ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΙΔΕΙΕΣ ΟΠΟΥ ΕΛΑΒΕ Η ΑΜΑΡΤΙΑ

ΟΙ 3 ΠΑΙΔΕΙΕΣ ΟΠΟΥ ΕΛΑΒΕ Η ΑΜΑΡΤΙΑ

 

1ον, εἰς τοὺς Ἀγγέλους, 2ον, εἰς τοὺς ἀνθρώπους, 3ον, εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 

 

Ἐπαίδευσε τὴν ἁμαρτία εἰς τοὺς Ἀγγέλους ὁ Θεὸς, καὶ διὰ ἕνα μόνον ὑπερήφανον καὶ ἀποφασιστικὸν λογισμόν τους, ἐκρήμνισεν εἰς τὸν ἄδην ἕνα ἀναρίθμητον πλῆθος ἀπὸ αὐτούς, καὶ δὲν τοὺς ἐψήφισε πὼς ἤσαν πνεύματα ἄϋλα εἰς τὴν φύσιν, ἀθάνατοι εἰς τὸ εἶναι, σοφώτεροι ὅλων
τῶν ἀνθρώπων, δυνατώτεροι ἀπὸ ὅλα τὰ κατώτερα κτίσματα, δὲν ἐψήφισεν οὔτε τὴν εὐγένειάν τους, οὔτε τὸν λεπτότατον νοῦν τους, οὔτε τὴν ἄϋλον γνῶσιν τους· ἀλλὰ τοὺς καταδίκασε νὰ παιδεύωνται αἰωνίως μὲ τὰ πλέον χειρότερα παιδευτήρια τοῦ ᾅδου, διὰ νὰ μᾶς κάνει νὰ γνωρίσουμεν πόσον μισεῖ ἐνταυτῶ καὶ παιδεύει τὴν ἁμαρτίαν. «Ἀγγέλους τὲ τοὺς μὴ τηρήσαντας τὴν ἑαυτῶν ἀρχή, ἀλλὰ ἀπολιπόντας τὸ ἴδιον οἰκητήριον εἰς κρίσιν μεγάλης ἡμέρας, δεσμοὶς ἀϊδίοις ὑπὸ ζόφον τετήρηκεν» (Ἰουδ. 6). Καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἶπεν «Ὁ Θεὸς Ἀγγέλων ἁμαρτησάντων οὐκ ἐφείσατο· ἀλλὰ σειραὶς ζόφον ταρταρώσας, παρέδωκεν εἰς κρίσιν τετηρημένους» (Β-Πετρ. 2,4).

Ἐπαίδευσε τὴν ἁμαρτίαν εἰς τοὺς ἀνθρώπους, διατὶ τὸν πρῶτον ἄνθρωπόν, τὸν Ἀδάμ, εὐθὺς ὅπου παρήκουσε τὴν ἐντολήν του, τὸν ἐξώρισεν ἀπὸ τὸν Παράδεισο, καὶ καταδίκασε αὐτόν, καὶ ἠμᾶς ὅλους τοὺς ἀπόγόνους του νὰ ζῶμεν εἰς τὴν κατηραμένην ταύτην γῆν μὲ πτωχείας, μὲ ἀσθενείας, πόνους, ἀναστεναγμούς, δυστυχίας, καὶ τελευταῖον νὰ δοκιμάζωμεν ἕνα παρὰ φύσιν καὶ ὀδυνηρὸν θάνατον. Ἐπαίδευσε τὴν ἁμαρτίαν, διατὶ τοὺς ἐπὶ Νῶε ἀνθρώπους ἁμαρτήσαντας κατέπνιξε μὲ ἕναν παγκόσμιον κατακλυσμὸν ἀπὸ νερὸν· διατὶ τὰ Σόδομα καὶ Γόμορα κατέκαυσε μὲ ἕναν ἄλλον κατακλυσμὸν ἀπὸ θειάφι καὶ φωτιὰν· καὶ τελευταῖον, διότι κατεδίκασε τοὺς ἀμετανοήτους ἁμαρτωλοὺς νὰ κατάκαίωνται αἰωνίως μέσα εἰς τὸ πῦρ τῆς κολάσεως, τῶν ὁποίων δὲν θέλουν κουρασθεῖ ποτὲ οἱ βασανιστὲς τοὺς δαίμονες, καὶ ὁ Θεὸς δὲν θέλει συμπονέσει ποτὲ τὴν συμφορά τους, δὲν θέλει ἀκούσει ποτὲ τὰ κλάματά τους, ἀλλὰ μᾶλλον θέλει τοὺς πολεμεῖ, καὶ θέλει τοὺς μισεῖ αἰωνίως· διατὶ αὐτὸς εἶναι ὁ δυστυχὴς ἐκεῖνος λαὸς ποὺ ἀναφέρει ὁ Μαλαχίας «Λαός, ἐφ’ ὂν παρατέτακται Κύριος ἕως αἰῶνος» (Μαλαχ. 1,4). Σοὺ φαίνονται, ἀδελφέ μου, μεγάλες αὐτὲς οἱ παιδεῖες τῆς ἁμαρτίας; ἀλλὰ ἤξευρε, πὼς κάθε ἁμαρτία δὲν παιδεύεται ποτὲ ἀπὸ τὸν Θεὸν κατ’ ἀξίαν, ἀλλὰ πάντοτε μὲ εὐσπλαγχνίαν· καὶ ἕνας ἁμαρτωλός, ἀγκάλα καὶ νὰ κολάζεται αἰωνίως, ὅμως κολάζεται ὀλιγώτερον ἀπὸ ὅτι τοῦ πρέπει. Καὶ ἠμπορεῖ καὶ αὐτὸς νὰ εἰπῇ ἐκεῖνο τοῦ Ἰωβ· «Οἴα συνετέλουν, καὶ οὐκ ἄξια ἤτασε μὲ ἥμαρτον»

Ἐπαίδευσεν ὁ Θεὸς τὴν ἁμαρτίαν καὶ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μὰ μὲ τόσην σκληρᾶν παιδείαν, ὥστε ὅπου ὄλαις οἱ ἄνω εἰρημέναις παιδεῖες συγκρινόμενες μὲ αὐτήν, φαίνονται ὡσὰν ἴσκιος· διότι μία μοναχὴ καὶ ἐλαφρὰ πληγῆ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, μία ἀγκίδα ἀπὸ τᾶς ἀκάνθας του, μία μόνη μαστίγωσίς του εἶναι μεγαλητέρα παιδεία, παρὰ ἂν ὁ Θεὸς ἤθελε χαλάσει ὄλον τὸν κόσμον, καὶ νὰ γκρεμίσει ἀνθρώπους, Ἀγγέλους, Ἀρχαγγέλους, καὶ κάθε ἄλλο κτίσμα, μέσα εἰς τὸ πῦρ τῆς κολάσεως. Ἐπειδή, τί ἔχει νὰ κάνει ἡ παιδεία ὅλων τῶν κτισμάτων, μὲ τὴν μικροτέρα βάσανον τοῦ Κτίστου, τοῦ ἀθωοτάτου, τοῦ ἁγιωτάτου, τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ; Καὶ ὅμως ὁ οὐράνιός του Πατὴρ δὲν εὐχαριστήθει νὰ πάθει ὁ Υἱὸς τοῦ μίαν ὀλίγην βάσανον, διὰ νὰ χαλάσει τὴν ἁμαρτίαν, ἀλλὰ μίαν ὑπερβολὴν τῶν βασάνων. Θέλεις νὰ τὸ καταλάβεις ἁμαρτωλέ; Γύρισε καὶ ἰδὲ τὸν Ἰησοῦν πὼς πάσχει διὰ τὴν ἁμαρτίαν σου! Προδίδεται, ἐξορκίζεται, ἐμπαίζεται, σέρνεται εἰς τὰ κριτήρια ὡς κατάδικος. Ἰδέ, πὼς οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ εἶναι καταπληγωμένοι ἀπὸ τοὺς γρονθισμοὺς καὶ τοὺς κονδύλους! πὼς τὸ πρόσωπόν του εἶναι γεμάτον ἀπὸ ἐμπτυσύματα! πὼς τὰ μαγουλὰ τοῦ εἶναι ὁλόμαυρα ἀπὸ τὰ ραπίσματα! πὼς ὁ λαρυγγὰς τοῦ εἶναι ξεραμένος ἀπὸ τὴν δίψαν! πὼς ἡ κεφαλὴν τοῦ εἶναι κατατρυπημένη ἀπὸ τὰ σκληρότατα ἀγκάθια! πὼς οἱ βραχίονες καὶ οἱ σφυγμοὶ τοῦ εἶναι σφιχτοδεμένοι μὲ δυνατὰ σχοινία! πὼς οἱ ὦμοι τοῦ εἶναι καταδαμασμένοι ἀπὸ τὸ βαρύτατον βάρος τοῦ Σταυροῦ! πὼς τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια τοῦ εἶναι καρφωμένα μὲ ὀξύτατα καρφιά! Ἰδέ, ἁμαρτωλὲ πὼς οἱ φλέβες τοῦ εἶναι ἄδειες ἀπὸ αἷμα! πὼς ἡ πλευρὰ τοῦ εἶναι λογχευμένη! πὼς τὰ ἄρθρα τοῦ ὅλα εἶναι κατάκεκομμένα ἀπὸ τὸ σφοδρότατο τάνυσμα τοῦ Σταυροῦ! καὶ πὼς ἐπάνω εἰς τὰ σκληρὰ καρφιὰ κρεμάμενος, παρέδωκε τὸ πνεῦμα! Ἰδέ, πὼς ὅλον του τὸ σῶμα ἔγινε μία ὁλόκληρος πληγῆ χωρὶς εἶδος, χωρὶς κάλλος ἀνθρώπινον! Πέρασε τώρα καὶ μὲ τὸν νοῦ σου εἷς τὸ ἐσωτερικὸ μέρος τῆς ψυχῆς τοῦ Ἰησοῦ διὰ νὰ δεῖς ἐκεῖ μέσα, πόσον ἀσυγκρίτως ἔπαθε περισσότερον μὲ τὴν ψυχήν, παρὰ ποῦ ἔπαθε μὲ τὸ σῶμα, λυπούμενος σφοδρότατα διὰ τόσες ἁμαρτίες, διὰ τόσες ὕβρεις; καὶ διὰ τόσην μεγάλην καταφρόνησιν, ὅπου ἔμελλον νὰ κάνουν εἰς τὴν μεγαλειότητά του καὶ εἷς τὰ πάθη του, οἱ ἴδιοι ἐκεῖνοι οἱ ἁμαρτωλοί, τοῦ ὁποίους διὰ νὰ σώσει τόσα πολλὰ ἔπαθε.

Εξομολογητάριον Αγίου Νικοδήμου σελ. 233-235