ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» (Ορθοδοξία, το φιλόϋλον πυρ και το φιλόθεν πυρ) ΜΕΡΟΣ Ι΄, ΙΑ΄,ΙΒ΄,
Συνέχεια: Από το μέρος Α΄, Β΄, Γ΄,Δ΄ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» (Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38) ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄ (agonasax.blogspot.com)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» (Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38) (και οι ομολογιακές βαθμίδες των Ορθοδόξων Χριστιανών) ΜΕΡΟΣ Ε΄, ΣΤ΄, Ζ΄, Η΄,Θ
«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Η Αποστολική Εκκλησία – Περί Λατρείας)
ΜΕΡΟΣ ΙΒ΄
Στην «Προς Εφεσίους» Επιστολή του ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, υπογραμμίζοντας την αγιαστική ενέργεια της Αγίας Τριάδος στη Θεία Λειτουργία και στις λατρευτικές ιερές συνάξεις των πρώτων Χριστιανών, γράφει: «Σπουδάζετε ουν πυκνότερον συνέρχεσθαι εις ευχαριστίαν Θεού και εις δόξαν. Όταν γαρ πυκνώς επί το αυτό γίνεσθε, καθαιρούνται αι δυνάμεις του σατανά, και λύεται ο όλεθρος αυτού εν τη ομονοία υμών της πίστεως» (Ιγνατίου Επιστολή προς Εφεσίους ΧΙΙΙ, 1-4).
Ο άγιος Αυγουστίνος, εξομολογείται: «Πόσον έκλαυσα όταν άκουσα τους ύμνους σας, τους ψαλμούς σας, τους γλυκείς ήχους που εδονούσαν την Εκκλησία σας! Πόσον συγκίνησιν εδοκίμασα! Εκυλούσαν μέσα εις τα αυτιά μου, μετέφεραν την αλήθειαν μέσα εις την καρδίαν μου. Ένα μεγάλο ρεύμα ευσεβείας με συνεκλόνιζε και δάκρυα έτρεχαν εις το πρόσωπόν μου και μου έκαμναν τόσον καλόν» (Εξομολογήσεις ΙΧ).
Στις Πράξεις οι πιστοί, ζώντας το Μυστήριο της Εκκλησίας, αυτή την μεγάλη πηγή της χάριτος, έπαιρναν το άμεσο εκχύλισμα της χάριτος μέσα στο χώρο της λατρευτικής συνάξεως∙ «Ήσαν προσκαρτερούντες τη διδαχή των Αποστόλων και τη κοινωνία και τη κλάσει του άρτου και ταις προσευχαίς» (Πραξ. 2, 42).
Στην «Α΄ Απολογία» του Ιουστίνου (φιλοσόφου και μάρτυρος) υπέρ Χριστιανών, προς Αντωνίνον τον ευσεβή, διαβάζουμε σχετικά:
«Και κατά την λεγομένην ημέραν του ηλίου γίνεται συγκέντρωσις όλων, όσοι κατοικούν εις τας πόλεις ή τους αγρούς, και διαβάζονται τα απομνημονεύματα των Αποστόλων ή τα συγγράμματα των προφητών, μέχρις ότου είναι δυνατόν∙ Έπειτα, όταν σταματήση εκείνος που διαβάζει, ο προϊστάμενος λειτουργός με ομιλίαν απευθύνει την νουθεσίαν και την πρόσκλησιν δια την μίμησιν των καλών τούτων. Έπειτα εγειρόμεθα όλοι μαζί και απευθύνομεν προσευχάς∙ και, ως προείπομεν, όταν σταματήσωμεν την προσευχήν, προσφέρεται άρτος και οίνος και ύδωρ και ο προϊστάμενος λειτουργός, με όσην δύναμιν έχει, απευθύνει ομοίως (λειτουργικάς) ευχάς και ευχαριστίας και ο λαός συμμετέχει επιδοκιμαστικώς λέγων το Αμήν.
Και η μετάδοσις (της Θ. Κοινωνίας) και η μετάληψις από τα δώρα, δια τα οποία έγινεν η Ευχαριστία, γίνεται δια τον καθένα χωριστά και εις εκείνους, οι οποίοι δεν είναι παρόντες, στέλλεται με τους διακόνους. Από εκείνους δε, οι οποίοι είναι εύποροι και οι οποίοι θέλουν, ο καθένας ανάλογα με την ελευθέραν απόφασιν του δίδει ό,τι θέλει∙ και το ποσόν, που συγκεντρώνεται, δίδεται εις τον προϊστάμενον λειτουργόν και αυτός παρέχει συνδρομήν εις τα ορφανά και τας χήρας και γίνεται προστάτης εις όλους, όσοι απουσιάζουν ένεκα ασθενείας ή δι’ άλλην αιτίαν, και εις εκείνους, που είναι φυλακισμένοι, και εις τους ξένους, που παρεπιδημούν, και εις όλους ανεξαιρέτως, οι οποίοι ευρίσκονται εις ανάγκην. Την δε ημέραν του ηλίου όλοι από κοινού κάνομεν την λατρευτικήν σύναξιν, επειδή είναι η πρώτη ημέρα, εις την οποίαν ο Θεός, αφού μετέβαλε το σκότος και την ύλην, εδημιούργησε τον κόσμον, και (επειδή) ο Ιησούς Χριστός ο Σωτήρ μας την ιδίαν ημέραν ανέστη εκ νεκρών» (ΒΕΠΕΣ 3, 198).
1ο Σχόλιο (Καθηγητού Ευαγγ. Θεοδώρου)
«Γενικώς η περικοπή του Ιουστίνου δεικνύει, ότι ήδη κατά το α΄ ήμισυ του β΄ αιώνος υπήρχε πλήρες τυπικόν της Θ. Λειτουργίας (ανάγνωσις Γραφών – λόγος και νουθεσία – κοιναί ευχαί κλήρου και λαού – ευχαριστήριος και τελεστική ευχή του προεστώτος – χρήσις του Αμήν – διάδοσης και μετάληψις της Θ. Κοινωνίας – «λογία» και υλική συνδρομή υπέρ των πασχόντων)». (τέλος σχολίου)
Πολλούς λανθασμένους δρόμους επιλέγει ο άνθρωπος χωρίς το Θεό, χωρίς την προσευχή, χωρίς τα Μυστήρια της Εκκλησίας, χωρίς την Θεία Λειτουργία χωρίς, τέλος, την υποταγή στους Πατέρες – Αγίους που υπογραμμίζουν την ορθοδοξία της Ορθοδοξίας!
Με δικές μας δυνάμεις ο δρόμος δύσκολος και αποκλείεται να τον διαβούμε∙ Εν Χριστώ Ιησού τα πάντα κατορθωτά, γι’ αυτό και ο Άγιος Ιγνάτιος ενισχύει το πλήρωμα της Εκκλησίας, τους μικρούς εναντίον των «ισχυρών» διωκτών, τους άοπλους κατά κόσμο εναντίον των ενόπλων, ως νίκη εναντίον της πλάνης και του ψεύδους της ειδωλολατρείας και των αιρέσεων. Γράφει:
Α) Σπουδάζετε ουν πυκνότερον συνέρχεσθαι εις ευχαριστίαν Θεού, και δόξαν∙ όταν γαρ συνεχώς επί το αυτό γένησθε, καθαιρούνται αι δυνάμεις του Σατανά, και άπρακτα αυτού επιστρέφει τα «πεπυρωμένα βέλη» προς αμαρτίαν» (Προς Εφεσίους ΧΙΙΙ, 12-15).
Β) «Μη πλανάσθε ταις ετεροδοξίαις, μηδέ μύθοις ενέχετε, και γενεαλογίαις απεράντοις και Ιουδαίοις τύφοις» (Προς Μαγνησίους VIII, 14-15).
Γ) «Και υπέρ των άλλων δε ανθρώπων αδιλείπτως προσεύχεσθε∙ Εστιν γαρ εν αυτοίς ελπίς μετανοίας, ίνα Θεού τύχωσιν (Προς Εφεσίους Χ, 15-16).
Δ) «μη αλείφεσθε δυσωδίαν της διδασκαλίας του άρχοντος του αιώνος τούτου, μη αιχμαλωτίση υμάς εκ του προκειμένου ζην» (Προς Εφεσίους ΧVII, 28-30).
2ο Σχόλιο (π. Αυγουστίνου Καντιώτου)
Ο π. Αυγουστίνος παρατηρεί ότι το σήμερα των πιστών βρίσκεται στους αντίποδες εκείνων των πρώτων Χριστιανών: «Πρέπει να καλύψωμεν το πρόσωπόν μας εξ ντροπής. Πολύ απέχομεν από την ιδεώδη εκείνην πολιτείαν των πρώτων Χριστιανών» (Προς το ποίμνιον, σελ. 439) (τέλος σχολίου).
3ο Σχόλιο: Η εικόνα των βημάτων της αρχαίας Εκκλησίας σε οδηγεί σε γέφυρες, που σε συνδέουν με την αυθεντική βίωση της χριστιανικής ζωής.
Την έγκυρη πνευματική – θεωρητική ανάπτυξη της αισθήσεως αυτής, την υπογραμμίζει η προσευχή της Αποστολικής Εκκλησίας. Γνωρίζουμε, ότι ο αδύνατος – μηδαμινός άνθρωπος δια της προσευχής δίνει διαταγές και στη Φύση∙ με την προσευχή οι Μάρτυρες υπέμειναν βάσανα και θάνατο∙ δι’ αυτής οι Απόστολοι, οι Ομολογητές και η πολιτεία των Μοναχών, υπηρέτησαν τον Θεό σε τόνους υψηλής ακρίβειας.
Στο μαρτύριο του Αγίου Πολυκάρπου, διαβάζουμε:
«Νύκτα και ημέραν ουδέν έτερον ποιών ή προσευχόμενος…; όπερ ην σύνηθες αυτώ (V, 1) (τέλος σχολίου).
4ο Σχόλιο: Εντύπωση προκαλούν οι πνευματικές, προσευχητικές, απέριττες επιγραφές πάνω στους τάφους, των πρώτων χριστιανών. Παραδείγματα:
α) ο Χριστιανός Ασκληπιόδοτος, στον τάφο της συζύγου του Καρτερίας, έγραψε:
«… Καρτερία γλυκυτάτη∙ ειρήνη μενέτω σοι εν Κυρίω» (Ναός αγ. Παγκρατίου στη Ρώμη).
β) Ένας πατέρας, στο μνήμα του παιδιού του, τον Αθηνόδωρο, έγραψε: «Αθηνόδωρε, τέκνον, το πνεύμα σου εις ανάπαυσιν».
γ) Και κάποιος άλλος, πονεμένος πατέρας, γράφει:
«Μνησθείη σου, τέκνον, ο Κύριος»
(Βλέπε βιβλίο «Η Εκκλησία των Μαρτύρων», εκδ. «Ζωής»)
5ο Σχόλιο (π. Αυγουστίνου Καντιώτου)
Οι ευχές – προσευχές των πρώτων χριστιανών «ηκούοντο ως βρονταί ικαναί να ξυπνήσουν και τους πλέον ραθύμους των ακροατών» («Προς το Χριστεπώνυμο πλήρωμα») (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Η Αποστολική Εκκλησία)
ΜΕΡΟΣ ΙΑ΄
Αναμφίβολα, η ορθή πίστη (=Ορθοδοξία) είναι το θεμέλιο της σωτηρίας μας.
Δεν είναι τυχαίο, ότι στην αρχή της Δεσποτικής Νηστείας, στην Αγία Τεσσαρακοστή, εορτάζουμε τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας απέναντι στη βιαιότητα των αιρέσεων.
Ναι μεν οι πολιτισμοί μεταβάλλονται μέσα στην Ιστορική διαδικασία, αλλά η Εκκλησία κάτω από την αλήθεια του Ευαγγελίου έχει αναδεχθεί την ευθύνη της σωτηριολογικής επιστεγάσεως των κοινωνιών, προς αγιασμό των δυνάμεών τους και ως στροφή προς Πολιτειολογία θεμελιωμένη στην αλήθεια του Χριστού.
Προς αποφυγή πνευματικών κρίσεων (=έλλειψις αληθινών πνευματικών ηγετών), ο Θεοφόρος Ιγνάτιος διατύπωσε οδηγία ορθή, θεόπνευστη, ως ποιμαντική φροντίδα της Εκκλησίας: «Σπουδάζετε ουν βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασιν του Κυρίου και των Αποστόλων» (Τραλλιανοίς, ΧΙΙΙ, 8 – 9).
Πριν σαράντα – πενήντα χρόνια, πολλές Ι. Μητροπόλεις έκλειναν μέσα τους την δίψα για την λάμψη – ζωή της Αποστολικής Εκκλησίας∙ παράδειγμα οι Μητροπόλεις Φλωρίνης και Λαρίσης.
Από 24 – 26 Σεπτεμβρίου 1973, έλαβε χώρα στη Λάρισα το Δ΄ Ιερατικό Συνέδριο με θέμα: «Βαρνάβας, Τίτος, Τιμόθεος – Αποστολικές μορφές της Εκκλησίας του Χριστού».
Tέλη Σεπτεμβρίου και αρχές Οκτωβρίου του 1980, πραγματοποιήθηκε το ΙΑ΄ Γενικό Ιερατικό Συνέδριο της Ι. Μ. Φλωρίνης στην Ι. Μονή Αγ. Παρασκευής Μηλοχωρίου – Εορδαίας, με θέμα: «Αποστολική Εκκλησία».
Τα κείμενα των (ανωτέρω) συνεδρίων δεν αποτελούν μία απλή αναδρομή στο παρελθόν∙ έρχονται να ποτίσουν, έως και σήμερα, την προβληματική γη του σημερινού πληρώματος της Εκκλησίας. Ιδιαίτερα, έρχονται, να ενισχύσουν την πνευματική άμυνα έναντι των αιρέσεων.
Μας υπενθυμίζουν, ακόμη, τα κείμενά τους, την μέγιστη δύναμη που εκλύεται από την αγάπη του Χριστού προς ημάς∙ αυτή (μόνο) μπορεί να μεταμορφώσει τον κόσμο.
Σχετικά, στην «προς Διόγνητο Επιστολή», του Ιουστίνου φιλοσόφου και μάρτυρος, διαβάζουμε:
«Ο γαρ Θεός τους ανθρώπους ηγάπησε, δι’ ους εποίησε τον κόσμον, οίς υπέταξε πάντα τα εν τη γη, οίς λόγον έδωκεν, οίς νούν, οις μόνοις άνω προς αυτόν οράν επέτρεψεν, ούς εκ της ιδίας εικόνος έπλασε, προς ούς απέστειλε τον υιόν αυτού τον μονογενή, οις την εν ουρανώ βασειλείαν επηγγείλατο και δώσει τοις αγαπήσασιν αυτόν (Χ, 40).
Εάν δούμε τις σταθμίσεις και τα κέντρα βάρους στην πνευματική ζωή, που υπογραμμίζουν οι «Πράξεις των Αποστόλων», ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος και άλλες Αποστολικές μορφές τότε, αναμφίβολα, κατανοούμε την προσπάθεια των μακαριστών Επισκόπων Φλωρίνης Αυγουστίνου και Θεολόγου Λαρίσης, να φανερώσουν στα συνέδριά τους τις αγιοπλαστικές δυνάμεις της Αποστολικής Εκκλησίας, την εξακτίνωσή της, που είναι στις διαστάσεις: Ορθή πίστη, Λατρεία, Ηθική, κοινωνικότητα και Μαρτύριο.
1ο Σχόλιο: Πριν ακόμη αναφερθούμε στις ανωτέρω διαστάσεις, να υπογραμμίσουμε, ότι ο Ευαγγελικός, ο Αποστολικός και ο Πατερικός λόγος, δεν είναι κολλεκτιβισμός του λόγου, που προωθεί ένα πνεύμα μαζοποιήσεως, όπως επιχειρούν τα πολιτικά κόμματα. Αντίθετα, στην Εκκλησία, έχουμε το χάρισμα της Ισηγορίας, που προϋποθέτει τη συνείδηση του προσώπου σε αδιάλειπτη σύνδεση με τον Χριστό∙ έχουμε δηλαδή το χάρισμα του λόγου ως έκφραση ελευθερίας και καθήκοντος.
Τονίζει ο Απ. Παύλος (παράδειγμα), ότι η εξουσία «Θεού γαρ διάκονος εστι σοι εις το αγαθόν». Χρησιμοποιεί την προσωπική αντωνυμία «σοι» (τέλος σχολίου).
Γνωρίζουμε, ότι το ποιμαντικό έργο (φροντίδα) έχει θεμέλιο την ορθή πίστη. Κέντρο της Εκκλησιαστικής ζωής η αναφορά στον ΑγιοΤριαδικό Θεό, στο Χριστό, στην ορθή πίστη.
Εργασθήτε επάνω στο πραγματικό θεμέλιο, με τέλεια πιστότητα και καθαρότητα, γράφει ο Άγιος Ιγνάτιος. Υπενθυμίζουμε, πάλι, την «προς Μαγνησίους Επιστολή»:
«Σπουδάσατε ουν βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασι του Κυρίου και των Αποστόλων» (ΧΙΙΙ, 21 – 22).
Ο κίνδυνος του Εκκλησιαστικού γίγνεσθαι είναι η αίρεση, οι κακοί ποιμένες.
Στις «Διαταγές των Αποστόλων» (ΙΙΙ, 33 – 35), διαβάζουμε:
«Οι ταχθέντες δι’ ημών γνώμη Χριστού επίσκοποι, πάντα κατά τας παραδοθείσας ημίν εντολάς ποιήσθε, ειδότες, ότι «ο ημών ακούων Χριστού ακούει, ο δε Χριστού ακούων του Θεού αυτού και πατρός ακούει», ω η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν».
Αναμφίβολα, ο Θεός χαρίζει σ’ αυτούς που βιώνουν ορθά την πίστη, πνεύμα θάρρους και δύναμης∙ και όχι πνεύμα δειλίας, γι’ αυτό και ο Άγιος Ιγνάτιος, γράφει: «Στήθι Εδραίος ως άκμων τυπτόμενος» έναντι των αιρετικών (Προς Επίσκοπον Σμύρνης Πολύκαρπον – ΙΙΙΙ, 19 – 20).
2ο Σχόλιο:
Στο Δ΄ Ιερατικό Συνέδριο (24-26 Σεπτ. 1973) στην Ι. Μ. Λαρίσης, ο Αρχιμ. Νικόδημος Γιαννακόπουλος, τόνισε: «Ο Επίσκοπος δεν είναι απλώς ένα πρόσωπο μέσα σ’ όλα τα άλλα, αλλά ο εις τύπον και τόπον Χριστού ιστάμενος εν μέσω των πιστών, που εκφράζει την πίστιν και την πνευματικήν εμπειρίαν της ζωής της Εκκλησίας. Εάν ο Επίσκοπος δεν ζη και δεν εκφράζη την εμπειρίαν αυτή της Εκκλησίας, (τότε) η θέσι του μέσα στην Εκκλησία δεν είναι σύμφωνος με την παράδοση της Εκκλησίας και επομένως δεν μπορεί να είναι πατήρ της Εκκλησίας, πατήρ των πιστών. Μένει σαν εκκλησιαστικός διοικητής» (Σελ. 56) (Τέλος σχολίου).
Σ’ αυτή την πίστη για τον Επίσκοπο, εστιάζει την ποιμαντική φροντίδα του ο Άγιος Ιγνάτιος. Πολλές φορές στις επιστολές του προσεγγίζει και θεματοποιεί την διακονία του Επισκόπου, Επόμενος τοις ίχνεσιν των Αγίων Αποστόλων, οι οποίοι ευεργετικώς, με ένθεο πόνο, προειδοποιούν:
«Προ πάντων φυλάσσεσθε, ώ επίσκοποι, τας δεινάς και χαλεπάς και αθεμίτους αιρέσεις, φεύγοντες αυτάς ως πυρ φλέγον τους αυτώ πλησιάζοντας∙ φεύγετε δε και τα σχίσματα» (Διαταγαί Αποστόλων – ΣΤ, Ι). Εντός του πνεύματος των Αποστόλων, ο Άγιος Ιγνάτιος γράφει:
«Φυλάτεσθε ουν τους τοιούτους (αιρετικούς)∙ τούτο δε έσται υμίν μη φυσιουμένους, και ούσιν αχωρίστοις Θεού Ιησού Χριστού και του Επισκόπου και των διαταγμάτων των Αποστόλων» (Τραλλιανοίς, VII, 1-3).
3ο Σχόλιο: Αυτή η θεολογική ακρίβεια (δομή) της μετάβασης από τον Λόγο στα διατάγματα των Αποστόλων και στην εξάπλωσή τους με ευθύνη των Επισκόπων (και πρεσβυτέρων), διαφυλάχθηκε ως κόρη οφθαλμού (με προσήλωση) από τους μακαριστούς, αγίους Επισκόπους, Θεολόγο Λαρίσης και Φλωρίνης Αυγουστίνο.
Αναμφίβολα, η Αποστολική γλώσσα τους, με αλήθεια και ελευθερία, δεν συμβάδιζε με την αντινομία λόγων και έργων του Αρχιεπισκόπου (τότε) Σεραφείμ.
Σε μελλοντικό άρθρο μας, θα απαντήσουμε και θα υπογραμμίσουμε, την ωμή αλήθεια για το Σεραφειμικό καθεστώς, για να βοηθήσουμε τους αγνοούντας εν Χριστώ αδελφούς. (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
=============================
«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Ορθοδοξία, το φιλόϋλον πυρ και το φιλόθεν πυρ)
ΜΕΡΟΣ Ι΄
Όταν ομολογούμε την Πίστη μας (Ορθοδοξία) στηριζόμαστε, αναπόφευκτα, και στις παραδοθείσες εμπειρίες – διδασκαλίες του Θεοφόρου Ιγνατίου, όπως:
Α) «της συμφωνίας της προς τους αγίους φρόντιζε» (Προς Ήρωνα – Διάκονο Αντιοχείας, Ι, 27).
Β) «”Η πίστις μία, και το βάπτισμα εν” και μία η Εκκλησία, ην ιδρύσαντο οι άγιοι απόστολοι από περάτω εως περάτων, εν τω αίματι του Χριστού, οικείοις ιδρώσι και πόνοις» (Προς Φιλαδελφείς IV, 9-12).
Γ) «Εγώ γαρ και μετά την ανάστασιν εν σαρκί αυτόν οίδα πιστεύω όντα» (Σμυρναίοις ΙΙΙ, 15-16).
Ολόκληρη η ζωή του Αγίου είναι ερμηνεία της Αγίας Γραφής, ως αποδέκτης της πνευματικής διαθήκης των Αγίων Αποστόλων. Δεν υποχώρησε στην πίεση των αιρέσεων, στην πίεση της εύκολης ζωής, στην πίεση του Μαρτυρίου.
Τόνισε με απόλυτη κατηγορηματικότητα:
«όντες λίθοι (οι πιστοί) ναού Πατρός ητοιμασμένοι εις οικοδομήν Θεού Πατρός αναφέρονται εις τα ύψη δια της μηχανής Ιησού Χριστού, ος εστι Σταυρός, σχοινίω χρώμενοι τω πνεύματι τω Αγίω. Η δε πίστις ημών αναγωγεύς ημών, η δε αγάπη οδός η αναφέρουσα εις τον Θεόν».
Ως Ικρίων (σκαλωσιά) θεωρεί (ανωτέρω) τον Σταυρόν, δια του οποίου ανερχόμεθα στον ουρανό.
1ο Σχόλιο: Χωρίς Σταυρική ζωή και νήψη, δεν υπάρχει βιωματική σύνδεση με τον Χριστό∙ δεν υπάρχει ανύψωση εκ γης προς ουρανόν∙ δεν υπάρχει Ομολογία.
Αν η σημερινή ομολογιακή κλίμακα του πληρώματος είναι χαμηλής στάθμης, αυτό οφείλεται και στην απομάκρυνση κλήρου και λαού από την ατμόσφαιρα της Αποστολικής εποχής – Εκκλησίας.
Έχουν «φροντίσει» οι οικουμενιστές Επίσκοποι να παρουσιάζουν «ξεθωριασμένη» την εικόνα της (τότε) Εκκλησίας. Ακούω συχνά να λένε (πλήθος πιστών), όταν τους ζητείται μια στοιχειώδης εναντίωση στον οικουμενισμό, σύμφωνα με τις διδασκαλίες των Πατέρων: «Ήταν άλλες εποχές. Τώρα να διαφυλάξουμε την ενότητα» Εννοούν άρνηση εκκλησιολογικής δράσης απέναντι στον οικουμενισμό!!
Σ’ αυτό το σημείο διαστροφής και παραποίησης του πνεύματος των Πατέρων φθάσαμε, επειδή η αμάθεια του πληρώματος «λιβανίζεται» από οικουμενιστές «ποιμένες» (τέλος σχολίου).
Ο Καρλ Γιάσπερς, τόνισε:
«Η ευθύνη για μια αδρανή συμπαράσταση, αποτελείται από βαθμίδες που αρχίζουν από τον απλό πολίτη και φθάνουν ως την ανθρωπότητα».
Από αυτές τις εκδοχές των βαθμίδων προστατεύει τον κάθε πιστό ο Ι. Χρυσόστομος, τονίζοντας την καθολικότητα της πνευματικής παρουσίας του Θεοφόρου Ιγνατίου, που δεν πρέπει ν’ αγνοεί (σήμερα) ο κάθε πιστός.
Ήτο μάρτυρας, επίσκοπος και Απόστολος∙ στις μέγιστες διαστάσεις των εννοιών τους.
Τονίζει, σχετικά, ο Ι. Χρυσόστομος, αναφερόμενος στις τρεις αυτές βαθμίδες ευθύνης του:
«Τίνα πρότερον ανυμνήσομεν; τον μάρτυρα ή τον επίσκοπον ή τον απόστολον; Τριπλούν γαρ στέφανον η του πνεύματος πλέξασα χάρις, ούτω την αγίαν εκείνην ανέδησε κεφαλήν∙ μάλλον δε πολλαπλούν», δηλ.: «Ποιόν να ανυμνήσωμεν πρώτο; το μάρτυρα ή τον επίσκοπο ή τον απόστολο; Γιατί η χάρη του πνεύματος έπλεξε τριπλό στεφάνι και μ’ αυτό στόλισε το άγιο εκείνο κεφάλι, και μάλιστα πολλαπλό» (P.G. 50, 587-596 – «Εις τον Άγιον Ιγνάτιον τον Θεοφόρον»).
Πρώτη, ειλικρινή, αυτοαναλυτική εικόνα, μας δίδει ο ίδιος στις επιστολές του.
Γράφει:
Α) «Ιγνάτιος, ο και Θεοφόρος… τη ούση εν Εφέσω της Ασίας, πλείστα εν Ιησού Χριστώ και εν αμώμω χαράν χαίρειν». Αναφέρεται ως «Θεοφόρος» τον «Χριστόν έχων εν στέρνοις».
Β) «Οίδα τις ειμί και τίσιν γράφω∙ εγώ κατάκριτος, υμείς κλεημένοι∙ εγώ υπό κίνδυνον, υμείς εστηριγμένοι».
Γ) «Προσεύχεσθε υπέρ της Εκκλησίας της εν Συρία, όθεν δε δεμένος εις Ρώμην απάγομαι, έσχατος ων των εκεί πιστών, ώσπερ ηξιώθην εις τιμήν Θεού ευρεθήναι» (Από την προς Εφεσίους Επιστολή του).
Δ) «Ουκ εστιν εν εμοί πυρ φιλόϋλον» (Προς Ρωμαίος).
2ο Σχόλιο:
Υπάρχει μια θεωρητική δομή – συγκρότηση στο όνομα του Αγίου.
Στα Λατινικά «Ignis» σημαίνει φωτιά, πυρ, φλόγα∙ ήτο, θα λέγαμε, πυρφόρος, πλήρης εσωτερικής ζεστασιάς από την χάρι του Αγίου Πνεύματος.
Όταν ο διώκτης Τραϊανός (98 – 117 μ.Χ.) ρώτησε τον Άγιο «και τις εστί Θεοφόρος;», απάντησε:
«Ο Χριστόν έχων εν στέρνοις»∙ «Ο Χριστός κατοικούσε εις την καρδιά του∙ Είχε στήσει τον θρόνο του εις την καρδιά της καρδιάς του» (Αρχιμ. Σπυρ. Μπιλάλης) (Τέλος σχολίου).
3ο Σχόλιο: Στις Επιστολές του διακρίνουμε αξονικές επιδιώξεις ποιμαντικής και εκκλησιολογικής φροντίδας∙ διαβάζουμε: «Σπουδάζετε ουν βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασιν του Κυρίου και των Αποστόλων, ίνα πάντα, όσα ποιήτε, κατευοδωθή» (Μαγνησιεύσιν ΧΙΙΙ).
Μέσα στους καπνούς της «σύγχρονης» εποχής, μέσα στον γδούπο από τις δίμορφες πτώσεις πολιτικών και «ποιμένων», δεν διαπιστώσαμε (ακόμη), εδώ στη Μητρόπολη Δημητριάδος, μια βούληση της Ακαδημίας Θεολογικών σπουδών (Βόλου), για μια θεολογικά επιβεβλημένη συνεδριακή αναφορά στον Άγιο Ιγνάτιο, ως Επίσκοπο, ως Μάρτυρα και ως Απόστολο της πρώτης (αρχαίας) Εκκλησίας.
Mια όμως τέτοια συνεδρία – προσκλητήριο, προσκρούει στην έννοια της οικουμενιστικής κινήσεως, θα δημιουργήσει αναταράξεις…!
Βλέπουμε, ότι με βαθύτερο υποβλητικό τρόπο «ξυπνούν» οι συνειδήσεις, όταν σημάνει συναγερμός για το περιβάλλον, για τις «πανδημίες» για τις μάσκες και τα εμβόλια…
Διαχρονικά, η φωνή του Αγίου Ιγνατίου, ισχύει ως νόμος πνευματικής ομοψυχίας στη βούληση του (ορθώς) εκκλησιολογικώς πράττειν και ως βοήθεια της πνευματικής αλληλεπίδρασης (των πιστών) στα όρια της Ορθοδοξίας.
«Σπουδάζετε ουν βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασιν του Κυρίου και των Αποστόλων, ίνα πάντα, όσα ποιήτε, κατευοδωθή» (τέλος σχολίου).
Πιστεύω, ότι το μέτρο συμμετοχής ενός Ορθοδόξου πιστού στην Ομολογία Πίστεως κατά της παναιρέσεως του οικουμενισμού, σήμερα, αποτελεί και εκφράζει (νομοτελειακά) την επιθυμία του για την σωτηρία του, στην πέρα του τάφου ζωή. Εκεί η ζωή είναι δίκαιη για όλους! Συν Θεώ, στο επόμενο τελευταίο άρθρο, θα ασχοληθούμε με το αιώνιο πρότυπο (προς μίμηση) την Αποστολική Εκκλησία. (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου