ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΒ΄
2. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
Για να διδάξει κανείς τον άλλον, πρέπει ο ίδιος να είναι υγιής ψυχικά και απαθής, λέει ο Αββάς Ποιμένας. Δεν είναι ανάγκη να οικοδομείς το σπίτι του άλλου, καταστρέφοντας το δικό σου.
Εκείνος που διδάσκει τους άλλους, χωρίς να εφαρμόζει τίποτε από εκείνα που διδάσκει, λέει πάλι ο ίδιος Πατέρας, μοιάζει με πηγή που ποτίζει και ξεπλένει τα γύρω της, ενώ είναι γεμάτη από κάθε λογιών ακαθαρσία.
Αληθινά σοφός, έλεγε ο Αββάς Υπερέχιος, είναι εκείνος που διδάσκει, όχι με λόγια, αλλά με έργα.
Άλλος σοφός Πατέρας παρομοιάζει εκείνον που διδάσκει μόνο με λόγια, χωρίς να κάνει έργα, με δένδρο που έχει φύλλα, αλλά δεν κάνει καρπούς.
Ένας από τους μεγάλους Πατέρας της ερήμου έλεγε σε κάποιον Γέροντα, γείτονα του, που δεχόταν συχνά επισκέπτες και τους δίδασκε:
– Πρόσεχε, αδελφέ, γιατί το λυχνάρι φωτίζει μεν πολλούς, αλλά συνήθως καίει το στόμα του.
Η Οσία Θεοδώρα δίνει την ακόλουθη σοφή συμβουλή στους πνευματικούς Πατέρας και Διδασκάλους:
Ο Προεστώς και Διδάσκαλος πρέπει πρώτα απ’ όλα ν’ απομακρύνει τελείως από τον εαυτό του την φιλαργυρία, την υπερηφάνεια και την κενοδοξία. Να μη παρασύρεται από κολακείες. Να μη τον θαμπώνουν τα δώρα. Να διώχνει μακριά τον θυμό με τη μακροθυμία. Να τον χαρακτηρίζει η επιείκεια, η ανεκτικότητα, η φιλοστοργία και η φιλαδελφία. Μα πιο πολύ από κάθε τι άλλο, ν’ αποκτήσει βαθιά ταπείνωση.
Γεροντικόν. Σταλαγματιές από την Πατερική σοφία.
Εκδ. στ΄. Ορθοδόξου χριστιανικής αδελφότητος, Λυδία.
Θεσσαλονίκη 1987.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου