Αυτοί που προετοιμάζουν την ψευδοένωση μας παραμυθιάζουν ότι δε θα γίνει

 

Αθανάσιος Μπόλλας
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Οι Οικουμενιστές αυτοαποκαλούνται φύλακες της πίστεως, ενώ ταυτόχρονα την προδίδουν· στῶμεν καλῶς !

 «Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν,
οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων,
ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες.»
[Ματθ. 7, 15]

 

Ο Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Εμμανουήλ αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) την Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2022. Κατά την ομιλία που έδωσε στην τελετή αναγόρευσης, ανέπτυξε θέμα με τίτλο «Φως φορεί, φως πέμπει, φως εστι: Η θέορτος αρτιφωνία του Χαλκηδονίου δόγματος ως εσαεί μέτρον της Κοινωνίας εν διαλόγω» [1].

Στην ομιλία του, ο γνωστός για τις οικουμενιστικές του θέσεις και πράξεις Χαλκηδόνος Εμμανουήλ, προσπαθεί μεταξύ άλλων να μας πείσει ότι δεν έχει υπάρξει τίποτα αντορθόδοξο και καμία προδοσία στο “διαχριστιανικό” διάλογο. Επίσης διατείνεται, ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για μια νέα Φεράρα-Φλωρεντία, γιατί αγρυπνούν “οι φύλακες της Πίστεως”, εννοώντας το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Βαρθολομαίο, παραλληλίζοντάς τους μάλιστα με τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό και τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.

Μιλάμε δηλαδή για πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, το άσπρο το κάνει μαύρο, με στόχο να ρίξει στάχτη στα μάτια των πιστών, να αθωώσει τον εαυτό του και άλλους Οικουμενιστές, ώστε να συνεχίσουν να εξαπλώνουν ανενόχλητοι τις πλάνες τους. Προς επιβεβαίωση των παραπάνω, ας σχολιάσουμε κάποια σημεία της ομιλίας του.

Σημείο πρώτο

Ισχυρίζεται ο Χαλκηδόνος ότι: “ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως [..] μεριμνᾶ νὰ διαφυλάξει ἀβλαβῆ, ἑνωμένη καὶ ἄφθορη τὴν οἰκογένεια τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν”. Πώς ακριβώς το κάνει αυτό;

• Τι έπραξε για το ημερολογιακό ζήτημα; Έγιναν ποτέ προσπάθειες επανένωσης με τους παλαιοημερολογήτες; Ο Άγιος Παΐσιος ευχόταν για το συγκεκριμένο θέμα να φωτίσει ο Θεός τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα να γίνει πρώτα αυτή η επανένωση, “να πραγματοποιηθεί η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο ορθόδοξο πλήρωμα, [..] και κατόπιν ας γίνη σκέψις δια την ένωσιν μετά των άλλων «Όμολογιών», εάν και εφ’ όσον ειλικρινώς επιθυμούν να ασπασθούν τό Ορθόδοξον Δόγμα” όπως λέει σε επιστολή του [2].
• Πώς μεριμνά για την διαφύλαξη της ενότητας το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όταν το ίδιο δίχασε τον Ορθόδοξο κόσμο παραχωρώντας αντικανονικά το ουκρανικό ψευδοαυτοκέφαλο σε σχισματικούς, αχειροτόνητους και αυτοχειροτόνητους, επεμβαίνοντας αντικανονικά σε ξένη δικαιοδοσία (Ρωσία) [3]; Χαρακτηριστική μάλιστα είναι η σχετική δήλωση του Βαρθολομαίου: “Θύμωσαν [οι Ρώσοι] και έκοψαν την Κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, έβγαλαν το όνομά μου από τα Δίπτυχα και δεν με μνημονεύουν… Θα έλεγα σκασίλα μου” [4]. Να θυμίσουμε επίσης ότι ο ίδιος ο Χαλκηδόνος (τότε Γαλλίας) Εμμανουήλ πρωτοστάτησε στο Ουκρανικό ζήτημα, αφού υπήρξε πρόεδρος της «Ενωτικής Συνόδου» στο Κίεβο [5], που έθεσε τον σχισματικό Επιφάνιο επικεφαλής του νέου εκκλησιαστικού μορφώματος. Δηλαδή, με λίγα λόγια, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όχι μόνο δεν μερίμνησε για την ενότητα, όχι μόνο διέσπασε την ενότητα, αλλά και αδιαφόρησε επιδεικτικά για την διάσπαση αυτή της ενότητας που το ίδιο προκάλεσε.
• Πώς κρατάει “ἀβλαβῆ καὶ ἄφθορη” την Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν όχι μόνο δεν την προστατεύει από τις αιρέσεις, άλλά προωθεί (συμπροσευχές, Κολυμπάρι κ.λπ.) την παναίρεση του Οικουμενισμού, παρασύροντας τους πιστούς στην αίρεση και στην πλάνη;

Όπως χαρακτηριστικά παρατηρεί σε άρθρο του με τίτλο “Το Άγιο Πνεύμα ενώνει, δεν διαιρεί”, ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. π. Θεόδωρος Ζήσης: “[Το Οικουμενικό Πατριαρχείο] ὑπό τήν σημερινή του ἡγεσία δέν ἐπιδιώκει νά στηρίζει καί νά ἐκφράζει τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί νά λειτουργεῖ συνοδικά καί πατερικά ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Υἱοθετεῖ καί ὑποστηρίζει καινοτομίες καί πλάνες καί προβαίνει σέ ἐνέργειες πού καταστρέφουν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἔγινε μέ τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση τοῦ 1924, μέ τήν συμμετοχή μας στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», μέ τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, μέ τό οὐκρανικό ψευδοαυτοκέφαλο καί τώρα μέ τόν τρόπο ἀλλαγῆς στήν μετάδοση τῆς Θείας Κοινωνίας.” [6]

Σημείο δεύτερο

Λέει ο Χαλκηδόνος στην συνέχεια: “Ἡ εὐθύνη μας, καθὼς καὶ ἡ οἰκουμενικὴ ἀποστολή μας γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἐκφράστηκαν ἀπὸ τίς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Σ’ αὐτές, ἰδιαίτερα, τονίστηκε ὁ ἄρρηκτος δεσμός, ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ τῆς ἀληθινῆς πίστεως καὶ τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας.”

Αληθινή πίστη και μυστηριακή κοινωνία είναι αλληλένδετα ! Πολύ σωστά ! Άρα, αφού το δέχεται αυτό ο Χαλκηδόνος, πώς δικαιολογεί το πλήθος των συμπροσευχών με αιρετικούς και αλλόθρησκους στις οποίες συστηματικά συμμετέχει;

Ενδεικτικά ας δούμε κάποιες μόνο από τις οικουμενιστικές – διαθρησκειακές συμπροσευχές του Χαλκηδόνος (πρώην Γαλλίας) Εμμανουήλ:

• 27/10/2011: Συμπροσευχήθηκε με τον Πάπα και άλλους Παπικούς, με Προτεστάντες, Αγγλικανούς, Μονοφυσίτες, Εβραίους, Μουσουλμάνους, Βουδιστές, Ζωροαστριστές, μάγους αφρικανικών ειδωλολατρικών θρησκειών και άλλους εκπροσώπους θρησκειών και αιρέσεων (50 εκπρόσωποι συνολικά), σε «προσευχή για την ειρήνη», στα πλαίσια της διαθρησκειακής διάσκεψης της Ασίζης  [7].
• 29/6/2012: Συμπροσευχήθηκε με τον Πάπα στο Βατικανό κατά τη διάρκεια παπικής “Λειτουργίας” [8].
• 11/10/2012: Συμπροσευχήθηκε με τον Πάπα και τον “αρχιεπίσκοπο” του Cantebury των Αγγλικανών στο Βατικανό σε εκδήλωση για τα 50 χρόνια από τη Β΄ Βατικανή “σύνοδο” των παπικών [9].
• 30/11/2014: Συμπροσευχήθηκε με τον Πάπα κατά την Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου [10].
• 11/1/2017: Συμπροσευχήθηκε με Παπικούς στα πλαίσια του «5ου Ευρωπαϊκού Φόρουμ Ορθοδόξων και Καθολικών» στον παπικό “ναό” Notre Dame (Παναγία των Παρισίων) [11].
• 23/1/2019: Συμπροσευχήθηκε με Προτεστάντες, Ευαγγελικούς, Παπικούς, Αγγλικανούς στον Άγιο Στέφανο του Παρισιού στο πλαίσιο της «εβδομάδας προσευχής για την ενότητα»  [12].
• 29/9/2020: Συμπροσευχήθηκε με Παπικούς και Προτεστάντες σε «τελετή για την προστασία της φύσεως» στην Γαλλία [13].
• 25/10/2022: Συμπροσευχήθηκε με τον Πάπα και άλλους Παπικούς, με Προτεστάντες, Νεστοριανούς, κ.λπ. στα πλαίσια της «διεθνούς συνάντησης για την Ειρήνη των παγκόσμιων θρησκειών» στο Κολοσσαίο, ενώ παρόντες στην τελετή ήταν και εκπρόσωποι των Μουσουλμάνων, των Εβραίων, των Βουδιστών και των Ινδουιστών. [14]

Μήπως, λοιπόν, ο Χαλκηδόνος πιστεύει ότι έχουν την “αληθινή πίστη” και συμπροσεύχεται μαζί τους; Ή μήπως σαν “μυστηριακή κοινωνία” νομίζει μόνο την Θεία Κοινωνία, το «κοινό ποτήριο!» Και στις δύο περιπτώσεις πλανάται, αφού σύμφωνα με την Αγία Γραφή, τους Ιερούς Κανόνες και τους Αγίους της Εκκλησίας μας, οι αιρετικοί και οι αλλόθρησκοι δεν έχουν την Αλήθεια και κάθε είδους συμπροσευχή με αυτούς απαγορεύεται αυστηρά:

“Καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία” (Πραξ. 4, 12).

“Πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια” (Ψαλμ. 95, 5).

“Μὴ γίνεσθε ἐτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; Τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; Τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; Ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;” (Β΄ Κορ. 6, 14-15).

“Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι” (33ος Κανόνας εν Λαοδικεία).

“Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἥ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος [..], ἀφοριζέσθω” (45ος Αποστολικός Κανόνας).

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: “Ο ι­ε­ρός Κα­νών των α­γί­ων Α­πο­στό­λων (45ος) δεν προσ­δι­ο­ρί­ζει ποί­α α­κρι­βώς προ­σευ­χή ή α­κο­λου­θί­α α­πα­γο­ρεύ­ε­ται, αλ­λά α­πα­γο­ρεύ­ει κά­θε κοι­νήν με­θ’ αι­ρε­τι­κών προ­σευ­χήν, έ­στω και την κα­τ’ ι­δί­αν (“συ­νευ­ξά­με­νος”­). Εις δε τας οι­κου­με­νι­στι­κάς κοι­νάς προ­σευ­χάς μή­πως δεν γί­νων­ται και α­δρό­τε­ρα και ευ­ρύ­τε­ρα τού­των;” [15]

Άγιος Κοσμάς Αιτωλός: “οι άλλες πίστες είναι ψεύτικες, κάλπικες, μόνον η εδική μας, η χριστιανική είναι ορθόδοξος, αληθινή και αγία” [16].

Άγιος Παΐσιος: “Γιὰ νὰ συμπροσευχηθοῦμε μὲ κάποιον, πρέπει νὰ συμφωνοῦμε στὴν πίστη.” [17]. “Όταν μαζεύωνται τί μάγοι, τί πυρολάτρες, τί Προτεστάντες, ένα σωρό – άκρη δεν βρίσκεις –, για να φέρουν την ειρήνη στον κόσμο, πώς να βοηθήσουν; Ο Θεός να με συγχωρέση, αυτά είναι κουρελούδες του διαβόλου. Γίνεται ειρήνη με αμαρτωλό συνεταιρισμό;” [18].

Σημείο τρίτο

Έπειτα αναφέρει ο Χαλκηδόνος: “Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πάντα προσπαθεῖ νὰ φέρει τίς Χριστιανικὲς Ὁμολογίες σ’ ἕναν κοινὸ τόπο μὲ στόχο τὴν ἀναζήτηση τῆς χαμένης ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν, ὥστε ὅλοι νὰ φτάσουν στὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως”.

Εδώ έγκειται η βασική πλάνη των Οικουμενιστών. Προβάλλουν την ωραιοφανή έννοια της ενότητας, ενώ αποσιωπούν και αδιαφορούν για την μετάνοια των αιρετικών. Στόχος της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν είναι η απροϋπόθετη ενότητα με τους αιρετικούς, αλλά προηγείται η εν μετανοία επιστροφή των αιρετικών στους κόλπους της «Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». Οι Οικουμενιστές, ωστόσο, δεν ενδιαφέρονται για την μετάνοια, κάτι που φαίνεται και από δηλώσεις που έχει κάνει ο Βαρθολομαίος, τον οποίο ο Χαλκηδόνος εκθειάζει στην συνέχεια της ομιλίας του.

Έχει πει ο Βαρθολομαίος ότι: “Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐπιδιώκει νά πείση τούς ἄλλους περί συγκεκριμένης τινος ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἤ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νά τούς μεταστρέψει εἰς συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως” [19], ενώ σε άλλη περίπτωση δήλωσε: “ἐναγκαλιζόμεθα ἐν εἰρήνῃ τήν ψυχήν αὐτήν [που αναζητά την αλήθεια] καί παρακολουθοῦμεν ἐν ἄκρᾳ σιωπῇ καί προσευχῇ τήν πορείαν της, εἴτε συμβαδίζει μέ ἡμᾶς (τούς χριστιανούς) εἴτε ἀκολουθεῖ ἄλλον δρόμον (λ.χ. τόν Ἰουδαϊσμόν ἤ τό Ἰσλάμ)” [20].

Με λίγα λόγια αρνούνται οι Οικουμενιστές την ιεραποστολή προς τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους, περιφρονώντας την Καινή Διαθήκη που προστάζει “πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν” (Ματθ. 28, 19-20) και αψηφόντας τους Ιερούς Κανόνες που τιμωρούν τον Επίσκοπο που αμελεί για την επιστροφή στην Ορθοδοξία, των αιρετικών της επαρχίας του [21].

Μάλιστα, σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, πρόκειται για είδος αθεΐας “τό νά παραιτῆται κανείς νά ἀναφέρη τά δόγματα περί Θεοῦ” και “τό νά μή ἐξηγῆ τίς θεολογίες τῶν ἱερῶν πατέρων σέ ὅσους δέν γνωρίζουν, ἀλλά νά τίς ἀπορρίπτη και ἀθετῆ” [22].  Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, πώς οι Οικουμενιστές περιμένουν “ὅλοι νὰ φτάσουν στὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως”, όπως υποκριτικά αναφέρει ο Χαλκηδόνος, ενώ ταυτόχρονα αρνούνται την ιεραποστολή;

Αυτός ο υπερτονισμός της επιφανειακής ενότητος από τους Οικουμενιστές φαίνεται και από τα λόγια που είπε ο Χαλκηδόνος, αναφερόμενος στην Σύνοδο της Χαλκηδόνας (Δ’ Οικουμενική Σύνοδος), νωρίτερα στην ίδια ομιλία: “μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὴν σημασία τῆς ὁμολογίας Πίστεως τῆς Χαλκηδόνος. Ὡστόσο, πρέπει νὰ παραδεχτοῦμε ὅτι -μιλώντας ἱστορικά- αὐτὴ ἡ εὐγενὴς προσπάθεια γιὰ τὴν ἀνάκτηση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας ἀπέτυχε ὡς πρὸς αὐτό. Ὁ Ὅρος τῆς Συνόδου προκάλεσε βίαιη ἀντίδραση σὲ ὁρισμένες ἀνατολικὲς ἐπαρχίες τῆς Αὐτοκρατορίας”. Δηλαδή, φτάνει ακόμα και στο σημείο να ελέγξει ολόκληρη Οικουμενική Σύνοδο, επειδή δήθεν δεν επέφερε την ενότητα και μάλιστα προκάλεσε και βία, σύμφωνα με τον Χαλκηδόνος.

Μήπως η Σύνοδος της Χαλκηδόνας, που διατύπωσε το ορθό δόγμα για τις δύο φύσεις του Ιησού Χριστού, ευθύνεται για το ότι κάποιοι αιρετικοί (Μονοφυσίτες) δεν το δέχτηκαν αυτό και αποκόπηκαν από την Εκκλησία; Θα έπρεπε να προτιμήσει η Σύνοδος την δήθεν ειρήνη και την δήθεν ενότητα παρά την ανάδειξη της Αλήθειας, όπως κάνουν οι Οικουμενιστές; Σαφώς όχι, αφού όπως διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος “αυτό κατεξοχήν είναι η ειρήνη, όταν δηλαδή αποκόπτεται αυτό που έχει ασθενήσει, όταν αποχωρίζεται αυτός που στασιάζει. [..] ο Κύριος ήθελε όλοι οι άνθρωποι να συμφωνούν ως προς την ευσέβεια. Επειδή όμως εκείνοι στασιάζουν, γίνεται πόλεμος” [23], ενώ αλλού λέει: “αν κάπου δεις ότι ζημειώνεται η ευσέβεια, να μην προτιμήσεις την ομόνοια από την αλήθεια, αλλά να σταθείς γενναία μέχρι θανάτου” [24].

Στο ίδιο πνεύμα και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος τονίζει: “κρείσσων γάρ ἐμπαθοῦς ὁμονοίας ἡ ὑπέρ εὐσεβείας διάστασις” [25], αλλά και ο Άγιος Νεκτάριος, ο οποίος αναφέρει: “Δὲν εἶναι κάθε εἰρήνη ἄψογη καὶ καλὴ, ἀλλὰ πολλὲς φορὲς εἶναι ἐπισφαλὴς καὶ μακριὰ ἀπὸ τὴ Θεία ἀγάπη ἰδιαίτερα ἂν εἰρηνεύουμε καὶ συμφωνοῦμε στὴν κατάλυση τῆς ἀλήθειας” [27]. Μάλιστα, όπως κατηγορηματικά τονίζει, στο προαναφερθέν άρθρο του και ο π. Θεόδωρος Ζήσης: “Ἡ ἀποκοπή τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας δέν παραβλάπτει τήν ἑνότητα, ἀλλά τήν ἐνισχύει, καί τήν προφυλάσσει, ὅπως στήν πράξη ἀποδεικνύεται ἀπό ὅλες τίς συνοδικές ἀποφάσεις ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί τῶν σχισμάτων” [26].

Σημείο τέταρτο

Ο Χαλκηδόνος συνεχίζει λέγοντας: “Γιὰ κάθε Σύνοδο τῆς Λυῶνος ἡ Ὀρθοδοξία γεννᾷ ἕναν Γρηγόριο Παλαμᾶ, γιὰ κάθε Φερράρα-Φλωρεντία ἕναν Μάρκο Εὐγενικό. Στοὺς σημερινοὺς καιροὺς οἱ φύλακες τῶν τιμαλφῶν τῆς Πίστεως παραμένουν ἄγρυπνοι.”

Όπως φαίνεται από την συνέχεια της ομιλίας του, ως “φύλακες τῶν τιμαλφῶν τῆς Πίστεως” που “παραμένουν ἄγρυπνοι” θεωρεί ο Χαλκηδόνος τον Βαρθολομαίο και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μη διστάζοντας μάλιστα να φτάσει στο σημείο να τους παραλληλίσει με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, οι οποίοι πρωτοστάτησαν κατά των αιρέσεων της εποχή τους.

Δυστυχώς, όμως, ο Βαρθολομαίος έχει από καιρού αφήσει την προστασία της Ορθοδοξίας και “αγρυπνά” για την προώθηση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, αφού σύμφωνα με τον ίδιο “Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί και Κομφουκιανοί θα πρέπει να συντελέσουμε όλοι μας στην προώ­θηση των πνευματικών αρχών του οικουμενισμού” [28]. Έτσι, συμπροσεύχεται με τον Πάπα και πάσης φύσεως αιρετικούς και αλλόθρησκους.

Χαρακτηριστικό είναι, μάλιστα, ότι σε δύο (τουλάχιστον) περιπτώσεις μνημονεύτηκε στο Φανάρι ο Πάπας ως “αγιώτατος και επίσκοπος” το 2006 [29] και ως “αγιώτατος και μακαριώτατος” το 2014 (με την συμμετοχή και του Χαλκηδόνος Εμμανουήλ, τότε ως Μητροπολίτη Γαλλίας) [30] . Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, αλλά και ιδιαιτέρως με την διδασκαλία του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού με τον οποίο ο Χαλκηδόνος προσπαθεί να παραλληλίσει τον Βαρθολομαίο.

Ο Άγιος Μάρκος τονίζει χαρακτηριστικά: “Να αποφεύγετε λοιπόν και εσείς αδελφοί, την εκκλησιαστική κοινωνία με τους ακοινωνήτους και το μνημόσυνο των αμνημονεύτων. Δείτε, εγώ ο αμαρτωλός Μάρκος σας λέγω, ότι όποιος μνημονεύει τον πάπα ως Ορθόδοξο αρχιερέα, είναι ένοχος να εκπληρώση όλο τον Λατινισμό, μέχρι και αυτού του ξυρίσματος της γενειάδος. Ο Λατινόφρων αυτός θα καταδικαστεί μαζί με τους Λατίνους και θα θεωρηθεί ως παραβάτης της πίστεως“. [31]

Άρα, λοιπόν, ο Βαρθολομαίος δεν είναι “φύλακας της πίστεως”, όπως προσπαθεί να μας πείσει ο Χαλκηδόνος Εμμανουήλ, αλλά “παραβάτης της πίστεως”, σύμφωνα με τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, αλλά και με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, όπως είδαμε παραπάνω. Κάθε σύγκρισή του, λοιπόν,με αυτούς τους Αγίους είναι τελείως αβάσιμη και διαστρεβλωτική της πραγματικότητας.

Σημείο πέμπτο

Στην συνέχεια της ομιλίας του, ο Χαλκηδόνος Εμμανουήλ αναφέρει: “Ο Πρώτος της Ορθοδοξίας, ο χριστοτερπώς ποιμαίνων την Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία, Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οραματιστής, ο δίκαιος, ο φιλάγιος και της Κανονικής Παραδόσεως εγκρατέστατος θεράπων και ερμηνευτής, μεριμνά για την κραταίωση της Ορθοδόξου μαρτυρίας και αυξάνει την παρακαταθήκη”.

Δεν είναι τυχαίος ο όρος “Πρώτος της Ορθοδοξίας” που χρησιμοποιεί ο Χαλκηδόνος, καθώς εδώ και χρόνια γίνεται προσπάθεια από το Οικουμενικό Πατριαρχείο να εμπεδωθεί ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης ώς «πρῶτος ἄνευ ἴσων» (primus sine paribus), αντί για τιμητικά «πρῶτος μεταξύ ἴσων» (primus inter pares), όπως θέλει η Ορθόδοξη παράδοση. Γίνεται, δηλαδή, προσπάθεια “νά μεταβάλει τά μέχρι τώρα «πρεσβεῖα τιμῆς», τά ὁποῖα ὅλες οἱ τοπικές ἐκκλησίες σέβονται καί ἀναγνωρίζουν, σέ «πρωτεῖο ἐξουσίας» ἐπί παγκοσμίου ἐπιπέδου”, να είναι “πατριάρχης ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων κατά τήν νέα παπίζουσα ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου”, όπως πολύ σωστά αναλύεται και στο αφυπνιστικό και εμπεριστατωμένο κείμενο της Σύναξης Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών με τίτλο «Διακήρυξη αφύπνισης και αντίστασης: Από την αίρεση του Κολυμπαρίου στο Ουκρανικό σχίσμα και στην “Ένωση των Εκκλησιών”» [32].

Χαρακτηριστική είναι, μάλιστα, η θρασύτατη δήλωση του Ελπιδοφόρου Αμερικής, ο οποίος για το θέμα του πρωτείου δήλωσε τα εξής: “Ἡ ἄρνηση ἀναγνωρίσεως πρωτείου τινός στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἑνός πρωτείου τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά ἐνσαρκώσει παρά κάποιος Πρῶτος – τουτέστι κάποιος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἔχει τό προνόμιο νά εἶναι ὁ πρῶτος μεταξύ τῶν ἀδελφῶν του Ἐπισκόπων – συνιστᾶ αἵρεση. Εἶναι ἀπαράδεκτο αὐτό πού συνήθως λέγεται ὅτι ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων διασφαλίζεται εἴτε ὑπό μιᾶς κοινῆς πίστεως καί λατρείας εἴτε ὑπό τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου.” [33].

Δεν διστάζουν, μάλιστα, ο Ελπιδοφόρος και οι υπόλοιποι υποστηρικτές της καινοφανούς αυτής εκκλησιολογίας (Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας, Σηλυβρίας Μάξιμος κ.λπ.) να βασίσουν το πρωτείο τους στον Θεό Πατέρα (παρερμηνεύοντας θεολογικά την μοναρχία του Θεού Πατρός εντός της Αγίας Τριάδος), εκπλήσσοντας έτσι οι Οικουμενιστές ακόμη και τους Παπικούς [34], οι οποίοι βασίζουν το πρωτείο τους σε άνθρωπο, τον Απόστολο Πέτρο, ως δήθεν πρώτο μεταξύ των Αποστόλων. Όλα αυτά αναλύονται και καταρρίπτονται θεολογικά στο εξαιρετικό κείμενο – εισήγηση του Μοναχού Σεραφείμ Ζήση με τίτλο “Η ενδοτριαδική μοναρχία του Πατρός και ο καινοφανής μονάρχης της φαναριωτικής εκκλησιολογίας” [35].

Αλλά καμία τέτοια ανάγκη για έναν παγκόσμιο πρώτο άνευ ίσων Επίσκοπο δεν έχει η Ορθοδοξία, αφού σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο: “Κρεῖττον γάρ ὑπό μηδενός ἄγεσθαι ἤ ὑπό κακοῦ ἄγεσθαι” [36]. Τονίζει επίσης ο Άγιος Μελέτιος Πηγάς: “Ἀλλά, λέγουν, πρέπει κάποιος ἀπό τούς ἐπισκόπους καί μεταξύ τῶν ἐπισκόπων νά ὑπερέχει. Μάλιστα, αὐτόν τόν ὀνομάζουν “διακονική κεφαλή”. Ἀλλά ὅλων αὐτῶν τῶν ἐπισκόπων μόνον ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀρχή καί ἡ κεφαλή” [37].

Σχετικά με τον χαρακτηρισμό του Βαρθολομαίου ως “φιλάγιο”, θα ευχόμασταν να ήταν πραγματικότητα και να μην χρησιμοποιείται απλώς σε θλιβερές προσπάθειες κολακείας. Πώς γίνεται ένας φιλάγιος να καταργεί τη διδασκαλία των Αγίων, όπως είδαμε παραπάνω; Πώς γίνεται ένας φιλάγιος να αμφισβητεί Ιερούς Κανόνες που μας παρέδωσαν οι Άγιοι, όπως θα δούμε παρακάτω; Πώς γίνεται ένας φιλάγιος, απευθυνόμενος σε παπική αντιπροσωπεία να λέει ότι “Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπὲρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ὀφείλομεν ἐνώπιον Αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων”. [38]

Σε σχετικό άρθρο του [39] ο π. Θεόδωρος Ζήσης αναφέρει: “θλίβεται κανεὶς καὶ σπαράσσει μέχρι βαθέων, ἀναλογιζόμενος καὶ μόνο τὴν πατριαρχικὴ ρήση, ποὺ θεωρεῖ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τοῦ πάπα ὡς θύματα τοῦ Διαβόλου καὶ ἀξίους τῆς συγχωρήσεως καὶ τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. [..] Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς πάντως λέγει: «Τοιγαροῦν, τούτ᾿ ἔστιν ἀληθὴς εὐσέβεια, τὸ μὴ πρὸς τοὺς θεοφόρους πατέρας ἀμφισβητεῖν. Καὶ γὰρ τῶν προειρημένων ἁγίων αἱ θεολογίαι ὅρος εἰσὶ θεοσεβείας ἀληθοῦς καὶ χάραξ, ὥσπερ ἑκάστη τὸν οἱονεὶ φραγμὸν καὶ τὸ περιτείχισμα τῆς εὐσεβείας συμπληροῦσα, κἂν περιέλῃ τις μίαν γοῦν αὐτῶν, ἐκεῖθεν ὁ τῆς κακονοίας τῶν αἱρετικῶν ἑσμὸς εἰσρυήσεται πολύς» [40]”.

Δυστυχώς, όμως, ο Βαρθολομαίος, εκτός των άλλων, δεν είναι ούτε “της Κανονικής Παραδόσεως εγκρατέστατος θεράπων και ερμηνευτής”. Πώς γίνεται να είναι θεράπων, δηλαδή υπηρέτης, των Ιερών Κανόνων, κάποιος που τους αψηφά ασυστόλως λόγω και έργω; Τους αψηφά και αμφισβητεί, όπως είδαμε, με τα έργα του (συμπροσευχές με αιρετικούς, αναγνώριση και συλλείτουργα με σχισματικούς, διεκδίκηση πρωτείου κ.λπ.) αλλά και εμφανώς με τα λόγια του, αφού ήδη στην διδακτορική διατριβή του είχε εκφράσει την απαράδεκτη αντικανονική θέση ότι:

“Δέν δύνανται νά ἐφαρμοσθοῦν σήμερον καί πρέπει νά τροποποιηθοῦν αἱ διατάξεις αἱ κανονίζουσαι τάς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους. Δέν δύναται ἡ Ἐκκλησία νά ἔχῃ διατάξεις ἀπαγορευούσας τήν εἴσοδον εἰς τούς ναούς τῶν ἑτεροδόξων καί τήν μετ’ αὐτῶν συμπροσευχήν, καθ’ ἥν στιγμήν αὕτη διά τῶν ἐκπροσώπων αὐτῆς προσεύχεται ἀπό κοινοῦ μετ’ αὐτῶν διά την τελικήν ἕνωσιν ἐν τῇ πίστει, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ἐλπίδι. Περισσοτέρα ἀγάπη πρέπει νά “ἀρδεύσει” πολλάς κανονικάς διατάξεις πρός “ζωογονίαν”. Ἐπιβάλλεται τροποποίησις ὁρισμένων διατάξεων ἐπί τό φιλανθρωπότερον καί ρεαλιστικώτερον. Ἡ Ἐκκλησία δέν δύναται καί δέν πρέπει νά ζῇ ἐκτός τόπου καί χρόνου”. [41]

Δηλαδή, σύμφωνα με τον Βαρθολομαίο, τον οποίο εκθειάζει ο Χαλκηδόνος, οι Ιεροί Κανόνες που οριοθετούν τις σχέσεις με τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους και οι οποίοι θεσπίστηκαν από τους Αγίους Πατέρες και βασίζονται στην Αγία Γραφή δεν είναι φιλάνθρωποι και ρεαλιστικοί, χρήζουν ζωογονίας και τους λείπει η αγάπη. Μάλιστα, θέλει και να τους τροποποιήσει, επειδή τον ενοχλούν στα σχέδιά του, κινούμενος δήθεν από αγάπη για τους αιρετικούς. Αντιθέτως, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει: “Μηδέν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης προσχήματι παραδέχεσθε” [42] !

Σχετικά με τον “εκσυγχρονισμό” της Εκκλησίας που απαιτεί ο Βαρθολομαίος, έρχεται να δώσει απάντηση μέσα από την Αγία Γραφή ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ξεκαθαρίζοντας ότι: “Οι αιρετικοί θεολόγοι ονόμασαν περιφρονητικά την Ορθόδοξη Εκκλησία ως «απολιθωμένη εκκλησία». Για ποιο λόγο; Επειδή, όπως λένε, τούτη η Εκκλησία «δεν πορεύεται κατά την εποχή της» ή «δεν προσαρμόζεται στους καιρούς»! Όμως, αυτή ακριβώς είναι η δόξα της Ορθοδοξίας, στο ότι αυτή δεν συμπορεύεται με την κάθε εποχή μήτε και προσαρμόζεται σε αυτήν ακολουθώντας την εντολή του Αποστόλου Παύλου: και μη συσχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω (Ρμ. 12, 2). Πώς μπορεί το αιώνιο να συμπορεύεται με το χρόνο; Πώς το απόλυτο να προσαρμοστεί με αυτό που παρέρχεται;

Πώς η Βασιλεία των Ουρανών να συμφιλιωθεί με το βασίλειο του κόσμου και το ακριβό να φιλιώσει με το φτηνό; Εάν ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται (Α’ Ιω. 5, 19) πώς μπορούμε να περιορίσουμε το αιώνιο αγαθό και να το υποστηρίζουμε με τη βοήθεια του κακού, να ενισχύουμε το ουράνιο φως με τις καπνογόνες φλόγες που βγάζει το κάρβουνο και το πετρέλαιο; Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι θεολόγοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία οι οποίοι βαδίζουν στα ίχνη των αιρετικών θεολόγων, θεωρώντας ότι το Ευαγγέλιο δεν είναι αρκετά ισχυρό να συντηρηθεί και να αμυνθεί από μόνο του μέσα στην κοσμική θύελλα. Αυτοί τονώνονται από αιρετικές θεωρίες και αιρετικές μεθόδους. Είναι, με όλη τους την ψυχή, στο πλευρό των αιρετικών, εξωτερικά όμως παραμένουν συνδεδεμένοι με την Ορθόδοξη Εκκλησία, τόσο μόνον, όσο για να συντηρούνται.” [43].

Γνωρίζοντας όλα αυτά που αναφέραμε, περιμένει αλήθεια ο Χαλκηδόνος να πιστέψουμε ότι ο Βαρθολομαίος “μεριμνά για την κραταίωση της Ορθοδόξου μαρτυρίας και αυξάνει την παρακαταθήκη;”

Σημείο έκτο

Λίγο πριν κλείσει τον λόγο του ο Χαλκηδόνος Εμμανουήλ αναφέρει: “Εἶμαι εὐτυχής, διότι σὲ ὅλη τὴν πορεία τοῦ σύγχρονου διαχριστιανικοῦ διαλόγου δὲν ὑπῆρξαν ριψάσπιδες καὶ μηδίσαντες ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν Ὀρθοδόξων. Ἴσως, σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις παρατηρήθηκαν ὑπερβάλλων ἐνθουσιασμὸς καὶ ζῆλος, ἀλλὰ ποτὲ προδοσία. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν θὰ ζήσει ἄλλη Φερράρα· στῶμεν καλῶς”.

Εδώ γίνεται φανερό ότι τίποτα από όσα βλάσφημα έχουν γίνει κατά τους διαλόγους δεν αγγίζουν τον Χαλκηδόνος, ο οποίος επιμένει να μας παραμυθιάζει, θεωρώντας όλες τις προδοσίες ως ανύπαρκτες και στην καλύτερη περίπτωση ονομάζει κάποιες από αυτές “ὑπερβάλλων ἐνθουσιασμὸ καὶ ζῆλο”.

Ας δούμε όμως ενδεικτικά, τα αποτελέσματα του διαλόγου με τους Μονοφυσίτες, στον οποίο μάλιστα ο ίδιος ο Χαλκηδόνος υπήρξε εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου [44]. Ποιο υπήρξε το συμπέρασμα του διαλόγου, σύμφωνα με τον Βαρθολομαίο; Όπως δήλωσε απευθηνόμενος σε “ιεράρχες” των Μονοφυσιτών: “Ὁ θεολογικός διάλογος μεταξύ τῶν δύο Χριστιανικῶν Οἰκογενειῶν μας – πού εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί οἱ Ἀρχαῖες Ἀνατολικές Ἐκκλησίες (=οἱ Μονοφυσίτες) – ἔβαλε καί ἐπισήμως ἕνα τέλος στίς παρεξηγήσεις τοῦ παρελθόντος. Δέν εἶναι ἡ θεολογία, πού μᾶς χωρίζει. Μᾶλλον, εἴμαστε ἑνωμένοι στή δέσμευσή μας νά θέσουμε τά ποιμαντικά, λειτουργικά, ἐκκλησιαστικά ζητήματα, στά ὁποία θά οἰκοδομήσουμε τήν ἑνότητά μας ὅλο καί περισσότερο” [45].

Το να λέει κάποιος ότι δεν έχουμε θεολογικές διαφορές με τους Μονοφυσίτες, οι οποίοι δεν δέχονται τις δύο φύσεις του Χριστού και καταδικάστηκαν από δύο Οικουμενικές Συνόδους (Δ’ και Ε’), δεν είναι προδοσία; Είναι “υπερβάλλων ζήλος”; Όπως φαίνεται είναι και τα δύο: προδοσία της Ορθοδοξίας και υπερβάλλων ζήλος για τον Οικουμενισμό. Σε σχετικό απόσπασμα, ο Άγιος Παΐσιος λέει χαρακτηριστικά: “Τόσοι ἅγιοι Πατέρες ποὺ εἶχαν θεῖο φωτισμὸ καὶ ἦταν σύγχρονοι, δὲν τοὺς κατάλαβαν [τους Μονοφυσίτες] καὶ τοὺς παρεξήγησαν καὶ ἐρχόμαστε ἐμεῖς μετὰ ἀπὸ τόσους αἰῶνες νὰ διορθώσουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες; Ἀλλὰ καὶ τὸ θαῦμα τῆς Ἁγίας Εὐφημίας [46] δὲν τὸ ὑπολογίζουν; Καὶ αὐτὴ παρεξήγησε τὸν τόμο τῶν αἱρετικῶν;” [47].

Μάλιστα, για να μην θεωρηθεί τυχόν υπερβολή ο όρος προδοσία, να θυμίσουμε ότι και ο Άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς σε ομολογιακή επιστολή του αναφωνεί χαρακτηριστικά: “Αλοίμονον, ανήκουστος προδοσία !” [48], αναφερόμενος σε απόφαση της Διασκέψεως της Γενεύης (1968) για συμμετοχή στο Παγκόσμιο Συμβούλιο “Εκκλησιών”. Τονίζει, εκεί, ότι “αυτή η απόφασις είναι κατά την ανορθοδοξίαν και αντιορθοδοξίαν της αποκαλυπτικώς φρικαλέα”.

Ο ίδιος Άγιος σχετικά με τους διαλόγους λέει τα εξής: “Ο σύγχρονος «διάλογος της αγάπης», ό οποίος τελείται υπό τη μορφή γυμνού συναισθηματισμού, είναι στην πραγματικότητα ολιγόπιστη άρνηση του σωτηριώδους αγιασμού του Πνεύματος και της πίστεως της Αλήθειας (Β’ Θεσ. 2, 13), δηλαδή της μοναδικής σωτηριώδους «αγάπης της αληθείας» (Β’ Θεσ.2,10) [..] Ας μην απατούμε τον εαυτό μας. Υπάρχει και ό «διάλογος του ψεύδους» [..] Δεν υπάρχει «διάλογος της αγάπης» χωρίς τον διάλογο της αλήθειας. [..] Ό αιρετικό-ουμανιστικός χωρισμός και ή διαίρεση της αγάπης και της αλήθειας είναι σημάδι ελλείψεως της θεανθρώπινης πίστεως και της απολεσθείσης πνευματικής θεανθρώπινης ισορροπίας και ορθοφροσύνης [..] τούτο δεν ήταν ποτέ ούτε είναι ή οδός των Πατέρων”. [49]

Επίσης, στην προαναφερθείσα «Διακήρυξη αφύπνισης και αντίστασης», σχετικά με την επιχειρούμενη ψευδοένωση και τις προδοσίες, διαβάζουμε τα εξής: “Μέ τούς παπικούς μάλιστα ἡ ἕνωση εἶναι πολύ πιό εὔκολη, ἀφοῦ ἤδη μέ τό κείμενο τοῦ Balamand (1993) δεχθήκαμε ὅτι συναποτελοῦμε τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, καί ὅτι ἡ Χάρη, τά μυστήρια, ἡ ἀποστολική διαδοχή, ἡ εὐθύνη γιά τήν διαποίμανση τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι ἀποκλειστική ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς ἀπό τίς δύο ἐκκλησίες ἀλλά καί τῶν δύο [50]. Σέ πρόσφατες μάλιστα δηλώσεις του στό Ἅγιο Ὄρος ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐδήλωσε ὅτι ἡ «ἕνωση μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς εἶναι ἀναπόφευκτη, γιατί οἱ λόγοι πού μᾶς χωρίζουν δέν εἶναι δογματικοί ἀλλά ἱστορικοί» [51]. Πρός τήν κατεύθυνση αὐτή βοηθεῖ πολύ ἡ χορήγηση αὐτοκεφαλίας πρός τούς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἄριστες σχέσεις μέ τούς ἐκεῖ Οὐνίτες τοῦ πάπα καί ἐκκλησιαστική διακοινωνία (intercommunio), μέ συμπροσευχές καί συλλείτουργα” [52].

Χαρακτηριστικές είναι μάλιστα και οι δηλώσεις που έκανε, μετά από τα εγκαίνια παπικού ναού στα οποία παραβρέθηκε, ο Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου Ναθαναήλ: “πορευόμαστε με τις Ευχές εμείς του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ξέρουμε ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα [με τους Παπικούς], γιατί μας ενώνει ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός!” [53].

Είναι λοιπόν φανερό, ότι οι Οικουμενιστές, όταν μιλάνε για ενότητα όχι μόνο δεν τους νοιάζει η μετάνοια των αιρετικών, αλλά συχνά θεωρούν ότι δεν υπάρχει καν θεολογική – δογματική διαφορά με αυτούς. Παρ’ όλα αυτά αρέσκονται να διακηρύττουν ότι αγωνίζονται, “ὥστε ὅλοι νὰ φτάσουν στὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως” και να εφησυχάζουν τους πιστούς χρησιμοποιώντας βαρύγδουπες φράσεις όπως “Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν θὰ ζήσει ἄλλη Φερράρα· στῶμεν καλῶς”.

Με ποιά έννοια το λέει αυτό ο Χαλκηδόνος; Στην ψευδοσύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας ψηφίστηκε, αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ, λόγω των αντιδράσεων (στις οποίες πρωτοστάτησε ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός), η “ένωση” Ορθοδόξων και Παπικών, με προδοτικές δογματικές υποχωρήσεις από μεριάς Ορθοδόξων ως προς το πρωτείο του Πάπα και το filioque [54]. Άρα, όταν ο Χαλκηδόνος Εμμανουήλ ισχυρίζεται ότι δεν θα ζήσουμε άλλη Φερράρα, τι ακριβώς εννοεί;

Μήπως ότι σε μία μελλοντική αντίστοιχη ενωτική “Σύνοδο” δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις εντός της “Συνόδου”; Μήπως, ότι δεν θα υπάρξουν ούτε δογματικές υποχωρήσεις από καμία μεριά, αφού όπως είπαμε ήδη αδιαφορούν οι Οικουμενιστές για τα δόγματα και ενδιαφέρονται μόνο για μια επιφανειακή ενότητα; Άρα, μήπως έχουν στόχο να πυκνώσουν ακόμα περισσότερο τις συμπροσευχές και να γίνονται και ολοκληρωμένα συλλείτουργα μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών δημοσίως, συμμετέχοντας όλοι σε «Κοινό Ποτήριο»; Μήπως θέλουν έτσι να εμπεδωθεί ο «λαϊκός Οικουμενισμός» και αφού επιτευχθεί αυτό να το επισφραγίσουν ίσως με μια ενωτική “Σύνοδο”, αποφεύγοντας έτσι τις αντιδράσεις των πιστών, αφού αυτοί θα έχουν συνηθίσει στον Οικουμενισμό;

Γνωρίζουμε πάντως ότι ήδη γίνεται λόγος για κοινό εορτασμό του Πάσχα με τους αιρετικούς, κάτι που προωθείται και από τον ίδιο τον Χαλκηδόνος [55]. Όπως φαίνεται και από την Πατριαρχική Εγκύκλιο του 1920, την οποία πολλοί αποκαλούν και «Καταστατικό Χάρτη του Οικουμενισμού», πρωταρχικό βήμα “συμφιλίωσης” με τους αιρετικούς είναι ο “ταυτόχρονος ἑορτασμός τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν” [56]. Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα ότι ο Βαρθολομαίος καυχάται για αυτήν και παρόμοιες Οικουμενιστικές εγκυκλίους και μαζί με τον Χαλκηδόνος γιορτάζουν τα 100 χρόνια από την έκδοσή της [57]. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Βαρθολομαίος στο παρελθόν δεν έχει διστάσει να μεταδώσει τα Άχραντα Μυστήρια σε λαϊκούς παπικούς [58].

Σε σχετική ομιλία του [59], ο μακαριστός αγωνιστής και ομολογητής γέροντας π. Νικόλαος Μανώλης αναφέρει:

“Οι σύγχρονοι Οικουμενιστές, Πατριάρχες και Μητροπολίτες λένε ότι ο Πάπας έχει Χάρη, τα μυστήριά του έχουν Άγιο Πνεύμα. Και πάνε και συμπροσεύχονται και εύχονται μεταξύ τους πολύ γρήγορα να φτάσουν και στο Άγιο Ποτήριο. [..] Θα κρατά ο καθένας την πίστη του, τις πλάνες του και εμείς δεν θα είμαστε η μοναδική πίστη, η μοναδική Αλήθεια, για την οποία έχυσαν το αίμα τους μάρτυρες και Όσιοι. [..]

Τελευταία μιλούσα με έναν Επίσκοπο και στην συζήτηση επάνω μου λέει: «Πάτερ μου, σε λίγο καιρό, όχι πολύ μακριά, σε λίγα, πολύ λίγα χρόνια, θα υπάρξει μία Εκκλησία σε ολόκληρο τον κόσμο». Λέω: «Πώς θα γίνει αυτό, Σεβασμιώτατε;». Λέει: «Παπικοί, Προτεστάντες, Ορθόδοξοι… Θα υπάρχει μία λέξη, αυτή που επικρατεί στις ημέρες μας: ενότητα. Και υπό το πρίσμα της ενότητας, από κάτω θα γίνεται ένας αχταρμάς. Δηλαδή ο καθένας θα κρατάει την πίστη του, αλλά εδώ θα βλέπετε Καρδινάλιο. Αυτός θα κρατάει την πίστη του, εγώ την πίστη μου, θα έχουμε όμως Κοινό Ποτήριο και θα μεταλαμβάνουμε. Κι εσείς, τα κορόιδα θα μας βλέπετε και δεν θα αντιδράτε. Ξέρετε γιατί δεν θα αντιδράτε; Γιατί θα σας λένε: κάντε υπακοή στην Εκκλησία». [..]

Του λέω: «Σεβασμιώτατε, δεν θα αντιδράσουμε; Θα χυθούν αίματα μαρτύρων καινούριων ! Θα μαρτυρήσουμε ! Θα χύσουμε το αίμα μας ! Για την αγάπη του Χριστού !»”.

---

Κλείνοντας αυτή την ανάλυση, η οποία έγινε όχι για να απογοητευτούμε λόγω της κατάστασης που επικρατεί, αλλά για να γνωρίζουμε και να εντείνουμε τους αγώνες μας υπέρ της Ορθοδοξίας, ας φωνάξουμε μαζί με τον δάσκαλο του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, τον μοναχό Ιωσήφ Βρυέννιο:

“Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία·
οὐ ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας·
ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα·
εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα” [60].

Αυτοί που προετοιμάζουν την ψευδοένωση μας παραμυθιάζουν ότι δε θα γίνει – Παραπομπές

Δείτε σχετικά:
– Άκρα μυστικότης
– Πιστός στην παναίρεση ο Γαλλίας Εμμανουήλ
– Όταν ξεπουλιέται η Ορθοδοξία, πώς θα επικρατήσει η ειρήνη;
– Γαλλίας Εμμανουήλ σε οικουμενιστική δέηση για τη φύση [ΒΙΝΤΕΟ]