγαστη αρχαιολογική σκαπάνη των Ναϊτών φέρεται να έφερε στο φως από μυστικά που περιλήφθηκαν αργότερα στη μυθολογία της Μασονίας, εβραϊκά κειμήλια από τον Ναό του Σολομώντα, ισλαμικούς θησαυρούς από το αρχαίο τέμενος, τα σύμβολα της χριστιανοσύνης και την Κιβωτό της Διαθήκης φυσικά.
Η κατάρα του Ζάκ ντε Μολαί
Ο Ζάκ ντε Μολαί (Jacques de Molay) ήταν ο Μέγας Μάγιστρος των Ναϊτών Ιπποτών. Ο ίδιος όπως και άλλοι Ναΐτες της εποχής κατηγορήθηκαν για βλασφημία αλλά και σεξουαλική παρέκκλιση. Οι παπικές κατηγορίες για ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις και άλλα σκάνδαλα κατά του τάγματος ήταν δεκάδες. Ακόμη και για σατανισμό κατηγορήθηκαν οι Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού ώστε να κηλιδωθεί το όνομά τους και να χρησιμεύσει ως άλλοθι στον Φίλιππο για να εξαφανίσει το τάγμα από προσώπου γης.
Ο ντε Μολαί κάηκε στην πυρά δίπλα στον μισοτελειωμένο καθεδρικό της Νοτρ-Νταμ του Παρισιού πριν από 700 χρόνια. Ο Γάλλος ηγεμόνας έβαλε να τον βασανίσουν φριχτά πριν τον παλουκώσει στην πυρά πάνω στο μικροσκοπικό νησάκι του Σηκουάνα τον Μάρτιο του 1314. Ο ντε Μολαί καταράστηκε όμως στην πυρά τους ηθικούς αυτουργούς της εκτέλεσής του, τον Φίλιππο της Γαλλίας και τον Πάπα Κλήμη Ε’, προβλέποντας ότι θα τους συναντούσε στον άλλο κόσμο πριν από τέλος της χρονιάς.
Κάτι που έγινε! Ο Κλήμης πέθανε μόλις έναν μήνα αργότερα και ο μονάρχης της Γαλλίας σκοτώθηκε σε κυνηγετικό ατύχημα πριν εκπνεύσει το 1314. Ατάραχος και αγέρωχος ο μάγιστρος ξεστόμισε την ώρα που τον τύλιγαν οι πύρινες γλώσσες την κατάρα, με την ευχή ότι με τη βοήθεια του Θεού οι Ναΐτες θα εκδικούνταν κάποια στιγμή το ευρωπαϊκό κατεστημένο που τους γκρέμισε.
Οι Ναΐτες στην Ελλάδα
Η παρουσία των Ναϊτών στην Ελλάδα ιστορικά είναι πλήρως αποδεδειγμένη. Ωστόσο δεν είναι απόλυτα γνωστή. Οι αναφορές για τους Ναϊτες στην ελληνική βιβλιογραφία είναι, μάλιστα, σπάνιες. Η παρουσία τους θεωρείται μικρής σημασίας από τους Έλληνες ιστορικούς, οι οποίοι την εντάσσουν στο κεφάλαιο της Φραγκοκρατίας. Είναι σημαντικό να τονιστεί η ταύτιση των Ναϊτών με τους Φράγκους από τον ντόπιο πληθυσμό και η συνολική αντιμετώπισή τους σαν κατακτητές και όργανα του Πάπα.
Η παρουσία και δράση των Ναϊτών στην Ελλάδα είναι ενδεικτική αρχικά για την διασπορά του Τάγματος σε όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στους τόπους όπου η Παπική παρουσία και επιρροή υπήρχε. Από την άλλη πλευρά είναι αποκαλύπτεται και ο ρόλος που διαδραμάτισαν σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα μοναστικά τάγματα και τους κατακτητές Φράγκους. Η γεωγραφική διασπορά των Ναϊτών στον σημερινό ελληνικό χώρο ήταν στην Πελοπόννησο, κατά κύριο λόγο, στην περιοχή της Λαμίας και της Θήβας και σε μικρότερο βαθμό στην περιοχή της Χαλκίδας.
Οι ιδιοκτησίες που απέκτησαν οι Ναΐτες στον Ελλαδικό χώρο ξεκινούν, χρονικά, από το 1204 και τερματίζονται περίπου το 1306. Παρουσία των Ναϊτών στην περιοχή των Αθηνών δεν φαίνεται να αποδεικνύεται από έγγραφα αλλά υπάρχουν κάποιες αναφορές για το βυζαντινό παρεκκλήσι της μονής στο Δαφνί, λίγο έξω από την Αθήνα, και ένα παρεκκλήσι σε κατοικία στο κέντρο της Αθήνας όπου οι διερχόμενοι Ναΐτες χρησιμοποιούσαν σαν άσυλο.
Η παρουσία των Ναϊτών στην Πελοπόννησο
Η σημαντικότερη παρουσία των Ναϊτών στον Ελλαδικό χώρο ήταν στην Πελοπόννησο. Το πριγκιπάτο της Αχαΐας, όπως ονομάστηκε η Πελοπόννησος προήλθε από την κατάτμηση και διανομή του Ελλαδικού χώρου, που έγινε μεταξύ των Φράγκων και των Βενετών τον Οκτώβριο του 1204 αμέσως μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Πολλοί ιστορικοί, λοιπόν, ισχυρίζονται ότι το πριγκιπάτο της Αχαΐας αποτελούσαν οι περιοχές της σημερινής Αχαΐας και της Ηλείας. Η πλέον αξιόπιστη ιστορική πηγή για την περίοδο αυτή είναι το περίφημο Χρονικό του Μωρέως, το οποίο γράφτηκε στην Ελληνική, Ιταλική, Γαλλική και Αραγωνική γλώσσα περίπου έναν αιώνα μετά τα ιστορικά γεγονότα που περιγράφει. Μόνο όμως τα κείμενα της Ελληνικής και της Γαλλικής έκδοσης συμπίπτουν μεταξύ τους και οι ιστορικοί δέχονται περισσότερο αυτά σαν ιστορική πηγή.
Τελικά ακόμη και σήμερα δεν είναι καθόλου γνωστό πως κατάφεραν να υλοποιήσουν ένα τέτοιο τραπεζικό σύστημα οι Ναΐτες. Κατάφεραν ωστόσο και κάτι παραπάνω. Να προστατεύουν τα καραβάνια αλλά και να προστατεύονται και οι ίδιοι απέναντι στις τραπεζικές απάτες. Ιστορικές αλήθειες αλλά και μύθοι και εικασίες για μυστικούς κώδικες πιθανόν να μην γίνουν ποτέ γνωστές!
----------------
Άλλες πηγές https://www.tovima.gr/2011/07/31/society/oi-ellines-ippotes-toy-naoy/
https://www.fimes.gr/2015/04/naites-ippotes-ellada/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου