Τί πρὸς ἡμᾶς; Σὺ ὄψει;

 

«Πολυχρόνιον ποιῆσαι Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἁγιώτατον καὶ μακαριώτατον Πάπαν Ρώμης Φραγκίσκον. Κύριε φύλαττε αὐτὸν εἰς πολλὰ ἔτη, εἰς πολλὰ ἔτη, εἰς πολλὰ ἔτη»!

Τὸν ἔβαλε νὰ εὐλογήση καὶ τὸ ὀρθόδοξο ἐκκλησίασμα, ὁ ἀθεόφοβος!!!
Γιὰ νὰ μὴ ἀμφιβάλετε, δέστε καὶ ἀκοῦστε τὸ βίντεο:

https://www.youtube.com/watch?v=xyT7Uo3nQn4

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ή ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ;;;ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ !Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ. ΘΑ ΠΑΕΙ ΜΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΠΑΣΧΑΛΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΡΙΘΜΟ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ . ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ Η ΒΟΥΛΗΣΗ  ΠΟΥ ΔΩΣΕ Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ . 

ΑΝΕΤΗΝ ΑΦΗΚΑΜΕΝ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ - Περί ασπασμού

Ποια η ομοιότητα των σημερινών ισχυρών του κόσμου με αυτούς της εποχής του Χριστού, οι οποίοι εγκατέλειψαν τον Ιούδα, εκστομίζοντας το φοβερό: «Τί πρὸς ἡμᾶς; Σὺ ὄψει»;

Σάββας Ηλιάδης, Δάσκαλος

«Τότε ἰδὼν Ἰούδας ὁ παραδιδοὺς αὐτὸν ὅτι κατεκρίθη, μεταμεληθεὶς ἀπέστρεψε τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ τοῖς πρεσβυτέροις λέγων· ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον. Οἱ δὲ εἶπον· τί πρὸς ἡμᾶς; Σὺ ὄψει. Καὶ ρίψας τὰ ἀργύρια ἐν τῷ ναῷ ἀνεχώρησε, καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο». (Ματθ.27,3-5)

Καμία συμπάθεια δεν έδειξαν προς τον Ιούδα οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι. Αγάπησαν την προδοσία αλλά όχι τον προδότη!

Είναι αμέτρητα τα γεγονότα αλλά και τα πρόσωπα, τα οποία μας δίνουν την αφορμή, για αναφορά σ΄ αυτό το θέμα. Ένα θέμα, για το οποίο αιωρείται σκληρό και απειλητικό το ερώτημα: Πώς αντέχει την πράξη της προδοσίας και τον ευτελισμό της αξιοπρέπειάς του ένας επίσκοπος, όταν κολακεύει, επαινεί ευτελώς, «γλείφει» κατά το κοινώς λεγόμενο και βραβεύει δίχως αιδώ και συστολή τους εχθρούς της Εκκλησίας, της οποίας τέθηκε διά του Αγίου Πνεύματος οδηγός και φύλακας;

   Και εξ εναντίας δε, τι μπορεί να σκέφτεται και να αισθάνεται άραγε και σήμερα ένας πολέμιος της Εκκλησίας, όταν στέκεται ψυχρός και ανέκφραστος, δίχως ντροπή αλλά και με θράσος και αναίδεια μέσα στον ναό, μπροστά στον Χριστό και τους Αγίους, μπροστά στον επίσκοπο, και αυτός, ο ορθόδοξος επίσκοπος, τον αναγνωρίζει ως φίλο της Αληθείας και τον αποκαλεί αδελφό εν Χριστώ και του απονέμει τιμές και μάλιστα δημοσίως, σκανδαλίζοντας τις ψυχές των πιστών; Ερώτημα ρητορικό βέβαια, στο οποίο προκύπτει αυτονόητη και η απάντηση…

   Είναι δυνατόν να μην γνωρίζουν οι εχθροί της πίστεως, οι ασεβείς, οι κρατούντες, οι παντός είδους αιρετικοί προϊστάμενοι, άνθρωποι που λύνουν και δένουν στα θρησκευτικά, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, επιστημονικά δρώμενα, ποια θα 'πρεπε να είναι η στάση και η συμπεριφορά των επισκόπων απέναντί τους, από την στιγμή που έχουν εκφραστεί πολλάκις με λόγια και έργα ως αδιάφοροι ή και εχθροί της πίστεως και προχώρησαν σε έργα ασεβείας βαρύτατα και πολεμούν με μανία την Ορθόδοξη πίστη; Μήπως είναι αδόκιμοι και αφελείς και δεν μπορούν να αντιληφθούν, μετακινούμενοι στην πλευρά των δεσποτάδων;

   Καθόλου αφελείς και απερίσκεπτοι τέτοιοι άνθρωποι, σπουδαγμένοι στις μηχανορραφίες και τις μεθοδεύσεις. Είναι βέβαιο πως αισθάνονται και σκέφτονται και αντιλαμβάνονται λεπτομερώς και επακριβώς. Όσο τυφλωμένοι κι αν είναι από το πάθος τους, υπάρχει ακόμη φως, για να μπορούν να δουν και να διακρίνουν λίγο πιο πέρα, ακόμη και σε θέματα πίστεως και ηθικής.

   Τότε; Tι μπορεί να συμβαίνει και σιωπούν; Σιωπούν διότι, αν μιλήσουν, το μόνο που θα έχουν να εκφράσουν είναι η ντροπή για λογαριασμό του τιμητή τους. Κι επειδή τους ενδιαφέρει πάνω απ΄ όλα να γίνει δουλειά τους, τον αφήνουν τον προδότη "να βρει από αλλού το δίκαιό του"!  Και, βεβαίως και κυρίως και δυστυχώς, ντρέπονται για λογαριασμό του! Γιατί; Διότι ξέρουν πως ο επίσκοπος βρίσκεται άκρως εκτεθειμένος έναντι της ιδιότητος και της αγίας αποστολής, για την οποία εξελέγη και χειροτονήθηκε! Ναι. Το ξέρουν πολύ καλά, όχι μόνο ο κάθε -ουργός και –άρχης αλλά ακόμη και ο πιο απλός αξιοπρεπής άνθρωπος!

Ο άγιος Χρυσόστομος διδάσκει, για την περίπτωση του Ιούδα: «Δες λοιπόν και αυτούς, (τους αρχιερείς και πρεσβυτέρους), οι οποίοι προηγουμένως δεν ήθελαν να συνειδητοποιήσουν ακριβώς το τόλμημά τους, αλλά έλεγαν «σύ ὄψει», πράγμα που αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημά τους. Διότι αυτό καταδεικνύει ανθρώπους οι οποίοι ομολογούν την τόλμη και την παρανομία τους, αλλά είναι μεθυσμένοι από το πάθος και δεν θέλουν να απομακρυνθούν από την σατανική πράξη τους, αλλά καλύπτουν τους εαυτούς τους με ανόητο τρόπο, δηλαδή με την προσποιητή άγνοια…».  

   Από την άλλη, γνωρίζουν και οι επίσκοποι πολύ καλά πού οδηγήθηκε ο Ιούδας, όταν παρέδωσε τον διδάσκαλό του, τον ευεργέτη του. Γνωρίζουν, αλλά συνεχίζουν τις παραβάσεις, ενδίδοντας στις «πιέσεις» των παράνομων, παραδειγματιζόμενοι και ενθαρρυνόμενοι ο ένας παραβάτης από τον άλλον, ωσάν να μην υπάρχουν «όρια, ά έθεντο οι Πατέρες»! Και σιωπούν, κλείνοντας τα αυτιά τους στον ελεγκτικό λόγο του Αγίου Χρυσοστόμου: «γλώτταν γαρ ουδείς δύναται δήσαι, αλλ΄ η δειλία μόνον και η απιστία». (Β΄. Τιμ. 2,9) Οι δε εναπομείναντες ελάχιστοι παραδοσιακοί, αντί να εγερθούν, για να ελέγξουν τους εξοκέλλοντας, σιωπούν και, εξ ορισμού, καθίστανται συναυτουργοί.

   Γράφει ο Ζιγαβηνός: «Έπρεπε πριν από την προδοσία να μεταμεληθεί (ο Ιούδας). Αλλά τέτοιος είναι ο διάβολος. Πριν από την αμαρτία μεν δεν αφήνει να δει ο άνθρωπος το κακό, για να μην οδηγηθεί στην μετάνοια. Όταν όμως ολοκληρωθεί η αμαρτία, τον αφήνει να την δει, για να του προκαλέσει λύπη και να τον ρίξει στην απόγνωση».

   Επίσης ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας: «Μεταμελήθηκε, (ο Ιούδας) αφού η υπόθεση πήρε τον δρόμο της κατά τρόπο που δεν τον φανταζόταν». Δεν το φανταζόταν! Μήπως και εσείς, επίσκοποι, έχοντας μπροστά σας το πάθημα του Ιούδα, δεν μπορείτε να φανταστείτε τα επίχειρα;

    Όσο για την φράση «συ όψει», μην περιμένετε από τους άρχοντες του κόσμου. Μια μέρα θα σας εγκαταλείψουν, θα σας αγνοήσουν παντελώς και θα υποστείτε οικτρά την ταπείνωση και την εξουδένωση. Γράφει ο Παν. Τρεμπέλας: «Οι ασεβείς, παρόλο που συνεργάζονται στην επιτέλεση των εγκλημάτων, εγκαταλείπουν τους συντρόφους τους, όταν αυτά ολοκληρωθούν».  Είναι η κύρια μέθοδός τους αυτή.                                         

   Και τέλος, είναι πολύ επίκαιρο στον σημερινό «αγαπησιάρη» κόσμο το «συ όψει», πότε λέγεται και πώς, με άλλα λόγια: «Είναι δική σου δουλειά»! «Δικός σου λογαριασμός»! Και όπως θα λέγαμε σήμερα επί το λαϊκότερον «δικό σου πρόβλημα»! Ω, τι βαρύς και ασήκωτος λόγος από τους υποτιθέμενους φίλους!

   Προλάβετε, επίσκοποι της Εκκλησίας του Χριστού! Εγείρατε φωνήν αληθείας, πριν γευτείτε τα επίχειρα ως «αντίδωρα»!

   Καμία συμπάθεια δεν έδειξαν προς τον Ιούδα οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι. Αγάπησαν την προδοσία αλλά όχι τον προδότη!

Σάββας  Ηλιάδης Δάσκαλος

ΠΗΓΗ 

 

 

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Στην προδοσία του Ιούδα.

 

1. Πραγματικά δεν έχω τι να πω για τη σημερινή πανήγυρη. Διότι η μεν πανήγυρη παρακινεί τη γλώσσα μου στο να κατηγορήσω τον Ιούδα, ενώ η φιλανθρωπία του Σωτήρα μου την γυρίζει πίσω. Και είμαι κυριευμένος από αυτά τα δύο, από μίσος εναντίον του προδότη, και αγάπη για τον Κύριο. Το μίσος όμως το νικάει η αγάπη, διότι είναι μεγαλύτερη και δυνατότερη. Γι’ αυτό, αφήνοντας κατά μέρος τον προδότη, εξυμνώ τον ευεργέτη, όχι όσο είναι άξιος, αλλ’ όσο επιτρέπουν οι δυνάμεις μου να Τον εξυμνήσω.

Πως άφησε τους ουρανούς και κατέβηκε στη γη; Πως Εκείνος που γεμίζει ολόκληρη την κτίση, ήρθε προς εμένα, και έγινε για χάρη μου άνθρωπος σαν και μένα; Πως πήρε μαθητή Του εκείνον που γνώριζε ότι θα γίνει προδότης και έδωσε εντολή στον εχθρό Του να Τον ακολουθεί σαν φίλος; Πως δεν Τον ενδιέφερε η προδοσία, αλλά φρόντιζε για τη σωτηρία εκείνου που θα Τον πρόδιδε; Διότι, λέει, «Όταν βράδιασε καθόταν ο Ιησούς μαζί με τους δώδεκα μαθητές Του και, ενώ έτρωγαν αυτοί, είπε· Αλήθεια σάς λέω, ένας από σάς θα με παραδώσει» [᾿Οψίας δὲ γενομένης ἀνέκειτο μετὰ τῶν δώδεκα. καὶ ἐσθιόντων αὐτῶν εἶπεν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἷς ἐξ ὑμῶν παραδώσει με] (Ματθ. 26, 20-21). Προείπε την προδοσία για να εμποδίσει το παρανόμημα.

Την προείπε χωρίς να αναφέρει το πρόσωπο του προδότη, αλλά δεν μπόρεσε αυτό να αποτρέψει την παρανομία του μαθητή, αυτή που αγνοούσαν εκείνοι που κάθονταν στο ίδιο τραπέζι. Ποιος είδε τέτοια φιλανθρωπία κυρίου; Και προδίδεται και αγαπά τον προδότη. Ποιος περιφρονείται και δείχνει ευσπλαχνία; Ποιος πουλιέται και κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον κακό έμπορο, δείχνοντας όλη τη φροντίδα του προς εκείνον που τον επιβουλεύεται;

«Και ενώ έτρωγαν αυτοί, είπε· Αλήθεια σάς λέω, ότι ένας από σάς θα με παραδώσει». Σαν άνθρωπος έτρωγε και σαν Θεός μιλούσε για το μέλλον. Για χάρη μου κάνει εκείνα που ταιριάζουν στην φύση μου. Επειδή όλοι οι μαθητές ταράχτηκαν με τα λόγια αυτά και δέχονταν τους φοβερούς ελέγχους της συνειδήσεως τους και μετέτρεψαν την ώρα του δείπνου σε ώρα λύπης, λέγοντας ο καθένας, «Μήπως είμαι εγώ, Κύριε;» [μήτι ἐγώ εἰμι, Κύριε;] (Ματθ. 26, 22), θέλοντας με τα λόγια της ερωτήσεως, να βρουν την ησυχία από την κακή υπόνοια.

Καθησυχάζοντας ο Σωτήρας τις ψυχές εκείνων που ήταν άδικα ταραγμένοι, φανερώνει με την απάντηση τον αγνοούμενο: «εκείνος που βούτηξε», λέει, «μαζί μου το χέρι του στο πιάτο, αυτός θα με παραδώσει. Και ο Υιός του ανθρώπου βέβαια πηγαίνει όπως είναι γραμμένο γι’ αυτόν, αλλοίμονο όμως στον άνθρωπο εκείνο από τον οποίο παραδίδεται ο Υιός του ανθρώπου· θα ήταν καλύτερα γι’ αυτόν τον άνθρωπο εάν δεν είχε γεννηθεί» [ὁ ἐμβάψας μετ᾿ ἐμοῦ ἐν τῷ τρυβλίῳ τὴν χεῖρα, οὗτός με παραδώσει. ὁ μὲν υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὑπάγει καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ· οὐαὶ δὲ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι᾿ οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται· καλὸν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος] (Ματθ. 26, 23-24).

Βοηθάει εκείνον που δεν λυπήθηκε την ψυχή του. Επέμενε να δείχνει το ενδιαφέρον για εκείνον που από παλιά αδιαφόρησε για τον εαυτό του, δίνοντας και σ’ εκείνον την ευκαιρία για μετάνοια, και καθησυχάζοντας την αγωνία των υπολοίπων μαθητών. Όμως καθόλου καλύτερος δεν έγινε με όλα αυτά ο προδότης.

Έπρεπε δηλαδή αυτός μετά από τα φοβερά εκείνα λόγια να φύγει αμέσως από το δείπνο. Έπρεπε να ζητήσει τη μεσολάβηση των Μαθητών. Έπρεπε να γονατίσει και ν’ αγκαλιάσει τα γόνατα του Σωτήρα και να Τον παρακαλέσει μ’ αυτά περίπου τα λόγια: «αμάρτησα, φιλάνθρωπε, αμάρτησα, παρανόμησα, πωλώντας για λίγο τίμημα τον ατίμητο μαργαρίτη. Παρανόμησα παραδίνοντας για λίγα χρήματα τον αδαπάνητο πλούτο. Συγχώρησε εμένα τον έμπορο της ζημίας και της απώλειας. Συγχώρεσε με που ο λογισμός μου κυριεύθηκε από τον χρυσό. Συγχώρεσε με που εξαπατήθηκα πολύ ελεεινά από τους Φαρισαίους». Τίποτε από τα λόγια αυτά δεν είπε, ούτε σκέφθηκε. Αντίθετα με σκληρή φωνή φανέρωνε τη θρασύτητα της ψυχής του λέγοντας: «Μήπως είμαι εγώ, Κύριε;» [μήτι ἐγώ εἰμι, Κύριε;] (Ματθ. 26, 25).

Ω αδιαντροπιά γλώσσας, ω ψυχή σκληρή. Ρωτάει σαν να μη γνωρίζει εκείνα που ο ίδιος μελέτησε, και νόμιζε ότι διαφεύγουν την προσοχή του «ακοίμητου οφθαλμού». Στην ψυχή του φύλαγε τη δολιότητα και με τη γλώσσα πρόφερε τα λόγια εκείνα που έδειχναν άγνοια. Με τη σκέψη διέπραξε την προδοσία, και με το στόμα, όπως νόμισε, έκρυβε την αμαρτία. Χρησιμοποίησε τα ίδια λόγια με τους άλλους Μαθητές. Δεν χρησιμοποίησε όμως και την ίδια συμπεριφορά. Ενώ ήταν λύκος ως προς τις προθέσεις, απάντησε με τη φωνή των προβάτων.

2. Τι απαντά λοιπόν προς αυτόν ο Σωτήρας; «Συ το είπες» [σὺ εἶπας]. Με φωνή γεμάτη από μακροθυμία έλεγξε τη σκηνοθεσία του πονηρού. Μπορούσε βέβαια να πει προς αυτόν: «Τι λες σιχαμερέ και πονηρέ; τι λες, δούλε των χρημάτων και γνήσιε συνεργάτη του διαβόλου; Τολμάς να υποκρίνεσαι άγνοια; Τολμάς να κρύβεις εκείνα που δεν μπορούν να κρυβούν; Μήπως δεν το ήξερα που κατέστρωνες τα πανούργα σχέδιά σου εναντίον της θεότητας; Μήπως δεν σε είδα με τον οφθαλμό της θεότητας να επισκέπτεσαι τους αρχιερείς; Μήπως δεν σε άκουγα, αν και ήμουν απών, να λες, “Τι θέλετε να μού δώσετε, για να σάς παραδώσω αυτόν;” [τί θέλετέ μοι δοῦναι, καὶ ἐγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν;] (Ματθ. 26, 15). Μήπως δεν γνωρίζω και πόσο με πούλησες; Γιατί λοιπόν μετά τον έλεγχο εξακολουθείς να δείχνεις την ίδια αδιαντροπιά; Γιατί προσπαθείς να καλύψεις εκείνα που θέλεις να κάνεις; Σ’ εμένα όλα είναι φανερά». Ενώ μπορούσε έτσι ν’ απαντήσει ο Χριστός, όμως δεν μίλησε έτσι, αλλά μίλησε με απλότητα, ανεξικακία και καλοσύνη, «Συ το είπες» [σὺ εἶπας], διδάσκοντας μας έτσι πως να συμπεριφερόμαστε προς τους εχθρούς μας.

Όμως μετά από τόση θεραπεία εξακολούθησε ο Ιούδας να ασθενεί, όχι όμως εξ αιτίας της αδιαφορίας του ιατρού, αλλά εξ αιτίας της αδιαφορίας του ασθενή. Διότι ο Κύριος του πρόσφερε όλα τα φάρμακα της σωτηρίας, όμως αυτός δεν θέλησε να τη δεχθεί , αλλά, γνωρίζοντας μόνο τη φιλαργυρία, αγάπησε περισσότερο τον χρυσό παρά τον Χριστό, και έγινε αγαπητός και προσιτός σ’ εκείνους που του πρόσφεραν το μισθό.

«Και, αφού πλησίασε ο Ιούδας, είπε στο Χριστό: “Χαίρε, δάσκαλε”, και φίλησε αυτόν» [χαῖρε, ραββί, καὶ κατεφίλησεν αὐτόν] (Ματθ. 26, 49). Παράξενος αυτός ο τρόπος της προδοσίας, που συνοδεύεται από φίλημα και προσφώνηση. «Ο Ιησούς τότε είπε σ’ αυτόν· Φίλε, γιατί ήρθες;» [ἑταῖρε, ἐφ᾿ ᾧ πάρει] (Ματθ. 26, 50). Γιατί μου λες να χαίρομαι, τη στιγμή που προτίμησες να με λυπήσεις; Γιατί με τα λόγια ενδιαφέρεσαι για μένα, ενώ με πληγώνεις με τις πράξεις σου; Με ονομάζεις δάσκαλο, ενώ δεν είσαι μαθητής; Γιατί αχρηστεύεις τους κανόνες της αγάπης; Γιατί κάνεις σύμβολο προδοσίας το σύμβολο της ειρήνης; Ποιον μιμήθηκες και έκανες αυτό; Έτσι είδες προηγουμένως την πόρνη να φιλά τα πόδια μου; Έτσι είδες τους δαίμονες να υποτάσσονται; Γνωρίζω ποιος σου υπέδειξε την οδό του δολερού φιλήματος: Ο διάβολος σε συμβούλεψε τον τρόπο αυτού του εναγκαλισμού, και συ πείστηκες στα λόγια του κακού συμβούλου και πραγματοποιείς το θέλημα του.

«Φίλε, γιατί ήρθες;» Πραγματοποίησε τις κακές συμφωνίες που έχεις κάνει με τους Φαρισαίους. Εκτέλεσε το συμβόλαιο της πωλήσεως. Υπόγραψε εκείνο που υπαγόρευσες. Παράδωσε Εκείνον που εκούσια παραδίδεται. Απόκτησε πλέον μαζί με το βαλάντιο των χρημάτων και το βαλάντιο της αδικίας. Παραχώρησε τη θέση σου στο ληστή που πρόκειται να την πάρει με την ομολογία του, εκείνη που έχασες εσύ με την προδοσία.

«Τότε πλησίασαν τον Ιησού και τον συνέλαβαν» [τότε προσελθόντες ἐπέβαλον τὰς χεῖρας ἐπὶ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἐκράτησαν αὐτόν] (Ματθ. 26, 50). Και έτσι πραγματοποιούνται τα προφητικά εκείνα λόγια· «Με περικύκλωσαν όπως οι μέλισσες την κηρήθρα και κατακάηκαν όπως καίγονται τα αγκάθια από τη φωτιά» [ἐκύκλωσάν με ὡσεὶ μέλισσαι κηρίον καὶ ἐξεκαύθησαν ὡς πῦρ ἐν ἀκάνθαις, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς] (Ψαλμ. 117, 12), και αλλού πάλι· «Με περικύκλωσαν πολλοί σκύλοι, και με απέκλεισαν όπως οι καλοθρεμμένοι ταύροι» [ὅτι ἐκύκλωσάν με κύνες πολλοί… περιεκύκλωσάν με μόσχοι πολλοί, ταῦροι πίονες περιέσχον με] (Ψαλμ. 21, 13.17). Αλλ’ όμως πόσο μεγάλη είναι η ανεξικακία, που ταιριάζει μόνο σ’ Αυτόν. Στον ουρανό τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ δεν τολμούν να αντικρίσουν την υπερβολική δόξα Του και γι’ αυτό με τις πτέρυγες τους, σαν ακριβώς με χέρια, καλύπτουν τα πρόσωπά τους. Στη γη, ανεχόταν το σώμα Του να συλληφθεί, από χέρια παράνομα.

Είδατε ποιου μακρόθυμου και φιλάνθρωπου Κυρίου δούλοι γίνατε; Γίνεστε λοιπόν τέτοιοι προς τους εχθρούς σας, τους συνδούλους σας, όπως είδατε τον Κύριο να συμπεριφέρεται προς τους εχθρούς Του. Διότι πρόκειται και σεις να προσκληθείτε σε πνευματικό δείπνο. Πρόκειται να καθίσετε σ’ αυτό μαζί με τον Κύριο. Ας μη βρεθεί ανάμεσά σας κανένας Ιούδας ως προς τη συμπεριφορά. Όλοι πλησιάστε την Τράπεζα με γαλήνη και ειρήνη. Όλοι ας τρέξουμε κοντά στον Σωτήρα με καθαρή συνείδηση. Διότι Αυτός είναι η νηστεία των πιστών και το συμπόσιο. Αυτός είναι ο χορηγός της τροφής και η ίδια η τροφή. Αυτός είναι ο Ποιμένας και το πρόβατο. Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Αναδημοσίευση από

 

Απόσπασμα βιβλίου Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιωτου
«Κορακες του Οικουμενισμου εξελθετε της Κιβωτου», σελ. 9

Πονηρία των οικουμενιστων

Ἀλλὰ τί ἀκούω; Ἕνα ἄλλο παραμύθι. Θὰ ἔρθουν ἡμέρες – καὶ ἦρθαν αὐτὲς οἱ μέρες, ποὺ θὰ ποῦνε· Εὐτυχισμένοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν αὐτιὰ γιὰ νὰ ἀκοῦνε καὶ μάτια γιὰ νὰ βλέπουν. Ἄκουσα τὶς ἡμέρες αὐτὲς νὰ λένε·
–Mὰ γιατί τόσο πολὺ ἐπιμένετε. Kαλά, καὶ προτεστάντες καὶ φράγκοι ἀπὸ τὰ 1000 πρά­γματα ποὺ ἔχουν τὰ 990 συμφωνᾶνε, τὰ 10 δὲν συμφωνᾶνε· γιατί εἶστε τόσο σκληροί, γιατί βλέπετε αὐτὰ ποὺ δὲν συμφωνοῦμε καὶ δὲν βλέπετε αὐτὰ ποὺ συμφωνοῦμε; Ἂς παραβλέψουμε αὐτὰ ποὺ δὲν συμφωνοῦμε καὶ ἂς ἑνωθοῦμε, γιὰ νὰ γίνουμε μία ἀδελφότης καὶ «μία ποίμνη εἷς ποιμήν»
Ὁ λογισμὸς αὐτός, ἀδελφοί μου, –σᾶς ἐξομολογοῦμαι δημοσίᾳ– κ᾽ ἐμένα στὴν ἀρχὴ μὲ συνεκλόνισε. Προχθὲς ἐδιάβαζα τὸν Μέγα Ἀθανάσιο καὶ δίδει ἀπάντησι στὸ ἐπιχείρημα αὐτό, ποὺ ἀκούετο καὶ ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀρειανισμοῦ.
Διότι ἔλεγαν εἰς στὸν M. Ἀθανάσιο· Mὰ συμφωνοῦμε· καὶ τὴν βάπτισι παραδεχόμεθα, καὶ τὰ μυστήρια παραδεχόμεθα, καὶ τὰ πάντα παραδεχόμεθα. Ἂς ἑνωθοῦμε λοιπόν, καὶ νὰ παραβλέψουμε τὶς διαφορές.
Tί ἀπαντᾷ ὁ M. Ἀθανάσιος; Ἀκοῦστε τὸ παράδειγμά του καὶ θαυμάσατε τὴν σοφία τοῦ ἀνδρός.
Ἀκοῦστε, λέει, τὴν πονηριὰ ποὺ μᾶς κάνουν. Eἶνε, σὰν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ἔχεις κάποιον ἄρρωστο στὸ σπίτι σου καὶ νὰ πονάῃ, ἐδῶ στὰ στήθη, καὶ νὰ βογγάῃ. Tὰ μάτια του εἶνε ἐν τάξει, τ᾽ αὐτιά του εἶνε ἐν τάξει, ἡ καρδιά του εἶνε ἐν τάξει, τὰ πόδια του εἶνε ἐν τάξει, τὰ χέρια του εἶνε ἐν τάξει, ἀλλὰ ἔχει ἕναν πόνο ἐδῶ στὰ στήθη.
Kαλεῖ τὸ γιατρό, καὶ κάθεται κοντὰ στὸν ἄρρωστο καὶ λέει·
–Tί ὡραῖα μάτια ἔχει αὐτὸς ὁ ἄρρωστος! τί ὡραῖα χέρια καὶ πόδια ἔχει ὁ ἄρρωστος! τί γερὴ καρδιὰ ἔχει αὐτὸς ὁ ἄρρωστος!
–Mά, χριστιανέ μου, δὲν σὲ καλέσαμε γιὰ τὰ γερὰ μέρη τοῦ σώματος. Ἐδῶ τί γίνεται; Αὐτὸς ὁ πόνος μπορεῖς νὰ μᾶς πῇς ποῦ ὀφείλεται;

–Ἄ, λέει.
Ἔτσι κάνουν καὶ αὐτοί. Παραβλέπουν τὶς πληγές.
Ἀλλά, ἄνθρωπε, ἕνα σπυράκι βγάζεις καὶ τρέχεις·καὶ φο-βᾶσαι, μήπως τὸ σπυράκι αὐτὸ μιὰ μέρα σὲ διαλύσῃ καὶ σὲ ὁδηγήσῃ στὸν θάνατο. Ἕνα «σπυράκι», ἕνα σφάλμα, μιὰ παρεκτροπή ἀπὸ τὴν πίστι εἶνε μεγάλο πρᾶγμα. Γι᾽ αὐτό πρέπει νὰ προσέξουμε, λέγει ὁ M. Ἀθανάσιος, νὰ κρατήσουμε ἀκεραία τὴν πίστι μας.
Ὁ Σατανᾶς, φθονῶν τὸ μεγαλεῖον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία παρέμεινε παρθένος ἁγνή, ἄμικτος ἀπὸ τὰ μιάσματα πλανῶν καὶ αἱρέσεων, ἐτεχνούργησε τὸ νέον σύστημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ἀγάπης κρύπτεται ὁ Ἀπατεών, ὁ ὁποῖος προτρέπει τοὺς Ὀρθοδόξους ν᾿ ἀνοίξουν τὰς θύρας καὶ νὰ δεχθοῦν καὶ νὰ ἐναγκαλισθοῦν μ᾽ὅλους τοὺς αἱρετικούς, καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους ἀκόμη, καὶ νὰ γίνουν ὅλοι μία συναλοιφή.