Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Έκδοση ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως: 64. Για τα φυσικά και αδιάβλητα πάθη [του Χριστού].
Γ΄ (20) 64. Για τα φυσικά και αδιάβλητα πάθη [του Χριστού]
Ομολογούμε ακόμη ότι πήρε όλα τα φυσικά και αδιάβλητα (=άμεμπτα) πάθη του ανθρώπου. Διότι πήρε όλο τον άνθρωπο και όλα τα γνωρίσματα του ανθρώπου εκτός από την αμαρτία. Διότι αυτή δεν είναι φυσικό γνώρισμα, ούτε την φύτευσε μέσα μας ο Δημιουργός, αλλά την αποκτήσαμε θεληματικά, με την επίδραση του Διαβόλου στην προαίρεση μας, χωρίς να κυριαρχεί εις εμάς με την βία.
Είναι δε φυσικά και αδιάβλητα πάθη αυτά που δεν εξαρτώνται από την θέληση μας, όσα δηλαδή εισήλθαν στην ανθρώπινη ζωή εξ αιτίας της καταδίκης μας για την παράβαση· όπως η πείνα, η δίψα, ο κόπος, ο πόνος, το δάκρυ, η φθορά, η αποφυγή του θανάτου, η δειλία, η αγωνία (από την οποία προξενούνται οι ιδρώτες, οι θρόμβοι του αίματος), η βοήθεια από τους αγγέλους εξ αιτίας της αδυναμίας της φύσεως μας και τα παρόμοια, όσα υπάρχουν μέσα σε όλους τους ανθρώπους με φυσικό τρόπο.
Λοιπόν, όλα τα πήρε, για να τα αγιάσει όλα. Δοκίμασε τους πειρασμούς (Ματθ. 4, 11) και νίκησε, για να κερδίσει προς χάριν μας την νίκη και να χαρίσει στην φύση μας δύναμη να νικά τον αντίπαλο, με σκοπό να νικήσει η φύση αυτόν, που παλαιά την νίκησε, με αυτές τις επιθέσεις με τις οποίας νικήθηκε.
Ο πονηρός λοιπόν έκανε την επίθεση από έξω, όχι με λογισμούς, όπως ακριβώς και στον Αδάμ· διότι και σ’ εκείνον έκανε την επίθεση όχι με λογισμούς, αλλά με το φίδι (Γεν. 3, 4). Ο Κύριος όμως απέκρουσε την επίθεση και την σκόρπισε σαν καπνό, για να γίνουν και από εμάς ευκολονίκητα τα πάθη, αφού πρώτα επιτεθούν σ’ αυτόν και νικηθούν, και για να σώσει πάλι ο νέος Αδάμ τον παλαιό.
Χωρίς αμφιβολία, τα φυσικά μας πάθη ήταν στο πρόσωπο του Χριστού σύμφωνα με την φύση και πέραν από το μέτρο της φύσεως. Κινούντο δηλαδή σ’ αυτόν σύμφωνα με την φύση, όταν άφηνε στην σάρκα τα πάθη τα φυσικά της· πέραν όμως από το μέτρο της φύσεως, διότι στο πρόσωπο του Κυρίου δεν είχαν τα φυσικά το προβάδισμα από την θέληση· δηλαδή τίποτε δεν θεωρείται αναγκαστικό σ’ αυτόν, αλλά όλα θεληματικά· διότι με την θέληση του πείνασε, με την θέληση του δίψασε, με την θέληση του δείλιασε, με την θέληση του πέθανε.
Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Άπαντα τα έργα.
1. Δογματικά Α΄. Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως.
Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ). Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς». Θεσσαλονίκη, 1976.
Γ΄ (25) 69. Για την οικείωση
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν δύο οικειώσεις· μία φυσική και πραγματική, και μία προσωπική και σχετική. Φυσική βέβαια και πραγματική είναι αυτή κατά την οποία ο Κύριος από φιλανθρωπία πήρε την φύση μας και όλα τα φυσικά της γνωρίσματα, με το να γίνει άνθρωπος φυσικά και αληθινά, και με το να αποκτήσει πείρα των φυσικών.
Προσωπική πάλι και σχετική, όταν δηλαδή υποδύεται κανείς το πρόσωπο του άλλου από συμπάθεια, εννοώ από ευσπλαχνία ή αγάπη, και στην θέση του λέει λόγια προς χάριν του, που καθόλου δεν του ταιριάζουν, για την οποία συμπάθεια έκανε δική του την κατάρα και την εγκατάλειψη μας και τα παρόμοια, αν και δεν ήταν φυσικά, επειδή ο ίδιος δεν τα είχε αυτά ούτε τα απέκτησε, αλλά επειδή πήρε την δική μας προσωπική υπόσταση και συγκαταλέχθηκε μεταξύ μας. Τέτοιο δε νόημα έχει και η φράση «γενόμενος ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα» (Γαλ. 3, 13).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου