Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

   Ασίζη Ιταλίας, 27 Οκτωβρίου 1986. Ένας αμερικανός ινδιάνος άναψε την πίπα, τράβηξε δύο τρεις  συρμούς, φύσηξε τον καπνό ψηλά και κοίταξε προς τον ουρανό. Τα εγκαίνια για το πρώτο μεγάλο διαθρησκευτικό συνέδριο είχαν ήδη γίνει. Για  πρώτη φορά στην ιστορία των θρησκειών, αντιπρόσωποι από όλες σχεδόν τις θρησκείες, συγκεντρώθηκαν για κοινή προσευχή. Μέχρι τότε, ουδέποτε ένας Πάπας, ένας Δαλάι Λάμα, ένας Ραβίνος, ένας Μουλάς, ορθόδοξοι, προτεστάντες, παπικοί, βουδιστές, ινδουιστές, σιντοϊστές, πυρολάτρες, μάγοι και χριστιανοί όλων των δογμάτων, δεν συναντήθηκαν ποτέ για κοινή προσευχή.
     Όλοι αυτοί, συμπροσευχήθηκαν στο διάβολο για δύο ώρες, υπό την ηγεσία του Πάπα. Ήταν τέτοια η διαστροφή, που κατά τη διάρκεια της συμπροσευχής, οι βουδιστές τοποθέτησαν είδωλο του Βούδα στην Αγία Τράπεζα.  

 

    Σ’ αυτή τη γιορτή της ασέβειας, τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο, εκπροσώπησε ο μητροπολίτης Θυατείρων Μεθόδιος. Παρόντες ήταν και άλλοι ορθόδοξοι επίσκοποι, όπως  Ρώσοι, Σέρβοι, κλπ. Για να δικαιολογήσουν την αντίχριστη συμπροσευχή τους, προφασίστηκαν ότι ενδιαφέρονται για την παγκόσμια ειρήνη και τον τερματισμό των πολέμων. Μ’ αυτόν όμως τον τρόπο, ο διεθνής σιωνισμός προετοιμάζει το έδαφος για την έλευση του αντιχρίστου, ο οποίος θα εφαρμόσει ένα παγκόσμιο πρόγραμμα ειρήνης, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας.
      Μετά την πανθρησκειακή κωμωδία της Ασίζης, η οποία αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής των αρχών του θρησκευτικού Οικουμενισμού και ευρύτερα του σιωνιστικού σχεδίου συνένωσης των θρησκειών, ο ηγέτης αυτού του συνεδρίου, Πάπας, μετέβη στην Αμερική για να χριστεί και επίσημα αρχιμάγος, από τον αρχιερέα του λεγόμενου λευκού αδελφάτου.
     Ο θρησκευτικός Οικουμενισμός είναι η νέα θρησκεία των ημερών μας. Αποσκοπεί στη συνένωση όλων των θρησκειών σε μία αιρετική Πανθρησκεία. Δέχεται στις αγκάλες του, πιστούς όλων των θρησκειών, καθώς βασική του αρχή είναι, ότι όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου θεού. Απώτερος σκοπός του, είναι η αντικατάσταση της λατρείας του Ενός Θεού, με την λατρεία του αναμενόμενου «μεσσία» αντιχρίστου.

 

Λίγο καιρό μετά το δαιμονολατρικό συνέδριο, η οργή του Θεού ξεσπά στο βεβηλωμένο ναό της Μαρίας των Αγγέλων της Ασίζης.

    Το 1948, στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, ο σιωνιστικός Οικουμενισμός παίρνει σάρκα και οστά. Ιδρύεται το Παγκόσμιο Συμβουλίο των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.),  στο οποίο συμπεριλαμβάνονται πάσης φύσεως αιρετικές θρησκευτικές ομάδες, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «εκκλησίες» του Χριστού. Την ίδια χρονιά γίνεται το πρώτο συνέδριο του Π.Σ.Ε., με συμμετοχή της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Αμερικής και του πατριαρχείου Κων/πολης. Αντιπρόσωποι των πατριαρχείων Αλεξανδρείας, Αντιόχειας, Ρωσίας, Σερβίας και Ρουμανίας, αρνούνται να συμμετάσχουν, καταδικάζοντας το συνέδριο ως αιρετικό.
     Το 1952 ο μασόνος οικουμενικός πατριάρχης Αθηναγόρας, βγάζει εγκύκλιο με την οποία προσκαλεί όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες, να συμμετάσχουν στο Π.Σ.Ε. ως ισότιμα μέλη. Ισότιμα μέλη, με όλους τους αβάπτιστους που απορρίπτουν την Αγία Τριάδα και την υπερφυσική γέννηση του Ιησού. 

 

Ο πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Πάπας της Ρώμης, τρελά αγαπημένοι, βαδίζουν χέρι χέρι στην πορεία προς τον οικουμενισμό των θρησκειών.

       Σήμερα πάνω από 60.000 θρησκευτικές κοινότητες από όλο τον κόσμο, είναι εγγεγραμμένες στο Π.Σ.Ε ως μέλη «εκκλησίες». Κάποιες από αυτές αποποιούνται τον όρο εκκλησία, όπως για παράδειγμα, οι  αδελφοί εν Νικαράγουα, που αριθμούν 40.000 μέλη. Σύμφωνα με τον αρχιμασόνο Αθηναγόρα, η Ορθοδοξία είναι ισότιμο μέλος με τους «Αδελφούς εν Νικαράγουα» και τους ινδιάνους του Αμαζονίου. 

 

Ποιος θα φανταζόταν ότι στα τέλη του 20ου αιώνα, στα πλαίσια του Π.Σ.Ε., θρησκευτικοί εκπρόσωποι της Νιγηρίας, της Δυτικής Γερμανίας, της ρθοδόξου αρχιεπισκοπής Β. και Ν. Αμερικής, της Αγγλίας, της Ινδίας και των αμερικανών προτεσταντών, θα αποτελούσαν μια αγαπημένη οικογένεια; Ποιος να είναι άραγε, ο κοινός πατέρας αυτής της οικογένειας;

       Για το Π.Σ.Ε. δεν υπάρχουν ούτε πατρίδες, ούτε θρησκείες, ούτε σύνορα. Όλοι έχουν θέση στην προετοιμασία που γίνεται για την έλευση του αντιχρίστου, ο οποίος απλά θα επικαθίσει όλων των θρησκειών και του Οικουμενισμού, εφαρμόζοντας ένα παγκόσμιο πρόγραμμα ειρήνης.
     Το 1948 λοιπόν, ιδρύεται στο Άμστερνταμ το Π.Σ.Ε.. Το πρώτο όμως πλήγμα κατά της ορθοδοξίας, έρχεται πολύ νωρίτερα. Τη χρονιά του 1923, ο επίσης μασόνος πατριάρχης Κων/πολης Μεταξάκης, καταργεί το ελληνικό πάτριο εορτολόγιο και ημερολόγιο (Ιουλιανό) και αποφασίζει τελείως αυθαίρετα να ακολουθήσει το νέο παπικό (Γρηγοριανό).
     Ο όρος παλαιό ημερολόγιο, ή παλαιοημερολογήτης, είναι ένας όρος λανθασμένος, καθώς η λέξη παλαιό, υποδηλώνει κάτι ξεπερασμένο, που αντικαθίσταται από κάτι νέο. Ο σωστότερος όρος, είναι ελληνικό ημερολόγιο. Πρώτον, διότι αυτό ακολούθησαν επί δύο σχεδόν χιλιετίες οι Έλληνες Πατέρες της Ορθοδοξίας και δεύτερον, διότι θεσπίστηκε το 45 π.Χ. από τον έλληνα αστρονόμο Σωσιγένη, για να καθιερωθεί παγκοσμίως επί Ιουλίου Καίσαρος.
     Τέσσερις περίπου αιώνες αργότερα, κατά τη διάρκεια της Α΄ Οικουμενικής συνόδου, θεσπίζεται το πάτριο εορτολόγιο με τη συμμετοχή 318 Πατέρων της Ορθοδοξίας. Έκτοτε και μέχρι το 1583 μ.Χ., οι ορθόδοξοι και καθολικοί ακολουθούν το ελληνικό ημερολόγιο και το πάτριο εορτολόγιο. Τη χρονιά όμως του 1583 μ.Χ., ο δοξομανής Πάπας της Ρώμης Γρηγόριος ΙΓ΄ καταργεί αυθαίρετα το ελληνικό ημερολόγιο και εορτολόγιο, για λόγους δήθεν αστρονομικής ακρίβειας. Έκτοτε η δυτική εκκλησία ακολουθεί το νέο γρηγοριανό ημερολόγιο, καθώς ο Πάπας έδωσε σ’ αυτό το όνομά του.
     Η ενέργεια αυτή, μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το χάσμα μεταξύ ανατολικής και δυτικής εκκλησίας που έγινε το 1054 μ.Χ., λόγω της θέσπισης του αλάθητου του Πάπα και του δόγματος του Filogue. (Σύμφωνα με το σύμβολο της πίστεως, το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο εκ του Πατρός και αποστέλλεται - πέμπεται - διά του Υιού.  «Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον». Το δόγμα του Filogue υποστηρίζει, ότι το Άγιο Πνεύμα έχει δύο πηγές: ότι εκπορεύεται δηλαδή, και εκ του Υιού. Σύμφωνα με το παπικό αυτό δόγμα, το Άγιο Πνεύμα χάνει την υποστατική του ισότητα προς τον Πατέρα και τον Υιόν. Γίνεται μία δύναμη του Ιησού, η οποία τίθεται στη διαχείριση του «εκπροσώπου» του Χριστού στη γη, του «αλάθητου» Πάπα).
     Οι πανορθόδοξες σύνοδοι των επομένων ετών, καταδίκασαν και αναθεμάτισαν την απόφαση του Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄. Έκτοτε οι δυτικοί χρησιμοποίησαν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, προς επιβολή της καινοτομίας τους στην ορθοδοξία. Η πίστη όμως των ορθοδόξων στις πατερικές τους παραδόσεις, ειδικά στα χρόνια της τουρκοκρατίας, ήταν η ασπίδα τους στο βίαιο προσηλυτισμό των παπικών.
     Ό,τι όμως δεν κατάφερε η δυτική επιβολή, το κατάφερε για άλλη μια φορά η προδοσία. Το 1923, ο μασόνος Πατριάρχης Κων/πολης Μελέτιος Μεταξάκης, υποκύπτει στις πιέσεις του Πάπα και της μασονίας και ύστερα από μία ψευτοσύνοδο με έξι μόνο αρχιερείς, παραδίδει την Ορθοδοξία στο παπικό ημερολόγιο και εορτολόγιο.
     Ο ορθόδοξος κλήρος ύστερα από την αποτρόπαια προδοσία, τον απομακρύνει από το θρόνο. Μεταβαίνει στην Αθήνα και ύστερα από μερικούς μήνες εξωθεί τον ομοϊδεάτη του μασόνο (τον οποίο είχε χειροτονήσει λίγους μήνες πριν) αρχιεπίσκοπο Αθηνών Παπαδόπουλο, να εκτραπεί και αυτός στην προδοσία. 

 Μελέτιος Μεταξάκης. Ο βασικός υπαίτιος για την αλλαγή από το ελληνικό ημερολόγιο στο παπικό, ποζάρει μετά των ιερέων του με πολιτική περιβολή. Δεν ήταν σε θέση να τιμήσει τα ράσα που φοράει δεξιά. Όποτε τα φορούσε.

     Σήμερα οι χριστιανοί ορθόδοξοι αριθμούν περίπου 300 εκατομμύρια. Τα 260 περίπου, παρέμειναν πιστά στο ελληνικό ημερολόγιο, συμπεριλαμβανομένων των πατριαρχείων της Ρωσίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας, των Ιεροσολύμων, του Σινά και ολόκληρου του Αγίου Όρους. Με το παπικό ημερολόγιο συμπορεύονται περίπου 40 εκατομμύρια, συμπεριλαμβανομένων των πατριαρχείων Κων/πολης, Αντιοχείας, Αλεξάνδρειας (τα οποία δεν έχουν σχεδόν καθόλου ποίμνιο) και των  αρχιεπισκοπών Ελλάδος, Αλβανίας και Βουλγαρίας.
     Το όλο ζήτημα όμως δεν είναι μόνο ημερολογιακό, αλλά πρωτίστως εορτολογικό. Την ημέρα που η Κων/πολη  και η αρχιεπισκοπή της Ελλάδος γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, η Βηθλεέμ και το Άγιο Όρος γιορτάζουν τον Άγιο Σπυρίδωνα. Δεν μπορούμε να μπερδεύουμε τέτοια ζητήματα, επειδή ο Πάπας της Ρώμης το θέλησε και επειδή το συμφέρον της εκλλησίας της Ελλάδος ήταν το χρήμα. Μια ζωή πούλημα. Και τότε, και τώρα.
     Δεν μπορούμε αυθαίρετα να αλλάζουμε τις ημερομηνίες που οι Άγιοι Πατέρες μας μετέφεραν επί αιώνες. Ούτε μπορούμε να τιμούμε τους Αγίους, 13 ημέρες πριν από την ημέρα που κοιμήθηκαν ή μαρτύρησαν. Είναι ζήτημα τάξης, αρμονίας και ευσέβειας. Οφείλουμε να τιμούμε τους Άγιους την ημέρα του γεγονότος, ως ελάχιστο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης προς την θυσία τους και την προσφορά τους.
     Όσοι σήμερα ακολουθούν το παπικό ημερολόγιο, βρίσκονται κάτω από φρικτά επιτίμια και αναθέματα, σύμφωνα με τις αποφάσεις πέντε πανορθόδοξων συνόδων, από το 1583 έως και το 1848. Τις αποφάσεις αυτές αγνοούν σήμερα ο οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος, ως αντάξιοι διάδοχοι των μασόνων προκατόχων τους, Μελέτιου και Χρυσόστομου. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, είναι ίσως ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του άθεου δόγματος του Οικουμενισμού στις τάξεις της Ορθοδοξίας. Ο ρόλος που επιτελεί δεν είναι αυτός του οικουμενικού πατριάρχη, αλλά του οικουμενικού διώκτη των ορθοδόξων, ως άξιος διάδοχος του προκατόχου του Δημητρίου.
     Ας δούμε όμως τα γεγονότα με τη σειρά. Μετά την ανάληψη των πατριαρχικών καθηκόντων από τον οικουμενικό πατριάρχη Δημήτριο και το διορισμό του Βαρθολομαίου σε διευθυντή του γραφείου του, ξεκινά ένας άνευ προηγουμένου σιωνιστικός διωγμός στο Άγιο Όρος, κατά των πραγματικά ορθοδόξων μοναχών. 

 

Οι δύο υπαίτιοι του σιωνιστικού διωγμού στο Άγιο Όρος, Δημήτριος και Βαρθολομαίος εν πτήση.  Αντί του τίτλου του οικουμενικού πατριάρχη, θα έπρεπε να φέρουν τον τίτλο του οικουμενικού διώκτη των απανταχού ορθοδόξων. Η κοσμική εμφάνιση του νυν πατριάρχη, επισφραγίζει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Δεν είναι διατεθειμένος να σεβαστεί ούτε τους στοιχειώδεις κανόνες της Ορθοδοξίας.

     Τη χρονιά του 1974 - με τη βοήθεια της στρατοκρατικής κυβέρνησης - διατάσσεται η απομάκρυνση και καθαίρεση του ηγουμένου της Ι. Μονής Εσφιγμένου, αρχιμανδρίτη Αθανασίου και τριών άλλων πατέρων της μονής, δημιουργώντας σάλο στην αθωνική κοινότητα. Τετρακόσιοι μοναχοί εναντιώνονται και υπογράφουν κατά της πατριαρχικής αποφάσεως. Ακολουθεί η καθαίρεση του ηγουμένου της Ι. Μονής Ξενοφώντος, αρχιμ. Ευδόκιμου, ο οποίος διατελούσε επί 22 έτη ηγούμενος και επί 49 έτη μοναχός. Την τύχη του ακολουθεί ο  ηγούμενος της Ι. Μονής Αγίου Παύλου, αρχιμ. Ανδρέας, επειδή αρνήθηκε να μνημονεύσει το όνομα του αιρετικού πατριάρχη.
    Ο τελευταίος με επιστολή του, εκβιάζει τις 20 μονές λέγοντας, ότι όποιος ηγούμενος δεν μνημονεύει το όνομά του, θα εκπίπτει αυτομάτως του ηγουμενικού του αξιώματος. Οι διωγμοί συνεχίζονται σε πληθώρα μοναχών με ορθόδοξο ανάστημα και έντονη αντιοικουμενιστική δράση. Ως αποκορύφωμα της σιωνιστικής επίθεσης στο Άγιο Όρος, έρχεται η ληστρική κατάληψη της Ι. Μονής Βατοπαιδίου, υπό την καθοδήγηση του τότε μητροπολίτη Φιλαδελφείας Βαρθολομαίου και η επάνδρωση αυτής, από μοναχούς της αρεσκείας του.
     Λίγα χρόνια αργότερα, ως Οικουμενικός Πατριάρχης, αποτελειώνει ό,τι έμεινε όρθιο. Το Μάη του 1992, διώκει τη μοναστική κοινότητα της Ι. Μονής Παντοκράτορος, τοποθετώντας μοναχούς της απολύτου αρεσκείας του. Την επόμενη μέρα διώκει τους μοναχούς της σκήτης του Προφήτη Ηλία και κατά παράβαση παντός ανθρωπίνου και θείου νόμου, δεν τους επιτρέπει να πάρουν μαζί τους, ούτε τα προσωπικά τους αντικείμενα.
     Σήμερα, η Ι. Μονή Εσφιγμένου, είναι η μόνη που δεν μνημονεύει το όνομα του αιρετικού Πατριάρχη, παραμένοντας πιστή στις αρχές της Ορθοδοξίας.  «Μολών λαβέ» ήταν η απάντησή της στο τελεσίγραφο του Βαρθολομαίου, («ή με μνημονεύετε, ή φεύγετε από το Όρος», Έθνος, 9-11-92). Ο τελευταίος, παρόλο που ποτέ δεν γνώρισε τον κοινοβιακό βίο, την μοναχική υπακοή και αφιέρωση, και μολονότι το Άγιο Όρος δεν ήταν ποτέ  έδαφος  του  πατριαρχείου,  κατάφερε  με  τη  βία  και   την   εξαγορά,   να  γίνει  ο ρυθμιστής  των  εξελίξεων και να  επιβάλει  τα   σχέδια   του   σιωνισμού,  στο περιβόλι της Παναγίας.
   Ας δούμε όμως εν τάχη την προετοιμασία που υπέστη, πριν την ενθρόνισή του σε Οικουμενικό Πατριάρχη. Τον Αύγουστο του 1961, σε ηλικία 21 ετών, χειροτονείται διάκος από τον οικουμενιστή γέροντά του Μελίτων. Την περίοδο 1961-1963 υπηρετεί στον τουρκικό στρατό ως έφεδρος   αξιωματικός.   Γιατί   χειροτονήθηκε τη στιγμή που επρόκειτο να στρατευθεί; 

 Συνεπής στον όρκο που έδωσε, τιμά έως και σήμερα τη στολή του τούρκου αξιωματικού Από το 1963 έως το 1968, μετεκπαιδεύεται στο ινστιτούτο ανατολικών σπουδών της Ρώμης, στο ινστιτούτο Μποσέ της Ελβετίας και στο Μόναχο. Το 1968 επιστρέφει στην Κων/πολη, άξιος να διδάξει παπική ορθοδοξία. Την επόμενη χρονιά χειροτονείται αρχιμανδρίτης από τον αρχιμασόνο Αθηναγόρα. Το 1973 προάγεται σε μητροπολίτη Φιλαδελφείας και το 1991 ενθρονίζεται  Οικουμενικός Πατριάρχης. Από το 1975 έως σήμερα είναι μέλος του Π.Σ.Ε., στο οποίο διατέλεσε επί οκταετίας αντιπρόεδρος. Από το 1981 είναι επίτιμο μέλος του παπικού προσηλυτιστικού ιδρύματος Pro Oriente, το οποίο έχει ως στόχο την εκφράγκευση των ορθοδόξων.
  

  Από το 1963 έως το 1968, μετεκπαιδεύεται στο ινστιτούτο ανατολικών σπουδών της Ρώμης, στο ινστιτούτο Μποσέ της Ελβετίας και στο Μόναχο. Το 1968 επιστρέφει στην Κων/πολη, άξιος να διδάξει παπική ορθοδοξία. Την επόμενη χρονιά χειροτονείται αρχιμανδρίτης από τον αρχιμασόνο Αθηναγόρα. Το 1973 προάγεται σε μητροπολίτη Φιλαδελφείας και το 1991 ενθρονίζεται  Οικουμενικός Πατριάρχης. Από το 1975 έως σήμερα είναι μέλος του Π.Σ.Ε., στο οποίο διατέλεσε επί οκταετίας αντιπρόεδρος. Από το 1981 είναι επίτιμο μέλος του παπικού προσηλυτιστικού ιδρύματος Pro Oriente, το οποίο έχει ως στόχο την εκφράγκευση των ορθοδόξων.
     Το 1991 στη Καμπέρα της Αυστραλίας, έγινε η 7η γενική συνέλευση του Π.Σ.Ε. με την παρουσία 4.000 θρησκευτικών αντιπροσώπων. Εκτός των 370 «εκκλησιών», παρέστησαν ραβίνοι, βουδιστές, ισλαμιστές, μάγοι, ινδιάνοι κ.λ.π. Το Πατριαρχείο Κων/πολης εκπροσώπησε 18μελής αντιπροσωπεία, υπό την ηγεσία του τότε μητροπολίτη Χαλκηδόνος Βαρθολομαίου. Την εκκλησία της Ελλάδος εκπροσώπησε 12μελής αντιπροσωπεία, υπό την ηγεσία του μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως. Μέλη της αντιπροσωπείας ήταν ο Ζακύνθου Παντελεήμων, ο Περιστερίου Χρυσόστομος, ο Τιράνων και Αλβανίας Αναστάσιος, ο Κερκύρας Τιμόθεος, ο Νικοπόλεως Μελέτιος και ο τότε Δημητριάδος και νυν Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. 

    Η ένωση των θρησκειών δεν αναζητείται, ούτε επιδιώκεται σε τέτοιου είδους συνέδρια, αλλά ήδη υφίσταται και εκφράζεται. Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός απήγγειλε μαζί με χριστιανούς όλου του φάσματος των αιρέσεων, το σύμβολο της πίστεως στα Αγγλικά, παρουσία αντιπροσώπων όλων σχεδόν των θρησκειών. Αμέσως μετά ο Μύρων Χρυσόστομος εκφώνησε το Πάτερ Ημών, αγνοώντας τους ιερούς κανόνες της Ορθοδοξίας που απαγορεύουν αυστηρότατα συμπροσευχές με αλλοδόξους. Μετά την απαγγελία του Πάτερ Ημών, ακολούθησε ο ασπασμός της ειρήνης και ο θερμός εναγκαλισμός μεταξύ των θρησκευτικών αντιπροσώπων. 

 « Δυστυχώς οι δύο λαοί διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων, όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι το 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές ».
     Απίστευτο και όμως αληθινό! Τόλμησε να βεβηλώσει τη μνήμη των ηρώων πολεμιστών της επανάστασης του 1821 και να επιχειρήσει να μας διαφωτίσει για τη δήθεν ειρηνική συμβίωση των δύο λαών. Αυτοί που θυσιάστηκαν υπέρ πίστεως και πατρίδος, θεωρούνται ξεβράκωτοι από τον οικουμενικό διώκτη των ορθοδόξων. Μόνον ένας τουρκόσπορος θα μπορούσε να δηλώσει κάτι τέτοιο. Πλήρης υποταγή στις βουλές της Άγκυρας. Οι λέξεις αυτοθυσία και αγάπη για την πατρίδα, είναι άγνωστες για αυτόν. Το μόνο που γνωρίζει, είναι να προσκυνά τους αντίχριστους αφέντες του, να προδίδει και να πουλάει τα ιδανικά και τα αξιώματα που δήθεν πρεσβεύει. Ένα πράγμα όμως δεν πρέπει να ξεχνά, αυτός και οι όμοιοί του. Ότι έχουνε γνώση οι φύλακες.
     Η άνωθεν συγκλονιστική πατριαρχική δήλωση, έγινε μία μόλις εβδομάδα πριν την ενθρόνισή  του σε οικουμενικό Πατριάρχη στις 2 Νοεμβρίου του 1991 και δημοσιεύτηκε από τις εφημερίδες «Ελεύθερη Ώρα» (30 Οκτωβρίου 1991) και «Αυριανή» (26 Δεκεμβρίου 1991).
Η κοινή συλλειτουργία με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο στην Κων/πολη και στην Ι. Μ. Ξενοφώντος, και η κοινή περιοδεία τους τον Αύγουστο του 1999 - με θερμούς εναγκαλισμούς και αλληλοπροσφωνήσεις σεβασμού και εκτίμησης - απέδειξαν ότι συμπορεύονται στις αιρετικές αρχές του Οικουμενισμού. Ο ανυποψίαστος ελληνικός λαός - ευαίσθητος σε ζητήματα θρησκευτικής πίστεως - επιφύλαξε θερμή και εγκάρδια υποδοχή στους περιοδεύοντες. 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ