Περὶ τοῦ Γ ́. Μυστηρίου τῆς Κοινωνίας.

§. 20. Περὶ τοῦ Γ ́. Μυστηρίου τῆς Κοινωνίας.

 

 

Καθὼς ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ γεννηθῆ, ἔχει χρείαν τῆς σωματικῆς τροφῆς· οὕτω καὶ ἀφοῦ ἀναγεννηθῇ διὰ τοῦ ̔Αγίου Βαπτίσματος, καὶ χρισθῇ μὲ ἅγιον Μῦρον, ὡς ἔχων χρείαν τῆς πνευματικῆς τροφῆς, προσκαλεῖται παρευθὺς εἰς τὴν ἁγίαν τράπεζαν, καὶ μεταλαμβάνει τὰ ἄχραντα Μυστήρια, τὸ Σῶμα, και Αἷμα τοῦ Κυρίου, τὰ ὁποῖα εἶναι τροφὴ πνευματικὴ· ταύτην τὴν Μετάληψιν ὁ Μέγας Απόστολος Παῦλος, καὶ πάντες κοινῶς οἱ Θεῖοι Πατέρες, κατ' ἐξαίρετον Κοινωνίαν ὀνομάζουσι· καθότι ἡμεῖς τρώγοντες τὸ τεθεωμένον σῶμα τοῦ Κυρίου, καὶ πίνοντες τὸ τεθεωμένον αἷμά του, γινόμεθα ἓν σῶμα, καὶ ἕν πνεῦμα, καὶ ἀναμεταξύ μας, καὶ μὲ τὸν Χριστὸν ἀυτὸν, κατὰ τὸν Θεῖον Απόστολον. Εἶναι λοιπὸν ἡ Κοινωνία ἕνωσις Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων· ἐπειδὴ ἂν καὶ τὰ λοιπὰ Μυστήρια κοινωνία ὀνομάζονται, καθότι καὶ δι αυτῶν ἑνοῦται ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεὸν, δὲν γίνεται ὅμως τοιαύτη ἕνωσις, καθὼς ὅταν μεταλαμβάνῃ τὰ ἄχραντα Μυστήρια καθότι καὶ πάντα τὰ Μυστήρια παρασταίνουν τὴν τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἀγάπην, τοῦτο ὅμως τὸ Μυστήριον, φανερώνει τὸ τέλειον ταύτης τῆς ἀγάπης· καθὼς ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ἱστορῶν τὴν παράδοσιν τούτου τοῦ φρικτοῦ Μυρτηρίου, λέγει, ὅτι ὁ Χριστὸς ἀγαπήσας τοὺς ἰδίους, εἰς τέλος ἠγάπησεν αυτοὺς · κ. τ. λ. (Κεφ. ιγ'.) καθὼς λοιπὸν τοῦτο τὸ Μυστήριον εἶναι ἐνδεικτικὸν τῆς ἄκρας τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἀγάπης, εἶναι ἡ κατ' ἐξαίρετον Κοινωνία καὶ ἕνωσις Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων· οὕτως εἶναι καὶ ὀνομάζεται και Μυστήριον τῶν Μυστηρίων, καὶ τὸ τέλος ὅλων τῶν Μυστηρίων, κατὰ τὸν Θεῖον Διονύσιον. (Εκκλ. Ιερ. Κεφ. γ'.)

§. 21. Ὕλη του Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Η ὕλη του Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἄρτος ἔνζυμος, ἀπὸ σίτινον ἄλευρον, καὶ ὕδωρ καθαρὸν, ζυμωμένος, καὶ ἱκανῶς ἀλατισμένος, καὶ καλῶς ἐψημένος· νὰ μὴν ηναι πολλῶν ἡμερῶν, ὥστε νὰ ἦναι ξηρὸς, ἢ ἐφθαρμένος, ἢ μουχλιασμένος· ἄζυμος δὲ ἄρτος, κἂν ηναι καὶ σίτινος, ἢ ἀπὸ ἄλλα εἴδη γεννημάτων, ἢ ζυμωμένος μὲ γάλα, καὶ. βούτυρον, ἢ μὲ ἀυγὰ ἀλειμμένος καὶ μὲ ἔλαιον, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γενῇ ὕλη του Σώματος τοῦ Χριστοῦ· ὅςτις δὲ τῶν Ἱερέων τολμήσῃ νὰ λειτουργήσῃ μὲ τοιοῦτον, βαρέως ἁμαρτάνει· καὶ ὑπόκειται εἰς παιδείαν ἐκκλησιαστικήν.

§. 22. Ὕλη τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

Η ὕλη τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἶνος καθαρὸς, γέννημα τῆς ἀμπέλου, καὶ ὕδωρ· ὁ δὲ οἶνος πρέπει νὰ εἶναι καλὸς καὶ καθαρὸς, νὰ μὴν ἶναι ἡνωμένος μὲ ἄλλα ποτὰ, ἐκτὸς τὸ ἀπὸ σταφυλῆς, ἢ ξυνός· ὅςτις δὲ ἱερεὺς τολμήσῃ νὰ λειτουργήσῃ μὲ ἄλλου εἴδους ὑγρὸν, ἢ μὲ ξυνὸν οἶνον, θανασίμως ἁμαρτάνει.

§. 23. Σκεύη ἀναγκαῖα διὰ τὴν τελετὴν τούτου τοῦ Μυστηρίου ἤτοι διὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν.

Σκεύη ἀναγκαῖα καὶ ἀπαραίτητα διὰ τὴν Θείαν λειτουργίαν εἶναι, Ποτήριον, Δισκάριον, Αστερίσκος, Λαβις, Λόγχη, καὶ Σπόγγος· ἐκ τῶν ὁποίων τὰ μὲν τέσσαρα, ἔξω ἀπὸ τὴν Λόγχην, ἀνάγκη νὰ εἶναι χρυσά, ἢ ἀργυρᾶ, ἢ ἀπὸ Κασίτερον, καὶ ὄχι ἀπὸ ἄλλο μέταλλον, ἢ ξύλινα, ἢ πήλινα· ἡ δὲ Λόγχη ἀπὸ σίδηρον· εἶναι ἀναγκαῖα πρὸς τούτοις καὶ τρία καλύμματα καθαρὰ καὶ γερὰ, τὸ ἕν διὰ κάλυμμα τοῦ Δισκαρίου, τὸ ἄλλο τοῦ Ποτηρίου, καὶ ὁ  αηρ  εἶναι προσέτι ἀναγκαῖα καὶ τὰ ἱερατικὰ ἄμφια, τὸ στιχάριον, τὸ ἐπιτραχήλιον, τὸ περιζώνιον, τὰ ἐπιμάνικα, καὶ τὸ φαιλόνιον· πρὸς τούτοις ἀναγκαιότατα εἶναι τὸ ̓Αντιμίνσιον, καὶ τὸ Ἅγιον Εὐαγγέλιον, τὸ βιβλίον τῆς λειτουργίας διὰ ἢ ἀναγινώσκῃ ἔσωθεν ὁ Ἱερεὺς τὰς εὐχὰς, ὄχι ἐκ στήθους· τὰ ἀναγκαῖα κηρία διὰ τὴν ἁγίαν Τράπεζαν, καὶ διὰ τὴν Προσκομιδὴν, καὶ διὰ τὰς ἁγίας εἰκόνας· ἔτι δὲ τὸ ἱκανὸν λιβάνιον καὶ τὸ θυμιατὸν μετὰ τοῦ πυρός.



§. 24. Τόπος ἐν ᾧ Τελεῖται.

Η Θεία Λειτουργία τῶν ἀχράντων Μυστηρίων τελεῖται εἰς ναὸν ἐγκαινιασμένον καὶ ἐνθρονισμένον μετά ἁγίων Λειψάνων, καὶ ὄχι εἰς ἄλλον τόπον· ἐὰν δὲ μεγάλη ανάγκη ἀπαιτῇ, καθώς συμβαίνει εἰς τὰ στρατόπεδα, τότε τελεῖται καὶ εἰς ἄλλον τόπον, καθαρώτατον ὅμως καὶ ἐκλεκτὸν, ὅσον τὸ δυνατὸν· ἀνάγκη ὅμως νὰ εἶναι τὸ ̓Αντιμίνσιον ἐγκαινιασμένον, νὰ ἔχῃ καὶ ὑπεῤῥαμμένας εἰς τὸ ὄπισθεν μέρος μερίδας μαρτυρικῶν Ἁγίων Λειψάνων· τελεῖται δὲ ἡ λειτουργία ἅπαξ μόνον τῆς ἡμέρας εἰς καθὲν θυσιαστήριον .

§. 25. Υπουργοὶ τοῦ Μυστηρίου τούτου.

Υπουργοὶ τοῦ Μυστηρίου, οἵτινες καὶ λειτουργοὶ ὀνομάζονται, εἶναι ὁ ̓Αρχιερεὺς, καὶ ὁ Ἱερεὺς, διότι καὶ οἱ δύο ἐξίσου εἶναι τελεστικοι τούτου τοῦ Μυστηρίου· προσλαμβάνουσιν ὅμως καὶ ὑπηρέτας τοὺς Διακόνους, ὑποδιακόνους, Αναγνώστας, καὶ Ψάλτας, πρὸς ἐπίδειξιν καὶ μεγαλοπρέπειαν τῆς ἐνδόξου λειτουργίας τούτου τοῦ φρικτοῦ καὶ ὑπερμεγέθους Μυστηρίου· πλὴν καὶ ἄνευ τούτων ἐπιτελοῦσιν ἐξ ἀνάγκης ταύτην τὴν λειτουργίαν καὶ μόνοι των ὁ καθείς. (1),

§. 26. Τελετή τῆς Κοινωνίας.

Η τελετὴ τῆς Κοινωνίας, ἤτοι τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, ἥτις καὶ λειτουργία κοινῶς καλεῖται, γίνεται κατὰ τὸν ἀκόλουθον τρόπον, καὶ πρῶτον τὰ τῆς Προσκομιδής.


(1) Τό, μόνοι των ὁ καθεὶς, ἐννοεῖται διὰ τὴν ἱεροτελεστίαν μόνον, εξ ανάγκης ὅμως πρέπει νὰ ἔχουν καὶ ἕνα ὑπηρέτην ἐντὸς τοῦ βήματος, νὰ παρουσιάζουν ἔτι καὶ πολλοί, ἢ ὀλίγοι Χριστιανοί, διὰ νὰ ἐκφωνῶσι τὸ, Κύριε ἐλέησον, κτλ



§. 28. Καιρὸς τῆς Λειτουργίας.

Εἰς πάσας τῆς ἡμέρας τοῦ χρόνου, ἅπαξ δηλ. τῆς ἡμέρας, εἰς καθὲν θυσιαστήριον τελεῖται Λειτουργία, διότι πᾶσαι αἱ ἡμέραι ὡς πνευματικαὶ πανηγύρεις λογίζονται εἰς τοὺς Χρισιανοὺς ἐκτὸς μόνον τῶν πενθίμων ἡμερῶν τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, εἰς τὰς ὁποίας δὲν γίνεται τελεία Λειτουργία, ἀλλὰ φυλάττεται ἐκ τῶν τελείων Λειτουργιῶν ἅγιος Αρτος, διὰ τοὺς θέλοντας μεταλαμβάνειν καὶ ἐν αὐταῖς .

Συνετέθησαν δέ καὶ εὐχαί τινος λεγόμενα ἐν αὐταῖς, ὡς κατωτέρω δηλωθήσεται, αἵτινες λέγονται προηγιασμένη Λειτουργία. Καὶ εἰς μὲν τοὺς ἀρχαιοτέρους χρόνους, περὶ τὴν τρίτην ὥραν τῆς ἡμέρας ἐτελεῖτο, διὰ τὴν ἐν αὐτῇ γενομένην κατάβασιν τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς· ἐν δὲ ταῖς Δεσποτικαῖς ἡμέραις τῆς Χρισ στοῦ γεννήσεως καὶ τοῦ Πάσχα, ἐτελεῖτο καθὼς καὶ τὴν σήμερον, προ τῆς ἡμέρας, ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς καὶ ἐγεννήθη ἐν νυκτὶ, καὶ ἀνέστη μετὰ τὰ μεσάνυκτα, κατὰ τοὺς ἱεροὺς Εὐαγγελιστάς. Τῇ δὲ μεγάλη Πέμπτῃ, καὶ τῷ μεγάλῳ Σαββάτῳ, καὶ εἰς τὰς παραμονὰς τῶν Χρισ στουγέννων, καὶ τῶν Θεοφανείων, διορίζει τὸ τυπικὸν νὰ γίνωνται πρὸς ἑσπέραν, ὁμοῦ μὲ τὸν Ἑπερινὸν, τῇ μὲν μεγάλη Πέμπτη, διὰ τὴν ἐν ἑσπέρᾳ αυτῆς παράδοσιν τῶν φρικτῶν μυστηρίων· εἰς δὲ τὰς λοιπὰς, διὰ νὰ Βαπτισθοῦν οἱ κατηχούμενοι πρῶτον, καὶ ἔπειτα τελεσθεί σης τῆς Λειτουργίας νὰ κοινωνήσουν, ὡς εἴρηται ἐν τῷ περὶ Βαπτίσματος . Αν δὲ τώρα παραλλάττουσιν οἱ καιροὶ ἐν ταῖς Λειτουργίαις, τοῦτο δὲν βλάπτει, ἐπειδὴ ἡ χάρις δὲν περιορίζεται εἰς καιρούς· πρέπον ὅμως καὶ τακτικὸν εἶναι, νὰ γίνεται ἡ καθ ̓ ἡμέραν Λειτουργία, οὔτε πρὸ τοῦ Μεσονυκτίου, ἐπειδὴ ἀπὸ τὸ Μεσονύκτιον λαμβάνει ἐποχὴν ἡ ἡμέρα, οὔτε μετὰ τὸ Μεσημέριον, ἐκτὸς τῶν σημειωθεισῶν ἡμερῶν.

§.  29. Πόσαι αἱ Θείαι Λειτουργίας, καὶ τίνες  Λειτουργίας συνέγραψαν.

Πρῶτος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος θείαν Λειτουργίαν συνέγραψε τὴν ὁποίαν διὰ τὴν ἔκτασιν εἰς ὀλίγα μέρη ἐνεργοῦν ἐν τῇ μνήμῃ αὐτοῦ· Δεύτερος ὁ Μέγας Βασίλειος. Τρίτος ὁ θεῖος Χρυσόστομος· ὁ δὲ Νικήτας Παφλαγὼν λέγει, ὅτι καὶ ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος ἐσύνθε σε Λειτουργίαν, καὶ ὁ Ἱερὸς Κλήμης· τὰς ὁποίας εὑρήσεις εἰς τὴν Ἱερὰν κατήχησιν Ν. Βουλγ. τοῦ δὲ Κλήμεντος, καὶ ἐν ταῖς Διαταγαῖς τῶν ̓Αποστόλων. Τινές λέγουσι καὶ Λειτουργίαν εἰς τοὺς Αἰθίοπας τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου· καὶ ἄλλην τοῦ Βαρνάβα· καὶ ἄλλην Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, τὴν ὁποίαν διὰ τὸ μεγαλόδοξον τῆς φράσεως ὡς γνησίαν δέχονται· ὅμως ἡ ̓Ανατολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τὰς μὲν ἄλλας δὲν ἐνεργεῖ, ἢ ἴσως διότι ἐνοθεύθησαν παρά τινων, ὡς αἱ Διαταγαὶ τῶν Ἀποστόλων, ἢ διὰ τὸ πλατὺ τῆς ἐκθέσεως· ἐνεργεῖ δὲ μόνον τὴν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου Λειτουργίαν, ἀλλὰ καὶ ταύτην διὰ τὸ πλατὺ τῆς ἐκθέσεως, ἐν μόναις ταῖς Κυριακαῖς τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, πλὴν τῶν Βαΐων, ἐν ταῖς παραμοναῖς τῶν Χριστουγέννων, καὶ Θεοφανείων, τῇ μεγάλῃ Πέμπτῃ, τῷ μεγάλῳ Σαββάτῳ καὶ ἐν τῇ μνήμῃ αὐτοῦ· εἰς δὲ τὰς ἄλλας ἡμέρας τοῦ ὅλου χρόνου, ἐνεργεῖται ἡ Λειτουργία τοῦ Χρυσοστόμου· ὅλαι ὅμως τὴν αυτὴν ἔχουσι δύναμιν καὶ χάριν.


Συνέγραψε δὲ καὶ Γρηγόριος ὁ Διάλογος προηγιασμένην Λειτουργίαν, ἡ ὁποία δὲν εἶναι τελουμένη θυσία, ἀλλ ̓ ἀπὸ Λειτουργίας τελειωθείσης φυλάττεται Σῶμα Χριστοῦ, βεβαμμένον μὲ τὸ Θεῖον Αϊμα, καὶ γίνεται ἀνάμνησις τῆς θείας Λειτουργίας πρὸς ἁγιασμὸν τῶν πιστῶν· ὅθεν οὔτε ̓Απόστολος λέγεται ἐν αὐτῇ, οὔτε Εὐαγγέλιον, ἀλλ ̓ εἰς τόπον αυτῶν ἐκφωνεῖται τὸ, Σοφία ὀρθὴ, φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι· καὶ οὐ χρεία ἄλλων φωνῶν· καὶ ἐπειδὴ ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει, ὅτι τῇ Τετράδι, καὶ τῇ Παρασκευῇ τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, ἐκοινώνουν οἱ Χριστιανοὶ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, χωρὶς νὰ γενῇ Λειτουργία, εἶναι φανερὸν, ὅτι τὰ προηγιασμένα ἐκοινώνουν. Συμπεραίνεται λοιπὸν ἐκ τούτου, ὅτι ἡ προηγιασμένη Λειτουργία ἦτον καὶ πρὸ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Διαλόγου· ἀλλ ̓ ἴσως οὗτος ὁ "Αγιος ἐσύνθεσε τινὰς εὐχὰς, καὶ εἰς τοιαύτην τάξιν διώρισε νὰ γίνεται ἡ Προηγιασμένη. Τελεῖται δὲ ὡς εἴπομεν μόνον τὰς Τετράδας καὶ Παρασκευὰς τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, καὶ ἄλλας ἡμέρας αυτῆς, ὅταν εἶναι μνήμη Αγίων, ἐκτὸς Σαββάτου καὶ Κυριακῆς· κατὰ τὸν β'. Κανόνα τῆς ἕκτης ἁγίας Συνόδου, λέγοντα Ἐν πάσαις ταῖς τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς τῶν Νηστειῶν ἡμέραις, παρεκτὸς Σαββάτου, καὶ Κυριακῆς, καὶ τῆς ἁγίας τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἡμέρας, γινέσθω ἡ τῶν Προηγιασμένων Ἱερὰ Λειτουργία.


§. 30. Πότε πρέπει νὰ μεταλαμβάνουν οἱ Χριστιανοί.

Ἐπειδὴ ὁ ̓Απόστολος Παῦλος λέγει η Δοκιμαζέτω ἕκαστος ἑαυτὸν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ̓Αρτου ἐσθιέτω, καὶ ἐκ τοῦ Ποτηρίου πινέτω· ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως, κρίμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς λόγους καταλαμβάνομεν, ὅτι καιρὸς διωρισμένος διὰ νὰ κοινωνήσῃ τις δὲν εἶναι, ἀλλὰ μένοι εἰς τὴν ἐξουσίαν τοῦ καθενὸς, νὰ προκαθαρίζῃ τὸν ἑαυτόν του διὰ τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως, καὶ οὕτω νὰ μεταλαμβάνῃ ὁσάκις ἂν θέλῃ τὸν χρόνον· διό τι αυτὸς εἶναι καὶ ὁ καθ ̓ αὐτὸ σκοπὸς τῆς θείας Λειτουργίας· καὶ εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ Χριστιανισμοῦ, μετελάμβανον οἱ Χριστιανοι και ημέραν· ὅσοι δὲ ἰσχυρογνωμόνως διορίζουσι καιροὺς τῆς Κοινωνίας, οὗτοι λέγουσι λόγους τῆς κοιλίας των, φρονοῦντες διεστραμμένα .

§. 31. Μαρτυρίαι γραφικαὶ περὶ τοῦ Μυστηρίου τῆς Κοινωνίας.

Οἱ θεῖοι Απόστολοι καθὼς παρέλαβον ἀπὸ τοῦ Κυρίου, οὕτω καὶ παρέδωκαν εἰς τὰς ἀνὰ πᾶσαν τὴν Οἰκουμένην Ἐκκλησίας. Ὁ μὲν Παύλος Α'. προς Κορ. Α'. Κεφ. ιά. λέγει, ὅτι „ τῇ νυκτὶ, ᾗ παρεδίδοτο (ὁ Κύριος), ἔλαβεν ἄρτον, καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε, καὶ εἶπε· ,, λάβετε, φάγετε τοῦτό μου ἐστὶ τὸ Σῶμα, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν· ὡσαύτως καὶ τὸ Ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ Ποτήριον, ἡ καινὴ Διαθήκη ἐστὶν ἐν τῷ ἐμῷ Αἵματι τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν· ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον, καὶ τὸ Ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ τὰ αὐτὰ λέγει καὶ ὁ Λουκᾶς ἐν κεφ. κβ'. Ὁ δὲ Ἰωάννης ἐν κεφ. 6'. λέγει κ Ἐὰν μὴ φάγητε τὴν Σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αυτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς· καὶ πάλιν Καθ.ἐπιστ. Α'. Κεφ. ά. λέγει . Καὶ τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας· καὶ ἀπὸ ἄλλα πολλὰ μέρη τῆς θείας γραφῆς μαρτυρεῖται τὸ μέγα τοῦτο Μυστήριον .


§. 32. Επίλογος.

Απὸ τὰ μέχρι τοῦδε ρηθέντα, μανθάνομεν καὶ τὸ μέγιστον τοῦτο Μυστήριον τῆς Θείας Κοινωνίας, καὶ τὴν τελετὴν, καὶ τὴν δύναμιν αυτοῦ· καὶ ὅσην ἀνάγκην ἔχομεν αυτοῦ· καὶ ὅσην ωφέλειαν λαμβάνομεν· ὅτι δηλ. καθαριζόμεθα ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας, ἑνούμεθα μὲ τὸν Χριστόν, γινόμεθα Θεοὶ, καὶ υἱοὶ Θεοῦ κατὰ χάριν. Πρέπει λοιπὸν νὰ καθαρίζωμεν τὸν ἑαυτόν μας ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας, διὰ νὰ κοινωνῶμεν αξίως τῶν θείων τούτων καὶ φρικτῶν Μυστηρίων, νὰ τρεφώμεθα ψυχικῶς μὲ ταύτην τὴν πνευματικὴν καὶ οὐράνιον τροφήν, νὰ ποιῶμεν τὸν ἑαυτόν μας θρόνον τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως, νὰ ἑνώνωμεν τὸν ἑαυτόν μας μὲ τὸν Χριστὸν, καὶ ἐδῶ εἰς τὴν παροῦσαν ζωής, διὰ νὰ ἐνωθῶμεν μὲ ἀυτὸν καὶ εἰς τὴν μέλλουσαν, καὶ νὰ συμβασιλεύωμεν μὲ ἀυτὸν αἰωνίως.

Πηγή : Ἱερὰ ἀνθολογία περὶ τῶν σεπτῶν καὶ Θείων Ἑπτὰ Μυστηρίων 1833

---------------------
Η §. 26-27. η ανάλυση θα γίνει  σε βάθος χρόνου , αφού γίνει  η  ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας  από τους Αγίους Πατέρες.
Το ίδιο και το μυστήριο της Χειροτονίας . Επειδή όρισαν οι Άγιοι Πατέρες να μην χειροτονούνται ανάξιοι άπιστοι και ακατήχητοι  και βλασφημείται το όνομα του Θεού .
Δηλαδή να  φυλάνε οι Λύκοι τα πρόβατα , αυτό δεν είναι διδασκαλία της Ορθοδοξίας.
Γι αυτό πρέπει να προσέχουμε από τους Λύκο ποιμένες  βαρείς.