Ποινές και Ιεροί Κανόνες
Παραδείγματα ποινών στην οδική κυκλοφορία.
Υποχρεωτική παραχώρηση προτεραιότητας, (Υποχρεωτική διακοπή πορείας (STOP).
ΠΡΟΣΤΙΜΟ 700 €
Αφαίρεση άδειας οδήγησης 20ημ
Αφαίρεση Στοιχείων οχήματος 20ημ
Μη χρήση ζώνης ασφαλείας.
ΠΡΟΣΤΙΜΟ 350 €
Αφαίρεση άδειας οδήγησης 10ημ
Υπέρβαση ορίου ταχύτητας έως 20 χλμ/ώρα ΠΡΟΣΤΙΜΟ 40 € κλπ….
Αναλόγως την παράβαση ή σε βάζουν μόνο πρόστιμο ή σε παίρνουν την άδεια οδήγησις ή σε αφαιρούν τις πινακίδες ή στα βάζουν όλα , ανάλογα τι κάνεις .
Στην Πνευματική ποινή είναι διαφορετικά.
Όποιος δεν τηρεί τις εντολές έχει και συνέπειες.
Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης- Η εξέτασις της συνειδήσεως
ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η΄
Για την εξέτασι της συνειδήσεως σκέψου τρία πράγµατα: τα σφάλµατα της κάθε µέρας, την αιτία των σφαλµάτων αυτών και την στενοκαρδία και προθυµία που έχεις να τα πολεµήσης και να αποκτήσης τις αντίθετές τους αρετές. Για τα σφάλµατα κάνε εκείνο που σου είπα στο κστ΄ κεφάλαιο (τι πρέπει να κάνουµε όταν πληγωθούµε κ.λπ). Για την αιτία αυτών ανάγκασε τον εαυτό σου να την πολεµήσης, να την κατατροπώσης και να την ρίξης στη γη. Για την προθυµία που χρειάζεται να κάνης αυτό και να αποκτήσης τις αρετές, δυνάµωσε την θέλησί σου µε την απιστία του εαυτού σου, δηλαδή µε το να µην έχης καθόλου θάρρος στον εαυτό σου, µε την ελπίδα και το θάρρος στον Θεό, µε την προσευχή και µε το µίσος των πράξεων της κακίας και µε την επιθυµία των πράξεων της αντίστοιχης αρετής.
Φρόντισε, αδελφέ, πάντοτε σε κάθε σου λογισµό, λόγο και έργο να έχης συνείδησι ακατάγνωστη, δηλαδή να µη σε κατηγορή και να µη σε τύπτη η συνείδησίς σου για κάποιο πράγµα. ∆ιότι όποιος εξετάζει στο βάθος την ορθή και αγία συνείδησι, δεν µπορεί να σφάλλη ποτέ, ή αν σφάλη, να µην διορθωθή. ∆ιότι η συνείδησις είναι ο φυσικός νόµος που έδωσε ο Θεός στις καρδιές των ανθρώπων για να τους οδηγή πάντοτε σαν λυχνάρι σε όλα τα καλά. Όπως είπε και ο άγιος Νείλος: «Να χρησιµοποιήσης την συνείδησί σου ως λυχνάρι για τις πράξεις σου». Και ο Απόστολος είπε ότι «οι εντολές του νόµου του Θεού είναι γραµµένες µέσα στις καρδιές» (Ρωµ. 2,15).
Απέναντι τεσσάρων πραγµάτων είσαι υποχρεωµενος να διατηρής την συνείδησί σου ακατηγόρητη: απέναντι του Θεού, απέναντι του εαυτού σου, προς τον πλησίον σου και προς άλλα πράγµατα. Όσον αφορά τον Θεό πρέπει να εξετάζης την συνείδησί σου αν φύλαξες όλα εκείνα που είσαι υποχρεωµένος να διαφυλάττης απέναντί του. ∆ηλαδή αν διαφυλάττης όλες του τις εντολές και τις πιο ασήµαντες112 και αν τον αγάπησες και τον υπηρέτησες µε όλη σου την ψυχή και είσαι έτοιµος να πεθάνης γι’ αυτόν, όπως είσαι υποχρεωµένος. Και αν δεν τα διαφύλαξες, φρόντισε στο εξής να τα διαφυλάξης.
Ως προς τον εαυτό σου θα διαφυλάξης ακατηγόρητη την συνείδησί σου, αν δεν αδιαφορής, αλλά κάνης όλο εκείνο το χρέος που πρέπει και είσαι υποχρεωµένος και είναι σύµφωνα µε την δύναµί σου, τόσο προς τον Θεό, όσο και προς τον πλησίον και προς τα άλλα πράγµατα. Και εκτός από αυτά, αν δεν πέφτης σε υπερβολές και ελλείψεις, καταστρέφοντας παράκαιρα την υγεία σου και την ζωή σου και τις σωµατικές σου δυνάµεις µε υπερβολική και ακανόνιστη άσκησι και δεν αποδίδης στο σώµα το δίκαιο µέτρο, φροντίζοντας για την σύστασι και συντήρησί του. Γιατί και αυτό είναι αντίθετο στη συνείδησι και στον ορθό λόγο.
********************************************************
112 Ο Μέγας Βασίλειος στο πρόλογό του στους κατά πλάτος όρους πολύ σοφά και εκτεταµένα αποδεικνύει ότι είναι υποχρεωµένοι όλοι οι χριστιανοί, µικροί και µεγάλοι, να τηρούν όλες τις εντολές που µας προστάζει ο Κύριος στο Ιερό Ευαγγέλιο, χωρίς να εξαιρεθή καµµία από αυτές:
Α΄) ∆ιότι ο Κύριος αποστέλοντας τους µαθητάς του στο κήρυγµα τους είπε να διδάξουν όλα τα έθνη να τηρούν όσες εντολές τους παρήγγειλε αυτός: «Πηγαίνετε και κανετε µαθητές µου όλα τα έθνη… διδάσκοντάς τους να τηρούν όλες τις εντολές που σας έδωσα» (Ματθ. 28,19): δηλαδή όχι άλλες εντολές να φυλάττουν και άλλες να παραµελούν, αλλά όλες, όλες χωρίς καµία εξαίρεσι.
Β΄) ∆ιότι αν δεν ήταν αναγκαίες και απαραίτητες όλες οι εντολές για τη σωτηρία µας, δεν θα γράφονταν καθόλου στην Αγία Γραφή, ούτε θα θα έδινε εντολή ο Κϋριος να φυλάττωνται όλες υποοχρεωτικά.
Γ΄) Αν ο Κύριος µας προστάσση να γινώµαστε τελειοι «Να είσθε τέλειοι» (Ματθ. 5,48) και ο Παύλος παραγγέλλει να είαι ο άνθρωπος του Θεού καταρτισµένος και σωστός και ολόκληρος «για να είναι καταρτισµένος ο άνθρωπος του Θεού» (Β΄ Τιµ. 3,17), είναι φανερό ότι την τυελειότητα αυτή και ολοκλήρωσι θα µας την χαρίση η φύλαξις των εντολών του Χριστού.
∆΄) ∆ιότι οι εντολές του Χριστού είναι συνδεδεµένες η µία µε την άλλη σαν µε κάποια αλυσίδα, ώστε όποιος καταλύση και παραβή µία µόνον από τις εντολές, εκείνος µε την λύσι και την παράβααι της µιάς εντολής, λύνει και παραβαινει συγχρόνως όλες τις άλλες εντολές και δεν δέχεται τόσο µισθό για τις εντολές που φύλαξε, όσο τιµωρία για εκείνην που δεν φύλαξε. Γι’ αυτό και ο αδελφόθεος Ιάκωβος από την µιά µεριά λέγει ότι «Όποιος τηρήσει όλες τις εντολές του νόµου και παραβή µία, θεωρείται παραβάτης όλου του νόµου» (2,10) και ο ίδιος ο Μέγας Βασίλειος λέγει: Τι θα µε ωφελησουν οι άλλες εντολές που κατώρθωσα αν πω τον αδελφό µου µωρό και γι αυτό θεωρηθώ ένοχος της γέεννας του πυρός;». Από όλα αυτά λοιπόν βγαινει το συµπέρασμα ότι κάθε χριστιανός έχει µεγάλη υποχρεωσι να τηρή όλες τις εντολές. Και τι λέγω απλώς να τις τηρή; να τις τηρή µε όλη του την δύναµι µε όλη του την θέλησι και µε όλη του την αγάπη, αν θέλη, σύµφωνα µε τον Απόστολο να στεφανωθή σαν νόµιµος αθλητής. Και όχι µόνον αυτό αλλα και ο ίδιος από µόνος του να προσθέτη κάτι παραπάνω στις εντολές, κάνοντας κάτα κάποιον τρόπο, µία υπερβολή. ∆ιότι κι εκείνος που είχε το ένα τάλαντο δεν δέχθηκε έπαινο από τον Κύριό του διότι επεστρεψε το τάλαντο, αλλά κατεκριθηκε διότι δεν το αύξησε.
Τελειώνω την υποσηµείωσι και σου λέγω: Αδελφέ, αν ανήκης στην τάξι των δούλων και φοβάσαι τον Θεό για να µή σε κολάση, φύλατε όλες τις εντολές. "Ευτυχισµενος είναι εκείνος που φοβάται τον Κύριο, στις εντολές βρίσκει ευχαρίστησι" (Ψαλµ. 111,1) Αν αναβής στην τάξι των µισθωτών και περιµένης να λάβης µισθό για την αρετή σου στην βασιλεία των ουρανών, φύλαττε όλες τις εντολές: "Έκλινε την καρδιάν µου του ποιήσαι τα δικαιώµατά σου δι' αντάµειψιν" (Ψαλµ. 118,111). Αν ανεβής στην τάξι των υιών και δουλεύσης τον Θεό γιά µόνο την αγαπη προς αυτόν, φύλαττε όλες τις εντολές: "Υψώνω τα χέρια µου προς τις εντολές σου που αγάπησα" (Ψαλµ. 118,49). Και πάλι: "Αν είµαι Πατέρας, που ειναι η δόξα µου;" λέγει ο Θεός. ∆όξα του πατρός είναι η υπακοή του υιού προς τις πνευµατικές εντολές. Γιατί γνώριζε και το εξής: Αν παραβής µία µόνο ενετολή, όταν µπορής να µη την παραβής, δεν θα έχης παρρησία, αλλα θα ντραπής την ηµέρα της κρίσεως. Γι' αυτό και ο ∆αβίδ έλεγε: "Τότε δεν θα ντραπώ όταν θα ξανακοιτάζω τις εντολές σου" (Ψαλµ. 118,6). Σου θυµίζω ακόµη ότι όλες οι εντολές, τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής ∆ιαθήκης, ως επί το πλειστον λέγονται µε ρήµα προστακτικό, όπως: "αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογειτε εκείνους που σας καταρώνται....", σπάνια προφέρονται σε οριστική, όπως το "αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου, ου φονεύσεις, ου µοιχεύσεις...", και πάρα πολύ σπάνια προφέρονται µε άλλα ρήµατα.
Ποινές στην Π.Δ.
Λιθοβολισμός είναι το ρίξιμο του λίθου. Υπήρξε από τους πιο παλιούς και πιο άγριους τρόπους θανάτωσης των εγκληματιών και των παραβατών, ιδίως των ηθικών νόμων (γνωστά είναι από τη Αγία Γραφή ο λιθοβολισμός της μοιχαλίδας και του πρωτομάρτυρα Στέφανου).
Στην εκτέλεση του καταδικασμένου, από την κοινή γνώμη ή την πολιτεία, έπαιρνε μέρος σημαντικός αριθμός ανθρώπων. Ο λιθοβολισμός συνήθως γινόταν έξω από την πόλη. Ο κατάδικος τοποθετούνταν στη μέση και δεχόταν πέτρες από το πλήθος μέχρι να πεθάνει από πολλαπλούς τραυματισμούς και αιμορραγία. Αυτή η μέθοδος εκτέλεσης σήμερα είναι περισσότερο συνδεδεμένη με τον Ισλαμικό Νόμο.
***************
Νόμοι και ποινές στην αρχαία Αθήνα
Νόμοι είναι οι κανόνες δικαίου που ρυθμίζουν την αρμονική συμβίωση των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία.
Στην αρχαία Αθήνα ο σεβασμός στους νόμους της πολιτείας ήταν γνώρισμα του καλού Αθηναίου πολίτη. Κλασικό παράδειγμα ο Σωκράτης. Καταδικάστηκε άδικα σε θάνατο, αλλά αρνήθηκε να δραπετεύσει από το δεσμωτήριό του, αν και οι πόρτες ήταν ανοιχτές μετά από την παρέμβαση των φίλων του. Ήπιε το κώνειο, πιστός στους νόμους της πατρίδας του που τον καταδίκασαν.
Στην αρχαία Αθήνα δεν υπήρχαν φυλακές, αλλά κάτι σαν τα σημερινά κρατητήρια, όπου έμεναν για λίγες ώρες ή μέρες οι καταδικασμένοι μέχρι να θανατωθούν, κλπ. Δύο ήταν κυρίως οι λόγοι για τους οποίους δεν υπήρχαν φυλακές: Πρώτον, Οι Αθηναίοι ήταν της γνώμης ότι ο πολίτης γεννιέται ελεύθερος, η δε φυλάκιση δεν αρμόζει σε ελεύθερο. Δεύτερον, οι έντιμοι πολίτες δεν ήταν σωστό να ταΐζουν και να ποτίζουν με τα χρήματά τους κακούς πολίτες.
Οι ποινές που επέβαλλαν τα δικαστήρια ήταν τρεις: Θάνατος, εξορία και χρηματική ποινή. Ο καταδικασθείς σε θάνατο έπινε το κώνειο, το οποίο αγόραζε ο ίδιος με δικά του χρήματα ή των συγγενών του.
Η ποινή της εξορίας επιβαλλόταν κυρίως σε ανθρώπους επικίνδυνους για τη Δημοκρατία, λόγω της μεγάλης τους πολιτικής επιρροής, της οικονομικής επιφάνειας, της μεγάλης δημοφιλίας, κ.λπ.
Η οικονομική ποινή ήταν να πληρώσει ο καταχραστής το δεκαπλάσιο ποσό του ποσού της κατάχρησης. Αριστοτέλη, Αθηναίων Πολιτεία, 54 ή « ανδριάντα χρυσούν ισομέτρητον αναθήσειν εν Δελφοίς» (= να αφιερώσει στους Δελφούς χρυσό ανδριάντα ίσο με το ύψος του), Πλούταρχος, Σόλων, 25.
Στην αρχαία Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις, αν κάποιος νομοθετούσε νόμο σε βάρος των πολιτών, η τιμωρία του ήταν εξοντωτική. Σήμερα π.χ. νομοθετούν οφσόρ εταιρείες, εταιρείες που κάνουν πλουσιότερους τους λίγους, με αποτέλεσμα να χρεοκοπούν τα κράτη, γιατί χάνουν τους φόρους, και να πληρώνουν οι λαοί. Αυτός ο νομοθέτης στους Λοκρούς π.χ. «τέθνηκεν επισπασθέντος του βρόχου» (= πεθαίνει, αφού συρθεί η θηλιά στο λαιμό του, δηλαδή τον κρεμούν), Δημοσθένη κατά Τιμοκράτους, 139.
Αξίζει από τον ίδιο λόγο, παρ. 68, 69, να αναφέρουμε τι λέει ο Δημοσθένης για το πώς πρέπει να είναι γραμμένος ο καλός νόμος, χωρίς παραθυράκια, κ.λπ:
«Οίμαι δη πάντας αν υμάς ομολογήσαι δειν τον ορθώς έχοντα νόμον και συνοίσειν μέλλοντα τω πλήθει πρώτον μεν απλώς και πάσι γνωρίμως γεγράφθαι, και μη τω μεν είναι ταυτί (ταύτα+ δεικτικό ι=δα)περί αυτού νομίζειν, τω δε ταυτί. Έπειτα είναι δυνατάς τας πράξεις ας δει γίγνεσθαι δια του νόμου. Ει γαρ αυ καλώς μεν έχοι, μη δυνατόν δε τι φράζοι, ευχής, ου νόμου διαπράττοιτ’ αν έργον. Προς δε τούτοις μηδενί των αδικούντων φαίνεσθαι μηδεμίαν διδόντα ραστώνην. Ει γαρ δημοτικόν τις υπείληφε το πράους είναι τους νόμους, τίσιν τούτοις προσεξεταζέτω, και αν περ ορθώς βούληται σκοπείν, ευρήσει τοις κρίνεσθαι μέλλουσιν, ου τοις εξεληλεγμένοις. Εν μεν γαρ τοις άδηλον εί τις εστιν αδίκως διαβεβλημένος, τοις δε ουδέ λόγος λείπεται το μη ου πονηροίς είναι»Από τον Δημήτρη Ρήτα
Όπως λέει ο Δημοσθένης, ο νόμος επιδιώκει «οι γυναίκες να αισθάνονται έναν αρκετά δυνατό φόβο για να παραμένουν έντιμες και να μη διαπράττουν κανένα σφάλμα». Η μοιχεία της συζύγου επιφύλασσε βαριές κυρώσεις ιδιωτικού αλλά και δημόσιου χαρακτήρα. Ο σύζυγος είχε το δικαίωμα να σκοτώσει τον εραστή, εάν τον έπιανε πάνω στην πράξη, χωρίς άλλο είδος δίκης. Τις περισσότερες όμως φορές, γινόταν χρηματικός διακανονισμός αποζημίωσης ενώπιον μαρτύρων. Ορισμένοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι ο απατημένος σύζυγος ήταν υποχρεωμένος να διώξει τη γυναίκα του από τον οίκο του με την απειλή στέρησης των πολιτικών του δικαιωμάτων, αν δεν το έκανε. Το σίγουρο είναι ότι η μοιχαλίδα στερούταν για πάντα κάθε συμμετοχή στις τελετές της πόλης. του Δημήτρη Καλαντζή
ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟ ΝΟΜΟ
(Λευιτικόν 26,3-13. Δευτερονόμιο 6,1-12. 6,16-25. 7,12-22. 10,13-16. 11,1-15. 11,18-32. 26,16-19. 28,1-14. 30,15-16)
Ο Κύριος είπε στους Ισραηλίτες, ότι εάν ζούσαν σύμφωνα με τους νόμους του και τηρούσαν στην πράξη τις εντολές του, τότε θα τους ευλογήσει και θα είναι πρώτοι απ' όλα τα έθνη της γης. Ο Κύριος θα τους ευλογήσει σε όλα τους τα έργα, θα ευλογήσει τα παιδιά τους, θα ευλογήσει τα προϊόντα της χώρας και τα ζώα τους. Θα τους στείλει τις βροχές στον καιρό τους, η γη θα δίνει τους καρπούς της, τα δέντρα του κάμπου θα δίνουν τον καρπό τους. Το αλώνισμα του σταριού θα κρατάει ως τον τρυγητό των αμπελιών, κι ο τρυγητός ως τη σπορά. Θα έχουν άφθονο ψωμί για να χορταίνουν και θα εξαφανίσει τα άγρια και αιμοβόρα θηρία από τη χώρα τους. θα απομακρύνει από ανάμεσά τους όλες τις βαριές και σκληρές αρρώστιες. Θα κατοικήσουν στη χώρα με ασφάλεια και θα υπάρχει ειρήνη. Δε θα κινδυνέψουν από σφαγή και θα καταδιώκουν τους εχθρούς τους κι αυτοί θα υποκύπτουν μπροστά τους. Να μη φοβηθούν τ' άλλα έθνη, κι ας είναι περισσότεροι. Πέντε από αυτούς θα καταδιώκουν εκατό, κι εκατό θα καταδιώκουν αναρίθμητους. Αλλά και ο Κύριος θα καταστρέψει και θα εξαφανίσει τα έθνη με διάφορους τρόπους.Ο Κύριος υποσχέθηκε ακόμη στους Ισραηλίτες ότι τους κάνει γόνιμους και θα τους πληθύνει. Το ίδιο θα συμβεί και στα ζώα. Θα τους ρίχνει τη βροχή στον κατάλληλο καιρό, θα έχουν υπερπαραγωγή αγαθών, ώστε να τρώνε από την παλιά συγκομιδή και θα τους περισσεύουν τόσα αγαθά, που θα πρέπει να τα πετάξουν, για να κάνουν χώρο για τη νέα σοδειά.
Ο Κύριος είπε ακόμη ότι θα στήσει ανάμεσά τους την κατοικία του, θα περπατάει ανάμεσά τους και ποτέ δε θα τους αποστραφεί. Θα είναι ο Θεός τους κι αυτοί θα είναι ο λαός του, τον οποίο έβγαλε από την Αίγυπτο, για να μην είναι πια δούλοι και να βαδίζουν με το κεφάλι ψηλά
(Λευιτικόν 26,3-13. Δευτερονόμιο 7,12-22. 11,1-15. 11,22-32. 28,1-14).
Ακόμη ο Κύριος είπε, να σέβονται οι Ισραηλίτες τον Κύριο, το Θεό τους, όπως και οι πρόγονοί τους. Να υπακούνε σε όλους τους νόμους και τις εντολές του, για να ζήσουν πολλά χρόνια και να ευτυχήσουν στη Γη της Επαγγελίας, όπου ρέει γάλα και μέλι, και να αποκτήσουν πάρα πολλούς απογόνους, όπως υποσχέθηκε ο Κύριος, στους προγόνους τους. Να μείνουν βαθιά στην καρδιά τους οι εντολές του Κυρίου και να τις διδάσκουν στα παιδιά τους (Δευτερονόμιο 6,1-12. 11,1-15. 11,18-20). Με κάθε επιμέλεια να φυλάττουν τις εντολές του Κυρίου και να τις τηρούν. Να πράττουν ότι είναι ευάρεστο και αγαθό στον Κύριο. Εάν φροντίζουν και τηρούν όλες τις εντολές του, τότε ο Κύριος θα είναι πάντα μαζί τους (Δευτερονόμιο 6,16-25. 10,13-16. 30,15-16). Εάν οι Ισραηλίτες τηρούν τις εντολές του, τότε ο Κύριος θα τους ευλογήσει σύμφωνα με την υπόσχεσή του. Τότε θα δανείζουν πολλά έθνη, αλλά αυτοί δε θα χρειάζεται να δανείζονται, θα κυριαρχήσουν σε πολλά έθνη, αλλά κανείς δεν θα κυριαρχήσει πάνω τους (Δευτερονόμιο 15,5-6. 28,12-14). Θα είναι ένας λαός εκλεκτός και αφιερωμένος στον Κύριο. Θα είναι ανώτερος και ονομαστός απ' όλα τ' άλλα έθνη σε δόξα και σε μεγαλείο (Δευτερονόμιο 26,16-19).
ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ
(Λευιτικόν 26,14-46. Δευτερονόμιο 4,26-31. 11,16-17. 28,15-69. 30,17-18. 32,1-43)
Ο Κύριος είπε στους Ισραηλίτες, ότι εάν δεν τον υπακούσουν και τον απορρίψουν, και δεν εφαρμόσουν τις εντολές του και τις παραβούν, αθετώντας τη διαθήκη, τότε και ο Κύριος θα κάνει το ίδιο σ' αυτούς. Θα τους αποστραφεί και θα παραμερίσει τις υποσχέσεις που τους έχει δώσει. Θα στείλει εναντίον τους φτώχεια, συμφορές και ασθένειες. Θα σπέρνουν μάταια τα χωράφια τους, γιατί τα προϊόντα τους θα τα τρώνε οι εχθροί τους.
Ο Κύριος θα στείλει πάνω τους την κατάρα, τον τρόμο και τη θλίψη και πολύ γρήγορα θα καταστραφούν τελείως. Θα επιτρέψει να τους βρουν αρρώστιες αγιάτρευτες που φέρνουν το θάνατο. Ακόμη θα φέρει εναντίον τους ασθένειες και πληγές που δεν είναι γραμμένες στο βιβλίο του νόμου, ώσπου να εξαφανιστούν από τη χώρα. Ο Κύριος θα μετατρέψει τη βροχή στη χώρα τους σε σκόνη και χώμα, ώσπου να εξοντωθούν. Θα στραφεί με οργή εναντίον τους και θα νικηθούνε από τους εχθρούς τους, οι οποίοι τους μισούν και θα τους καταδιώκουν.
Και εάν παρ' όλα αυτά δεν υπακούσουν στον Κύριο και δεν μετανοήσουν, ο Κύριος θα προσθέσει νέες και θα επταπλασιάσει την τιμωρία του για τις αμαρτίες τους. Θα συντρίψει την αλαζονεία και την υπερηφάνεια τους και δεν θα στείλει βροχές. Θα στείλει εναντίον τους πείνα. Μάταια θα σπαταλάνε τη δύναμή τους και η γη δεν θα τους δίνει πια τα καρπούς της και τα δέντρα δε θα καρπίζουν. Ακρίδες θα πέσουν πάνω τους. Θα είναι καταραμένοι στην πόλη και στο χωράφι. Καταραμένο θα είναι τα προϊόντα της γης και το ψωμί που θα τρώνε. Καταραμένοι θα είναι οι καρποί της κοιλιάς των ανθρώπων και των ζώων. Καταραμένοι θα είναι σε όλα τους τα έργα.
Και εάν παρ' όλα αυτά δεν υπακούσουν στον Κύριο και εξακολουθήσουν να είναι αμετανόητοι και να στρέφονται εναντίον του Κυρίου με δολιότητα, τότε θα επιφέρει εναντίον τους πολλές άλλες τιμωρίες, ανάλογα με τις αμαρτίες τους. Θα εξαπολύσει εναντίον τους τα άγρια θηρία, τα οποία και θα τους κατασπαράξουν, και αυτούς και τα ζώα τους, έτσι ώστε να αποδεκατιστούν σε τέτοιο σημείο και να ερημώσει η χώρα.
Και εάν με όλα αυτά δεν συνετιστούν και δεν αλλάξουν τρόπο ζωής, αλλά εξακολουθήσουν να φέρονται με υποκρισία και δολιότητα εναντίον του Κυρίου, τότε και ο Κύριος θα στραφεί εναντίον τους με θυμό και θα τους χτυπήσει πολλαπλασίως για τις αμαρτίες τους. Θα έρθουν οι εχθροί τους και θα πέσει πάνω τους σφαγή για τη διαθήκη που καταπάτησαν. Κι εάν συγκεντρωθούν στις πόλεις για να αποφύγουν τις σφαγές, τότε θα τους στείλει θανατικό ανάμεσά τους και θα αναγκαστούνε να παραδοθούνε στην εξουσία των εχθρών τους. Όταν θα τους στερήσει το ψωμί τους, τότε ένας μόνο φούρνος θα είναι αρκετός σε δέκα γυναίκες για να ψήσουν το ψωμί τους, το οποίο θα είναι λιγοστό και μετρημένο, θα τους το δίνουν με το ζύγι και δε θα χορταίνουν.
Άλλοι θα τους αδικούν και θ' αρπάζουν τα υπάρχοντά τους και κανείς δεν θα υπάρχει να τους βοηθήσει. Θα παντρεύονται μια γυναίκα κι άλλος μαζί της θα πλαγιάζει, θα χτίζουν σπίτι μα δε θα κατοικούν σ' αυτό. Αμπέλι θα φυτεύουν μα δε θα το τρυγούν, ούτε κρασί θα πίνουν απ' αυτό, διότι το σκουλήκι θα φάει τα σταφύλια. Ελιές θα έχουν σ' όλη σου τη χώρα, αλλά λάδι δεν θα έχουν, γιατί οι καρποί θα πέφτουν. Το βόδι τους θα το σφάζουν μπροστά τους, αλλά απ' το κρέας του δεν θα τρώνε. Θα σου αρπάζουν οι εχθροί τα ζώα και δε θα υπάρχει ούτε ένας να σε βοηθήσει. Τους καρπούς της γης άλλοι θα τους αρπάζουν. Τα παιδιά σου θα σέρνονται αιχμάλωτοι από άλλους λαούς κι αυτοί θα το βλέπουν και θα λιώνουν κάθε μέρα, χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα. Θα μείνουν άναυδοι και έξαλλοι μπροστά σ' αυτά που θα βλέπουνε.
Οι ξένοι που θα ζουν ανάμεσα τους θα προοδεύουν περισσότερο από αυτούς, θα φτάνουν όλο και πιο ψηλά, ενώ αυτοί ολοένα θα πέφτουν και πιο χαμηλά. Οι ξένοι θα τους δανείζουν, αλλά αυτοί δε θα χουν πια τίποτα για να δανείσουν σε άλλους.
Και εάν παρ' όλα αυτά δεν υπακούσουν στον Κύριο, αλλά εξακολουθούν να απομακρύνονται από Αυτόν, τότε θα στραφεί εναντίον τους με θυμό και θα τους τιμωρήσει σκληρότερα ανάλογα με τις αμαρτίες τους. Τόση θα είναι η πείνα και η αλλοφροσύνη τους, ώστε θα τρώνε τις σάρκες των γιων τους και των θυγατέρων τους. Θα τους αποστραφεί και θα καταστρέψει τους ιερούς τόπους λατρείας τους, θα συντρίψει τα θυσιαστήριά τους, θα καταστρέψει τα ξύλινα χειροποίητα αγάλματά τους και θα σωριάσει τα πτώματά τους πάνω στα νεκρά είδωλά τους. Θα καταστρέψει τις πόλεις τους, θα ερημώσει τους ναούς τους και δε θα δέχεται πια τις θυσίες τους. Η χώρα θα ερημώσει από τους κατοίκους και οι πόλεις θα μείνουν ακατοίκητες. Τόσο θα ερημώσει η χώρα, ώστε και οι εχθροί, που θα κατοικήσουν σ' αυτήν, θα μείνουν κατάπληκτοι. Θα τους διασκορπίσει ανάμεσα στα έθνη, αλλά και εκεί θα εξολοθρεύονται από τους πολέμους.
Και στο τέλος θα γίνουν δούλοι στους εχθρούς τους, που θα τους έχει στείλει ο Κύριος εναντίον τους. Θα πεινάνε, θα διψάνε, θα είναι γυμνοί και θα στερούνται τα πάντα. Οι εχθροί τους θα βάλουν στον τράχηλό τους σιδερένιο ζυγό, ώσπου να τους εξοντώσει.
Ο τρυφερότερος και ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος ανάμεσα τους θα βλέπει με κακό μάτι τον συνάνθρωπό του και την αγαπημένη του γυναίκα και τα υπόλοιπα παιδιά του, που θα 'χουν απομείνει. Η πείνα θα είναι τέτοια, που σε κανέναν απ' αυτούς δε θα δίνει από τις σάρκες των παιδιών του και θα τις τρώει αυτός, γιατί τίποτε πια δεν θα του έχει απομείνει στη διάρκεια της πολιορκίας από τους εχθρούς του. Η τρυφερότερη και η πιο ευαίσθητη γυναίκα ανάμεσα τους, θα βλέπει με κακό μάτι τον αγαπημένο της άντρα, το γιο της και την κόρη της. Θα σκέφτεται να φάει κρυφά το νεογέννητο βρέφος της, ως και τον πλακούντα που θα βγει από την κοιλιά της, γιατί θα στερείται τα πάντα στη διάρκεια της πολιορκίας από τους εχθρούς της. τόση θα είναι η απόγνωση που θα φέρουν οι εχθροί στις πόλεις τους.
Τότε η γη θ' αναπαυθεί, όσον καιρό θα μείνει έρημη κι αυτοί θα βρίσκονται αιχμάλωτοι στη χώρα των εχθρών τους, θ' αναπαυθεί και θ' απολαύσει τα Σάββατα, τα οποία δεν σεβάστηκαν με την εργασία τους, και τα σαββατικά της έτη, που δεν είχε μπορέσει να τα απολαύσει όταν την κατοικούσαν αυτοί.
Η παρακοή των εντολών και η ειδωλολατρία θα τους οδηγήσει στη μελλοντική εξαφάνισή τους από τη χώρα που θα κατακτήσουν. Δεν θα ζήσουν για πολύν καιρό σ' αυτήν και θα εξοντωθούν. Όσοι θα επιζήσουν από τη σφαγή και το θάνατο, θα γίνουν δούλοι στις χώρες των εχθρών τους. Αλλά κι ανάμεσα στα έθνη δεν θα βρουν ανάπαυση. Η ζωή τους θα είναι αβέβαιη και ασταθής, θα φοβούνται και θ' αμφιβάλλουν για την ίδια τους την ύπαρξη. Το πρωί θα εύχονται να ήταν βράδυ και το βράδυ πρωΐ. Τόσος θα είναι ο φόβος που θα πλημμυρίζει την καρδιά τους. Θα έχουν δουλικό και περίφοβο φρόνημα, που ακόμη και στο θρόϊσμα ενός φύλλου που πέφτει, θα τους τρομάζει και θα τους τρέπει σε φυγή. Θα τρέχουν πανικόβλητοι, σαν να τους κυνηγάνε εχθροί, χωρίς να τους καταδιώκει κανείς. Θα αδιαφορήσει ο αδερφός για τον αδερφό και θα πεθάνετε ως ξένοι και δούλοι διασκορπισμένοι ανάμεσα στα ειδωλολατρικά έθνη. Κι εκεί θα λατρέψουν άλλους θεούς, που είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, φτιαγμένους από ξύλο κι από πέτρα, που ούτε τους γνώριζαν πριν. Και όσοι από αυτούς επιζήσουν, θα χαθούν θα χαθούν από τις δικές τους αμαρτίας στις χώρες των εχθρών τους, και θα κουβαλούν πάνω τους όχι μόνο τις δικές τους αμαρτίες αλλά και τις αμαρτίες των προγόνων τους.
Και όταν οι απόγονοί τους συντετριμμένοι θ' αναγνωρίσουν τις αμαρτίες τις δικές τους και των προγόνων τους, ότι παρέβησαν τις εντολές του Κυρίου και δεν τον λογάριασαν για Θεό τους, και ότι φέρθηκαν με δολιότητα εναντίον του Κυρίου, και αναγνωρίσουν ότι ο Κύριος εξαιτίας τους θύμωσε και αγανάκτησε, και τους κατέστρεψε στη χώρα των εχθρών τους, και όταν η σκληρή τους καρδιά ταπεινωθεί, συγκινηθεί και ντραπεί για το βάρος των αμαρτιών τους, τότε ο Κύριος θα θυμηθεί τη διαθήκη που έκανε με τους προγόνους τους, με τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ. Αλλά και τότε ακόμη, αυτοί θα βρίσκονται στη χώρα των εχθρών τους, ο Κύριος δεν θα τους απαρνηθεί, δεν θα τους εγκαταλείψει, ούτε θα τους αποστραφεί ώστε να τους καταστρέψει και να τους αφανίσει εξολοκλήρου. Δε θα ακυρώσει τη διαθήκη, την οποία είχε κάνει με τους προγόνους τους, όταν τους έβγαλε από την Αίγυπτο μπροστά στα μάτια των άλλων εθνών
(Λευιτικόν 26,14-46. Δευτερονόμιο 4,26-31. 11,16-17. 28,15-69. 30,17-18. 32,1-43).
ΟΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ
(Έξοδος 22,28. Λευιτικόν 24,15-16)
- Το Θεό δεν πρέπει να τον βλαστημάς (Έξοδος 22,28).
- Οποιοσδήποτε άνθρωπος βρίσει και βλασφημήσει το Θεό του θα είναι υπεύθυνος για την τιμωρία της αμαρτίας του. Αυτός που θα βλασφημήσει το όνομα του Κυρίου, έπρεπε οπωσδήποτε να θανατωθεί κι ολόκληρη η κοινότητα να τον λιθοβολήσει, είτε ήταν ξένος είτε Ισραηλίτης (Λευιτικόν 24,15-16).
ΠΟΙΟΙ ΑΠΟΚΛΕΙΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑ
(Δευτερονόμιο 23,2-9)
- Δεν επιτρέπεται στη λατρεία και στις συγκεντρώσεις ενώπιον του Κυρίου, να γίνει δεκτός όποιος ευνουχίστηκε με θλάση ή αποκοπή των γεννητικών του οργάνων.
- Δεν επιτρέπεται στη λατρεία και στις συγκεντρώσεις ενώπιον του Κυρίου, να γίνει δεκτός νόθος, γιος πόρνης.
- Δεν επιτρέπεται στη λατρεία και στις συγκεντρώσεις ενώπιον του Κυρίου, να γίνει δεκτός κάποιος που είναι Αμμωνίτης ή Μωαβίτης, ακόμα κι ως τη δέκατη γενιά των απογόνων τους, διότι αυτοί αρνήθηκαν να προμηθεύσουν με τρόφιμα και νερό τους Ισραηλίτες, όταν αυτοί βγήκανε από την Αίγυπτο. Αντίθετα, έστειλαν και κάλεσαν το Βαλαάμ, για να καταραστεί τους Ισραηλίτες, αλλά ο Κύριος, δεν επέτρεψε στο Βαλαάμ να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν επιτρεπόταν οι Ισραηλίτες ποτέ στη ζωή τους να έχουν σχέσεις μ' αυτούς, ούτε να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους.
- Δεν επιτρεπόταν στους Ισραηλίτες να αποστρέφονται τους Εδωμίτες, διότι είναι αδελφικός και συγγενικός λαός. Επίσης να μην αποστρέφονται τους Αιγυπτίους, διότι είχαν φιλοξενηθεί στη χώρα τους. Η τρίτη γενιά των απογόνων τους μπορούσε να γίνει δεκτή στη λατρεία και στις συγκεντρώσεις ενώπιον του Κυρίου (Δευτερονόμιο 23,2-9).
*****************
Β Παραλ. 4,9 καὶ ἐποίησε τὴν αὐλὴν τῶν ἱερέων καὶ τὴν αὐλὴν τὴν μεγάλην καὶ θύρας τῇ αὐλῇ καὶ θυρώματα αὐτῶν κατακεχαλκωμένα χαλκῷ·
Β Παραλ. 4,9 Κατεσκεύασε την εσωτερικήν αυλήν δια τους ιερείς και την μεγάλην εξωτερικήν αυλήν και τας θύρας αυτών των αυλών. Τα δε θυρόφυλλο των θυρών τα ενέδυσε με χαλκόν.
Το ιερό κείμενο δεν αναφέρει άλλες αυλές στο ναό του Σολομώντος. Φαίνεται όμως ότι υπήρχαν δύο ακόμη, τις οποίες συναντούμε στο ναό του Ηρώδου, πού είχε κτιστεί στη θέση του παλαιού ναού του Σολομώντος.
Σ' αυτόν υπήρχε η αυλή των γυναικών και η αυλή των εθνικών.
Σχετικώς με τούς εθνικούς, έχει βρεθεί μία επιγραφή, η οποία υπήρχε στην αυλή και απαγόρευε με ποινή θανάτου να προχωρήσουν οι εθνικοί πέρα από την αυλή των εθνικών, για να μη μολύνουν τον ιερό χώρο του ναού.
«Μηθένα αλλοεθνή είσπορεύεσται εντός του περί το ιερό δρυφράκτου και περιβόλου ος δ' αν ληφθη , εαυτό αίτιος εσται διά το , έξακολουθείν θάνατον».
Κανείς από τούς εθνικούς δεν επιτρεπόταν να μπει στον ιερό χώρο της αυλής των 'Ισραηλιτών.
Θα θυμάστε ασφαλώς την περίπτωση του αποστόλου Παύλου, πού κινδύνευε να θανατωθεί, επειδή οι 'Ιουδαίοι νόμισαν ότι πήρε μαζί του στο ιερό ειδωλολάτρη (Πράξ. κα' 27 και εξ.).Μεταξύ της αυλής των ιερέων και της αυλής των λαϊκών, Όπως αναφέρει κάποιος ερμηνευτής, κάποιο «θριγκίον», δηλαδή χώρισμα, κιγκλίδωμα , οποίο ήταν χαμηλό και χώριζε τις δύο αυλές. Και ήταν επίτηδες έτσι κατασκευασμένο, αφενός μεν για να εμποδίζει την είσοδο των λαϊκών στον κυρίως ναό και την αυλή των ιερέων, αφετέρου δε για να επιτρέπει να παρακολουθούν οι ευσεβείς 'Ισραηλίτες τη λατρεία.
Όπως βλέπετε ούτε οι Ιουδαίοι της Παλαιάς Διαθήκης δεν βεβήλωναν τον Ναό, αντιθέτως τον σέβονταν . Στους Ναούς μας μπαίνουν διάφοροι, άθεοι , αιρετικοί κ.α ...δίχως να κάνουν τον έλεγχο οι Διάκονοι και οι Ιερείς και οι Δεσποτάδες. Μεγάλη υποκρισία των σημερινών «Χριστιανών» . Ξεπεράσαμε και τους Ιουδαίους της Π.Δ. στην υποκρισία.
Τα ίδια λένε και Ιεροί Κανόνες να μην πηγαίνομε εμείς σε Ναούς Ειδωλολατρικούς ή αιρετικούς και το αντίθετο να μην έρχονται αυτοί σε μας λόγω της ΒΕΒΗΛΩΣΙΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΥΡΙΩΝ , αν δεν ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ.
Ιεροί Κανόνες
Οι Ιεροί Κανόνες μας προστατεύουν για να μην μολύνομαι την Θεία Λατρεία, όταν κάνουμε μια κακή πράξη.
Μας προτρέπουν για Μετάνοια.
Γι αυτό δίνουν ( χρόνο 1-2-5 έτη ) ανάλογα την πράξη του καθενός.
Τα φάρμακα είναι η νηστεία , προσευχή γονυκλισίες και μερική απομάκρυνση(χρόνος 1-2 έτη..) από το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.
Χωριζόμαστε για τα αμαρτήματα για λίγο , μέχρι της ειλικρινούς Μετάνοιας όταν δει ο πνευματικός την ειλικρινή μας Μετάνοια , μετά γίνετε επανένταξη μας στο σώμα της Εκκλησίας.
Όταν ένα μέλος φύγει , για λόγους Πίστεως δηλαδή αποκοπή από το σώμα της Εκκλησίας(πάει σε κάποια αίρεση) , υπάρχει ειδική θεραπεία.
Σε θέματα Πίστεως δεν χωρεί οικονομία και συγκατάβασις . Σπάνια δεχόταν με Οικονομία και με επιφύλαξη γιατί γελάστηκαν και τους κορόιδεψαν αυτοί που τους δέχτηκαν.Παράδειγμα του Σίμωνα τον Μάγο που βαπτίστηκε και δεν φωτίστηκε γιατί παρέμεινε Μάγος.
Κανείς δεν τιμωρήθηκε όταν πέρασε με πράσινο σηματοδότη , όταν φόραγε κράνος ή φορούσε ζώνη όταν οδηγούσε κανονικά χωρίς υπερβολική ταχύτητα . Οι νόμοι όμως υπήρχαν και θα υπάρχουν.
Το ίδιο και με τους πνευματικούς νόμους . Δεν τιμωρεί κανέναν αν είναι σωστός στα καθήκοντα του αν υπακούει τις εντολές του Κυρίου.
Γιατί να υπάρχουν οι νόμοι και κανόνες ? Για την συμμόρφωση του ανθρώπου. Προστασία από το κακό και θεραπεία των παθών.
Ο Άγιος Νικόδημος και το Πηδάλιο
Μας παρέδωσε λοιπόν ο Άγιος το Πηδάλιον, περιλαμβάνον συλλογήν και ερμηνείαν συνοδικών και πατερικών θεσπισμάτων, τουτέστιν εν σημαντικόν μέρος της Ιεράς Παραδόσεως της Ορθοδοξίας, δια να το έχωμεν μετά την Αγίαν Γραφήν ως δεύτερα θεόπνευστα λόγια.
Συνέβη όμως με το Πηδάλιον, ό,τι και με την Αγίαν Γραφήν. Τα βιβλία της Αγίας Γραφής συνεγράφησαν προς σωτηρίαν των ανθρώπων.
Και όμως το Πηδάλιον, όπως η Αγία Γραφή, έχει σκοπόν την ψυχικήν ωφέλειαν και σωτηρίαν, όχι την αλληλοεξόντωσιν των ανθρώπων. Ο Άγιος Νικόδημος το θεωρεί «πολυωφελές και μεγαλωφελές» βιβλίον. Εγράφη και ετυπώθη δια να φωτισθούν οι Χριστιανοί «φωτισμό γνώσεως αιώνιον». Δια τούτο αναφωνεί ο Άγιος: «Μακάριοι εστέ, Χριστιανοί αδελφοί, ότι δια της Βίβλου ταύτης ηξιώθητε να γνωρίσετε τα ευάρεστα τω Θεώ πατρικά και συνοδικά παραγγέλματα». Δια την πλήρη κατανόησιν των παραγγελμάτων αυτών προσετέθη η εξήγησις των Ιερών Κανόνων, «αναγκαιοτάτη ούσα προς την κοινήν απάντων των Χριστιανών σωτηρίαν». Το Πηδάλιον απευθύνεται εις κάθε Χριστιανόν δια να τον οδηγή εις την σωτηρίαν, δεικνύων δια των Κανόνων την ευθείαν οδόν. Διότι ο Ιερός Κανών είναι όπως ο Κανών (χάραξ) των τεχνιτών, το «ξύλον, κοινώς πήχυς ονομαζόμενον, το οποίον μεταχειρίζονται οι τεχνίται δια να ισάζουν τα ξύλα, και τας πέτρας, οπού δουλεύουσι. Βάλλοντες γαρ τον πήχυν τούτον εις τα δουλευόμενα παρ’ αυτών, εάν ταύτα είναι στραβά, έσω, ή έξω, ισάζουσιν αυτά, και ευθέα κατασκευάζουσιν».
Όποιος όμως με ειλικρινή διάθεσιν μελετήση ολόκληρον το Πηδάλιον, θα ανακαλύψη πλήθος ιδικών του παραπτωμάτων, θα οδηγηθή εις βαθείαν ταπείνωσιν, δια της οποίας μόνης δύναται να διαφύγη τας παγίδας του εχθρού, θα δυσκολεύεται πλέον να κατακρίνη τον αδελφόν του και θα επικαλήται το έλεος του Θεού και την βοήθειάν Του δια να λυτρωθή εκ των αμαρτιών του.
Τούτο επεδίωκεν ο Άγιος Νικόδημος δια της εκδόσεως του Πηδαλίου: να έλθουν οι Χριστιανοί εις γνώσιν του ορθού και να επιζητήσουν οι ίδιοι την διόρθωσίν των.
Εις το βιβλίον του «Χρηστοήθεια των Χριστιανών» ο Άγιος Νικόδημος γράφει πολλά περί των τρόπων του αδελφικού ελέγχου και των συμβουλών προς τον αμαρτάνοντα .
«πρέπει πάντοτε να σμίγουσι με τον έλεγχον και παρακάλεσιν ταπεινή, μιμούμενοι τους ιατρούς, οίτινες δεν κόπτουσι μόνον την πληγήν, αλλά και βάλλουσιν εις αυτήν έμπλαστρον και γλυκείαν αλοιφήν. Επειδή μόνος ο έλεγχος όταν γίνεται, είναι ανυπόφορος, καθώς λέγει ο Χρυσόστομος»…
Η αγάπη προς την Ορθόδοξον Παράδοσιν είναι κάτι πολύ διαφορετικόν. Είναι έρως προς ό,τι ωραίον, γνήσιον, αληθινόν και αιώνιον εδώρησεν εις τους ανθρώπους η αγάπη του Θεού και ό,τι πολύτιμον προσέφερε λατρευτικώς εις τον Θεόν η ευγνωμοσύνη των ανθρώπων. Είναι αγάπη της ιδίας της αγάπης, η οποία ενώνει τον Θεόν με τους ανθρώπους. Εις αυτήν την αγάπη δεν υπάρχει χώρος δια το ψεύδος και την υποκρισίαν, δια τας ασχημίας και κατωτερότητας. Ο φλεγόμενος υπ’ αυτής ποθεί να φύγη από την ανθρωπότητα το σαπρόν και να επικρατήση το υγιές. Δεν είναι η αγάπη αυτή στείρος συναισθηματισμός, αλλά δύναμις ζώσα, δημιουργική και ανακαινίζουσα, οδηγούσα τον άνθρωπον εις διαρκή πορείαν προς τα ανώτερα, εις διαρκή αγώνα δια τα ευγενέστερα.
Ακριβώς αυτή η αγάπη της Ορθοδόξου Παραδόσεως, σφοδρός έρως Ορθοδοξίας, συνείχε τον Άγιον Νικόδημον και τον ωδήγησεν εις αγώνας δια πράγματα αληθώς επαναστατικά διά την εποχήν του, όπως ήσαν η συνεχής θεία Μετάληψις και η μετάφρασις και διάδοσις ιερών κειμένων εις την γλώσσαν του λαού.
Δεν πρέπει λοιπόν να βλέπωμεν το Πηδάλιον ως τέκνον στείρου συντηρητισμού. Διότι εις την πραγματικότητα το βιβλίον τούτο είναι καρπός της δημιουργικής και αεικινήτου αγάπης του Αγίου Νικοδήμου προς την Ορθόδοξον Παράδοσιν, η οποία μεταφράζετο εις αγάπην προς την Εκκλησίαν και συνεπως εις αγάπην προς τα μέλη της Εκκλησίας, τους Χριστιανούς, χάριν των οποίων ακριβώς το Πηδάλιον εγράφη και ετυπώθη.
Είναι βέβαια αυστηρόν και ασκητικόν το πνεύμα του Πηδαλίου. Όμως η αυστηρότης αυτή δεν προέρχεται εκ σκληρότητας και απανθρωπίας. Πηγάζει ακριβώς εξ αγάπης προς τον άνθρωπον, εις τον οποίον αποκαλύπτει την οδόν της τελειότητος και την διαγράφει μετ’ ακριβείας. Ολόκληρον το Πηδάλιον είναι έκφρασις του πόθου της τελειότητος και συγχρόνως πρόσκλησις προς την τελειότητα και διαρκής υπόμνησις της θείας προτροπης: «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστιν» (Ματθ. ε΄ 48).
Ο Άγιος Νικόδημος, όπως όλοι οι Άγιοι όλων των εποχών, εφλέγετο υπό του πόθου της τελειότητος. Όμως η πρόσκλησις προς την τελειότητα, την οποίαν μας απευθύνει δια του Πηδαλίου, δεν ευρίσκει ευκόλως ανταπόκρισιν.
Ο άνθρωπος συνήθως δειλιά προ της αυστηρότητος και τους ασκητικού πνεύματος, βλέπει τον δρόμον των Αγίων ως αβάστακτον στέρησιν ηδονών. Δια τούτο διστάζει και αναβάλλει. Δεν υποψιάζεται καν ότι η στέρησις των αισθητών ηδονών είναι μία μόνον πλευρά της ζωής των Αγίων· ότι υπάρχει και άλλη πλευρά, μυστικωτέρα, αλλά ουσιαστική· και ότι αυτή είναι πρόγευσις της αιωνίου μακαριότητος, η γεύσις ανωτέρων πνευματικών ηδονών ήδη κατ’ αυτήν την ζωήν. Όταν ο άνθρωπος γνωρίση την γλυκύτητά των, δεν ελκύεται πλέον ευκόλως υπό των σωματικών ηδονών και η στέρησις των απολαύσεων του κόσμου παύει να έχη σημασίαν δι’ αυτόν. «Ο γευσάμενος των άνω, ευχερώς των κάτω καταφρονεί, ο δε εκείνων άγευστος, επί προσκαίροις αγάλλεται» λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης. Ο Άγιος Νικόδημος, όταν μας προσκαλή εις την ζωήν της κανονικής ακριβείας και τελειότητος, μας προσκαλεί ακριβώς εις την γεύσιν των ανωτέρων αυτών ηδονών, περί των οποίων θαυμασίως ομιλεί εις το «Συμβουλευτικόν εγχειρίδιον» του.
Προτρέπων ο Άγιος όλους τους Χριστιανούς να τηρούν την ακρίβειαν των ιερών Κανόνων, εγνώριζε βεβαίως πόσον τούτο είναι δύσκολον εξ αιτίας των ανθρωπίνων αδυναμιών.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ «ΠΗΔΑΛΙΟΥ» ΤΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΣ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ ΘΕΣ/ΚΗ 1998
Δωρεα απο την Ορθοδοξος Κυψελη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου