Λόγος τετρασύλλαβος
Αφού νικήθηκε οριστικά ο πονηρός Διάβολος, κάθισε και θρηνούσε και έλεγε με κλαυθμό· «Αλίμονο μου τον ταλαίπωρο, τι έπαθα ο άθλιος; Πώς αποχώρησα νικημένος; Όμως γι’ αυτή την ντροπή εγώ είμαι αίτιος, επειδή έκανα πόλεμο μαζί τους* πολύ καιρό. Γιατί, όταν νικήθηκα στην πρώτη και δεύτερη επίθεση, έπρεπε να το καταλάβω αμέσως, ότι ο Χριστός ήταν μαζί τους.
* [Εννοεί τους πατέρες που εγκωμιάζει ο όσιος Εφραίμ στον προηγούμενο Λόγο].
Τώρα όμως που στάθηκα αντιμέτωπος στους Αγίους, αύξησα το μισθό τους, προσθέτοντας στον εαυτό μου ατιμία· και αφού νικήθηκα, αποχώρησα με μεγάλη ντροπή, τραυματισμένος στο κεφάλι με τα δικά μου χτυπήματα. Διότι έστησα τις παγίδες μου για να τους παγιδεύσω· αυτοί όμως τις πήραν και έσπασαν το κεφάλι μου. Τα μυτερά βέλη που εκτόξευα εναντίον τους, τα πήραν αυτοί και με θανάτωσαν μ’ αυτά.
Εγώ τους πολεμούσα με τα διάφορα πάθη, αυτοί όμως με κατατρόπωναν με τη δύναμη του σταυρού. Δίκαια λοιπόν τα παθαίνω αυτά, εγώ ο τελείως ανόητος, με το να αναδείξω ένδοξους, και μάλιστα παρά τη θέληση μου, τους αγωνιστές.
Διότι έπρεπε να συνετισθώ απ’ αυτό που έπαθα από τον Χριστό· πως δηλαδή καταργήθηκε απ’ αυτόν όλη η δύναμή μου. Διότι τότε έκανα τα πάντα, ώστε να σταυρωθεί αυτός, αλλά ο θάνατος εκείνου με παρέδωσε στο θάνατο.
Το ίδιο πάλι έπαθα την εποχή των μαρτύρων, με το να καταντήσω εξευτελισμός και ντροπή και περίγελως. Διότι παρακίνησα τους βασιλείς και ετοίμασα τα βασανιστήρια, για να τα δουν και να φοβηθούν και να αρνηθούν τον Χριστό· αυτοί όμως όχι μόνο δε φοβήθηκαν τις διάφορες τιμωρίες, αλλά και ως το θάνατο ομολόγησαν τον Χριστό.
Έτσι και τώρα θέλοντας να τους νικήσω με πολέμους, νικήθηκα και αποχώρησα με μεγάλη ντροπή. Δεν μπορώ να βαστάξω τον εξευτελισμό που μού έγινε· ενώ υπερηφανευόμουν πολύ, καταργήθηκε η δύναμη και όλη η εξουσία μου από ευτελείς ανθρώπους. Δεν ξέρω λοιπόν τι να κάνω, και τι να πω. Οι ευτελείς και οι αμαθείς πήραν το στεφάνι της νίκης, ενώ εγώ ο ταλαίπωρος κέρδισα την ντροπή.
Θόλωσε ο νους μου, τρόμαξα, εξαφανίσθηκε η δύναμη μου λοιπόν, δεν ξέρω τι να κάνω ο άθλιος και τι να πράξω. Φεύγοντας μακριά από αυτούς τους ανδρείους αγωνιστές, ας πάω στους φίλους μου, που είναι οκνηροί κατά την προαίρεση, για τους οποίους δε χρειάζεται να κοπιάσω, ούτε επίσης να μηχανεύομαι τεχνάσματα. Διότι, αφού πάρω αλυσίδες από τους ίδιους, τους δένω μ’ αυτές. Και όταν τους δέσω με τις αλυσίδες με τις οποίες οι ίδιοι ευχαριστούνται να δεθούν, τον υπόλοιπο καιρό τους έχω στην εξουσία μου ως δούλους, που κάνουν πάντοτε τα θελήματα μου με τη θέλησή τους, ώστε, νικώντας ακόμη και μ’ αυτό τον τρόπο, να συνέλθω λιγάκι και να καυχηθώ για τη νίκη μου σ’ αυτούς, σαν ήρωας και νικητής.
Διότι, αν και οι ίδιοι πέφτουν στο βάραθρο με την προαίρεση τους, όμως εγώ χαίρομαι με τον αφανισμό τους με χαρά μάλιστα τους οδηγώ στο δρόμο του αφανισμού, ώστε να έχω συμμέτοχους στο άσβεστο πυρ».
Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Έργα. τ. Β΄.
μετ. Κωνσταντίνου Γ. Φραντζολά.
εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας, εκδ. Α΄ 1989.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου