ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 5. Οι σύγχρονοι Εικονομάχοι και ο Οικουμενισμός

 

Οι σύγχρονοι Εικονομάχοι

(του Αρχ. Γεωργίου Καψάνη,

Καθηγουμένου Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου

Αγίου Όρους)

Ημέρα χαράς και δοξολογίας του Τριαδικού Θεού για τη νίκη της ορθής πίστεως κατά των «χριστιανοκατηγόρων» Εικονομάχων και όλων των αιρετικών. Μεγάλος ήταν ο πόνος της Εκκλησίας για την επικράτηση της εικονομαχικής αιρέσεως επί εκατόν περίπου χρόνια. Και γι' αυτό μεγάλη σήμερα η χαρά της:

«Ημέρα χαρμόσυνος, και ευφροσύνης ανάπλεως, πεφανέρωται σήμερον· φαιδρότης δογμάτων γαρ, των αληθεστάτων, αστράπτει και λάμπει, η Εκκλησία του Χριστού, κεκοσμημένη αναστηλώσεσιν, Εικόνων των αγίων νυν, εκτυπωμάτων και λάμψεσι· και ομόνοια γίνεται, των πιστών θεοβράβευτος» (Προσόμοιον αίνων Κυριακής της Ορθοδοξίας).

 

Αλλά και ημέρα μνήμης των Αγίων Πατέρων και Ομολογητών, οι οποίοι δε συνεβιβάσθησαν με την αίρεση και την πολιτική εξουσία και τη διορισμένη απ' αυτήν εκκλησιαστική εξουσία, αλλά εκράτησαν, ομολόγησαν και παρέδωσαν την Ορθόδοξο πίστην υποστάντες διωγμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξορίες, δημόσιες διαπομπεύσεις και εξευτελισμούς και τελικά πολλοί απ' αυτούς και μαρτυρικούς θανάτους.

«Επί του΄τοις τους της ευσεβείας Κήρυκας αδελφικώς τε και πατροποθήτως, εις δόξαν και τιμήν της ευσεβείας, υπέρ ης ηγωνίσαντο, ανευφημούμεν και λέγομεν:

Γερμανού, Ταρασίου, Νικηφόρου και Μεθοδίου (Πατριαρχών) των ως αληθώς αρχιερέων Θεού, και της Ορθοδοξίας προμάχων και Δδασκάλων αιωνία η μνήμη» (Συνοδικόν της Ορθοδοξίας).

Εν συνεχεία μακαρίζονται οι εκ των Μητροπολιτών, Αρχιεπισκόπων, Ηγουμένων και Μοναχών Ομολογηταί.

Ευφημούνται επίσης οι ορθόδοξοι βασιλείς, και μάλιστα όσοι γενόμενοι μοναχοί αντίλαξαν την επίγεια Βασιλεία με την Ουράνια.

Όμως η Εκκλησία θέλει να μη λησμονήσουμε και όσους αιρετικούς πολέμησαν την Αλήθεια της. Αυτούς τους υποβάλλει σε αναθέματα, ακολουθώντας τους λόγους του Αποστόλου Παύλου: «Ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. α΄9).

Είναι πολύ λυπηρό, ότι μέλη της Εκκλησίας (Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Ιερείς, Ηγούμενοι, Μοναχοί και λαϊκοί) εκήρυξαν αιρετικές διδασκαλίες, προσπάθησαν να τις επιβάλλουν στην Εκκλησία και παρέσυραν πλήθος ψυχών στην απώλεια. Προέταξαν τον ανθρώπινο λόγο του θείου λόγου. Έκριναν την Αποκάλυψη και τη Θεολογία της Εκκλησίας βάσει της κοσμικής σοφίας, ενώ έπρεπε να κρίνουν τη φιλοσοφία με τα κριτήρια της αποκαλυφθείσης Αληθείας και Θεολογίας. Έτσι, έβγαλαν τον εαυτό τους από την Ορθόδοξο Πίστη και ως εκ τούτου και από την ίδια την Εκκλησία. Το «ανάθεμα» ήταν δική τους επιλογή.

Η Εκκλησία εκφωνεί δημόσια τα αναθέματα, για να προφυλάξει το Ορθόδοξο ποίμνιο από τη λύμη και τις παγίδες των αιρετικών. Η εκφώνησις άρα των αναθεμάτων έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα και δε πρέπει να παραλείπεται κατά την ανάγνωση του Συνοδικού της Κυριακής της Ορθοδοξίας χάριν δήθεν φιλανθρωπίας.

Οι μακαρισμοί των Ορθοδόξων Ομολογητών και τα αναθέματα των αιρετικών μας καθιστούν όλους προσεκτικούς, ώστε να μην εκπέσουμε σε κάποια αίρεση, παλαιά ή νέα, και χάσουμε τη σωτηρία μας. Βοηθούν ακόμη το ποίμνιο να διατηρεί τη δογματική του ευαισθησία. Είναι γνωστό ότι η Ποιμαντική της Εκκλησίας είχε πάντοτε δογματικές και θεολογικές βάσεις, όπως φαίνεται και στη Λατρεία. Η αδογμάτιστος, αθεολόγητος, ηθικιστική Ποιμαντική είναι υπεύθυνη για την αδιαφορία και άγνοια της πίστεως μας από μέρος του πληρώματος της Εκκλησίας. Είναι παρήγορο ότι στα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος περιλαμβάνονται για πρώτη φορά και αναθέματα κατά των αιρετικών. Πρόκειται για μια πολύ σωστή ενέργεια, που επαναφέρει την Εκκλησία σε μια πιστότερη βίωση της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας. Παρόμοια σωστή ενέργεια είναι και η έκδοση εμπεριστατωμένης Εγκυκλίου της Ιεράς Συνόδου περί μη μεταδόσεως των θείων Μυστηρίων σε ετεροδόξους.

Σήμερα έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε μία άλλη Εικονομαχία, την πίεση που ασκεί η εκκοσμικευμένη κοινωνία στην Εκκλησία να προσαρμοστεί στα ιδικά της μέτρα και ιδεώδη, ώστε και η Εκκλησία να εκκοσμικευθεί. Ο κίνδυνος για την Εκκλησία από την εκκοσμίκευση είναι μεγάλος. Αντί η Εκκλησία να βοηθεί τον κόσμο να εκκλησιοποιηθεί, ο κόσμος προσπαθεί να επηρεάσει την Εκκλησία και να τη μεταβάλλει σε κόσμο. Έτσι, η Εκκλησία θα κρατεί τα τυπικά της, αλλά θα χάσει την πίστη της. Θα πάθει ό,τι έπαθε ο Παπισμός, για τον οποίο ο Άγιος Νεκτάριος έγραφε:

«Διά του δόγματος του αλαθήτου η Δυτική Εκκλησία απώλεσε την πνευματικήν της ελευθερίαν, απώλεσε τον στολισμόν αυτής, εκλονίσθη εκ βάθρων, εστερήθη του πλούτου της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, της παρουσίας του Χριστού· από πνεύματος δε και ψυχής κατέστη άναυδον σώμα».

Η ουσία της εκκοσμικεύσεως είναι ο ανθρωποκεντρισμός. Αντιθέτως, η ουσία της Εκκλησίας είναι ο Θεανθρωποκεντρισμός. Εάν η Εκκλησία χάσει ή ελαττώσει το θεανθρωποκεντρικό της χαρακτήρα, εκπίπτει σε ένα θρησκευτικό ίδρυμα ή σε μία από τις θρησκείες του κόσμου.

Ο εκκοσμικευμένος άνθρωπος δέχεται την Εκκλησία ως μία από τις θρησκείες του κόσμου, αλλά όχι ως τη μόνη Αλήθεια που σώζει τον άνθρωπο εν Χριστώ. Προς το σκοπό αυτό προσπαθεί να εξισώσει και την Ορθόδοξο Εκκλησία μας με τις άλλες θρησκείες. Οδηγεί προς μία πανθρησκεία διά της συνεργασίας όλων των θρησκειών. Σκοπός δεν είναι η Αλήθεια που σώζει, αλλά η ενδοκόσμια ειρήνη. Φυσικά, αυτή η επιδίωξης συμφέρει τους κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου, που θέλουν τους λαούς υποταγμένους στην κυριαρχία τους και διά της συνεργασίας των θρησκειών ειρηνικούς (κατεσταλμένους).

Χάριν της ειρηνικής συνυπάρξεως, οι Ορθόδοξοι στις διαθρησκευτικές συναντήσεις δεν ομολογούν το Χριστό. Ανέχονται, έτσι, να κατατάσσεται η Εκκλησία στις μονοθεϊστικές θρησκείες μαζί με τον Ιουδαϊσμό και το Μωαμεθανισμό. Αλλά είναι θεμελιώδης διδασκαλία της Καινής Διαθήκης και των αγίων Πατέρων ότι είναι άθεος ο μη πιστεύων εις Θεόν Τρισυπόστατον και εις τον σαρκωθέντα Λόγον του Θεού. «Ο μη τομών του υιόν ου τιμά τον πατέρα τον πέμψαντα αυτόν» (Ιω. ε΄, 23). «Ο δε απειθών τω υιώ ουκ όψεται ζωήν, αλλά η οργή του Θεού μένει επ' αυτόν» (Ιω. γ΄, 36). Κατά δε το Μέγα Βασίλειο: «ου πιστεύει δε εις Πατέρα ο μη πιστεύσας τω Υιώ» (Περί Αγ. Πνεύματος, P.G. 32, 116 AB).

Μη ομολογούντες το Χριστό οι Ορθόδοξοι, αδικούν τον εαυτό τους, διότι εκπίπτουν της Ορθοδόξου ομολογίας. Ο Κύριος ρητώς είπε ότι «όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. ι΄, 32).

Αλλά αδικούν και τους ετεροθρήσκους, στους οποίους δίνουν την εντύπωση ότι τον ίδιο Θεό έχουμε και άρα δεν πειράζει που δεν πιστεύουν στο Χριστό. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφερόμενος στους Νεομάρτυρας γράφει ότι ευσπλαχνήσθηκαν τους αλλοπίστους για την απώλειά τους και με την ομολογία τους έδωσαν εις αυτούς την ευκαιρία να πιστεύσουν στο Χριστό: « ...;πολλοί εκ των Μαρτύρων τούτων ελεήσαντες την απώλειαν των αλλοπίστων, επήγαν επί τούτου εις το Μαρτύριον και εκήρυξαν εις αυτούς την αλήθειαν, διδάσκοντές τους να αφήσουν το σκότος εις το οποίον ευρίσκονται, και να προστρέξουν εις το φως της του Χριστού θεοσεβείας και πίστεως, ίνα μη κατακριθώσιν εν τω ασβέστω πυρί της Κολάσεως. Αλλά αυτοί οι άθλιοι τυφλωθέντες από τον άρχοντα του σκότους του αιώνος τούτου, και από τα πάθη, δεν ημπόρεσαν να ανοίξουν τους νοερούς οφθαλμούς και να ιδούν την αλήθειαν του Ευαγγελίου, και της των Χριστιανών πίστεως· καθώς λέγει ο Παύλος «ο Θεός του αιώνος τούτου ετύφλωσε τα νοήματα των απίστων, εις το μη αυγάσαι αυτοίς τον φωτισμόν του Ευαγγελίου της δόξης του Χριστού» (Β΄Κορ. δ΄, 4)· όθεν και έχουν μα μείνουν αναπολόγητοι εν τη ημέρα της κρίσεως· καθότι και το κήρυγμα ακούσαντες των νέων τούτων Μαρτύρων, και τα τόσα και τόσα φοβερά μαρτύρια τούτων ιδόντες, και δι' αυτών γινόμενα του Θεού θαυμάσια, δεν επίστευσαν, αλλά πάλι έμειναν με το σκότος· «απετύφλωσε γαρ αυτούς η κακία αυτών, και ουκ έγνωσαν μυστήρια Θεού» (Σοφ. Σολ. β΄, 21-22)». Έτσι, άλλωστε, αντελήφθησαν τους λόγους του Κυρίου οι άγιοι Μάρτυρες, παλαιοί και νέοι και οι άγιοι Πατέρες Μέγας Φώτιος, Γρηγόριος Παλαμάς και Γενάδιος Σχολάριος, που με κίνδυνο της ζωής τους έκαναν Διάλογο με τους Μουσουλμάνους και ομολόγησαν το Χριστό ως Θεό.

Υπάρχουν και άλλες επιπτώσεις από τη συμμετοχή Ορθοδόξων στις διαθρησκειακές και πανθρησκειακές συναντήσεις. Οι πιστοί Ορθόδοξοι σκανδαλίζονται βλέποντας τους ποιμένας τους να συμφύρωνται μετά των ποικίλων εκπροσώπων των άλλων θρησκειών, ακόμη και των παγανιστικών, και μάλιστα όταν λαμβάνουν χώρα κάποιες συμβολικές πράξεις λατρείας, όπως το άναμμα κεριών στο Θεό που κάθε ένας πιστεύει. Οι δε αδιάφοροι και χλιαροί Ορθόδοξοι εδραιώνονται στην πλάνη τους, ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο. Έτσι, προάγεται ο θρησκευτικός συγκρητισμός, με επίδραση μάλιστα που ασκούν τα Μ.Μ.Ε., τα οποία προβάλλουν τα διαθρησκευτικά αυτά συνέδρια.

Με την αναστήλωση των εικόνων η Εκκλησία εξακολούθησε να αποκαλύπτεται ως κοινωνία προσώπων εν Χριστώ. Δεν επεκράτησαν οι μονοφυσίζοντες Εικονομάχοι. Το πρόσωπον (υπόστασις) του Λόγου του Θεού, που προσέλαβε τελεία ανθρωπίνη φύση για να την ενώσει με τη θεία φύση, εξακολουθεί να είναι το κέντρο της πίστεώς μας και του κόσμου (διακόσμου) των Ναών μας. Το πρόσωπο του Κυρίου περιβάλλουν τα πρόσωπα της Θεοτόκου και των Αγίων. Κάθε πιστός στην Εκκλησία σώζεται ως πρόσωπο. Η Εκκλησία δε μπορεί τελικά να γίνει μάζα ή ιδεολογία ή θρησκεία, όπως θέλει η εκκοσμίκευσις. Οι Εικονομάχοι, καταργήσαντες τις ιερές εικόνες, δε φανέρωναν την Εκκλησία ως κοινωνία προσώπων και έτσι δε βοηθούσαν τα μέλη της Εκκλησίας να γίνονται πρόσωπα, εικόνες κατ' εικόνα της εικόνος του Θεού και Πατρός, του Κυρίου Ιησού. Πρότυπα των Εικονομάχων ήταν οι εβραϊκές συναγωγές και τα μουσουλμανικά τεμένη.

Βέβαια οι Εικονομάχοι χαρακτήριζαν τους Ορθοδόξους ως φανατικούς, ειδωλολάτρες, ακραίους, (με σύγχρονη ορολογία φονταμενταλιστές). Όμως οι «φανατικοί» εικονόφιλοι παρέδωσαν στην Εκκλησία και τον κόσμο όχι μόνο τη δυνατότητα να λειτουργούν οι Χριστιανοί ως πρόσωπα, αλλά και την ανεπανάληπτη τέχνη της εκκλησιαστικής ζωγραφικής. Έχουν σκεφτεί άραγε οι εκσυγχρονισταί που σήμερα συντάσσονται με το πνεύμα των εικονομάχων, τι θα έχανε η θεολογία και ο πολιτισμός, εάν επικρατούσαν οι Εικονομάχοι;

Οι Εικονομάχοι ήταν οι εκκοσμικευμένοι Χριστιανοί της εποχής τους. Η εκκλησία με αιματηρούς αγώνες τους απέκρουσε. Το ίδιο πρέπει να γίνει και σήμερα. Οι ποιμένες και ο ευσεβής λαός να κρατήσουμε με άγρυπνη συνείδηση την πίστη μας καθαρά από κάθε στοιχείο εκκοσμικεύσεως (όπως είναι ο πανθρησκειακός συγκρητισμός και ο δογματικός μινιμαλισμός και πλουραλισμός).

Το Άγιο Πνεύμα που επικρατεί στην Εκκλησία, την κατευθύνει πάντοτε προς πάσαν την Αλήθειαν και η Εκκλησία, παρά τις τρικυμίες των ανθρωπίνων παθών και αιρετικών παρεκκλίσεων που προσπαθούν να την καταβυθίσουν, συνεχίζει τον πλουν της προς τον ακύμαντο λιμένα της Βασιλείας του Θεού.

(Εφημερίδα "Χριστιανική", 27 Μαρτίου 2003)

(Πηγή αρχείου κειμένου: Περιοδικό "Αποστολή")

 

 ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Aι ψυχές μας γεμίζουν ευγνωμοσύνη προς τον εν Τριάδι προσκυνούμενο Θεό μας, διότι μας αξίωσε να παραλάβουμε και να διακρατούμε τον ατίμητο θησαυρό της Ορθοδόξου Πίστεως «εν οστρακίνοις σκεύεσι» (Β’ Κορ. δ’ 7), στις ταπεινές και αμαρτωλές μας υπάρξεις.

Κοιτάζουμε τον εαυτό μας και λυπούμεθα, διότι με τις αμαρτίες μας φέρουμε κατάστικτο τον χιτώνα της ψυχής. Αλλά κοιτάζουμε και τον θησαυρό τής Ορθοδόξου Πίστεως που μας ενεπιστεύθη ο Κύριος και χαιρόμεθα.

Αυτός ο θησαυρός δεν είναι κάποιο ιδεολόγημα. Είναι αυτός ο Θεάνθρωπος Χριστός. Η κεφαλή και το Σώμα Του, η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Είναι ο αληθής Θεάνθρωπος των Προφητών, των Αποστόλων, των Πατέρων. Ο Θεάνθρωπος ο ακαινοτόμητος. Ο «αεί ων» και ο «ωσαύτως ων». Ο «χθες και σήμερον ο Αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ 8).

«Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι ∆ιδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν· η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν· ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν, Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών».

Αυτόν τον Θεάνθρωπο δεν θέλουμε να προδώσουμε αποδεχόμενοι τους ψευδοθεανθρώπους του δυτικού Χριστιανισμού, του αλαθήτου “Παπα”, του “αλαθήτου” Προτεστάντου, τον ψευδοθεάνθρωπον του δυτικού ανθρωποκεντρισμού.

Μένουμε, χάριτι Χριστού, πιστοί και αμετακίνητοι στην αγία μας Ορθόδοξο Πίστι, την «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις» (Ιούδα 3) και μακαρίζουμε τους αγίους Ομολογητάς της Πίστεως, (Ορθοδόξους Βασιλείς, Πατριάρχας, Αρχιεπισκόπους, Επισκόπους, Πρεσβυτέρους, ∆ιακόνους, Μοναχούς και λαϊκούς), οι οποίοι μας την παρέδωσαν υπομείναντες θανάτους, εξορίες, βασανιστήρια, προπηλακισμούς.

«Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πιστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν. Επί τούτοις τους της ευσεβείας Κηρυκας, αδελφικώς τε και πατροποθήτως, εις δόξαν και τιμήν της ευσεβείας, υπέρ ης ηγωνίσαντο, ανευφημούμεν και λέγομεν, Γερμανού, Ταρασίου, Νικηφόρου, και Μεθοδίου, των ως αληθώς Αρχιερέων Θεού, και της Ορθοδοξίας προμάχων και ∆ιδασκάλων (και πάντων των αγίων Ομολογητών), Αιωνία η μνήμη».

Αλλ’ αυτή η φιλτάτη Ορθοδοξία μας και σήμερα κινδυνεύει. Προσπαθούν κάποιοι να νοθεύσουν το δυνατό της κρασί, να αμβλύνουν τα δόγματα, τις παραδόσεις της, το ήθος της, για να μπορή να συνυπάρχη με τα άλλα “δόγματα”.

Το έργο αυτό έχει αναλάβει ο Οικουμενισμός. Και δεν εννοούμε φυσικά έναν Ορθόδοξο Οικουμενισμό, που μένοντας πιστός στην Ορθοδοξία θα μπορούσε να διαλέγεται με τους ετεροδόξους, για να τους βοηθήση να αντιληφθούν ότι επάνοδός τους στην Ορθόδοξο Εκκλησία είναι επάνοδος στο πατρικό τους σπίτι, από το οποίο οι πρόγονοί τους εμακρύνθησαν.

Εννοούμε τον συγκρητιστικό Οικουμενισμό, τον διαχριστιανικό και διαθρησκειακό.

Με πόνο χαράσσω τις γραμμές αυτές:

– ∆ιά τους Οικουμενιστάς εκείνους που συμπροσεύχονται όχι μόνο με ετεροδόξους αλλά και ετεροθρήσκους και ανάβουν κεριά μαζί με τους Ιουδαίους, Μουσουλμάνους, Βουδιστάς, Ειδωλολάτρας, για την ειρήνη. Σε ποιόν Θεό άραγε προσφέρουν τα κεριά αυτά; Ξεχνούν όχι μόνο τους Ιερούς Κανόνας, αλλά και αυτές τις θείες Γραφές. «Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;» (Β’ Κορ. στ’ 14).

– ∆ιά τους Οικουμενιστάς που χωρίς ενδοιασμό συμπροσεύχονται με Προτεστάντισσες ιέρειες.

– ∆ιά τους Οικουμενιστάς που συμμετέχουν στο Π.Σ.Ε., χωρίς όμως να τους επιτρέπεται να καταθέτουν ιδιαιτέρα δήλωσι που να εκφράζη τας Ορθοδόξους θέσεις, με συνέπεια η φωνή τους να χάνεται μέσα στην παμπροτεσταντική χοάνη.

– ∆ιά τους Οικουμενιστάς που κατήρτισαν το κείμενο της Συμφωνίας Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών του Balamand, με το οποίο οι Ορθόδοξοι για πρώτη φορά ανεγνώρισαν τον Ρωμαιοκαθολικισμό ως πλήρη Εκκλησία και ως αδελφή Εκκλησία, χωρίς οι Ρωμαιοκαθολικοί να παραιτηθούν από το Filioque, το “αλάθητο” και το πρωτείο εξουσίας του Πάπα εφ’ ὀλης της Εκκλησίας, την ετεροδιδασκαλία περί κτιστής Χάριτος και τις λοιπές κακοδοξίες τους.

– ∆ιά τους Οικουμενιστάς που με τις Κοινές ∆ηλώσεις (κατά τον διάλογο Ορθοδόξων και Αντιχαλκηδονίων) ανεγνώρισαν όχι μόνον τους νυν Αντιχαλκηδονίους ως Ορθοδόξους, αλλά και τους πατέρας αυτών ∆ιόσκορο, Σεβήρο, Ιάκωβο Βαραδαίο και λοιπούς, τους αναθεματισθέντας υπό Οικουμενικών Συνόδων, ερχόμενοι έτσι σε φανερά αντίθεσι με τας θεοπνεύστους Οικουμενικάς μας Συνόδους, αλλά και τους μεγάλους Πατέρας, Ιωάννη τον ∆αμασκηνό, Μ. Φώτιο, Μάξιμο τον Ομολογητή, Σωφρόνιο Ιεροσολύμων και λοιπούς.

– ∆ιά τους Οικουμενιστάς οι οποίοι κηρύττουν ότι Ανατολική και ∆υτική Εκκλησία είναι αδελφαί Εκκλησίαι και ότι η μεταξύ αυτών κοινωνία είναι αντίστοιχος προς την κοινωνία των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως εάν η ∆υτική προσήλθε στην Ορθοδοξία. Ή κηρύττουν ότι Ανατολή και ∆ύσις είναι οι δύο πνεύμονες με τους οποίους αναπνέει η Εκκλησία, ως εάν η ∆υτική Εκκλησία ορθοδοξή και δεν πάσχη ανιάτως. Ή κηρύττουν ότι η Ορθόδοξος Ανατολή και η αιρετική ∆ύσις αποτελούν δύο διαφορετικές όψεις της ιδίας Ευαγγελικής Αληθείας και ότι δήθεν αυτή είναι η Φωτιανή Παράδοσις. Οποία διαστρέβλωσις της Ιστορίας! Ο ομολογητής Μέγας Φωτιος, ο ελέγξας σθεναρώς τους κακοδόξους Λατίνους, να θεωρήται ως τάχα εκφράζων την ίδια πίστι με εκείνους τους οποίους διά βίου εστηλίτευσε!

∆εν αντιλαμβάνονται οι τα τοιαύτα λέγοντες ότι υποτιμούν την νοημοσύνη των ακροατών και αναγνωστών τους; Ωστε λοιπόν Filioque και μη Filioque, παποκεντρική εκκλησιολογία και Ορθόδοξος εκκλησιολογία, κτιστή και άκτιστος Χάρις, εκφράζουν με διαφορετικό τρόπο την ίδια Αλήθεια και όχι δύο διαφορετικές διδασκαλίες, ήτοι μία Ορθόδοξο και μία αιρετική; Ιδού που καταντά το Οικουμενιστικό παραλήρημα!

Και αφού ο λόγος περί αγίου Φωτίου, θα πρέπει να επισημάνουμε, ότι είναι τουλάχιστον άδικο και ιστορικώς αναπόδεικτο ότι και οι Ορθόδοξοι Πατέρες ευθύνονται διά το σχίσμα. Ευθύνεται ο Μ. Φώτιος, ο Πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλάριος, ο άγιος Μάρκος Εφέσου, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, οι οποίοι ως γνήσιοι ποιμένες της Εκκλησίας του Χριστού απέρριψαν τις αιρέσεις των ∆υτικών και ηρνήθησαν να υποτάξουν την Ορθόδοξο Ανατολική Εκκλησία στον Πάπα;

Ποίος ευθύνεται; Οι Ορθόδοξοι, όταν αντιστέκωνται στους αιρετικούς, ή αντιθέτως οι αιρετικοί, όταν με εωσφορικό πείσμα προσπαθούν να επιβάλλουν την αίρεσι σε όλη την Εκκλησία; Και μήπως θέλουμε καλλιτέρα απόδειξι της ευθύνης και δολιότητος των ∆υτικών από την επάρατο Ουνία, η οποία προκάλεσε και προκαλεί τόσο πόνο και τόσους βιαίους προσηλυτισμούς μεταξύ των Ορθοδόξων;

– ∆ι ὅλους τους Οικουμενιστάς που με πράξεις, άρθρα και λόγους αμβλύνουν το Ορθόδοξο αισθητήριο του Ελληνορθοδόξου λαού, ώστε να του αφαιρούν κάθε δύναμι αντιστάσεως εναντίον όσων επιβουλεύονται την Ορθοδοξία του.

Τας σκέψεις αυτάς μας προεκάλεσεν εκτός των άλλων και η ανάγνωσις του κατωτέρω αποσπάσματος εκ του Συνοδικού της Κυριακής της Ορθοδοξίας.

«Άπαντα τα παρά την Εκκλησιαστικήν παράδοσιν, και την διδασκαλίαν, και υποτύπωσιν των αγίων και αοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα, η μετά τούτο πραχθησόμενα, Ανάθεμα». Αυστηροί όντως οι Πατέρες, αλλά και φιλάνθρωποι. Όσοι πραγματικά αγαπούν, πρέπει να λέγουν την αλήθεια, διότι αυτή μόνον σώζει, «γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωάν. η’ 32).

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ερωτήσω τους εκ των Ορθοδόξων Οικουμενιστάς: Μήπως θα έπρεπε να διερωτηθούν, εάν τα υπ αυτών πραττόμενα και λεγόμενα είναι καινοτομίες «παρά την εκκλησιαστικήν παράδοσιν και διδασκαλίαν»;

Υπάρχει βέβαια ένας εύκολος τρόπος να κατασιγάσουν την συνείδησί τους όσοι οδηγούν την Εκκλησία στον συγκρητιστικό Οικουμενισμό. Να χαρακτηρίζουν τους εμμένοντας στην πατροπαράδοτο ευσέβεια συλλήβδην ως φανατικούς φονταμενταλιστάς. Με αυτήν την λογική θα εχαρακτηρίζοντο και οι Άγιοι Πατέρες οι συντάξαντες το ανωτέρω ανάθεμα, ως και τα λοιπά πολλά αναθέματα κατά των αιρετικών, επίσης ως φονταμενταλισταί, ακραίοι και φανατικοί.

Έχω την αίσθησι ότι η γλώσσα των Οικουμενιστών δεν είναι η γλώσσα των Αγίων Πατέρων και διδασκάλων μας. ∆εν είναι γλώσσα ομολογίας της αμωμήτου Πίστεως, αλλά γλώσσα διπλωματίας, πολιτικής. Γλώσσα που κνήθει (γαργαλίζει) τις ακοές πολλών συγχρόνων ανθρώπων, οι οποίοι είναι ολιγόπιστοι ή άπιστοι και δι’ αυτό η δογματική των ευαισθησία έχει χαθή. Κατά τον μέγα Παύλο: «Έσται γαρ καιρός ότε της υγιαινούσης διδασκαλίας ουκ ανέξονται, αλλά κατά τας επιθυμίας τας ιδίας εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν, και από μεν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν, επί δε τους μύθους εκτραπήσονται» (Β’ Τιμ. δ’ 3, 4).

Οι κοσμικόφρονες άνθρωποι της εποχής μας αρέσκονται να ακούουν και να λέγουν ότι καλές είναι όλες οι θρησκείες και ότι όλες πρέπει να συνεργάζωνται για την ειρήνη.

Η εκκλησιαστική διπλωματία θυσιάζει την Αλήθεια στον καιροσκοπισμό, στην ανθρωπαρέσκεια, στην επίτευξι γηΐνων στόχων. Η πανθρησκειακή συμπροσευχή της Ρουμανίας έγινε καθ’ υπαγόρευσιν του αρχηγού του Ρουμανικού κράτους, για να καλοπιάση τον εμπνευστή της Πάπα και τους ∆υτικούς, προκειμένου να γίνη δεκτή η Ρουμανία στην Ευρωπαϊκή Ένωσι. Για τον ίδιο λόγο θα γίνη δεκτός ο Πάπας στην Ρουμανία, στην πρώτη Ορθόδοξο χώρα που θα δεχθή την επίσκεψί του. Τα οχυρά πέφτουν. Η καταταλαιπωρημένη από την Ουνία και τους Παπικούς Ρουμανία λησμονεί την ιστορία της, τους μάρτυράς της, χάριν τόσον ευτελών σκοπών. Ο γηραιός Πατριάρχης σύρεται στο άρμα του Παπισμού. Οι Ορθόδοξες χώρες να χάσουν την ψυχή τους, για να γίνουν δεκτές στην Ευρωπαϊκή Ένωσι;

Κάτι παρόμοιο γίνεται και στην χώρα μας, όπου πολλοί είναι πρόθυμοι να απεμπολήσουν τις παραδόσεις μας, να απορθοδοξοποιήσουν την Ελλάδα, για να γίνουν αρεστοί στους Ευρωπαίους ηγέτας ή δυνάστας. Πρόσφατο παράδειγμα η αντιεκκλησιαστική συμπεριφορά του Κρατικού Ραδιοφώνου. Σιγά σιγά περικόπτουν κάθε εκπομπή που θυμίζει Ορθοδοξία. Περιεκόπη κατ’ αρχάς η πρωινή προσευχή. Κατόπιν οι εκκλησιαστικές εκπομπές του πρώτου προγράμματος της Κυριακής. Οι αναμεταδόσεις των μεγάλων Πανηγύρεων της Ορθοδοξίας, ως της Παναγίας της Τήνου. Πρόσφατα περιέκοψε και την αναμετάδοσι των Χαιρετισμών. Οι ιθύνοντες το Κρατικό Ραδιόφωνο αγνοούν φαίνεται ότι οι Χαιρετισμοί της Παναγίας, τα “Χαιρονύμφια” όπως τα λέγει ο λαός, είναι μία από τις ελληνορθόδοξες παραδόσεις μας, και ότι αυτοί που δεν ημπορούν να μεταβούν στις εκκλησίες για σοβαρούς λόγους άκουγαν από το Ραδιόφωνο τους Χαιρετισμούς, και μάλιστα στις περιοχές που δεν ακούονται οι εκκλησιαστικοί σταθμοί.

Ο οδοστρωτήρας του εξευρωπαϊσμού εξαφανίζει σιγά σιγά την εκκλησιαστική και εθνική μας ταυτότητα. Τα συμπτώματα είναι πολλά και δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν διεξοδικώς εδώ.

Κατά την ταπεινή μας κρίσι, ο εικοστός αιών υπήρξε ο αιών της αναπτύξεως του συγκρητιστικού Οικουμενισμού. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι πολλοί εκ των Ορθοδόξων ενθουσιωδώς υπεστήριζαν τον Οικουμενισμό, όχι εκ διαθέσεως να προδώσουν την Ορθοδοξία, αλλά καλή τη πίστει ή και εκ της ανάγκης να συμβιώνουν ειρηνικά με ετεροδόξους στην αλλοδαπή. Χάριν μιας προσδοκωμένης οικουμενικής προσεγγίσεως, Ορθόδοξοι ηγέται ήρχισαν δυστυχώς να υιοθετούν την εκκλησιολογία των κλάδων ή των αδελφών Εκκλησιών, χωρίς προηγουμένη δογματική συμφωνία.

Συνετέλεσαν βεβαίως στην υιοθέτησι μη ορθοδόξων εκκλησιολογικών θέσεων και άλλοι παράγοντες: Η διασπορά των Ορθοδόξων στις χώρες των Προτεσταντών και Ρωμαιοκαθολικών, η αποδυνάμωσις των παλαιφάτων Πατριαρχείων από τα παραδοσιακά τους Ορθόδοξα ποίμνια, η επίδρασις επί των κληρικών και θεολόγων της περιρρεούσης ατμοσφαίρας του υλιστικού ανθρωποκεντρικού πνεύματος, που δεν ανέχεται απόλυτα μεγέθη αλλά σχετικοποιεί κάθε πίστι.

Ελπίζουμε ότι ο εικοστός πρώτος αιών θα είναι ο αιών της συνειδητοποιήσεως εκ μέρους των Ορθοδόξων της εκκλησιολογικής παρεκκλίσεως του συγκρητιστικού Οικουμενισμού και της επανόδου όλων των Ορθοδόξων εις την προ του 20ου αιώνος γενικώς επικρατούσα εκκλησιολογία, κατά την οποία την Μιαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν αποτελεί μόνον η Ορθόδοξος Εκκλησία.

«Τούτων τοις υπέρ ευσεβείας μέχρι θανάτου άθλοις τε και αγωνίσμασι, και διδασκαλίαις παιδαγωγείσθαί τε και κρατύνεσθαι Θεόν εκλιπαρούντες, και μιμητάς της ενθέου αυτών πολιτείας μέχρι τέλους αναδείκνυσθαι εκδυσωπούντες αξιωθείημεν των εξαιτουμένων, οικτιρμοίς, και χάριτι του μεγάλου και πρώτου Αρχιερέως Χριστού, του αληθινού Θεού ημών· πρεσβείαις της υπερενδόξου ∆εσποίνης ημών Θεοτόκου, και Αειπαρθένου Μαρίας, των θεοειδών Αγγέλων, και πάντων των Αγίων. Αμήν» (Συνοδικόν Κυριακής της Ορθοδοξίας).