Σχετικά με το νόμο του Θεού και το νόμο της αμαρτίας

 

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Έκδοση ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως. 95. Σχετικά με το νόμο του Θεού και το νόμο της αμαρτίας.

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 95. Σχετικά με το νόμο του Θεού και το νόμο της αμαρτίας.

Το Θείο είναι αγαθό και υπεράγαθο, και το θέλημά του επίσης· διότι αγαθό είναι όποιο θέλει ο Θεός. Και είναι νόμος η εντολή που το διδάσκει ώστε, τηρώντας το θέλημά του, μένουμε μέσα στο φως. Και η παράβαση αυτής της εντολής είναι αμαρτία. Αυτή (η αμαρτία) συνίσταται από την επίθεση του Διαβόλου και από τη δική μας αβίαστη και θεληματική αποδοχή. Ονομάζεται μάλιστα και αυτή νόμος.

Ο νόμος του Θεού, λοιπόν, κυριαρχώντας πάνω στο νου μας, τον ελκύει προς τον εαυτό του και κεντά τη συνείδησή μας. Ονομάζεται μάλιστα και η συνείδηση μας, νόμος του νοός μας (Ρωμ. 7,23).

Και η επίθεση του πονηρού πάλι, δηλαδή ο νόμος της αμαρτίας, κυριαρχεί πάνω στα μέλη της σάρκας μας και μέσω αυτής μας επιτίθεται. Διότι, αν παραβούμε με τη θέληση μας, μια φορά το νόμο του Θεού και συγκατατεθούμε στην επίθεση του πονηρού, ανοίξαμε το δρόμο στην αμαρτία και της πουλήσαμε δούλο τον εαυτό μας (Ρωμ. 7,14). Γι’ αυτό, το σώμα μας με προθυμία οδηγείται προς αυτήν. Ονομάζεται ακόμα και η οσμή και η αίσθηση της αμαρτίας που υπάρχει στο σώμα μας, δηλαδή η επιθυμία και η ηδονή του σώματος, νόμος που υπάρχει στα μέλη της σώματος μας (Ρωμ. 7,23).

Ο νόμος λοιπόν του νοός μου, δηλαδή η συνείδηση, ευχαριστείται με το νόμο του Θεού, δηλαδή με την εντολή, και αυτήν θέλει.

Ο νόμος όμως της αμαρτίας, δηλαδή η επίθεση, με το νόμο που κυριαρχεί στα μέλη, δηλαδή με την επιθυμία, τη ροπή και την κίνηση του σώματος και του άλογου τμήματος της ψυχής, αντιμάχεται τον νόμο του νοός μου, δηλαδή τη συνείδηση και με αιχμαλωτίζει και ενώ θέλω και αγαπώ το νόμο του Θεού και δεν θέλω την αμαρτία, σύμφωνα με την εξέταση, με τη γλυκύτητα της ηδονής και την επιθυμία του σώματος και του αλόγου μέρους της ψυχής, όπως είπα, με αποπλανά και με πείθει να γίνω δούλος της αμαρτίας.

«Ο Θεός, όμως, το αδύνατο του νόμου, επειδή ο νόμος εξαιτίας της σάρκας ήταν ασθενής, αποστέλλοντας τον Υιό του, για να εξαλείψει την αμαρτία, σε ομοίωμα της ανθρώπινης αμαρτωλής σάρκας,–πήρε δηλαδή τη σάρκα, την αμαρτία όμως καθόλου– κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα για να εκπληρωθεί η δίκαιη απαίτηση του νόμου, σ’ αυτούς που δεν βαδίζουν σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το Πνεύμα [τὸ γὰρ ἀδύνατον τοῦ νόμου, ἐν ᾧ ἠσθένει διὰ τῆς σαρκός, ὁ Θεὸς τὸν ἑαυτοῦ υἱὸν πέμψας ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας καὶ περὶ ἁμαρτίας, κατέκρινε τὴν ἁμαρτίαν ἐν τῇ σαρκί, ἵνα τὸ δικαίωμα τοῦ νόμου πληρωθῇ ἐν ἡμῖν τοῖς μὴ κατὰ σάρκα περιπατοῦσιν, ἀλλὰ κατὰ πνεῦμα· οἱ γὰρ κατὰ σάρκα ὄντες τὰ τῆς σαρκὸς φρονοῦσιν, οἱ δὲ κατὰ πνεῦμα τὰ τοῦ πνεύματος] (Ρωμ. 8,3-5)]».

Διότι το Πνεύμα μάς βοηθάει στην αδυναμία μας [Τὸ γὰρ Πνεῦμα συναντιλαμβάνεται τῇ ἀσθενείᾳ ἡμῶν] (Ρωμ. 8,26)» και δίνει τη δύναμη στο νόμο του νοός μας στη μάχη εναντίον του νόμου που υπάρχει στα μέλη του σώματος μας. Διότι το χωρίο «δεν ξέρουμε τί να προσευχηθούμε, όπως πρέπει, αλλά αυτό το Πνεύμα μεσιτεύει για χάρη μας με στεναγμούς αλάλητους», δηλαδή μας διδάσκει, τί θα προσευχηθούμε [τί προσευξώμεθα, καθὸ δεῖ, οὐκ οἴδαμεν, ἀλλ᾿ αὐτὸ τὸ Πνεῦμα ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις]. (Ρωμ. 8.26)».

Επομένως είναι αδύνατο να εκτελέσουμε τις εντολές του Κυρίου, παρά μόνον με υπομονή και προσευχή.

---

Απόδοση στη Νεοελληνική – Μετάφραση: Δωρόθεος Πάπαρης, Κωνσταντίνος Φραντζόλας