Οι Εκκλησίες των ΓΟΧ λειτουργούν ως σκουπιδοτενεκές της ελλαδικής Εκκλησίας. 2

Τό σχίσμα τοῦ ζηλωτικοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΠΗΓΕΣ 

Διαβάστε δωρεάν τήν αλήθεια γιά αὐτό πού στίς ημέρες μας ονομάζεται παλαιό ημερολόγιο, παλαιοημερολογιτισμός, παλαιομημερολογίτες εκκλησία Γ.Ο.Χ.

Λήψη Δωρεάν PDF   ἤ πατεῖστε ἐδῶ γιά νά τό διαβάσετε δωρεάν στήν σελίδα τῆς Ὀρθόδοξης Ὁμάδας Δογματικῆς Ἔρευνας.

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ  ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΒΑΣΙΛΕΙΑΤΟΥ ΑΠΟ ΕΔΩ

Παλαιό ημερολόγιο και Παλαιοημερολογιτισμός, παλαιομημερολογίτες εκκλησία Γ.Ο.Χ – Αρχιμανδρίτης Πάτερ Βασίλειος

Τό σχίσμα τοῦ ζηλωτικοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ

Ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα προβλήματα πού ταλαιπωρεῖ ἐδῶ καί
ὀγδόντα περίπου χρόνια ὄχι μόνο τήν Ἑλληνική, ἀλλά ἀκόμη καί τήν
παγκόσμια, Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία εἶναι τό ζηλωτικό, παλαιοημερολογη-
τικό σχίσμα. Ὁ ἀριθμός τῶν αὐτοαποκαλουμένων Γνησίων Ὀρθοδόξων
Χριστιανῶν (Γ.Ο.Χ.) δέν εἶναι βέβαια μεγάλος (στήν Ἑλληνική ἐπικράτεια
δέν ὑπερβαίνει τούς 70.000), παρά ταῦτα ἡ ὕπαρξίς τους δέν παύει
νά προκαλῇ σκανδαλισμό, δυσπιστία καί διαμάχες στό πλήρωμα τῆς
Ἐκκλησίας.

Παρακολουθοῦμε μέ θλίψι τήν πορεία τῶν Γ.Ο.Χ., οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο
δέν φαίνεται νά ἐπιθυμοῦν τήν ἕνωσί τους μέ τίς Ἐκκλησίες Κωνσταντι-
νουπόλεως, Ἀθηνῶν καί Κύπρου, ἀπό τίς ὁποῖες ἀποστάτησαν τό 1924
λόγῳ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, ἀλλά ἀντιθέτως ὁδηγοῦνται καί σέ
μία τραγική, ἐσωτερική πολυδιάσπασι. Βλέποντας κανείς τήν “ἐμφύλια”
διαμάχη τῶν δώδεκα περίπου ἀλληλοκαθαιρεμένων, ζηλωτικῶν
Ἐκκλησιῶν καί τήν διαρκῶς αὐξανομένη μεταξύ τους ἀπομάκρυνσι,
ἀντιλαμβάνεται ταυτόχρονα καί τήν δυσκολία γιά ὁποιαδήποτε συνεν-
νόησι μέ τίς Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, τίς ὁποῖες μάλιστα τόν
τελευταῖο καιρό χαρακτηρίζουν ὡς αἱρετικές.

Παρά ταῦτα χαιρόμαστε ἰδιαίτερα γιά τίς ἀρκετές μεμονωμένες
προσχωρήσεις ἐπισκόπων, κληρικῶν, ἱερῶν μονῶν, ἀλλά καί πιστῶν
Γ.Ο.Χ. στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Πιστεύουμε ὅτι σ’ αὐτό συντελεῖ καί
ἡ ὕπαρξις σέ ὁρισμένες μητροπόλεις ἐνοριῶν, οἱ ὁποῖες ἀνήκουν
μέν στήν Ἐκκλησία, ἀκολουθοῦν ὅμως μέ τήν ἄδεια τοῦ τοπικοῦ
ἐπισκόπου τό παλαιό ἡμερολόγιο. Στίς ἐνορίες αὐτές βρίσκουν κα-
ταφύγιο ἀρκετοί ἀπογοητευμένοι Γ.Ο.Χ., οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦσαν νά
ἀποδεσμευθοῦν μέν ἀπό τίς ζηλωτικές τάξεις, νά ἔχουν ὅμως καί τήν δυνατότητα νά ἀκολουθοῦν καί τό ἰουλιανό ἡμερολόγιο, τό ὁποῖο ὄχι
ἄδικα ἀγαποῦν.

Ὡς πάρα πολύ σημαντική θά πρέπει ἐπίσης νά θεωρηθῇ ἡ ἕνωσις
τοῦ πατριαρχείου τῆς Μόσχας μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς
(17-5-2007) Ὅπως γνωρίζουμε, ἡ Ρωσική διασπορά εἶχε διακόψει τά
τελευταῖα τριανταπέντε ἔτη σχεδόν ὁλοκληρωτικά τήν ἐκκλησιαστική
κοινωνία μέ τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί εἶχε συνάψει κοινωνία μέ
μικρή μερίδα τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀπό τήν Ρωσική διασπορά ἀντλοῦν ἐπίσης τήν
χειροτονία τους σχεδόν ὅλες οἱ παλαιοημερολογητικές παρατάξεις. Ἡ
ἕνωσις τοῦ πατριαρχείου τῆς Μόσχας καί τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς σημα-
τοδότησε τήν διάλυσι τοῦ μισοῦ ἀνά τόν κόσμο Παλαιοημερολογητισμοῦ
δεδομένου ὅτι ἡ Ρωσική Διασπορά ἔχει στήν δικαιοδοσία της περισ-
σότερες ἀπό τριακόσιες ἐνορίες σέ ὅλη τήν ὑφήλιο. Εἶναι ἀπόλυτα
φυσικό οἱ Γ.Ο.Χ. νά θρηνοῦν καί νά νιώθουν ἀπογοητευμένοι, καθώς
ἡ δύναμίς τους διαρκῶς συρρικνώνεται.
Ἔχουμε χωρίσει σέ τρία μέρη τήν ἐργασία μας. Στό πρῶτο μέρος θά
προσπαθήσουμε νά ἀναιρέσουμε τά σχετικά μέ τό ζήτημα τῆς ἀλλαγῆς
τοῦ ἡμερολογίου ἐπιχειρήματα τῶν Γ.Ο.Χ. Θά δείξουμε λοιπόν ὅτι ἡ
ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἦταν μέν μία ἀντικανονική ἐνέργεια, ὄχι ὅμως
καί αἵρεσι, καί συνεπῶς δέν ἀποτελοῦσε ἐπαρκῆ λόγο διακοπῆς τῆς
ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Τό σχίσμα
δηλαδή τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἐντελῶς ἀντικανονικό.
Στό δεύτερο μέρος θά ἀσχοληθοῦμε μέ τήν πολυδιάσπασι τῶν Γ.Ο.Χ.
καί τούς μηδαμινούς λόγους, πού ἀποτελοῦν τήν ἀφορμή τῶν σχισμά-
των τους.

Τέλος στό τρίτο μέρος θά ἀναιρέσουμε τά σχετικά μέ τό ζήτημα
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπιχειρήματα τῶν Γ.Ο.Χ. Συγκεκριμένα θά δείξου-
με ὄτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες δέν ἔχουν ἀποδεχθῆ τήν αἵρεσι τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ καί συνεπῶς ἡ προτροπή τῶν Γ.Ο.Χ. στούς πιστούς νά
διακόψουν τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους εἶναι ἐσφαλμένη. Θά
δείξουμε τέλος τήν συμπεριφορά τῶν ἁγίων Πατέρων σέ ἀνάλογες μέ τίς
σημερινές περιπτώσεις, καθώς καί τίς πολλές παραποιήσεις πού δια-
πράττουν οἱ Γ.Ο.Χ. στήν πατερική διδασκαλία καί τήν Ἐκκλησιαστική

Ἱστορία. Οἱ Πατέρες δηλαδή ἔθεταν πάντοτε ὡς ὅρο διακοπῆς τῆς
ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τούς ἐκκλησιαστικῶς προϊσταμένους
μας τήν διακήρυξι κάποιας αἱρέσεως ἤ τήν ἕνωσι μέ τούς αἱρετικούς
καί ὄχι τίς προσπάθειες γιά ἕνωσι μαζί τους ἤ τήν ἁπλή ὕπαρξι τῶν
Φιλενωτικῶν.
Ὁμολογοῦμε ὅτι ἡ προσπάθεια ἀναιρέσεως τῶν ζηλωτικῶν ἐπιχει-
ρημάτων δέν ἀποτελεῖ γιά μᾶς ἕνα εὐχάριστο ἔργο. Ἀναλάβαμε τήν
προσπάθεια αὐτή μέ πόνο καί ἰδίως ἀγάπη γιά τούς ἐξαιρέτους
κατά τά ἄλλα ἀδελφούς Παλαιοημερολογίτας. Τελικός στόχος μας
δέ εἶναι ἡ ἐπίτευξις τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητος κάτω ἀπό ὀρθές φυσι-
κά ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις «οὐ γάρ νικῆσαι ζητοῦμεν, ἀλλά
προσλαβεῖν ἀδελφούς ὧν τῷ χωρισμῷ σπαρασσόμεθα».

ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΙΚΟΥ

ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ

 

Κεφάλαιο Α΄: Τα εσωτερικά σχίσματα τών Γ.Ο.Χ.

ιδ΄. Το σχίσμα του Αυξεντίου (1985)

Η επίπλαστη ενότης που επιτεύχθηκε το 1985, καθώς ήταν φυσικό, δεν είχε μεγάλη διάρκεια. Τους αμέσως επομένους μήνες ένα νέο, παράδοξο συμβάν απετέλεσε την αφορμή ενός ακόμη σχίσματος· συγκεκριμένα: Κατά το 1984 ο αρχιεπίσκοπος Αυξέντιος είχε δώσει εντολή στους επισκόπους Μάξιμο Κεφαλληνίας και Γεράσιμο Βοιωτίας να χειροτονήσουν τον αρχιμανδρίτη Δωρόθεο Τσάκο σε επίσκοπο Πατρών και πάσης Πελοποννήσου.

Ο Τσάκος ήταν ιερεύς, ο οποίος είχε καθαιρεθή από την Εκκλησία της Ελλάδος το 1968 για σοβαρά, ηθικά παραπτώματα¹¹⁰. Κατά την περίοδο 1968-1984 ο Τσάκος είχε χειροτονηθή δύο φορές επίσκοπος από Γ.Ο.Χ. ψευδεπισκόπους, χωρίς φυσικά να γίνη ποτέ επίσημα δεκτός από τις επίσημες παρατάξεις των Γ.Ο.Χ. Ο Αυξέντιος είχε απαιτήσει να μείνη μυστική η χειροτονία του Τσάκου και για τον λόγο αυτό οι Μάξιμος και Γεράσιμος ανάγκασαν τον Τσάκο να ορκισθή, ότι δεν θα «αποκαλύψη το γεγονός της χειροτονίας του εις ουδένα»¹¹¹. Σε περίπτωσι δε που η  χειροτονία απεκαλύπτετο, είχε επίσης αποφασισθή «να την ηρνούντο οι εκτελεσταί της»¹¹².

Η πρωτοφανής αυτή στα χρονικά της Ιστορίας της Εκκλησίας παρανομία φυσικά δεν άργησε να γίνη γνωστή. Οι Αυξέντιος και Μάξιμος αρνήθηκαν κατηγορηματικά την τέλεσι της χειροτονίας, ενώ ο Γεράσιμος και ο ιεροψάλτης Περικλής Τσακίρης, τον οποίο ο Αυξέντιος είχε στείλει για να ψάλη στην χειροτονία του Τσάκου, ωμολόγησαν την συμμετοχή τους σ' αυτήν¹¹³. Το κωμικοτραγικό αυτό γεγονός ωδήγησε την Σύνοδο του Αυξεντίου σε νέα διάσπασι και φυσικά σε αλληλοκαθαιρέσεις και διασυρμό των Γ.Ο.Χ.

Την ηγεσία των επισκόπων που καθαίρεσαν τον Αυξέντιο και τους ομόφρονας επισκόπους του, ανέλαβε τον Ιανουάριο του 1986 ο Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος¹¹⁴. Αξίζει να σημειωθή ότι ο Χρυσόστομος βρισκόταν σε διάστασι επί δέκα περίπου έτη τόσο με τον Αυξέντιο και τους περί αυτόν όσο και με τους επισκόπους που καθαίρεσαν τον Αυξέντιο το 1985. Ο Χρυσόστομος μάλιστα έως το τέλος του 1985 κατηγορούσε και τις δύο ανωτέρω ομάδες ως κοπρώνα και Νικολαΐτας. Ανέλαβε δηλαδή την ηγεσία μιας ομάδος, την οποία επί έτη ύβριζε.

Προσπαθώντας ο Χρυσόστομος να δικαιολογήση την παράδοξη και φυσικά ανέντιμη πράξι του ισχυρίσθηκε τα εξής: «Εισήλθον εις την αποκεκηρυγμένην Σύνοδον, διότι η κατάστασις της Εκκλησίας έβαινε προς διάλυσιν, αφού η αίρεσις των Νικολαϊτών έτεινε να γίνη νόμος πλέον εις τους Γ.Ο.Χ. υπό του Αυξεντίου, ο δε αγών μας κατήντησε περίγελως. Όσον και αν αγωνιζώμεθα εκ των έξω ουδέν επετύχαμεν και το κακόν που επολεμούσαμεν εκορυφούτο αντί να κατασταλή»¹¹⁵.

Καθώς ήταν φυσικό, ούτε ο Χρυσόστομος κατώρθωσε να επιτύχη την ποθητή κάθαρσι. Όταν μάλιστα έπειτα από δέκα περίπου έτη προσπάθησε να εκδικάση συνοδικά τις καταγγελίες για ηθικά παραπτώματα του επισκόπου Ευθυμίου Ορφανού, ο τελευταίος αντέδρασε με την δημιουργία ενός νέου σχίσματος. Με το σχίσμα όμως αυτό θα ασχοληθούμε κατωτέρω.

 

Σημειώσεις:

---

110. Δ. Κόκορη, Ημερολόγιο, Εορτολόγιο, Διόρθωσις λάθος ή ἐπιβεβλημένη;, σελ. 127.

111. Εφημερίς Ορθόδοξος Χριστιανικός αγών, φύλλο 3, σελ. 3.

112. Ένθ ανωτ. σελ. 1.

113. Ένθ ανωτ. φύλλο 8, σελ. 8.

114. Περιοδικό Εκκλησιαστική Παράδοσις, φύλλο 26, σελ. 503.

115. Περιοδικό Άγιος Κυπριανός, τεύχος 214, σελ. 102.

********************

 "ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ
ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ
ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ"

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗ,
† Αρχιεπισκόπου Αθηνών

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ Τα ημερολόγια των αρχαίων λαών και η σημασία αυτών διά τον καθ' ημέραν βίον. Το Ιουλιανόν Ημερολόγιον, το ανακύψαν εξ αυτού σφάλμα και αι απόπειραι διορθώσεως αυτού. Το Ιουλιανόν Ημερολόγιον και η σχέσις αυτού προς την περί εορτασμού του Πάσχα απόφασιν της Α' Οικουμενικής Συνόδου ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΩΣ ΑΚΡΑΙΦΝΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ ΕΝ ΤΗ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗ Το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον και η κατ' αυτού αντίδρασις της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αι εν Κων/λει Σύνοδοι του 16ου αιώνος και η σημασία των αποφάσεων αυτών. Η κατά πρωτοβουλίαν του Οικουμενικού Πατριαρχείου θέσις του Ημερολογιακοϋ ζητήματος. Η θέσις των λοιπών, πλην της Eλλάδος, Ορθοδόξων Εκκλησιώιν έναντι του ζητήματος. Αι κρατούσαι εν τη Εκκλησία της Ελλάδος σχετικαί αντιλήψεις και τελική περί του ζητήματος εκτίμησις του Οικουμ. Πατριαρχείου. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΩΣ ΠΟΛΙΙΤΙΚΟΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ ΕΙΔΙΚΩΤΕΡΟΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ. Το Ημερολογιακόν ζήτημα επί Μητροπολίτου Αθηνών Μελετίου Μεταξάκη. Η εκ νέου αντιμετώπισις του Ημερολογιακού υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η εισαγωγή του πολιτικού Ημερολογίου εν Ελλάδι και αι επι της Εκκλησίας επιπτώσεις αυτής. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ ΤΟ ΕΝ ΚΩΝ/ΛΕΙ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΕΙΔΙΚΩΤΕΡΟΝ, ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ «ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ» ΑΥΤΟΥ Το εν Κων/λει Πανορθόδοξον Συνέδριον (Π.Σ.) και το Ημερολογιακόν. Κύρος και χαρακτήρ των «αποφάσεων» αυτού. Αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι έναντι των περί ημερολογίου προτάσεων του Πανορθοδόξου Συνεδρίου. Η θέσις της Εκκλησίας της Ελλάδος έναντι των περί ημερολογίου «αποφάσεων» του Πανορθοδόξου Συνεδρίου: Η κατά Δεκέμβριον 1923 συγκληθείσα Ι.Σ.Ι. Η εισήγησις του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου. Αι εν τη Ιεραρχία διαμορφωθείσαι απόψεις. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ «ΔΙΩΡΘΩΜΕΝΟΥ» ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΓΕΝΕΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕ-ΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. Αι διαφαινόμεναι δυσχέρειαι εν τη εφαρμογή της περί «διορθώσεως» αποφάσεώς της κατά Δεκέμβριον 1923 συνελθούσης Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας (ΙΣΙ). Η εφαρμογή της περί «διορθώσεως» του Ιουλιανού Ημερολογίου αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας και αι πρώται κατ' αυτής αντιδράσεις. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΟΙ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ Ι. ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΡΩΤΗ 1924-1934: Δεκαετία ιδεολογικής διαμάχης και αντιεκκλησιαστικής δραστηριότητος Φάσις Πρώτη: Τα υπό των παλαιοημερολογιτών προβληθέντα βασικά κατά της «διορθώσεως» επιχειρήματα: Η «διόρθωσις» ως δογματικόν ζήτημα. Εγένετο προσχώρησις εις το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον. Το αμετακίνητον του Ημερολογίου. Εκκλησία της Ελλάδος κατέστη σχισματική. Δια την ημερολογιακήν μεταβολήν απητείτο σύγκλησις Οικουμενικής Συνόδου. Η «διόρθωσις» υπήρξεν υπαγόρευσις της Μασσωνίας, του Οικουμενισμού, και των σκοτίων δυνάμεων. Η «διόρθωσις» υπήρξεν αυθαίρετος του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου ενέργεια υπό την καταθλιπτικήν πίεσιν της Πολιτείας επιτευχθείσα. Δεν υπήρξε σκανδαλισμός του λαοϋ ουδέ σύγχυσις ένεκα της ταυτοχρόνου υπάρξεως εν Ελλάδι δύο ημερολογίων. Η εισαγωγή του «διωρθωμένου» Ημερολογίου υπήρξε παράνομος. Τα υπό των παλαιοημερολογιτών χρησιμοποιηθέντα προς στερέωσιν και ενίσχυσιν του κινήματος αυτών μέσα: Πολιτική εκμετάλλευσις του ζητήματος. Πρόσκλησις δι' επέμβασιν του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Φωτίου. Δραστηριότης παλαιοημερολογιτικών Συλλόγων. Απείθεια κατά της Εκκλησίας και απόσχισις απ' αυτής. Κατασυκοφάντησις του Μακ. Χρυσοστόμου και του Ιερού Κλήρου. Έτερα αήθη μέσα. Η έναντι της αντιδράσεως στάσις της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Αριθμητική και ουσιαστική αξιολόγησις του παλαιοημερολογιτικοϋ κινήματος και αι διαστάσεις αυτού μέχρι τέλους του έτους 1926. Φάσις Δευτέρα: 1927-1934 Η εν έτει 1927 απόπειρα κατά του Αρχιεπ/που Χρυσοστόμου και αι συνέπειαι αυτής. Ηπία κατ' αρχήν υπό της Εκκλησίας αντιμετώπισις του παλ/κού ζητήματος. Κανονικά της Εκκλησίας μέτρα κατά των ταραξιών κληρικών και μοναχών. Πρώται άκαρποι επαφαί της Εκκλησίας μετά των παλαιοημερολογιτών. Μία άστοχος απόφασις. Καταφυγή της Εκκλησίας εις την δύναμιν της Πολιτείας προς περιστολήν, διά χρήσεως μέτρων βίας, της ανταρσίας και περαιτέρω όξυνσις της καταστάσεως. Γενική επισκόπησις της κατά τό έτος 1934 καταστάσεως ως προς το παλαιοημερολογιτικόν. ΙΙ. ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑ : 1935 -1947. Η ανταρσία των τριών Μητροπολιτών και αι μακροπρόθεσμοι συνέπειαι αυτής. Η υπό των παλαιοημερολογιτών αναζήτησις Επισκόπων ίνα τεθώσιν επί κεφαλής αυτών, ως εκκλησιολογικόν και οργανωτικόν αίτημα. Η εκδήλωσις της στάσεως των τριών Μητροπολιτών τα αίτια και η αντιμε-τώπισις αυτής υπό της Εκκλησίας. Χειροτονία τεσσάρων Επισκόπων. Δίκαι και καταδίκαι χειροτονησάντων και χειροτονηθέντων. Κανονική θεώρησις των αποφάσεων. Διαφωνία Εκκλησίας και Πολιτείας ως προς την τηρητέαν, έναντι του παλαιοημερολογιτικού ζητήματος, στάσιν. Πρώτη απόφασις της Εκκλησίας προς άσκησιν Οικονομίας, και αξιολόγησις αυτής. Συναφεϊς άκαρποι προσπάθειαι. Αι εσωτερικαί των παλαιοημερολογιτών έριδες. ΙΙΙ. ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΡΙΤΗ : 1948 - 1956 Έντασις εις τας σχέσεις Εκκλησίας και παλαιοημερολογιτών. Φάσις Πρώτη 1948-1949 Προβολή αξιώσεως των τταλαιοημερολογιτών προς συνταγματικήν κατοχύρωσιν της ελευθερίας της λατρείας αυτών εν τω Κράτει. Το πρόβλημα της θρησκευτικής ελευθερίας Η περί αναχειροτονίας παλαιοημερολογιτών «ιερέων» απόφασις της Ι.Σ.Ι. και κανονική αξιολόγησις αυτής. Φάσις Δευτέρα:1949-1956. Η επί Αρχιεπ/που Σπυρίδωνος κατάστασις του παλαιοημερολογιτικού και η αντιμετώπισις αυτού. Διαπιστώσεις του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος επί του παλαιοημερολογιτικού. Η δι' Εγκυκλίου του Μητροπολίτου «πρ. Φλωρίνης» Χρυσοστόμου από 26-9-1950 κήρυξις της Εκκλησίας της Ελλάδος σχισματικής και των Μυστηρίων αύτής ακύρων, υπό κανονικήν θεώρησιν. Η υπ' αριθμ. 45/1951 Πράξις του Υπουργικοϋ Συμβουλίου, αξιολόγησις αύτής και εκ της εφαρμογής αυτής προκύψασα κατάστασις. Η αποκατάστασις των δύο παλαιοημερολογιτών «Επισκόπων». Αι κυριώτεραι εξελίξεις εντός των δύο αντιθέτων παλαιοημερολογιτικών παρατάξεων. IV. ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗ : 1957 - 1966. Η επί Αρχιεπ/πων Δωροθέου και Θεοκλήτου παρατηρηθείσα ύφεσις και αι αποφάσεις της Ι. Συνόδου της Ιεραρχίας του 1958. V. ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΕΜΠΤΗ: 1967 - 1980. Το κύρος των υπό παλαιοημερολογιτών «ιερέων» τελουμένων Μυστηρίων. Ο περί τα παλαιοημερολογιτικά Ησυχαστήρια θόρυβος και τα εξ αυτού συμπεράσματα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΕΚΤΟΝ ΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ «ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ» ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΑΥΤΩΝ Η παράταξις του «Βρεσθένης» Ματθαίου, αι υπ' αυτού τελεσθείσαι χειροτονίαι καί το κύρος αυτών. Η παράταξις του Μητροπολίτου «πρ. Φλωρίνης» μετά τον θάνατον αυτού. Το κύρος των χειροτονιών των «Αρχιερέων» αυτής. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΕΒΔΟΜΟΝ ΤΟ ΠΑΛ/ΚΟΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΝ ΕΚΦΑΝΣΙΝ ΑΥΤΟΥ Η ενεστώσα εν Ελλάδι κατάστασις των παλαιοημερολογιτών. Ο αριθμός των παλαιοημερολογιτών ανά την Ελλάδα σήμερον. Ο παλαιοημερολογιτισμός και το Άγιον Όρος. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΟΓΔΟΟΝ ΑΙ ΠΡΟΤΑΘΕΙΣΑΙ ΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΛ/ΚΟΥ ZHTHΜATOΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΙΣ ΑΥΤΩΝ Θρησκευτική εξυπηρέτησις των παλαιοημερολογιτών υπό ιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατά το παλαιόν ημερολόγιον. Επαναφορά του παλαιοϋ ημερολογίου. Σύγκλησις Τοπικής ή Οικουμενικής Πανορθοδόξου Συνόδου προς επίλυσιν του παλαιοημερολογιτικού, όντος επιδίκου ενώπιον ταύτης, μέχρι δε της τοιαύτης συγκλήσεως συνύπαρξις εν ειρήνη των παλαιοημερολογιτών μετά της επισήμου Εκκλησίας της Ελλάδος. Διοικητική υπαγωγή παλαιοημεοολογιτικού κλήρου και λαού εις την Εκκλησίαν της Ελλάδος υπό κανονικόν παλαιοημερολογίτην Επίσκοπον έχοντα την αναφοράν αυτού εις την Ι. Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αναγνώρισις υπό της Πολιτείας νομοθετικώς του παλαιοημερολογιτισμοϋ ως «γνωστής θρησκείας» απολαυούσης συνταγματικής προστασίας μεθ' απάντων των συμπαρομαρτούντων. Μη αναγνώρισις του παλαιοημερολογιτισμοϋ ως ανεξαρτήτου και αυθυπάρκτου θρησκευτικής κοινωνίας. Λήψις μέτρων κατά των τταλαιοημερολογιτών επί τη βάσει της κειμένης νομιοθεσίας. Ενδιάμεσοι, μεταξύ των δύο προηγουμένων, λύσεις. α) Αναγνώρισις μέρους του παλαιοημερολογιτικού κλήρου. β) Διαστολή κλήρου και λαοϋ εν τω παλαιοημερολογιτισμώ. Πάταξις των εκμεταλευτών κληρικών. Σιωπηρά αναγνώρισις υπό τε της Εκκλησίας και της Πολιτείας της de facto δεδημιουργημένης καταστάσεως των παλαιοημερολογιτών. Ταυτόχρονος συμβίωσις αυτών μετά της Εκκλησίας υπό την σκέπην του Κράτους. Επάνοδος των παλαιοημερολογιτών, κατόπιν διαφωτίσεως εις τους κόλπους της Εκκλησίας. Άσκησις Οικονομίας, κατά την ποιμαντικήν σύνεσιν των Ιεραρχών. Υπαγωγή των παλαιοημερολογιτικών ναώv και μονών εις την πνευματικήν δικαιοδοσίαν των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων ή της Μονής Σινά. ΤΕΛΙΚΑΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ